Rozdział 31

− Natalii! Natalii! Zobacz!

Nat oderwała wzrok od czytanej książki i uśmiechnęła się ciepło, widząc biegnącego w jej stronę Isaaca. Było ciepłe, kwietniowe przedpołudnie. Słońce w końcu wyszło zza chmur i przygrzewało delikatnie. Nie było ani za ciepło, ani za zimno. Ludzie wylegli z domów, bo aż wstyd było nie skorzystać z takiej pogody. Dlatego też Samik postanowił zabrać swoją radosną rodzinkę do pobliskiego parku. I gdy on nadwyrężał sobie ręce, huśtając Justin, jego narzeczona korzystała z chwili ciszy, a syn przyglądał się życiu mrówek w piaskownicy.

− Co tam masz? – zapytała, gdy chłopiec podszedł bliżej, cały czas chowając coś w dłoniach.

Młody uśmiechnął się chytrze, a potem powoli rozwarł palce.

Kobieta pobladła gwałtownie. W ostatniej chwili powstrzymała się przed tym, by nie pisnąć z przerażeniem. Na małej dłoni siedział bowiem olbrzymi, tłusty żuk. Nerwowo poruszał czułkami, a światło odbijało się od granatowego pancerza.

− Fajny, co nie? – Isaac wyszczerzył się szeroko, szczerze zadowolony ze swojego znaleziska.

− Oczywiście. – Natalii przełknęła głośno ślinę. – Bardzo… bardzo ładny. – Uśmiechnęła się słabo.

− Mogę go wziąć do domu? Nazywałby się Albert i mógłby mieszkać na moim biurku, w pudełku po ołówkach – nawijał dalej chłopiec. – Karmiłbym go małymi owadami i przejechanymi wiewiórkami. Na pewno dobrze by mu się żyło.

− Przejechanymi wiewiórkami? – Nat z każdą kolejną sekundą była coraz bardziej przerażona.

− Żuki są padlinożerne.

Wzniosła oczy ku niebu i w myślach poprosiła opatrzność o cierpliwość. Następnie odetchnęła głęboko, jeszcze raz spojrzała na Isaaca, potem na żuka, nieudolnie próbując wymyśleć jakieś delikatne wyjście z sytuacji. Takie bez łez, ale też bez rozjechanych ssaków drzewnych.

Zerknęła przez ramię, szukając wzrokiem Samika, ale ku jej rozpaczy, narzeczony był totalnie zajęty córeczką.

Zacisnęła, a potem rozluźniła pięści. Odwróciła się z powrotem do chłopca, starając się przybrać jak najspokojniejszy wyraz twarzy.

− Nie jestem przekonana żeby to był dobry pomysł – zaczęła ugodowym tonem. – Albert wygląda na wyrośniętego żuka, więc pewnie ma rodzinę. Jego dzieciom byłoby smutno, gdyby nie wrócił do domu.

Isaac zmarkotniał gwałtownie. Wydął smutno i spojrzał w stronę pobliskich krzaków.

− Pewnie masz racje – mruknął. – Mnie też byłoby smutno, gdyby tata nie wrócił do domu.

„ A to akurat może się wydarzyć” pomyślała cierpko Natalii. „Bo jak go dorwę, to zajmie honorowe miejsce obok tej biednej wiewiórki”

− Ale na pewno Albert będzie szczęśliwy, jeśli będziesz go co pewien czas odezwać. – Pokrzepiająco położyła dłoń na ramieniu Isaaca. – W końcu fajnie jest mieć przyjaciół, co nie?

Młody powoli pokiwał głową. Następnie posłusznie odłożył zwierzątko na miejsce i z niespodziewanie smutną miną wrócił do opiekunki. Usiadł obok niej, a zamyślony wzrok wlepił w ziemię.

Natalii zacisnęła usta w wąską kreskę. Zdecydowanie nie podobał jej się wyraz twarzy chłopca.

− Coś się stało? – zapytała zatroskana.

Nie odpowiedział. Jedynie beznamiętnie wzruszył ramionami, nawet na chwilę nie odrywając wzroku.

− Isaac…

− Bo ja nie mam przyjaciół! – wybuchnął niespodziewanie. – Dzieciaki w szkole może i się ze mną bawią, ale uważają, że jestem dziwny. A w CERN-ie nie było innych dzieci. Każdy ma przyjaciela, tylko nie ja. – Skrzyżował ręce na piersi, przybierając naburmuszoną minę.

Natalii poczuła dziwne ukłucie w sercu. Wiedziała, że młody jest inny, ale nigdy nie pomyślałaby, że brak prawdziwego przyjaciela jest tak odczuwalny dla ośmiolatka. Żal jej się zrobiło tego zagubionego dziecka, które nieudolnie próbowało wpasować w środowisko.

− Hej, naprawdę nie musisz się martwić. – Pocieszająco objęła chłopca ramieniem. – Znalezienie przyjaciela zwykle zajmuje chwilę czasu. Oni nie pojawiają się od tak sobie. A to, że na razie nie masz żadnego nic nie oznacza. Po prostu jeszcze nie trafiłeś na właściwą osobę.

− Więc kiedy trafię?! – jęknął żałośnie Isaac.

Westchnęła głęboko. Jak niby miała odpowiedzieć na to pytanie? Najchętniej podałaby konkretną datę i takie wyjaśnienie na pewno przypadłoby do gustu logicznie myślącemu chłopcu. Ale jednocześnie byłaby to odpowiedź cokolwiek idiotyczna.

− Nie wiem – przyznała szczerze. – Jest to indywidualna sprawa każdego człowieka. Niektórzy poznają prawdziwych przyjaciół już w podstawówce, inni w szkole średniej, a jeszcze inni dopiero na studiach, czy w pracy.

− Czyli jeszcze chwilę sobie poczekam – prychnął z irytacją.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Może i na razie nie był specjalnie zadowolony z takiego obrotu wydarzeń, ale ona była pewna, że kiedyś zrozumie.

− Musisz być cierpliwy. – Odruchowo przeczesała dłonią długie włosy Isaaca. – Czekaj spokojnie i pamiętaj tylko, żeby się nie zmieniać. Bo przyjaciel polubi cię takiego jaki jesteś.

Niepewnie spojrzał na Natalii. Przełknął głośno ślinę, a po chwili na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech.

− Ty mnie lubisz, prawda? – zapytał cipko.

Zamrugała szybko, trochę zbita z tropu.

− Oczywiście! – zapewniła szybko. – Jak można byłoby cię nie lubić?

− W takim razie jesteś moją przyjaciółką! – Przytulił ją tak mocno, że przez moment nie mogła oddychać.

Ale po chwili uśmiechnęła się delikatnie i czule pogłaskała chłopca po głowie.

− A ty jesteś moim przyjaciel – szepnęła.

***

Andrzej stanął przed sklepową witryną i przyglądnął się uważnie swojemu odbiciu. Wygładził dłonią jasną koszulę. Przeczesał palcami włosy, a gdy upewnił się, że wszystko jest w idealnym porządku, szybko ruszył dalej. W jednej ręce cały czas nerwowo ściskał niewielki bukiet kwiatów, a w drugiej niósł piknikowy koszyk.

Od jego kłótni z Joyce minęły dwa tygodnie. Przez ten czas nie wydarzyło się między nimi nic poważniejszego. Owszem posprzeczali się o kilka głupot, ale poza tym ich związek kwitnął w najlepsze. On był w niej po prostu zakochany, a i ona nie mogła zaprzeczyć, że czuję do siatkarza zdecydowanie więcej niż tylko pociąg seksualny.

Dlatego też tego pięknego kwietniowego dnia, Wrona wpadł na genialny pomysł, że zabierze kobietę na piknik z prawdziwego zdarzenia. Taki z kocykiem, winogronami i osobiście przygotowywanymi kanapkami.

Planował to już od dawna. Miało być idealnie.

Ostatnie kilkanaście metrów pokonał prawie w biegu. Korzystając z uprzejmości akurat napotkanej sąsiadki Jocelyne, wszedł niezauważony do bloku. Gdy stanął przed mieszkaniem Francuzki, był już naprawdę porządnie podekscytowany swoją niespodziankę. Ze stresu trzy razy nacisnął dzwonek.

− Tak, tak, już idę!

Ze środka rozległo się poirytowane pokrzykiwanie i chwile później drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem.

Na widok Joyce, Andrzej zmarszczył ze zdziwieniem czoło. Kobieta bowiem zupełnie nie wyglądała na kogoś, kto spędził cały dzień w domu. Świeżo umyte i wysuszone włosy, ułożyła starannie, a na twarzy miała delikatny makijaż. Ubrana w białą bluzkę i czarną, ołówkową spódnicę, przypominała trochę pracownicę jednej z wielu warszawskich korporacji.

− Super, że wpadłeś! – Uśmiechnęła się szeroko, przepuszczając środkowego w drzwiach. – Musisz mi powiedzieć, czy dobrze wyglądam.

− Najpierw powiedz mi, z jakiej okazji się tak ubrałaś – zażądał stanowczym tonem. – Bo na pewno nie na mój piknik.

− Piknik? – Uniosła pytająco brew, a Wrona wskazał głową na trzymany koszyk.

Przez ułamek chwili, Jocelyne wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami, by w końcu połączyć wszystkie fakty i wybuchnąć głośnym śmiechem.

− Przepraszam – jęknęła. – Ale dzisiaj z wspólnego wyjścia nici. – Podeszła do Andrzeja, zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go delikatnie.

− Dlaczego? – zapytał, szczerze zdruzgotany takim obrotem spraw. – Wszystko mam już zaplanowane!

− Za godzinę mam rozmowę o pracę – wyjaśniło. – Firma zajmuje się planowaniem różnorakich wyjazdów biznesowych dla dużych korporacji. No wiesz, rezerwacja biletów lotniczych, hoteli i te sprawy. Moje CV przeszło i wygląda na to, że mam szansę załapać się na chociaż pół etatu. – Uśmiechnęła się triumfalnie.

Zamrugał szybko, próbując przetworzyć otrzymaną informacje. Trochę przytłoczył go fakt, że jego plan na idealne popołudnie właśnie trafił szlag, ale gdy dotarło do niego, dlaczego tak się stało, dosłownie wybuchnął radością. Chwycił Joyce w pasie i śmiejąc się głośno, okręcił ją wokół siebie

− Puść mnie wariacie! – krzyknęła, z trudem tłumiąc chichot.

Posłusznie postawił kobietę na ziemi, jednak nawet nie chwilę nie wypuścił jej z objęć.

− Tak strasznie się cieszę, że ci się udało – szepnął, czule całując ją w czoło. – Jesteś wielka.

− Jeszcze nie dostałam tej pracy – przypomniała.

− To tylko formalność. – Machnął lekceważąco ręką. – Tylko głupek by nie zatrudnił takiej wspaniałej osoby, jak ty.

Uśmiechnęła się szeroko, słysząc jego słowa. Jednak wystarczyło, by zerknęła na zegarek, a na jej twarzy pojawiło się przerażenie. Pospiesznie wyplątała się z objęć mężczyzny i zaczęła zbierać do torebki ostatnie niezbędne rzeczy.

− Muszę lecieć, bo zaraz się spóźnię. A tego nie mogę się zrobić, bo na wejściu mnie skreślą. Punktualność to w podróżach kwestia podstawowa. Jakbyś widział korek na pasie w Dubaju, to byś wiedział, o czym mówię – trajkotała, wsuwając na stopy niezbyt wysokie szpilki. – Jak wyglądam?

Wrona mimowolnie parsknął śmiechem.

− Bardzo profesjonalnie, skarbie.

− Mówisz szczerze?

− Nigdy nie byłem szczerszy.

Jocelyne zacisnęła usta w wąską kreskę i na wszelki wypadek jeszcze raz przejrzała się w lustrze. Zacmokała z dezaprobatą, odgarniając za ucho kosmyk ciemnorudych włosów.

− Chyba możemy iść – stwierdziła pseudo profesjonalnym tonem. – Bo idziesz ze mną, prawda? – Spojrzała znacząco na Andrzeja.

− Jak najbardziej! – zapewnił pospiesznie. – Zamelinuję się w jakiejś kawiarni w pobliżu i zaczekam. A jak już dostaniesz te pracę, to zrobimy sobie zwycięski piknik.

− Albo piknik na pocieszenie – poprawiła odruchowo.

Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą, ale na jego twarzy cały czas malował się szeroki uśmiech.

Prawdziwe nerwy poczuł dopiero kilkanaście miny później, gdy usiadł w końcu przy stoliku, z dużym kubkiem czarnej kawy i wzrokiem wlepionym w drzwi biurowca naprzeciwko. Niecierpliwie odliczał kolejne minuty, czekając aż Joyce wróci. Kawy nawet nie tknął, a pewna starsza pani grzecznie zwróciła mu uwagę, żeby przestał stukać stopą o krzesło.

Jednak w końcu przed budynkiem pojawiła osóbka z ognistymi włosami. Andrzej momentalnie poderwał się na równe nogi i wypadł z kawiarni, jakby go sam diabeł gonił.

− I co? – zapytał, w ostatniej chwili wyhamowując przed kobietą.

Jocelyne spojrzała na niego spode łba. Przełknął głośno ślinę, święcie przekonany, że zaraz zrobi się bardzo źle.

− Mam tę pracę – powiedziała grobowym tonem.

Zbaraniał. Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami, a z każdą kolejną sekundę kąciki jego ust szły coraz wyżej i wyżej.

− Naprawdę?

− Naprawdę. – Pokiwała głową.

Roześmiał się głośno. Chwycił Joyce za ramiona, a potem pochylił się i pocałował ją namiętnie.

− Nawet nie wyobrażasz sobie, jaki jestem z ciebie dumny – wyszeptał, zamykając Francuzkę w niedźwiedzim uścisku.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Przymknęła powieki i wtuliła głowę w tors siatkarza.

− Wiesz, że to oznacza, że zostaję w Warszawie – mruknęła.

− Wiem – przytaknął. – I to cieszy mnie jeszcze bardziej. – Znów ją pocałował.

Jednak sekundę później zdał sobie sprawę z jednego bardzo ważnego faktu. Odsunął Joyce na długość ramion, przygryzł w zamyśleniu warg i przyjrzał się uważnie kobiecie.

− Kiedy zaczynasz? – zapytał.

Przekrzywiła nieznacznie głowę, lekko zaskoczona tym pytaniem.

− Dopiero w czerwcu. Wchodzę za taką jedną kobitę, co wysyłają ją do Anglii. A dlaczego pytasz?

− Nie pamiętasz? – spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Obiecałem, że zabiorę cię na półfinał Ligi Mistrzów do Monachium. A gdybyś zaczęła pracę od jutra, to z wyjazdu byłyby pewnie nici.

Mimowolnie parsknęła śmiechem. Znów wspięła się na palce i przelotnie pocałowała Andrzeja.

Tylko że on był szybszy. Pogłębił pocałunek, jeszcze bardziej przyciągając Joyce do siebie. Dłońmi zjechał na jej pośladki, a potem podniósł się gwałtownie. Zaśmiała się cicho, zaplatając nogi w pasie siatkarza. Przymknął oczy, delektując się smakiem jej ust.

Tę jakże zawziętą wymianę śliny przerwało czyjeś kpiące prychnięcie.

− Pff, ta dzisiejsza młodzież! – Jakaś nadgorliwa staruszka, szturchnęła kulą nogę Andrzeja, a potem po prostu odeszła, mrucząc pod nosem różne, nie do końca przychylne epitety.

− Ma rację – stwierdził Wrona, z trudem powstrzymując śmiech. – Jesteśmy straszni – powiedział, a potem odwrócił się Jocelyne i kontynuował bycie współczesną młodzieżą.

***

Stephanie nigdy by nie przypuszczała, że gotująca się woda na herbatę może być tak fascynująca. Siedząc na wysokim krześle w kuchni, pustym wzrokiem wpatrywała się w czajnik. Bulgocząca woda była w tym momencie jedyną rzeczą, która powstrzymywała ją przed zaśnięciem na siedząco.

− Znów nie spałaś w nocy?

Wzdrygnęła się mimowolnie, słysząc za sobą głos męża. Odwróciła się powoli i obdarzyła Stephana iście morderczym spojrzeniem.

− To twoja wina! – warknęła oskarżycielsko.

Uniósł ze zdziwieniem brew, nie bardzo wiedząc, co ma wspólnego z nieprzespaną nocą żony.

− Moja?

− Oczywiście, że twoja – prychnęła. – To twoje dzieci przez prawie całą noc, grały w siatkówkę moją wątrobą! – Skrzyżowała ręce na piersi.

− Dlaczego jak coś zmalują, to są nagle tylko moimi dziećmi? – zapytał, z trudem powstrzymując się przed wybuchnięciem śmiechem.

− Bo to twoje geny! I twoja siatkówka! Ja nie mam nic wspólnego z żadną piłką!

Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. Podszedł do kobiety, cmoknął ją szybko w czoło, a potem zdecydowanie za gwałtownie, otworzył lodówkę. Jego usta momentalnie wygięły się w podkówkę.

− Dlaczego znów mam wrażenie, że w domu nie ma nic do jedzenia – jęknął.

Stephanie z irytacją przewróciła oczami. Czajnik wyłączył się, więc z ulgą zaparzyła herbatę.

− Po pierwsze, nie zrobiłam jeszcze zakupów – wyjaśniła.− A po drugie, ty nic innego nie robisz, tylko jesz. Dobrze, że ćwiczysz razem z chłopakami, bo niektórzy twoi koledzy już dawno przestali się mieścić w marynarki z czasów zawodniczych.

Mimowolnie parsknął śmiechem. Coś w tym niewątpliwie było.

W końcu wyjął z lodówki jakiś bliżej niezidentyfikowany serek. I już chciał usiąść obok żony, jednak dokładnie w tym momencie, do kuchni wpadł Nicolas i zanim Stephane zdążył się choćby zająknąć, zajął drugie krzesło.

− Będę musiał wrócić do Francji na kilka dni – zakomunikował, zupełnie nie zważając na zdezorientowane spojrzenia rodziców. – Wpadłem na jeden z genialniejszych pomysłów w moim życiu, ale potrzebuje kilku dokumentów, które zostawiłem w Paryżu. Wyjechałbym nawet jutro, ale jest jeszcze jedna sprawa, którą będę musiał tam załatwić i to w konkretnym terminie. Ale spoko, to nic wielkiego.

Małżeństwo wymieniło lekko zdezorientowane spojrzenia, nie do końca rozumiejąc sens tego potoku słów.

− A… możemy wiedzieć, co to za genialny pomysł? – zapytała ostrożnie Stephanie.

− Ah… tak, oczywiści. – Chłopak uśmiechnął się przepraszająco. – Chodzi o to, że po tym jak skończyłem szkołę, dostałem spadek i spędziłem cały rok tylko i wyłącznie na szukaniu was. A teraz już was znalazłem, więc pomyślałem, że może zrobiłbym coś ze swoim życiem. Przeglądnąłem więc oferty warszawskich uniwersytetów i znalazłem kilka ciekawych kierunków, prowadzonych po angielsku. Na któryś na pewno uda mi się dostać. I co wy na to? – Wyszczerzył się szeroko.

− Mnie się podoba. – Stephanie z uznaniem pokiwała głową. – A ta druga sprawa? – dopytała z szczerym, zupełnie normalnym zaciekawieniem.

Za to Nicolas nagle, zupełnie nienormalnie, pobladł. Zachichotał nerwowo, spuścił wzrok i zaczął skubać rękaw bluzy.

Stephane zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Zerknął na żonę, a ona posłała mu zdezorientowane spojrzenie. Nagła zmiana zachowania syna, kompletnie zbiła ją z tropu.

Trener przełknął głośno ślinę. Wziął głęboki oddech, a potem bardzo powoli zwrócił się do Nicolasa.

− Jeśli nie chcesz, to nie mów – zaznaczył. – Ale jeśli możemy ci w czymś pomóc, to z chęcią to zrobimy.

Nico niepewnie podniósł wzrok, a w jego oczach widać było szczery smutek.

− Mówiłem wam kiedyś o ludziach, którzy najpierw mnie adaptowali? – wychrypiał słabym głosem.

Mężczyzna poczuł jak każdy mięsień w jego ciele nagle drętwieje. Siedząca obok Stephanie, szeroko otworzyła oczy. Jej podbródek drżał niebezpiecznie.

− Coś wspominałeś – mruknęła, zaciskając dłonie na krawędzi blatu.

Chłopka przytaknął powoli, ale ku zdziwieniu rodziców, nic więcej nie powiedział. W zamyśleniu przygryzł wargę, jakby wahając się, czy mówić dalej.

Stephane poczuł dziwne ukłucie w sercu. Właśnie uświadomił sobie, jak wiele jeszcze czasu musi minąć, nim Nicolas zacznie z nimi rozmawiać całkowicie otwarcie. Z odnalezienia rodziców cieszył się jak małe dziecko, ale jednocześnie bał się, że może ich skrzywdzić. Nieudolnie starał się być synem idealnym, choć przecież nie musiał. Im wystarczyło, że jest.

− Oni… zginęli, gdy miałem niecałe pięć lat – odezwał w końcu Nico. – W wypadku samochodowym. Dokładnie drugiego trzydziestego kwietnia. I… − przełknął głośno ślinę. – W tym roku minie piętnaście lat.

− Oh… − Stephanie posłała synowi pełne współczucia spojrzenie. – To… przepraszam…

− Przecież nie wiedzieliście. – Beznamiętnie wzruszył ramionami. – Zresztą… to było dawno temu. Prawie ich nie pamiętam. Zostało mi po nich sporo pieniędzy, pudło pamiątek i… − Zamilkł gwałtownie, jakby zdał sobie sprawę z tego, że powiedział za dużo.

− I? – Trener uniósł pytająco brew.

Chłopak otworzył i zaraz zamknął usta. Nerwowo zerknął przez ramię, jakby sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje. Choć przecież doskonale wiedział, że Timi i Manoline jeszcze śpią, a nikogo więcej w domu nie było.

Westchnął głęboko. Spojrzał na tatę, potem na mamę, a potem zgarbił się jeszcze bardziej.

− Nazwisko. Zostało mi po nich nazwisko.

Zapadła grobowa cisza. Stephane poczuł dziwny ucisk w klatce piersiowej. Oparł się o kuchenny blat i w myślach policzył do dziesięciu. Jednak to nic nie dało. Uczucie przytłoczenia nie znikło.

„Daj spokój” skarcił samego siebie. „Przecież to oczywiste, że nosi czyjeś nazwisko, każdy je ma. A to że ma je po adopcyjnych rodzicach? Powinienem się cieszyć, że przynajmniej przez kilka lat miał kogoś, kto go kochał.”

Odruchowo zacisnął pięści. Nieznacznie pokręcił głową, jakby chcąc oczyścić umysł.

Niewiele to dało. Nadal nie potrafił pozbyć się tego niepokojącego uczucia zazdrości. W końcu, nie tak miało być. Nicolas Antiga – czy coś mogłoby brzmieć piękniej?

Panujące w kuchni napięcie było wręcz namacalne. Nico nadal w skupieniu wpatrywał się w blat stołu. Stephanie bezgłośnie ruszała ustami, mówiąc coś do siebie. A Stephane nadal nie wiedział, jak się zachować.

Prychnął cicho. Już chciał powiedzieć cokolwiek, byle tylko przerwać tę ciszę, jednak nagle przez pomieszczenie dosłownie przeszło małe, blondwłose tornado i obok mężczyzny pojawił się Timote. Szczerzył się tak szeroko, że prawie brakowało mu szczęki, a w dłoniach trzymał niebieską książeczkę.

− Cześć, mamo! – Kiwnął na przywitanie głową. – Hej, tato! – znów kiwnięcie. − ¡Hola, Nico! – Zamachnął się łepetyną tak bardzo, że jego czupryna przybrała wygląd gniazda dla wron. – Zobaczcie co znalazłem! – Podał mamie książkę.

Stephanie zmarszczyła ze zdziwieniem brwi.

− To album na zdjęcia, Timo. I to zupełnie pusty. Co mamy z nim zrobić?

− Dorośli są czasami naprawdę niekumaci. – Chłopiec z irytacją przewrócił oczami. – Ja mam swój album,  co nie? Manoline też. Wkładacie do nich te wszystkie zdjęcia, które mam nadzieję spalić, jak tylko skończę osiemnaście lat. 

Stephane odruchowo parsknął śmiechem.

− W każdym razie – kontynuował niewzruszony Timote − pogrzebałem wczoraj w pudłach, których jeszcze nie chciało nam się rozpakować. I znalazłem ten album. Pomyślałem, że skoro ja mam swój, Many też, to Nico też powinien mieć. Na pewno ma takie zdjęcia, których nikt nie chce oglądać. – Posłał bratu znaczące spojrzenie.

Straszy chłopak pokręcił głową z udawaną dezaprobatą, ale na jego twarzy znów pojawił się uśmiech.

− Brzmi całkiem dobrze. – Stephane z ulgą przyjął zmianę tematu. – Na razie co prawda nie możem nic wsadzić do tego albumu, ale w przyszłości…

− Luzik. – Nicolas wstał gwałtownie od stołu. – Załatwię coś. – Poklepał brata po ramieniu, a potem, pogwizdując wesoło, opuścił kuchnię.

Stephane odprowadził go uważnym wzrokiem. Wydawało się, że wszystko znów wróciło do normy.

Jednak gdy spojrzał na Stephanie, gdy zobaczył smutek w jej oczach, zrozumiał, że jeszcze wiele czasu minie, za nim znów będzie normalnie.

---

Związku z tym, że kończą się wakacje, postanowiłam spędzić najbliższe dni, na pracy nad tym opowiadaniem. Napisałam więc powyższy rozdział, zrobiłam rozpiskę wydarzeń, aż do epilogu, z podziałem na rozdziały ( planowo ma ich być 44 + epilog), a teraz cały czas myślę nad imionami dla bliźniaków. Już prawie byłam pewna swojego wyboru, ale wczoraj obudziłam się z myślą, że to jednak nie to. A są one dla mnie ważne, bo planuje ( na razie luźno), że odegrają ważniejszą role w jednym z kolejnych moich opowiadań, więc muszę być tych imion stuprocentowo pewna. Więc jak macie jakieś fajne propozycje, to piszcie.
W każdym razie, mam nadzieję, że powyższy rozdział przypadł wam do gustu. Jeśli się uda, to przed rozpoczęciem roku szkolnego pojawi się jeszcze jeden. 
Z góry dziękuję za wszystkie komentarze! 
Pozdrawiam
Violin