Rozdział 30

Joyce w zamyśleniu wydęła usta i jeszcze raz uważnie przeczytała cały dokument. Choć pracowała nad nim już od kilku godzin, to nadal miała wrażenie, że czegoś brakuje.

Zerknęła na leżącą obok kartkę i szybko przebiegła wzrokiem po stworzonej liście. Nie, na pewno miała wszystko. Data urodzenia, edukacja, doświadczenie, zdolności. Pod względem gramatycznym i językowym też wszystko się zgadzało. Jej CV prezentowało idealnie. Zdziwiłaby się, gdyby ktoś je odrzucił.

− Wyluzuj, Joyce – skarciła samą siebie. – Na zamartwianiu się nikt jeszcze nie zarobił, a ty potrzebujesz pracy.

Westchnęła głęboko, a potem z hukiem zamknęła laptopa. Schowała twarz w dłoniach i przymknęła oczy, by uspokoić szalejące myśli. Teraz, gdy w końcu skończyła pisać, jej mózg znów zaczął wariować.

Wstała od kuchennego stolika i powłócząc nogami przeszła do łazienki. Ochlapała twarz zimną wodą, a potem spojrzała w lustro. Podkrążone oczy, spięte na szybko rozczochrane włosy i wygięte w dół kąciki ust – zdecydowanie daleko jej było Miss Francji.

Prychnęła kpiąco, przypominając sobie nieprzespaną noc. Gdy poprzedniego dnia wróciła od Andrzeja, zaszyła się w swoim mieszkanku i postanowiła całkowicie poświęcić się pracy. Przez kilkanaście godzin szukała odpowiednich ofert, wykonała chyba z milion telefonów, a skończyło się na tym, że położyła się dopiero po drugiej. Zresztą nawet gdy już leżała spokojnie w łóżku, stać ją było jedynie na przewracanie się z boku na bok. Jej myśli cały czas krążyły wokół środkowego. Za każdym razem, gdy próbowała zasnąć, przed oczami pojawiał jej się obraz mężczyzny.

A to jeszcze bardziej denerwowało Jocelyne.

Poddała się koło szóstej nad ranem, gdy zaczęło się robić jasno. Zrobiła sobie duży kubek kawy, a potem siadła do pisania CV. Przez kolejne godziny pracowała na pełnych obrotach i teraz dosłownie czuła, jak pozbywa się całego napięcia.

Niechętnie wróciła do salonu. Ciężko usiadła na kanapie, a pusty wzrok wlepiła w widok za oknem. Nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Jeszcze kilka dni wcześniej po prostu zadzwoniłaby do Andrzeja, ale teraz nawet nie przeszło jej to przez myśl. Skoro siatkarz nie zadzwonił z przeprosinami, to ona nie zamierzała się wysilać.

− Zdecydowanie potrzebuję jakiejś pracy – mruknęła pod nosem.

Dokładnie w tym momencie telefon kobiety zabrzęczał cicho. Joyce zmarszczyła ze zdziwieniem brwi i zerknęła na ekran komórki. Miała jedną nieprzeczytaną wiadomość.

Od Andrzeja.

Zamrugała szybko, nie bardzo dowierzając w to, co słyszy. Bez zastanowienia odczytała smsa, choć przecież obiecała sobie, że odpuści.

Najlepsza szarlotka w mieście?

Na moment ją zatkało. Przez dokładnie cztery sekundy zastanawiała się, co zrobić z tą wiadomością. W końcu obiecała sobie, że nie odpuści tak łatwo mężczyźnie. To co zrobił było wręcz niewybaczalne, a ona nie zamierzała tak łatwo przepaczać.

W końcu jednak dała się ponieść emocją. Poderwała się na równe nogi i pobiegła do sypialni. Nigdy jeszcze nie ogarniała się w takim tempie. Nie minęło piętnaście minut, a zbiegała na parter, z jeszcze nie do końca ułożonymi włosami.

Gdy dotarła do restauracji, Wrona już tam był. Siedział przy stole obok okna i miarowo stukał palcami o drewniany blat.

− Cześć – przywitała się niepewnie Joyce, wciskając się na miejsce na przeciwko.

Andrew odwrócił się gwałtownie. Przez moment wyglądał tak, jakby nie rozpoznał, kto przed nim siedzi, ale po chwili uśmiechnął się nieznacznie.

− Cześć, ja… − przełknął nerwowo ślinę. – Cieszę się, że przyszłaś.

Powoli pokiwała głową. Zapadła niezręczna cisza. Mężczyzna wpatrywał się nieprzytomnym wzrokiem w filiżankę. Jocelyne za to mierzyła siatkarza uważnym spojrzenie. Oczywiście domyślała się, po co ją tu ściągnął, ale nie zamierzała wychodzić z inicjatywą jako pierwsza.

− Nadal jesteś na mnie zła, za to, co się wczoraj stało? – zapytał w końcu Wrona.

Zacisnęła usta w wąską kreskę.

− Oczywiście – prychnęła. – I mam nadzieję, że masz dobre usprawiedliwienie. Bo powiedzieć, że jestem wściekła, to nic nie powiedzieć.

Nie wiedzieć dlaczego, parsknął śmiechem. Zaraz jednak spoważniał. Chwycił dłoń Francuzki i ścisnął ją delikatnie, jakby bojąc się, że kobieta ją zabierze.

Ale nic takiego się nie stało.

− Wiesz, że chcę cię przeprosić prawda? – zaczął, nawet na chwilę nie spuszczając wzroku z twarzy Joyce. – Wczoraj… nie do końca myślałem logicznie. Chciałaś tylko pomóc, a ja na ciebie nawrzeszczałem. A to ramię… to jest niewybaczalne. Mam nadzieję, że nie zrobiłem ci nic poważnego.

Spuściła wzrok. Odgarnęła za ucho zabłąkany kosmyk włosów i odetchnęła głęboko.

− Przestraszyłam się – mruknęła, nie patrząc środkowemu w oczy. – Po tym, co zrobił Jonas... po prostu jestem bardzo wyczulona na tego typu zachowania.

Andrzej zacisnął usta w wąską kreskę. Przeczesał dłonią włosy i odchylił się na krześle.

− Wiem. I jeszcze raz bardzo, bardzo cię przepraszam. Nafaszerowałem się wczoraj środkami na sen, byłem w  rozsypce i naprawdę trudno mi było trzeźwo ocenić sytuacje. Normalnie nigdy bym tego nie zrobił. Musisz mi uwierzyć! – Posłał kobiecie błagalne spojrzenie. – Nigdy nie pogodzę się z tym, co zrobiłem!

Zacisnęła palce na krawędzi blatu. Nie miała pojęcia, co powiedzieć. Głos mężczyzny przepełniony był żalem, w jego postawie dosłownie było widać szczere wyrzuty sumienia. Żałował tego, co zrobił i mogła być pewna, że nigdy nie wybaczy sobie swojego zachowania.

− Strasznie chciałabym ci uwierzyć – wyszeptała w końcu. – Ale za bardzo się boję, że to się kiedyś powtórzy. Jesteś wspaniałym facetem, ale martwię się… nie wiem, czy mogę ci ufać.

Jęknął cicho. Schował twarz w dłoniach i przez kilka długich chwili oddychał ciężko. Jocelyne patrzyła na niego ze współczuciem, ale nie zamierzała zmieniać zdania. Nie po tym, co przeszła z Jonasem, nie po tym, jak uciekła.

Tym razem nie zamierzała uciekać.

− Proszę – wychrypiał w końcu, przez zaciśnięte dłonie. – Nie chcę cię stracić, Joyce. – Podniósł powoli głowę, a w jego oczach kobieta dostrzegła łzy. – Ja… zależy mi na tobie. Wiem, że się powtarzam, ale naprawdę chcę żebyśmy ułożyli sobie wspólną przyszłość. I wiem, że jeszcze na pewno wiele razy się pokłócimy, pewnie o zupełne głupoty, ale… − przełknął głośno ślinę. – Ale nigdy cię nie skrzywdzę. To obiecałem twojemu bratu i to obiecuję tobie. Proszę, daj mi szansę – szepnął.

Nie miała pojęcia, co powiedzieć. Wpatrywała się w siatkarza załzawionymi oczami, z każdą kolejną sekundą czują, że się poddaje, że ściana, którą postanowiła postawić, kruszy się. Obiecała sobie, że nie da się tak łatwo przeprosić, że nie ulegnie, ale na widok Andrzeja, jej postanowienia zaczęły się chwiać w posadach.

W końcu się poddała. Pochyliła się nad stołem i po prostu pocałowała Wronę. Na początku delikatnie, a potem coraz namiętniej. Wplotła dłonie w jego włosy, a on położył dłoń na jej kolanie. Uleciało z niego całe napięcie i gdyby nie fakt, że byli w miejscu publicznym, to zapewne na pocałunku by się ni skończyło.

− Czy to oznacza, że mi wybaczyłaś? – zapytał, gdy w końcu oderwali się od siebie. Na jego twarzy widać było wyraźną ulgę.

− Tak – pokiwała głową. – Sama w to nie wierzę, ale to znaczy, że ci wybaczyłam.

***

Ciche tykanie zegara w korytarzu było cokolwiek irytując. Natalii przewróciła się na drugi bok i z cichym świstem wypuściła powietrze. Śpiący obok Samik pochrapywał cicho, zupełnie nie przejmując się ruchami narzeczonej.

Dochodziła druga w nocy, a Nat nie miała pojęcia, dlaczego nie może zasnąć. Teoretycznie wszystko było w porządku. Guillaume dość szybko wyszedł z dołka po meczu z Radomiem, Justin zakończyła pierwszy etap ząbkowania, Isaac znosił przeprowadzkę wyjątkowo dobrze. Nie miała więc żadnych powodów do zmartwień.

A jednak coś jej nie pasowało.

Nagle do jej uszu dotarł cichy pisk. Zamarła, wsłuchując się w ciszę. Pisk się powtórzył, ale ona była pewna, że to nie Justin.

Usiadła powoli, cały czas nasłuchując. Gdy zamiast pisku usłyszała stłumiony jęk, zsunęła się z łóżka, zarzuciła na ramiona szlafrok i po cichu wyszła z sypialni.

Źródłem dziwnych dźwięków okazał się pokój Isaaca. Stanęła pod drzwiami i przyłożyła ucho do drewna. Przez chwilę wahała się, co zrobić, ale gdy ze środka dobiegł urywany szloch, nacisnęła klamkę i najciszej jak potrafiła, weszła do środka.

Widok, który ujrzała, zabolał jej matczyne serce. Młody leżał skulony na łóżku z odrzuconą na bok kołdrą i rękami założonymi za głowę. Zaciskał mocno powieki, a z jego ust, co pewien czas wydobywał się urywany szloch.

Natalii powoli podeszła bliżej i ostrożnie położyła dłoń na ramieniu chłopca.

− Isaac? Obudź się, skarbie.

To nie podziałało, więc kobieta bardzo delikatnie potrząsnęła ręką.

− Obudź się, to tylko sen – powtórzyła.

Nagle Isaac gwałtownie otworzył oczy. Spojrzał na Nat zlęknionym wzrokiem i mimowolnie odsunął się pod ścianę.

− Co… co się stało? – wychrypiał przerażonym głosem.

− Miałeś koszmar, kochanie. – Usiadła obok chłopca. – Ale już wszystko dobrze, to był tylko sen. – Uśmiechnęła się pokrzepiająco. – Jeśli chcesz mogę tu z tobą posiedzieć, dopóki się nie uspokoisz.

Nerwowo przełknął ślinę i powoli pokiwał głową. Podkulił kolana pod brodę, a pusty wzrok wlepił w ścianę naprzeciwko.

− Śniła mi się mama – wyszeptał niespodziewanie.

Nat posłała mu zaskoczone spojrzenie. Zdecydowanie nie spodziewała się zwierzeń ze strony Isaaca. A już na pewno nie na temat mamy.

– Byliśmy razem w Disneylandzie – kontynuował, nie zważając na zaskoczenie kobiety. − Wsiadła na karuzelę z samolotami. Mnie kazała zostać na ziemi, bo to niby zbyt niebezpieczne. Tylko, że… − przełknął głośno ślinę. – Tylko, że mama już nie zeszła. Szukałem wszędzie, ale nigdzie jej nie było. – Zamrugał szybko, starając się stłumić łzy.

Natalii nawet się nie zawahała. Objęła Isaaca ramieniem, przyciągnęła do siebie i zaczęła uspokajająco gładzić go po plecach.

− To był tylko sen, skarbie – zapewniła po raz kolejny. – Twojej mamie, niezależnie od tego gdzie jest, na pewno nic nie grozi. – Posłała mu pocieszający uśmiech.

Ale młody nie wydawał się być specjalnie przekonany. Nadal drżał delikatnie, jednocześnie bezgłośnie ruszając ustami.

Nat zacisnęła zęby. Westchnęła głęboko, na prędko szukając w myślach jakiś porad, dotyczących koszmarów sennych u dzieci. Jednak jej jedyne doświadczenie w tym zakresie dotyczyło niemowlaków. Nie miała pojęcia, jak powinna się zachować.

− Nie masz żadnego numeru do mamy, prawda? – zapytała, a w jej głowie zaczął kiełkować pewien pomysł.

Isaac zawahał się, ale pokręcił przecząco głową.

Pomysł właśnie umarł.

Przeklęła w myślach na czym świat stoi. To zdecydowanie komplikowało sytuację.

− Okej, w takim razie spójrzmy na to inaczej – zaczęła, na szybko próbując wymyśleć jakiś pomysł. – Co lubi twoja mama? – zapytała, starając się zachować optymistyczne podejście.

Isaac w zamyśleniu podrapał się po brodzie, a po chwili na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

− Fizykę – odpowiedział raźno. – Mama jest fizykiem. I chemikiem też. Lubi opowiadać mi o różnych cząsteczkach i pierwiastkach.

„Mamy punkt zaczepienie” pomyślała z rezygnacją Natalii. „W końcu tak doskonale znasz się na fizyce!”

„Nie dobijaj się bardziej” skarcił ją wewnętrzny głos. „Może nie wynalazłaś akceleratora cząsteczek, ale przynajmniej znasz się na ludziach. Dodatkowo przeczytałaś tyle książek o wychowaniu dzieci, że powinnaś sypać pomysłami, jak z rękawa”

Westchnęła głęboko. Coś w tym niewątpliwie było.

− To może zrobimy tak: zaczynając od jutra, codziennie rano będziesz pisać na karteczce jedno pojęcie, o którym chcesz dowiedzieć się czegoś więcej. Potem powiesisz je na tablicy, a gdy twoja mama wróci, poprosisz ją, by wszystko ci wytłumaczyła. Co ty na to? – Uśmiechnęła się ciepło.

Chłopiec zmarszczył ze zdziwieniem brwi, ale po chwili spojrzał na kobietę z podziwem.

− Brzmi fajnie – stwierdził już zdecydowanie bardziej rozweselony. – I mama naprawdę wszystko mi wyjaśni?

− Oczywiście – zapewniła Nat.

„Pod warunkiem, że przy okazji nie zwariuję” dodała w myślach.

− Ale teraz już pora spać. – Znacząco poklepała gwiezdną kołdrę. – Bo jutro musisz wstać do szkoły.

Isaac szybko pokiwał głową. Położył się posłusznie, a Natalii przykryła go kołdrą po sam nos i trzy razy upewniła się, czy na pewno ma ciepło. Następnie wyprostowała się  i już chciała wychodzić, jednak chłopiec zatrzymał ją w ostatniej chwili.

− Posiedzisz przy mnie, Nat? – zapytał tak cicho, że kobieta ledwo go usłyszała. – Dopóki nie zasnę. Żeby znów mi się nie przyśnił koszmar.

Zgłupiała. Odwróciła się powoli i niepewnie spojrzała na młodego, przez moment mając wrażenie, że się przesłyszała.

Ale gdy zobaczyła proszący wzrok Isaaca, zdała sobie sprawę z tego, że mówi całkowicie poważnie.

Westchnęła cicho. Znów podeszła bliżej, usiadła na brzegu łóżka i czule pogłaskała chłopca po głowie.

− Nigdzie się stąd nie ruszam – obiecała.

Uśmiechnął się nieznacznie. Poprawił kołdrę, wtulił głowę w poduszkę i zamknął oczy.

− Dziękuję – szepnął jeszcze, a potem zapadł w głęboki sen.

***

− Na pewno wszystko wziąłeś? – Nicolas skrzyżował ręce na piersi i zmierzył przyjaciela krytycznym spojrzeniem.

− Daj spokój. – Sharone lekceważąco przewrócił oczami, ale na jego twarzy błąkał się nieznaczny uśmiech. – Przecież nie wyjeżdżam na koniec świata, tylko wracam do Kanady. Do domu. Mam tam wszystko czego potrzebuję.

Nico zacisnął usta w wąską kreskę. Nerwowo rozglądnął się po lotnisku i westchnął głęboko. Samolot do Toronto odlatywał późnym popołudniem, więc w terminal przypominał mrowisko pełne śpieszących się do pracy mrówek. Nikt nie zwracał uwagi na dwóch chłopaków, którzy dogryzali sobie przed kontrolą bagaży.

− Ale jakbyś czegoś zapomniał, to napisz, to ci doślę. – Nico nie dawał za wygraną. – Tylko musisz mi podać dokładny adres. Chyba, że jest w papierach klubu. To wtedy poproszę tatę, by go dla mnie zgarną.

Shoe pokręcił głową z udawaną dezaprobatą i odruchowo zerknął na zegarek. Miał jeszcze chwilę czasu, ale przy kontroli zaczęła się robić kolejka.

− Cos ty się taki nadopiekuńczy zrobił? – zapytał, uważnie przyglądając się kumplowi.

− Po prostu się martwię. – Nicolas beznamiętnie wzruszył ramionami. – Jeśli coś ci się stanie, to mój niedawno odnaleziony ojciec, osobiści urwie mi łeb.

− Czyli chronisz swój tyłek?

− Dokładnie – przytaknął. – W końcu jesteś jednym z najbardziej obiecujących siatkarzy w Kanadzie, masz szansę stać się gwiazdą reprezentacji, czy co to tam jeszcze się mówi o takich jak ty. A ja nie zamierzam odpowiadać za to, że złapałeś grypę, lecąc przesadnie klimatyzowanym samolotem. – Dobitnie zaakcentował ostatnie zdanie.

Evans nie mógł nie parsknąć śmiechem. Stanowczy wyraz twarzy Francuza był wręcz komiczny i  aż chciałoby się go uwiecznić.

− Wyluzuj – poprosił atakujący. – Obiecuję, że jak w maju przylecisz do Kanady, to będę cały i zdrowy, okej?

Nicolas momentalnie zmarkotniał. Przełknął głośno ślinę i zaczął nerwowo skubać róg kurtki.

− No właśnie, bo jeśli chodzi o mój wyjazd…

− Coś się stało? – Sharone zmarszczył ze zdziwieniem brwi.

Drugi chłopak westchnął głęboko. Podniósł głowę i niepewnie spojrzał na przyjaciela.

− Nie jestem przekonany do tego pomysłu.

− Żebyś wpadł do Toronto?

− Dokładnie.

Sharone zbaraniał. Otworzył i zaraz zamknął usta, niedowierzając w to, co słyszy.

− Zwariowałeś?! – oburzył się. – Przecież jeszcze kilka dni temu byłeś zachwycony.

− To prawda – przytaknął Nico. – Ale po zastanowieniu, doszedłem do wniosku, że twoja rodzina niekoniecznie musi chcieć gościć zupełnie obcego chłopaka…

− Och, daj spokój! – warknął już nieźle zirytowany Shoe. – Moja mama cię pokocha. Tego jestem pewien. Oczywiście może się okazać, że nadal będziesz musiał spać na materacu, ale przynajmniej spróbujesz najgenialniejszej zapiekanki pod słońcem. A moje siostry? Zdziwię się jeśli za kilka lat nie zostaniesz moim szwagrem.

Nicolas uśmiechnął się mimowolnie.

− Może masz rację…

− Stary, powiedzmy sobie szczerze, ja zawsze mam rację. – Atakujący znacząco poruszył brwiami. – Więc zamiast użalać się nad swoim jestestwem, rezerwuj bilet do Toronto.

− Tak właśnie zrobię – zapewnił Francuz.

Evans po przyjacielsku poklepał go po plecach, a potem znów zerknął na zegar i przeklął pod nosem.

− Muszę się już zwijać. Bo inaczej spóźnię się na samolot, będę musiał lecieć następnym i moja mama spanikuje, że coś sobie zrobiłem.

− To chyba normalne. – Nico ze zrozumieniem pokiwał głową. – Ja też chyba powinienem się zwijać. Obiecałem Timotiemu, że zrobimy sobie maraton filmów Marvela. – Uśmiechnął się szeroko.

Ale żaden nie wykonał nawet kroku. Przez chwilę w zupełnej ciszy, mierzyli się niedowierzającymi spojrzeniami.

W końcu jednak Sharone odchrząknął znacząco, wyrywając Nicolasa z letargu. Szybko wymienili jeszcze przyjacielskie uściski, a potem odwrócili się i każdy poszedł w swoją stronę.

***

Najciszej jak potrafił, Stephane przemierzał korytarz na piętrze. Pierwsza noc w nowym domu powinna być trudna, ale na razie wyglądało na to, że wszystko przebiega pomyślnie. W domu panowała całkowita cisza, dzieciaki jak widać szybko zasnęły, ale na wszelki wypadek Stephanie wysłała męża na przeszpiegi. Szczególnie, że był to też pierwsza noc Nicolasa z swoją biologiczną rodziną.

Trener powoli uchylił drzwi do pokoju Manoline. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że dziewczynka śpi głęboko, z fragmentem kołdry pod głową. U Timotiego na szczęście było to samo.

Jednak gdy doszedł do sypialni najstarszego syna, zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Spod zamkniętych drzwi, słabo sączyło się światło.

Przez chwilę wahał się, co zrobić, ale w końcu nacisnął klamkę i niepewnie zajrzał do środka.

− Jeszcze nie śpisz?

Nico wzdrygnął się nieznacznie, słysząc głos ojca. Zamknął czytaną książkę i odłożył ją na szafkę nocną.

− Wciągnąłem się – wyjaśnił. – Ostatnio nie bardzo miałem czasu, by czytać.

Stephane uśmiechnął się delikatnie. Przysunął sobie krzesło od biurka i usiadł obok syna.

− Jak na razie sobie radzisz? – zapytał.

− Chyba całkiem nieźle – wzruszył ramionami chłopak. – Ciebie mógłbym zapytać o to samo. W końcu nie codziennie odzyskuje się syna. A już na pewno nie takiego, który ma te dwadzieścia lat na karku.

Trener zaśmiał się cicho. Nie mógł się nie zgodzić z Nicolasem. Choć cała ta sytuacja naprawdę go cieszyła, to była cokolwiek dziwaczna.

− Zaczynam się przyzwyczajać. Choć nadal zastanawiam się, jak to ogarnąć w kwestii dalszych znajomych, czy ogólnie siatkarskiego środowisko. – Nerwowo przeczesał dłonią włosy. To była kolejna kwestia, która ostatnio spędzała mu sen z powiek.

− Może po prostu zmienię wpis na Wikipedii? – zaproponował Nico. – Jak się nikt nie zorientuje, to wszystko minie bez echa, a jeśli ktoś zacznie drążyć temat, to wyjaśnisz wszystko na Facebooku, czy tam na jakimś innym portalu. I poprosisz przy okazji o to, by łaskawie dano nam spokój.

− To jest jakiś pomysł. – Mężczyzna z uznaniem pokiwał głową. – Obgadamy to z mamą i pewnie wdrożymy z życie.

Zapadła niezręczna cisza. Chłopak z zakłopotaniem zerkał na odłożoną książkę, a jego ojciec niespokojnie próbował znaleźć jakiś temat do dalszej rozmowy.

− Manoline już chyba się do ciebie przekonała – stwierdził w końcu. – Timi zrobił to już dawno, dla niego starszy brat to prawdziwe wybawienie. Choć tak na serio, to trochę się dziwię, że tak szybko znaleźliście wspólny język. W końcu to jeszcze dzieciaki, a ty w sierpniu skończysz dwadzieścia lat.

Nicolas zaśmiał się cicho, a Stephane zmierzył go uważnym spojrzeniem. Właśnie dotarło do niego, co tak naprawdę powiedział. Dotychczas, myśląc o najstarszym synu, miał przed oczami małego, zagubionego chłopca, którego okrutnie pozbawiono rodzicielskiej miłości. Ale teraz zdał sobie sprawę z tego, że ma przed sobą dorosłego mężczyzna, człowieka, który może już o sobie decydować, który jest całkowicie samodzielny.

To go trochę przerażało.

− Mogę cię o coś zapytać?

− Pewnie. – Nico usiadł po turecku i uśmiechnął się szeroko. – Pytaj o co tylko chcesz?

− Masz dziewczynę?

Zamrugał szybko, trochę zbity z tropu.

− Okej… Nie, nie mam – odpowiedział powoli. – A mogę wiedzieć skąd to pytanie?

Stephane odchrząknął nerwowo.

− No wiesz… po prostu próbuję sobie obliczyć, ile dzieli mnie od zostania dziadkiem. Jeszcze kilka miesięcy temu liczyłem na luzie dziesięć lat, ale teraz będę musiał przeprowadzić nowe rachunki. – Posłał synowi bardzo poważne spojrzenie, ale ten i tak parsknął śmiechem.

− Spokojnie, mnie się na szczęście nie spieszy – zapewnił ojca.

Trener uśmiechnął się z pobłażaniem.

− Mnie też się nie spieszyło. A mimo tego siedzisz przede mną.

Teraz obydwoje się zaśmiali. Przez kilka minut rechotali głupkowato, aż w końcu Stephane spojrzał na zegar i westchnął głęboko.

− Idź już lepiej spać – poradził. – Bo Timo na pewno jutro zrobi nam dziką pobudkę, a ty masz pokój najbliżej niego.

Nicolas posłusznie pokiwał głową. Zgasił światło, a Stephane odsunął krzesło na miejsce.

− Dobranoc – szepnął jeszcze, stając w drzwiach.

− Dobranoc, tato.

---

Po wyjątkowo udanym dla mnie Memoriale Wagnera, z wielką przyjemnością przedstawiam wam rozdział trzydziesty. Są w nim Joyce i Andrzej, są też Sharone i Nicolas. Przyznam, że miałam niesamowitą radochę czytając komentarze pod waszym postem, odnośnie tej dwójki. Ja oczywiście wiem, co będzie dalej, ale jak zwykle z niecierpliwością czekam na wasze domysły. 

To tyle. Do zobaczenia pod następnym rozdziałem i na waszych blogach. 

Pozdrawiam

Violin