Rozdział 33

Koniec kwietnia dawał się mieszkańcom nadmorskiej Nicei we znaki. Z każdym kolejnym dniem, słupki rtęci na termometrach wędrowały coraz wyżej, a promienie gorącego słońca przypiekały brukowane uliczki. Ludzie przemykali w cieniu kamiennych budynków, raz po raz dziękując za ciasną zabudowę miasta. Wąskie, wręcz klaustrofobiczne uliczki, które biegły to w górę, to w dół, choć na chwilę pozwalały odetchnąć.

Nicolas bardzo powoli szedł wzdłuż wysokiego, szarego muru. Bezgłośnie ruszał ustami, starannie liczą każdy kolejny krok. W ręku trzymał doniczkę z fioletowymi bratkami, a w przewieszonej przez ramię torbie, cicho pobrzękiwały znicze. Nieprzytomnym wzrokiem błądził po kolorowej kostce, jakby badał, czy na pewno układa się w regularny wzór, czy przypadkiem ma niej jakiś nieprawidłowości.

W końcu zatrzymał się gwałtownie. Podniósł głowę i omiótł wzrokiem stalową bramę cmentarza. Czarne pręty złowieszczo pobłyskiwały w słońcu, a złote zdobienia dosłownie oślepiały obserwatora.

Przełknął głośno ślinę, Na drżących nogach wszedł na teren cmentarza. Beznamiętnie minął rzędy starych, zabytkowych grobowców, niektórych sprzed dwóch stuleci. Pospiesznie przeszedł przez alejki, wzdłuż których postawiono malutkie nagrobkami, niektóre tylko z jedną datą wyrytą w marmurze. Bez zastanowienia zagłębił się w labirynt uliczek. W myślach cały czas odhaczał kolejne charakterystyczne punkty na trasie. Mała, zaniedbana kapliczka, drewniane śmigło wbite w ziemię − grób lotnika, powieszony na niskim drzewie karmnik. Choć w swoim życiu przemierzał tę trasę wielokrotnie, to nadal przyłapywał się na tym, że pilnuje się, by przypadkiem nie pomylić drogi.

W końcu doszedł do samego końca cmentarza. Wzdłuż muru, jakby w nieskończoność ciągnęła się kolumbarium, przypominająca trochę biblioteczkę na bibeloty. Niektóre wnęki nadal były puste i zimne, inne zapieczętowano czarnymi lub szarymi płytami. Przed tymi już zajętymi, na wąskich półeczkach stały znicze i pojedyncze kwiaty.

Nicolas odetchnął głęboko. Zaczął iść wzdłuż ściany, uważnie czytając każde nazwisko. W końcu zatrzymał się przed właściwą płytą? Powoli odczytał napis.

Yvett Lemaitre

23.09.1968 - 23.04.2003

Camille Lemaitre

3.02.1965 - 23.04.2003

Poczuł dziwny ucisk w klatce piersiowej. Postawił kwiaty na środku półeczki, a potem wyjął z torby znicze. Jeden postawił po prawej, a drugi po lewej stronie doniczki. W zamyśleniu przygryzł wargę. Zacmokał z dezaprobatą, wziął znicza z prawej i postawił to obok brata bliźniaka.

Z niezadowoleniem pokręcił głową. Znów przestawił znicz, drugą ręką obracając kwiaty. Dopiero gdy upewnił się, że wszystko jest idealnie, zrobił dwa kroki w tył, by w końcu ciężko opaść na drewnianą ławeczkę.

− Przyszedłem – mruknął, pusty wzrok wlepiając w marmurową płytę. – Tak, jak obiecałem. Pewnie… pewnie chcecie usłyszeć, co tam u mnie. – Przełknął nerwowo ślinę. – Wiecie, dużo się działo przez te kilka miesięcy. Naprawdę dużo. – Oparł łokcie na kolanach, a potem położył głowę na otwartych dłoniach. – Znalazłem ich. Moich rodziców. Tych biologicznych – wyszeptał słabym głosem.

Zamilkł gwałtownie, czując zbierające się powiekami łzy. Pospiesznie otarł oczy wierzchem dłoni i znów spojrzał przed siebie.

− To dobrzy ludzie – powiedział, siląc się na uśmiech. – Naprawdę dobrzy. Tak naprawdę, to mnie nie porzucili, tylko myśleli, że nie żyję. To… to musiało być dla nich straszne. Ale teraz już jest dobrze. Dogadujemy się. Powoli budujemy więź. Taką między rodzicami i synem. Naprawdę fajna sprawa. Choć nie bardzo pamiętam, jak to miało wyglądać. – Z zakłopotaniem podrapał się po głowie. – Ale polubilibyście się. Tego jestem pewien.

Zacisnął usta w wąską kreskę, a potem z cichym świstem wypuścił powietrze. Przetarł dłonią zmęczone oczy. Od momentu, gdy odnalazł Stephanie i Stephana, gdy dowiedział się, jak tak naprawdę wyglądały jego narodziny, chłopaka nawiedzały myśli o rodzicach adopcyjnych. Leżąc wieczorami w łóżku i próbując zasnąć, zastanawiał się, jak wyglądałoby jego życie, gdyby Yvett i Camille jednak nie zginęli w wypadku. Czy byłyby z nimi szczęśliwy? Czy w końcu nauczyłby się mówić do nich „mamo” i „tato”? Czy w ogóle szukałby swoich biologicznych rodziców? W końcu chciał tylko być kochany, mieć kogoś, komu by na nim zależało. Małżeństwo Lemaitre zapewniłoby mu wszystko. Miłość, bezpieczny dom, ciepło, wsparcie w codziennym życiu. Nie potrzebował niczego innego.

− Pewnie się cieszycie – szepnął. – W końcu chcieliście dla mnie, jak najlepiej…

Powoli podniósł się z ławki. Na drżących nogach zrobił kilka kroków w przód. Uniósł dłoń i zawahał się na moment. Następnie delikatnie musnął złote litery, układające się w imię Yvett. Zamrugał gwałtownie, starając się opanować, zbierające się pod powiekami łzy. Mimowolnie pociągnął nosem. Przełknął głośno ślinę, czując jak uginają się przed nim kolana.

− Endors-toi … ferme tes jolis yeux Bercé par le vent au large des îles bleues… − zanucił, łamiącym się głosem.

Nie miał pojęcia, dlaczego tak bardzo to przeżywał. W końcu to były tylko trzy lata, niespełna trzy lata, gdy ktoś naprawdę go kochał, gdy ktoś go chciał.

A mimo tego nadal czuł zapach kawy z cynamonem, którą co rano pijał Camille. Nadal znał na pamięć wszystkie kołysanki, które śpiewała mu Yvett.

− Kim bym bez was był? – rzucił w przestrzeń.

To bez przerwy zaprzątało mu głowę. Co by było, gdyby jego życie potoczyło się zupełnie inaczej? Gdyby nie wtrąciła się ciotka Charléen? Gdyby wychował się w biologicznej rodzinie? Gdyby nigdy nie musiał się zastanawiać, czy ma kogoś na świecie? Gdyby jego największym zmartwieniem było, o której godzinie ma wrócić do domu?

Gdyby całe jego życie było, jak te trzy wspaniałe lata?

Tyle pytań i żadnej odpowiedzi.

Z zamyślenia wyrwał go ciche wibrowanie telefonu. Wyjął komórkę z kieszeni i zmarszczył ze zdziwieniem brwi, gdy zobaczył numer ojca. Odebrał szybko, czując narastające w sercu przerażenie. Poprosił w końcu rodziców, by dzwonili tylko w nagłych wypadkach.

− Tak? – wychrypiał słabo.

Po drugiej stronie Stephane chaotycznie zaczął coś tłumaczyć. Nicolas słuchał go uważnie, starając się wyłapać sens tego potoku słów.

W końcu udało mu się dojść, co się stało.

− Tak, wrócę jak tylko będę mógł – obiecał, starając się opanować drżenie rąk. – Tylko… tylko załatwię jeszcze jedną rzecz. – Zerknął na marmurową płytę, uśmiechnął się nieznacznie, a potem rozłączył się szybko. To nie było dobre miejsce na rozmowę.

Znów odwrócił się przodem do kolumbarium. Wyprostował się dumnie i szybko wygładził dłonią koszulę.

− Dziękuję – powiedział pewnym głosem. – Naprawdę wam dziękuję.

Następnie odwrócił się na pięcie i odszedł pewnym krokiem. Wiedział już jedno:

Bez nich by sobie nie poradził.

***

Stephane z natury nie był panikarzem. Ba, można by było nawet powiedzieć, że jest uosobieniem spokoju. Niejednokrotnie zachowywał zimną krew w najtrudniejszych moment, a jego opanowanie ratowało sytuacje. Po prostu nie miał w zwyczaju panikować i był zdania, że każdy problem można rozwiązać w logiczny sposób.

Jednak, gdy podjechał pod dom i zobaczył, jak Stephanie bezwładnie osuwa się na ziemię, jego serce nagle stanęło. Wypadł jak szalony z samochodu i w sekundzie znalazł się obok żony. W jednej chwili stracił całą zdolność logicznego myślenia. Nieudolnie próbował ocucić partnerkę, desperacko powtarzając jej imię. Na niewiele się zdały kursy pierwszej pomocy, czy zdrowy rozsądek – jego mózg  po prostu się zablokował. Gdy dotknął włosów kobiety i poczuł pod palcami krew, zupełnie spanikował.

Na szczęście przechodząca ulicą sąsiadka była wstanie zachować trzeźwy umysł. Najpierw wezwała karetkę, a potem, z pomocą Antigi, przewróciła Francuzkę na lewy bok. Gdy przyjechali ratownicy, to właśnie od niej usłyszeli mniej więcej, co się stało.

A teraz Stephane krążył po sterylnie białym korytarzu jednego z warszawskich szpitali, w nerwach obgryzając paznokcie. Nie wiedział jeszcze co się stało, ani w jakim stanie jest Stephanie i to właśnie ta niewiedza doprowadzała go do jeszcze większej złości.

− Weź się w garść, stary – skarcił samego siebie. – Stephanie potrzebuje cię spokojnego i racjonalnie myślącego.

Odruchowo zerknął na zegarek. Dlaczego to tyle trwa? Westchnął głęboko, przeczesał palcami włosy, by w końcu z zrezygnowaniem usiąść na plastikowym krzesełku. Pusty wzrok wlepił w drzwi przed sobą, a w jego głowie pojawiały się coraz gorsze wizje.

Co z Stephanie? Co z dziećmi? Czy to omdlenie było groźne? Czy w czasie upadku stało się coś poważnego? A co jeśli Stephanie poważnie uderzyła się w głowę? A co jeśli….

Pokręcił gwałtownie głową, starając się pozbyć czarnych myśli. Nic jeszcze nie wiedział, więc panikowanie było kompletnie bezsensowne.

− Pan Antiga?

Poderwał się gwałtownie, gdy w drzwiach pojawiła się lekarka. Była to starsza kobieta, o posiwiałych włosach związanych w wysoki kok i dobrotliwym spojrzeniu. Na widok trenera uśmiechnęła się ciepło, a on jakby odruchowo, odetchnął z ulgą.

− Tak, to ja.

− Dobrze mówi pan po polsku?

Pokiwał, pokręcił, a potem znów pokiwał głową. Rozłożył bezradnie ręce, dając do zrozumienia, że owszem, mówi, ale w stresie może czegoś nie zrozumieć.

− Czy… czy z moją żoną wszystko w porządku? – zapytał, czując, że jego akcent jest jeszcze gorszy niż zwykle. Pierwszy raz od dawna pożałował, że nie wziął ze sobą dzieci. Timi na pewno mówił lepiej od niego.

Ale lekarka znów się uśmiechała. Stephane poczuł, jak opada z niego całe napięcie.

− Nic poważnego się nie stało – zapewniła. – To tylko zwykłe omdlenie, w ciąży jak najbardziej może się zdarzyć, ale nie jest groźne. Bardziej baliśmy się, jakie szkody wyrządzi upadek, ale na szczęście pańskie dzieci są silne. Zupełnie sobie nic z niego nie zrobiły. Co do żony, to owszem, rozbiła lekko głowę, ale już zaszyliśmy ranę. Pozostanie tylko mała blizna. Zostanie jeszcze na obserwacji, tak na wszelki wypadek, ale ogólnie jest naprawdę dobrze. – Uśmiechnęła się po raz trzeci.

− I to wszystko? – dopytał ze zdziwieniem Antiga.

− Można powiedzieć, że tak. Wykonaliśmy przy okazji kilka badań. Maluchy niezmiennie rozwijają się prawidłowo. Córka nadal jest zdecydowanie mniejsza od syna, ale mieści w granicach normy. Trzeba tylko monitorować sytuacje.

Stephanie nie miał pojęcia, co powiedzieć. Przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy wyściskanie kobiety będzie bardzo nie na miejscu, ale w końcu stwierdził, że lepiej będzie taktownie podziękować za dobre nowiny.

− Czy mogę ją zobaczyć? – zapytał jeszcze, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę.

− Oczywiście.

Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać. Zgrabnie minął kobietę i na drżących nogach wszedł do pomieszczenia.

Pokój nie był zbyt duży. Pomalowany na kolor, który kiedyś zapewne był biały, ale teraz bardziej przypominał barwę późno lutowej mazi, którą nieliczni nazywali śniegiem. W środku stały dwa łóżka, z czego jedno było puste. Drugie zajmowała Stephanie.

− Bardzo spanikowałeś? – Uniosła kpiąco brew.

Zaśmiał się cicho. Podszedł bliżej i usiadł na brzegu łóżka. Kobieta odsunęła się minimalnie. Choć uśmiechała się, nie była blada, to jednak w jej spojrzeniu było widać niepokój.

− Tylko troszkę – przyznał. – Skąd miałem wiedzieć, że to tylko zwykłe omdlenie? Nigdy wcześniej ci się to nie zdarzało.

− Jak widać miałam szczęście. – Beznamiętnie wzruszyła ramionami.  – Ale jak sam usłyszałeś, wszystko w porządku, więc nie musisz się denerwować. – Głos miała pewny, trudno było jednak powiedzieć, czy chce przekonać męża, czy też samą siebie.

− I tak będę. Przecież mnie znasz.

Mimowolnie parsknęła śmiechem. Uśmiechnęła się nieznacznie, odruchowo głaszcząc wypukły brzuch.

I dokładnie w tym momencie zamarła.

− Coś się stało? – Zatroskany Stephane prawie poderwał się na równe nogi. – Może zawołam lekarza…

− Nie, nie, wszystko okej – powstrzymała go szybko. − Ja… − zawahała się. Przełknęła głośno ślinę, a potem ostrożnie chwyciła dłoń męża i położyła ją sobie na brzuchu. – Czujesz? – zapytała cicho.

Zmarszczył ze zdziwieniem brwi, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi. Odczekał chwilę, a potem powoli pokręcił głową.

− Nic dziwnego – westchnęła głęboko. – Jest jeszcze za wcześnie…

− Ale o co chodzi? – Mężczyzna posłał żonie zdezorientowane spojrzenie.

Jednak za nim zdążyła odpowiedzieć, on załapał, co się dzieje. Otworzył szeroko oczy, a jego dłoń zaczęła delikatnie drżeć.

− Ruszają się, prawda? – wychrypiał słabo.

− Tak. – Uśmiechnęła się czule.

Więcej nie musiała mówić. Stephane i tak prawie się rozpływał. Delikatnie pogłaskał brzuch Stephanie. Niespodziewane ciepło wypełniło całe jego ciało.

− Cześć, maluchy – wyszeptał. Oczy zaczęły go dziwnie szczypać, a oddech nieznacznie przyspieszył. – Tu tata. Mam nadzieję… − przełknął głośno ślinę. – Mam nadzieję, że nie dajecie mamie w kość. Bo inaczej wszyscy będziemy mieć przerąbane. Wszyscy w troję. – Pochylił się, by pocałował żonę. – Kocham cię, skarbie – mruknął, gdy ich czoła nadal się stykały. – I nic więcej do szczęścia mi nie potrzeba.

***

− Ale jesteś pewien, że się nie przydam? – zapytała zatroskana Jocelyne. – Tak, jestem już w Monachium, ale to naprawdę żaden problem. Andrzej na pewno zrozumie… − Zerknęła na stojącego obok mężczyzna.

On jedynie beznamiętnie wzruszył ramionami. Od piętnastu minut stali przed monachijskim lotniskiem, a kobieta dyskutowała po francusku ze swoim bratem. Oczywiście Wrona nic z tej rozmowy nie rozumiał, ale sądząc po minie partnerki, nie chodziło o nic przyjemnego.

− Niech będzie – westchnęła w końcu. – Ale, gdy tylko coś się zmieni, to od razu zadzwoń – nakazała, a potem rozłączyła się niechętnie.

Westchnęła głęboko, przeczesując palcami włosy. Zacisnęła dłoń na rączce od niewielkiej walizki i omiotła wzrokiem postój taksówek.

− Pojedziemy pociągiem? – zapytała beznamiętnym tonem, ale Andrzej zupełnie zignorował jej pytanie.

− Co się stało?

Zacisnęła usta wąską kreskę. Odruchowo podrapała się po skroni, by potem skrzyżować ramiona na piersi.

− Stephanie zemdlała przed domem – wyjaśniła. – Jest w szpitalu, lekarze mówią, że ogólnie to normalne i wszystko w porządku, ale uderzyła głową o chodnik, więc musieli ją zszywać. I zatrzymali ją na obserwacji, by sprawdzić, czy nie doszło do wstrząśnienia mózgu. Ale z dziećmi wszystko w okej. – Uśmiechnęła się nieznacznie.

Środkowy też się uśmiechnął. Ostatnią rzeczą, na którą miał teraz ochotę, były kiepskie informacje z Polski. Nie chciał, by cokolwiek popsuło ten wspaniale zapowiadający się weekend.

Pewnym krokiem ruszył w kierunku najbliższej taksówki, ale Joyce w ostatniej chwili chwyciła go za rękę.

− Do którego hotelu jedziemy? – zapytała.

Zamrugał, lekko zdezorientowany, a potem szybko podał jej odpowiednią nazwę. Znów się uśmiechnęła, tym razem jednak z lekkim zakłopotaniem. Znała tę nazwę, był czas, że korzystała z niej wielokrotnie.

− Pojedziemy pociągiem – zdecydowała, ciągnąc Andrzeja w kierunku stacji. – Będzie szybciej i taniej.

Na początku siatkarz nie wydawał się specjalnie zadowolony z takiego obroty spraw, ale szybko zmienił zdanie. Z satysfakcją obserwowała jego zdziwienie, gdy sprawnie kupiła w automacie dwa bilety, nawet nie zmieniając języka na angielski. Potem bez problemu przeprowadziła ich przez labirynt korytarzy, by w końcu doprowadzić do odpowiedniego pociągu.

Gdy w końcu spokojnie usiedli w środku, Wrona zadał pytanie, które dręczyło go od kilku minut:

− Czyli całkiem nieźle znasz Monachium, tak?

− Jakoś tak wyszło. – Jocelyne beznamiętnie wzruszyła ramionami. – Był czas, że przylatywałam tu regularnie. – Wzdrygnęła się mimowolnie. Nie lubiła wracać myślami do tamtych momentów, choć na pierwszy rzut oka nie wydawały się być złe.

Na szczęście Andrzej zrozumiał. Objął kobietę ramieniem i pozwolił, by oparła głowę na jego torsie.

Wtuliła się w pierś mężczyzny. Przymknęła oczy, z ulgą wdychając zapach jego perfum. Tego właśnie potrzebowała – chwili spokoju.  

Pociąg powoli ruszył ze stacji. Cichy, miarowy stukot kół, był wręcz usypiający. Joyce pozwoliła sobie odpłynąć. Uspokoiła oddech i bezwiednie zapadła w płytki sen, czując jak Wrona, delikatnie gładzi jej włosy.

Z letargu wyrwał ją głos, zapowiadający kolejną stacje. Gwałtownie otworzyła oczy i potoczyła nieprzytomnym wzrokiem po wagonie. Panował ogólny harmider. Ludzie tłoczyli się przy drzwiach, czekając, aż te się łaskawie otworzą, ktoś nieudolnie próbował przepchać walizki w stronę wyjścia, jakaś matka chciała przekonać swojego kilkuletniego syna, by nie siadał na brudnej podłodze. Jednym słowem, nic niezwykłego.

Ale nagle Jocelyne zamarła. Miała wrażenie, że dostrzegła w tłumie znajomą sylwetkę. Zamrugała zdezorientowana. Kilka metrów dalej, stał mężczyzna w stroju pilota linii lotniczych. I choć Joyce widziała tylko jego plecy, to była przekonana, że zna tę sylwetkę i czarne, przylizane włosy.

Przełknęła głośno ślinę. Uważnie obserwowała mężczyznę, a gdy ten w końcu miał wysiadać, obrócił się nieznacznie i ich spojrzenia spotkały się.

Teraz była już pewna, że to Jonas.

Pilot posłał kobiecie kpiący uśmiech, a potem pewnym krokiem opuścił wagon.

A ona nadal nie mogła oderwać od niego wzroku.

− Coś się stało? – zapytał zatroskany Andrzej, widząc szok malujący się na twarzy partnerki.

Gwałtownie pokręciła głową, otrząsając się z szoku.

− Nie, wszystko… wszystko w porządku – zapewniła, wymuszając uśmiech. – Po prostu… zresztą nieważne. – Machnęła lekceważąco ręką.

Zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Choć niespecjalnie przekonała go odpowiedź kobiety, to nie drążył dłużej tematu. Zamiast tego czule pocałował ją w czoło, a następnie zerknął na podwieszony pod sufitem ekran.

− To chyba nasza stacja – zauważył trzeźwo.

Niechętnie się z nim zgodziła. Nie chciała opuszczać przyjemnie kołyszącego się wagonu. Było w tym kołysaniu coś kojącego.

Niestety nic nie trwa wiecznie.

Tego dnia w Monachium było słonecznie. Tłumy ludzi przelewały się przez szerokie ulice, co chwilę rozlegały się zniecierpliwione pokrzyki. Światła zmieniały się to z czerwonego na zielone, to znów z zielonego na czerwone. Choć mecz miał się odbyć dopiero następnego dnia, to przechodząc obok stadionu monachijskiej drużyny, Joyce czuła, unoszącą się w powietrzu atmosferę podniecenia.

− Jakie mamy plany na dzisiaj? – zapytała, gdy w zasięgu jej wzroku pojawił się odpowiedni hotel.

Andrzej już chciał odpowiedzieć, jednak w tym momencie odezwała się jego komórka. Uśmiechnął się przepraszając do Jocelyne, a potem szybko odebrał. Przez kilka minut rozmawiał z kimś po polsku, by w końcu serdecznie zakończyć wymianę zdać i obdarzyć partnerkę kolejnym, tym razem zdecydowanie szerszym, uśmiechem.

− Już wszystko wiem. Jest prawie osiemnasta, więc dzisiaj zabieram cię tylko na kolację w jakiejś przyjemnej knajpce. I może romantyczny spacer. A jutro zostaliśmy zaproszeni na przed meczowy lunch. My i kilku moich znajomych. Co ty na to?

− A będzie ten twój kumpel, co to przewidział, że Bayern będzie w półfinale? – Uniosła pytająco brwi.

Wrona mimowolnie parsknął śmiechem, ale pokręcił przecząco głową.

− Myślę, że będzie miał coś innego do roboty.

Wzruszyła beznamiętnie ramionami. Chwyciła dłoń siatkarza i uśmiechnęła się delikatnie. Perspektywa wspólnie spędzonego wieczoru wydawała się być wyjątkowo optymistyczna. Miała szczerą nadzieję, że dzięki temu zapomni o niespodziewanym spotkaniu w pociągu.

I tak też było. Kolejne godziny były wręcz idealne. Najpierw zjedli kolacje w urokliwiej, niewielkiej restauracyjce. Śmiali się serdecznie, przedrzeźniali, rozmawiali o wszystkim i o niczym, a kolejne minuty upływały prawie niezauważone. Co pewien czas Wrona pochylał się nad stołem, by skraść Jocelyne pocałunek. Wtedy ona rumieniła się niczym nastolatka i delikatnie szturchała środkowego nogą.

Potem poszli na spacer. Przechadzali się ulicami miasta, trzymając się za ręce i po prostu ciesząc się swoją obecnością. Od czasu do czasu, Joyce kątem oka zerkała na Wronę, a szczęście dosłownie rozpływało się po jej ciele. Gdy objął ukochaną w pasie, ona uśmiechnęła się nieznacznie i przymknęła oczy, by rozkoszować się tą chwilą.

W pewnym momencie zatrzymali się na małym placyku, otoczonymi urokliwymi kamieniczkami. Inne zakochane pary siedziały przy kawiarnianych stolikach, a gdzieś z oddali dochodził cichy dźwięk skrzypiec.

− Joyce, skarbie… − Andrzej chwycił obie dłonie kobiety, tak, by stanęli naprzeciwko siebie. – Muszę ci coś ważnego powiedzieć.

− Jeśli masz zamiar się oświadczać, to zaczekaj jeszcze przynajmniej pół roku – zażartowała, mimo powagi w  głosie mężczyzny.

Mimowolnie parsknął śmiechem. Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą, ale zaraz spoważniał. Musnął opuszkiem palca podbródek Francuzki i delikatnie odchylił jej głowę do tyłu.

− Kocham cię – wyszeptał, a potem czule ją pocałował.

Westchnęła cicho. Ścisnęła dłoń siatkarza, spoglądając prosto w jego lekko zamglone oczy.

− I to naprawdę było tak ważne?

− Było.

Powoli pokiwała głową. Przygryzła w zamyśleniu wargę, by w końcu wspiąć się na palce i też pocałować Andrzeja.

− Ja też cię kocham – powiedziała pewnym głosem.

I nic więcej się już nie liczyło.

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam rozdział trzydziesty trzeci. Nie ukrywam, że pomimo chronicznego braku czasu, miałam radochę, gdy go pisałam. Liczę więc, że i Wy mieliście radochę, gdy go czytaliście. 

Nico odwiedził rodziców adopcyjnych. Stephane odetchnął z ulgą, że jego żonie nic nie jest. A Andrzej i Joyce przeżywają romantyczny wypad do Monachium. Czego chcieć więcej? 

Jak zwykle z niecierpliwością czekam na komentarze. 

Pozdrawiam

Violin