Rozdział 34

Nico zgrabnie ominął dziurę w chodniku, spojrzał w prawo, następnie w lewo, a potem raźnym krokiem przeszedł przez ulicę. Podszedł do niskiej, drewnianej furtki i przez chwilę z uwagą obserwował dom za płotem. Gdy w końcu ujrzał ruch w jednym z okien, uśmiechnął się szeroko i bez oporów wszedł do małego ogródka. W dwóch susach pokonał uroczy, drewniany ganek, by w końcu wyprostować się dumnie, wygładzić dłonią koszulę i grzecznie zapukać do drzwi.

− Już idę, przecież się nie pali! – Rozległo się ze środka.

Sekundę później drzwi otworzyły się na oścież i stanęła w nich kobieta potężna. Prawie tak szeroka, jak wysoka, ale o dobrotliwym spojrzeniu zielonych oczu i zarumienionych policzkach. Na widok Nicolasa, zapiszczała radośnie po czym porwała go w ramiona, przy okazji prawie łamiąc mu żebra.

− Nikuś, wróciłeś! Dlaczego nie powiedziałeś, że przyjeżdżasz? – fuknęła z wyrzutem.

− Przepraszam, Anette – wycharczał, nieudolnie próbując złapać oddech. – To wyszło bardzo spontanicznie. – Uśmiechnął się przepraszająco.

Anette mruknęła coś jeszcze pod nosem po czym niechętnie puściła Nika. Poprawiła upięte w wysoki kok, grube ciemne włosy, wygładziła kuchenny fartuszek i na wszelki wypadek zdzieliła młodzieńca ścierką.

− Frédérick jest jeszcze w warsztacie, pewnie wróci wieczorem. – Ruchem ręki zaprosiła Nicolasa do środka. – Właśnie piekłam ciasto. Czekoladowe, twoje ulubione. Mam nadzieję, że się załapiesz, choć biorąc pod uwagę głodomory, które teraz mieszkają w tym domu to może być ciężko – zaśmiała się, przechodząc do kuchni.

Nico mimowolnie parsknął śmiechem. Powiedzieć, że lubił Anette, to nic nie powiedzieć. Ona i jej mąż Fréd od wielu lat tworzyli profesjonalną rodzinę zastępczą. Przez ich domu trafiały dzieci różne, niektóre zupełnie bez bliskiej osoby, czekające na adopcje i takie, których biologiczni opiekunowie jedynie potrzebowali czasu, by ogarnąć swoje życie. Niektóre przybywały tylko na kilka tygodni, inne spędzały u małżeństwa kilka lat. Niezależnie od długości pobyty, czy wieku, dom zawsze opuszczały dobrze odżywione, wytulone i po prostu szczęśliwe.

Nicolas trafił tutaj dwa dni przed swoimi szesnastymi urodzinami. U poprzednich opiekunów zrobił małą rozróbę, posmarował kilka ścian, wdał się w bójkę i w końcu spisała go policja. Opieka społeczna zdecydowała się po raz kolejny przenieść chłopaka, tym razem do ludzi z doświadczeniem jeśli chodzi o opiekę nad trudną młodzieżą.

I to był strzał w dziesiątkę. W nowym domu Nicolas uspokoił się, przestał na wszystkich warczeć. Pomagając Frédérickowi w warsztacie samochodowym znów czuł się potrzebny, a także odkrył nowe hobby. Gdy za to siadał w kuchni z Anette, mógł spokojnie wyrzucić z siebie wszystkie zmartwienia i troski. W końcu miał wrażenie, że ktoś go słucha.

Tym razem jednak nie poszedł od razu do kuchni, tylko zatrzymał się w przedpokoju. Stanął przy jednej ścianie, by móc objąć wzrokiem drugą. Na wysokości jego oczu wisiało ponad dwadzieścia fotografii, wszystkie starannie oprawione, z wyczyszczonymi szybkami. Najstarsze, pstrokate i gorszej jakości, wisiały najbliżej schodów. Te nowsze bliżej drzwi. Każde, co do jednego, przedstawiało dziecko. Różne dzieci, w różnym wieku, różnej płci i o różnym kolorze skóry. Wszystkie uśmiechały się szeroko. Były to szczere, naturalne uśmiechy, które zupełnie nie oddawały tego, przez co większość tych dzieciaków przeszła.

Uśmiechnął się nieznacznie. Jego spojrzenie zatrzymało się na piętnastym zdjęciu od schodów.

− Jak mogłem zapuścić, aż takie kudły? – Pokręcił z niedowierzeniem głową, widząc swoją podobiznę sprzed dwóch lat, na której włosy miał aż za ramiona

− Teraz narzekasz, a jak chciałam ci je ściąć, to chodziłeś obrażony przed dwa tygodnie. – Z kuchni wychyliła się Anette. – Ciasto zaraz będzie gotowe, a dzieciaki jeszcze nie wróciły ze szkoły, więc zjesz sobie na spokojnie i opowiesz, co kurczę robiłeś przez ostatnie miesiące?!

Zaśmiał się cicho. No tak, mógł się spodziewać takiego wywiadu.

I nie zamierzał się od odpowiedzi wymigiwać. Usiadł przy kuchennym stole, a gdy otrzymał swój przydziałowy kawałek ciasta, zaczął ze szczegółami opowiadać ostatnie wydarzenia. Anette słuchała go uważnie, a jej oczy z każdą kolejną minutę robiły się coraz większe. Gdy w końcu skończył, kobieta z wrażenia, aż musiała sobie usiąść i odetchnąć głęboko.

− No tego to się nie spodziewałam – przyznała szczerze. – Żebyś znalazł swoich rodziców... I jeszcze okazało się, że cię nie porzucili… Coś  niesamowitego.

− To prawda. – Powoli pokiwał głową. – Na razie może jest trochę dziwnie, ale… Ale wszystko idzie w dobrym kierunku. – Uśmiechnął się nieśmiało.

Ona też odpowiedziała uśmiechem. Zaraz jednak spoważniała. Chwyciła dłoń chłopaka i spojrzała mu prosto w oczy.

− Wiesz doskonale, że najważniejsze jest dla mnie, by moje dzieci wyrosły na szczęśliwych ludzi. Dlatego odpowiedz mi szczerze: czy jesteś szczęśliwy?

Przełknął głośno ślinę. Zawahał się przez moment, ale w końcu przytaknął nieznacznie. W końcu miał wszystko – kochających rodziców, młodsze rodzeństwo już na świecie i w drodze, a także najlepszego przyjaciela, na którego zawsze mógł liczyć. Czego chcieć więcej?

− Tak – wyszeptał. – Jestem naprawdę szczęśliwy.

***

Oddychała głęboko, powoli, skrupulatnie łapiąc powietrze. Palce zaciskała na krawędzi poduszki. Nogi podkuliła pod brzuch i szczelnie owinęła  się kołdrą. W regularnych odstępach to otwierała, to znów zamykała oczy. Bardzo chciała zasnąć, ale nie potrafiła. Za każdym razem, gdy już prawie zasypiała, w jej głowie pojawiało się wspomnienie ostatnich kilku godzin.

Ciemność, wszędzie ciemność. Co się dzieje? Dlaczego się dzieje? Gdzie jestem?

Jeszcze bardziej skuliła się w sobie. Mocno zacisnęła powieki, wsłuchując się w odgłosy szpitala. Na oddziale panował wyjątkowy spokój, jedynie co pewien czas jakaś pielęgniarka, szybkim krokiem przemierzała korytarz.

− Przecież nic się nie dzieje – szepnęła do siebie Stephanie. – Wszystko jest w porządku.

A mimo tego nadal drżała. W myślach, w kółko przywoływała jedno i to samo zdanie:

Córka nadal jest znacząco mniejsza od syna… Mieści się w granicach normy, ale musimy kontrolować sytuacje…

Stanowczo pokręciła głową. Przecież to było bez sensu. Jej dzieci zawsze rodziły się małe. Ani Timo, ani Manoline nie przekroczyli trzech kilogramów. Nadrabiali później.

Więc dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Czule pogłaskała zaokrąglony brzuch. Nie powinna się martwić, ale robiła to. Przy mężu starała się być spokojna, jednak teraz, w ciemności powracały najstraszniejsze koszmary.

Zacisnęła palce na prześcieradle. Miała wrażenie, że ma w sobie nie jedną, a dwie Stephanie. Pierwszą, logicznie myślącą, wierzącą w słowa lekarza i drugą, spanikowaną, przewrażliwioną, która widziała jedynie czarne scenariusze.

Ostatni raz pojawiła się dziesięć lat wcześniej, gdy urodzić miała się Many. Ale nawet wtedy była jedynie prawie niewyczuwalnym widmem.

Teraz dla odmiany była wyjątkowo realna.

− Dlaczego mnie straszysz, kochanie? – zapytała cicho kobieta. – Mam nadzieję, że nie chcesz mi niczego przekazać.

Poczuła pod palcami delikatne ruchy. Nie mogła jeszcze stwierdzić, które dziecko się rusza, ale i tak uśmiechnęła się czule.

− Martwię się o was – mówiła dalej. – To niby normalne, ale jednak… Dlaczego cały czas mam wrażenie, że coś jest nie tak?

Kolejny ruch. Któryś maluszek nieudolnie próbował przekonać mamę, by dała sobie spokój i wyluzowała.

− Ciekawe czy za kilka lat też będziecie tacy pewni siebie? – prychnęła.

Przymknęła oczy, mimowolnie wyobrażając sobie te „kilka lat”. Na początku, gdy dowiedziała się o ciąży, fakt, że nosi pod sercem dwójkę dzieci był nierealny, wręcz absurdalny. Nie dowierzała, że mogłaby po raz kolejny zostać mamą, że w jej życiu po raz kolejny miała się pojawić jakaś malutka istotka.

I to nie jedna, a dwie.

Ale odkąd brzuszek się zaokrąglił, coś zaczęło się zmieniać. A tego popołudnia, gdy po raz pierwszy poczuła ruchy dzieci, ogarnęła ją ta błogość, radość, której tak brakowało na początku. Jakby w końcu dotarło do niej, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Przywołała w myślach obraz maluchów. Chłopca i dziewczynki. Mniej więcej trzyletnich. Małego blondynka, bo przecież jej synowie zawsze są blondynami. O dużych niebieskich oczach i kręconej czuprynie, której nikt nie będzie potrafił rozczesać.

A córeczka? Stephanie zaśmiała się cicho, przypominając sobie, jak wiele lat wcześniej dyskutowali z Stephanem o wyglądzie Manoline. Włosy Many po urodzeniu miały ciemno rudą, rdzawą barwę i kobieta po cichu liczyła, że ten kolor się utrzyma. Z czasem włosy ściemniały, trochę zmieniły odcień i stały się płowe.

− Może teraz trafi mi się mały rudzielec? – wyszeptała rozmarzonym głosem.

Sama nie wiedziała dlaczego, ale gdy tylko próbowała wyobrazić sobie swoją nienarodzoną córkę, widziała dziewczynkę z rudymi warkoczami, małą wiewiórkę w zielonej sukience.

− Tylko jakie imię będzie do ciebie pasowało? – zapytała. – Dorothée? Aurora? Jaquelin? Élodie? Mirabelle? A może Pierrette?

W tym momencie dzieci poruszyły się po raz kolejny.

Stephanie przełknęła głośno ślinę. Jeszcze raz czule pogłaskała zaokrąglony brzuch.

− To chyba jest najmniejszy problem – mruknęła. – Najważniejsze by wszystko skończyło się dobrze.

***

Joyce uśmiechnęła się nieznacznie, gdy poczuła na czole delikatny pocałunek. Niechętnie otworzyła oczy. Przeciągnęła się leniwie, a w końcu usiadła i spojrzała na Andrzeja nieprzytomnym wzrokiem.

− Dobrze spałaś? – zapytał cicho, nawet na chwilę nie odrywając głowy od poduszki.

− A jak myślisz? – prychnęła. – To wszystko twoja wina. Mam nadzieję, że te ściany są dźwiękoszczelne i przynajmniej pozostali goście się wyspali. – Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą.

W odpowiedzi Wrona jedynie parsknął śmiechem. Podczołgał się na drugi brzeg łóżka, po czym chwycił kobietę za rękę i pociągnął z powrotem na materac.

− Ej!

Pochylił się nad nią, a potem zaczął czule obcałowywać jej dekolt. Jęknęła cicho, gdy zjechał ustami niżej, a przez ciało Francuzki przeszedł dreszcz.

− Spojrzałeś na zegarek? – wychrypiała.

− Mamy jeszcze pół godziny – odpowiedział, nie przerywając pieszczot.

Oczywiście na pocałunkach się nie skończyło i pół godziny zamieniło się w półtorej. Dziewięćdziesiąt minut, w czasie których, para dość dobitnie wyrażała swoje uczucia, a wszyscy pozostali goście mieli okazje dowiedzieć się, jak mają na imię mieszkańcy pokoju trzysta trzy.

Gdy wychodzili z hotelu, dochodziła dwunasta. Nie spieszyło im się specjalnie, bo lunch miał być dopiero o czternastej. Mieli więc jeszcze dwie godziny dla siebie. Andrzej zaciągnął swoją partnerkę na kolejny spacer, tym razem pod stadion Bayernu. Dumnie kroczył przez miasto, w rękach dzierżąc mapę, a Jocelyne usilnie starała się, nie wskazywać mu drogi.

− Teraz powinniśmy skręcić w prawo – stwierdził, w zamyśleniu przeczesując palcami swoją gęstą drogę. – A potem na rondzie w lewo… A może znów w prawo? Sam już nie wiem…

Kobieta z trudem powstrzymywała wybuch śmiechu. Również pochyliła się nad planem miasta, zmarszczyła w skupieniu brwi.

− Chodźmy prosto – zaproponowała sztucznie zatroskanym głosem. – Powinno być szybciej.

Wrona posłał jej zdezorientowane spojrzenie, ale powoli pokiwał głową. Starannie złożył mapę, schował do kieszeni, po czym wziął partnerkę pod rękę i pewnym krokiem ruszył przed siebie

Oczywiście Joyce miała rację. Nie minęło dziesięć minut, a znaleźli się przed stadionem monachijskiej drużyny. Choć do meczu zostało jeszcze kilka godzin, to przed wejściem już rozłożyli się sprzedawcy, oferujący różne klubowe gadżety.

− Nie masz żadnego klubowego szalika, prawda? – zapytał, gdy przechadzali się wzdłuż kolorowych stoisk. – Ani koszulki, czapki, czy czegoś podobnego.

− Niestety nie – odpowiedziała, choć to nie do końca zgadzało się z prawdą. Doskonal zdawała sobie sprawę z tego, że w niewielkim mieszkanku w Warszawie, na dnie granatowej walizki, leży wysłużona, czerwona koszulka, którą kiedyś dostała jako prezent. Kilka miesięcy wcześniej spakowała ją odruchowo, a teraz miała szczerą ochotę o niej zapomnieć.

Jednak Wrona nie mógł o tym wiedzieć. Z wręcz psychopatycznym uśmiechem dopadł do pierwszego stoiska, zdjął z wieszaka szalik, a potem zarzucił go na szyję dziewczyny. Zmierzył ją krytycznym spojrzeniem po czym zacmokał z dezaprobatą.

− To jednak nie to – stwierdził.

Zabrał szalik i sięgnął po kapelusz z gumką. Ten też nie przypadł mu do gustu, więc przez kolejne piętnaście minut testował kolejne nakrycia głowy i szaliki, próbując znaleźć ten idealny. Joyce znosiła to ze stoickim spokojem. Obserwowanie roześmianego od ucha do ucha Andrzeja, sprawiało jej czystą przyjemność i nie zamierzała sobie tego odbierać.

− Ten powinien być dobry.

W końcu siatkarz nałożył na głowę partnerki ostatnią czapkę. Czerwoną, włochatą i z wystającymi różdżkami.

Kobieta z trudem powstrzymała kolejny wybuch śmiechu.

− Twierdzisz, że pasuje do mojego charakteru, tak? – Skrzyżowała ręce na piersi.

 Z zakłopotaniem podrapał się po głowie. Uśmiechnął się przepraszająco, ale jego oczy błyszczały chytrze. Objął Jocelyne ramieniem, a potem pochylił się i wyszeptał lekko zachrypniętym głosem:

− W końcu jesteś moim diabełkiem, nieprawdaż?

Przez jej ciało przebiegł dreszcz. Niepewnie kiwnęła głową, a potem odruchowo zerknęła na zegarek.

− Chyba powinniśmy się zbierać – zauważyła, starając się ignorować przyspieszone bicie serca. – Nie chcesz przecież, by twoi kumple na ciebie czekali. – Uniosła znacząco brwi.

Andrzej mruknął coś pod nosem. Wyraźnie było widać, że akurat w tym momencie lunch był ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę. No chyba, że taki zjedzony w hotelu. W pokoju. Z widokiem na nagie ciało ukochanej.

Na szczęście jako mężczyzna cokolwiek rozsądny, potrafił opanować swoje instynkty i przywołać logiczne myślenie. O dziwo bez większych problemów, zaprowadził Joyce na niewielki skwerek blisko stadionu, gdzie mieściła się zapowiadana restauracja.

Przed wejściem już ktoś na nich czekał. Szczupła kobieta, z długimi brązowymi włosami, trzymała na rękach małą, najwyżej roczną dziewczynkę, która zawzięcie próbowała dosięgnąć siedzącego na gałęzi gołębia.

Na widok zbliżającej się pary, kobieta uśmiechnęła się szeroko.

− Cześć, Andrew! Widzę, że jednak mówiłeś prawdę, że kogoś ze sobą przyprowadzisz. – Posłała Francuzce ciepłe spojrzenie. – A Robert był pewien, że żartujesz.

− Aż tak ze mną źle? – Siatkarz  z zakłopotaniem podrapał się po głowie. – W każdym razie… Ania, Joyce, Joyce, Ania. – Przedstawił sobie kobiety.

Jocelyne skinęła grzecznie głową, jednocześnie nie spuszczając wzroku z Polki. Miała głupie wrażenie, że powinna ją skądś kojarzyć, ale nie była wstanie powiedzieć skąd.

− Robert kazał was pozdrowić – kontynuowała Anka. – Oczywiście nie mógł wpaść, przygotowania przed meczem i te sprawy, ale liczy, że jeszcze będzie okazja, by pogadać. A tym czasem mam nadzieję, że twoje dwumetrowe cielsko przyjmie te pyszności, które tu podają. – Ruchem ręki zaprosiła ich do środka.

Joyce przełknęła nerwowo ślinę. Zerknęła niepewnie na Wronę. Mężczyzna chwycił jej dłoń i ścisnął ją pokrzepiająco.

Wzięła głęboki wdech, każąc samej sobie wziąć się w garść. Przecież nie miała, czego się bać. To byli znajomi Andrzeja, może dalsi, ale nadal znajomi. A to oznaczało, że co do zasady powinni być spoko.

Na szczęście i tym razem się nie pomyliła. Kilkoro osób, głównie facetów, które miała okazję poznać, okazało się być całkiem sympatycznymi stworzeniami. Obecność Joyce przyjęli z uśmiechem na ustach, bez problemu zmieniając język rozmowy na angielski. Dzięki temu nie minęło nawet pół godziny, a kobieta poczuła się tak, jakby znała tych ludzi od zawsze. Żartowała z nimi, wybuchała głośnym śmiechem i po prostu dobrze się bawiła. Dodatkowo, co pewien czas jej kolano stykało się z kolanem Wrony. Wtedy siatkarz posyłał partnerce znaczące spojrzenie, a ona rumieniła się nieznacznie.

W czasie tego jakże sympatycznego lunchu, Joyce utwierdziła się też w przekonaniu, że zna Anie. Znaczy się jej męża. Może nie osobiście, lecz ze słyszenia.

Choć niekoniecznie były to te wspomnienia, które chciała dla siebie zachować.

Pokręciła gwałtownie głową, chcą pozbyć się nieprzyjemnych myśli. Ten dzień miał być wspaniały od początku do końca. I nic nie mogło go zepsuć.

Lunch przeciągnął się do godzin późno popołudniowych, a nawet wieczornych. Dopiero, gdy zegar wybił wpół do dziewiętnastej, ktoś nieśmiało zasugerował, że warto by było się zebrać.

− Nigdy nie wspominałeś, że znasz Roberta Lewandowskiego – zauważyła Joyce, gdy razem z Andrzejem powoli szli w kierunku stadionu. Z różnych, bliżej nieokreślonych przyczyn, ich grupka rozproszyła się samoistnie, więc mogli spokojnie porozmawiać we dwójkę.

− Jakoś nie było okazji. – Środkowy beznamiętnie wzruszył ramionami. – Zresztą, to nie jest jakaś bliska znajomość. Jako dzieciak chodziłem z jego siostrą na treningi siatkówki. Teraz czasami pomaga mi załatwić coś dla dzieciaków z onkologii. Tacy sobie kumple, nic więcej. Ty też pewnie poznałaś w pracy kogoś sławnego?

Cicho parsknęła śmiechem. Westchnęła głęboko i z zrezygnowaniem pokręciła głową.

− Może i poznałam. Ale stewardessy są zazwyczaj niewidzialne.

− Nawet jeśli biorą udział w kampanii reklamowej linii? – Uniósł znacząco brew.

Jocelyne otworzyła i zaraz zamknęła usta. Zamrugała szybko, nie bardzo dowierzając w to, co słyszy.

− Skąd to niby wiesz? – Zmierzyła go uważnym spojrzeniem.

− Pogrzebałem w Internecie – odpowiedział szczerze. – Ty googlowałaś mnie, to ja wygooglowałem ciebie. Założę się, że znasz osobiście przynajmniej kilku zawodników Madrytu.

Wniosła uczy ku niebu, prosząc opatrzność o cierpliwość. Jednocześnie jednak nie mogła powstrzymać uśmiechu. Wspięła się na palce, cmoknęła Wronę w policzek. On wykorzystał okazję, by chwycić kobietę za rękę i bezpardonowo pociągnąć w stronę wejść, przy których dosłownie roiło się od ludzi. Do meczu zostało niespełna czterdzieści pięć minut.

Weszli bez problemu. Choć od włochatej czapki diabełka, głowa Joyce zaczynała nieprzyjemnie swędzieć, to Francuzka doskonale czuła unoszące się w powietrzu emocje. Półfinał ligi mistrzów. To było wydarzenie.

Jednak, gdy weszli na stadion, dziwny niepokój zagościł w sercu Jocelyne.  Miała wrażenie, że coś wisi w powietrzu. Coś niepokojącego. 

− Skoczę jeszcze do toalety. – Uśmiechnęła się przepraszająco do Andrzeja, tuż przed tym, jak weszli na odpowiednią trybunę. – Wrócę dosłownie za dziesięć minut – obiecała, a potem, nie zważając na zatroskane protesty mężczyzny, odwróciła się na pięcie i zniknęła w tłumie.

W skupieniu przyglądała się kolejnym znakom, szybkim krokiem przemierzając korytarz. Nerwowo zaciskała palce na torebce, co chwilę mimowolnie oglądając się przez ramię. Tak naprawdę nie miała pojęcia, dlaczego to robi. Z każdą kolejną sekundą była coraz bardziej zdezorientowana, a przecież nic nie wskazywało na to, że coś miałoby się wydarzyć.

− Ze mną nigdy nie chciałaś przyjść na mecz. Czyżbym nie był godzien twojego towarzystwa?

Zatrzymała się gwałtownie, słysząc za sobą znajomy głos. Wzniosła oczy ku niebu i jęknęła w myślach.

− Doczekam się odpowiedzi?

Wzięła głęboki oddech, policzyła w myślach do dziesięciu, a potem odwróciła się powoli.

− Cześć, Jonas. – Uśmiechnęła się krzywo. – Mnie też miło cię widzieć.

− W tej czapce wyglądasz jak idiotka – prychnął bez oporów.

− Ty nie jesteś lepszy. – Zmierzyła mężczyznę krytycznym spojrzenie. Schludny garnitur pilota zamienił na rozciągniętą, klubową koszulkę i krótkie spodnie, a idealnie wypolerowane lakierki na schodzone sandały. Joyce wzdrygnęła się mimowolnie, przypominając sobie, ile razy prosiła go, by w końcu je wyrzucił.

Jedynie czarne włosy nadal były idealnie przylizane.

− Gdzie zgubiłaś swojego wielkoluda? – Jonas szybko zmienił temat. – Czyżby też się tobą znudził?

Zacisnęła wściekle pięści. Nieudolnie starała się powstrzymać chęć, by przywalić mężczyźnie raz, a porządnie.

− Czego chcesz? – wycharczała.

Parsknął kpiącym śmiechem.

− Oj, Joyce, Joyce. – Posłał kobiecie litościwe spojrzenie. – Dlaczego tak gwałtownie reagujesz? Przecież ja tylko chciałem się przywitać. Zawsze musisz brać wszystko za poważnie. – Pokręcił z dezaprobatą głową.

− Siniaki, których jesteś autorem, też wzięłam za poważnie?

Westchnął głęboko. Zrobił krok w przód, a Jocelyne cofnęła się odruchowo. Przełknęła głośno ślinę, gdy jej plecy gwałtownie zetknęły się z betonowym słupem.

− Daj spokój. – Przewrócił z irytacją oczami. – To był tylko jeden błąd.

− Pieprzenie Andrei też było błędem?

Z cichym świstem wypuścił powietrze. Pochylił się nieznacznie, a w jego oczach pojawiły się niepokojące ogniki.

− Nie wmówisz mi, że ty żadnych nie popełniłaś. − Uśmiechnął się chytrze. – Pamiętasz naszego wyimaginowanego syna? Ciekawe, czy ta włochata małpa, z którą się teraz zadajesz wie, że nie możesz mieć dzieci.

Zamarła. Jej ciało zaczęło niepokojąco drżeć. W oczach pojawiły się łzy, a twarz pobladła gwałtownie.

− To nie… − głos jej się załamał.

− Nie prawda?

Zrobił trzy kroki w przód, znów niebezpiecznie zbliżając się do kobiety. Znajdował się naprawdę bardzo, bardzo blisko. Nie był specjalnie wyższy od Jocelyne, więc ta  mogła spokojnie spojrzeć w jego zimne oczy.

Jej serce biło jak oszalałe, desperacko rozglądała się wokół, w myślach błagając ludzi o interwencje.

Ale przecież z boku musiało to wyglądać jedynie na sprzeczkę młodej pary.

− Musisz przyznać, że było nam razem dobrze – wyszeptał, gdy ich twarze dzieliło kilka centymetrów. – Szkoda by było, by zniszczył to jeden wieczór.

− Sam o tym zdecydowałeś – warknęła. – Mogłeś zabawiać się z tą nową dziewczyną. Może wtedy wytrzymałabym z tobą jeszcze kilka miesięcy.

− Ty…

Już podnosił rękę, z zamiarem uderzenia Joyce, jednak nagle czyjeś długie palce zacisnęły się na koszulce Jonasa. Mężczyzna otworzył szeroko oczy, gdy ta sama dłoń, pociągnęła go gwałtownie w tył. Zachwiał się, szczerze zdezorientowany i rozłożył ręce, próbując utrzymać równowagę.

− Nawet nie warz się jej tknąć!

Między Joyce, a Jonasem, jakby znikąd pojawił się Andrzej. Zaciskał wściekle pięści, pochylony niczym byk na korridzie. Ze swoimi dwoma metrami, zdecydowanie górował wzrostem nad Niemcem. Dodatkowo mógł się poszczycić dobrze zarysowanymi mięśniami i niezłą kondycją. W przeciwieństwie do Jonasa, którego jedynym powodem do chwały, były zaczątki piwnego brzucha.

W takiej sytuacji jedynie idiota próbowałby konfrontacji.

A Jonas nie był dupkiem, ale nie idiotą. I cenił sobie jeszcze swoje zęby.

− Powodzenia z tą wariatką – prychnął tylko, a potem odwrócił się na pięcie i zniknął w tłumie.

Jocelyne mimowolnie odetchnęła z ulgą. Wyprostowała się powoli, a potem wzięła kilka głębokich wdechów, by uspokoić szaleńczo bijące serce.

− Dziękuję – wyszeptała, posyłając Andrzejowi pełne wdzięczności spojrzenie. – Uratowałeś mnie.

Ale on zupełnie nie zwracał uwagi na jej słowa. Nadal stał tyłem do kobiety, to zaciskając, to rozprostowując palce. Wydawało się, że nadal jest wściekły, że emocje nadal w nim buzują.

Joyce uśmiechnęła się nieznacznie. Podeszła do ukochane i delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.

Jednak on zrobił coś, czego zupełnie się nie spodziewała. Odwrócił się gwałtownie, strącając rękę Francuzki, a potem popatrzył na nią wzrokiem przepełnionym złością.

Przełknęła głośno ślinę, odruchowo znów się cofając.

− Dlaczego mi nie powiedziałaś? – wycharczał słabym głosem.

− Andrew…

− Dlaczego nie powiedziałaś, że nie możesz mieć dzieci?! – wybuchnął.

Zamarła. Przerażenie ogarnęło całe jej ciało. Nie przypuszczała, że siatkarz słyszał tę część rozmowy, że wyciągnął takie, a nie inne wnioski. 

Przez ułamek sekundy, strach całkowicie ją sparaliżował. Jednak po kilku sekundach dotarło do niej, że może to wyjaśnić, że to nie prawda.

− Posłuchaj, skarbie, to nie tak… − zaczęła, przekonana, że ma szansę uspokoić Wronę.

Jednak ten jej nie słucha. Pokręcił głową z dezaprobatą, schował ręce w kieszeni, a potem powłócząc nogami odszedł w kierunku trybun. Oczywiście Jocelyne pobiegła  za nim. Przepychała się przez tłum, nieudolnie starając się zatrzymać siatkarza. Pokrzykiwała za nim, prosiła, by ją wysłuchał, ale on jakby nagle ogłuchł.

W końcu się poddała. Gdy Andrzej wszedł do odpowiedniego sektora, zatrzymała się w korytarzy. Mecz zaczynał się za piętnaście minut,  przestrzeń wokół kobiety zaczynała pustoszeć. Wszyscy przygotowywali się na nadchodzące emocje.

Jednak nie Joyce. Ona stała na środku przejścia, drżąc niczym w febrze i desperacko obejmując się rękami. Nie powstrzymywała już spływających łez, wściekłość mieszała się z desperacją. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby spędzić kolejne dwie godziny obok mężczyzny, który nawet nie chciał jej wysłuchać.

Odwróciła się więc stanowczo i pobiegła w kierunku wyjść. Nie zwracając uwagi na zdezorientowane spojrzenia ochrony, wybiegła na ulice Monachium.

Była prawie dziewiąta, a temperatura spadła poniżej piętnastu stopni. Jednak Jocelyne nie zwracała na to uwagi. Biegła przed siebie, z trudem widząc przez załzawione oczy. Najchętniej wróciłaby do Warszawy, ale doskonale wiedziała, że najbliższy lot ma dopiero rano.

W końcu dotarła do hotelu. Wyczerpana szaleńczym biegiem i płaczem , padła na łóżko i momentalnie zasnęła, z policzkami nadal mokrymi od łez. 

---

Pamiętacie, jak jakiś czas temu obiecywałam, że Joyce i Andrzej też będą mieli rozdziały poświęcone głównie im?  Więc teraz je macie, a ja po raz kolejny przekonuje się, że mam problem z opisywaniem konfliktów. 

Ale mam nadzieję, że rozdział się podobał i nie urwiecie mi głowy za kończenie w takim momencie. Jak zwykle z niecierpliwością czekam na wasze komentarze i z góry za wszystkie dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin