Rozdział 29

Obudziły ją promienie słoneczne, z trudem przedzierające się przez grube zasłony. Jęknęła cicho i niechętnie obróciła się na drugi bok. Uchylił delikatnie powieki. Przez chwilę wpatrywała się nieprzytomnym wzrokiem w poduszkę obok. Coś jej nie pasowało, tylko nie miała pojęcie, co.

W końcu jednak zorientowała się, że miejsce obok jest puste.

A nie powinno być.

Wstała powoli, zarzuciła na siebie szlafrok i ruszyła na poszukiwania męża. Znalazła go w kuchni, siedzącego przy stole, zgarbione, z kubkiem kawy w ręku i pustym wzrokiem wlepionym w blat.

− Strasznie wcześnie wstałeś. – Usiadła naprzeciwko.

− Źle spałem – mruknął, przecierając dłonią zmęczone oczy.

Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi. Z wyjazdowego meczu do Radomia, drużyna wróciła naprawdę późno i każdy normalny człowiek chciałby odespać podróż.

Ale nie Stephane. On miał zdecydowanie ciekawsze rzeczy do roboty.

− Znów analizujesz, co zrobiłeś źle? – zapytała, zabierając trenerowi sprzed nosa już i tak zimny napój.

− Może…

Pokręciła z zrezygnowaniem głową. Teoretycznie powinna się do tego przyzwyczaić, ale czasami miała naprawdę dość faktu, że mężczyzna obwinia się o zło całego świata. 

− W takim razie pospiesz się z tymi wyrzutami sumienia – poradziła, wstając od stołu. – Bo niedługo będziesz musiał zająć się czymś innym. – Wylała zimną kawę do zlewu.

Mężczyzna uniósł ze zdziwieniem brwi. Posłał żonie pytająco spojrzenie, a ta jedynie cicho parsknęła śmiechem.

− Naprawdę nie pamiętasz? Mam dzisiaj kolejne badanie. A potem przywożą ostatnie meble do domu, które będziesz musiał z pomocą Nicolasa skręcić. Bo mnie nie wolno.

Jęknął cicho i z zrezygnowaniem oparł głowę o blat.

− A nie mogę poświęcić jednego dnia na użalanie się nad sobą? – zapytał.

Stephanie z irytacją przewróciła oczami. Podeszła do męża i czule pogłaskała go po głowie.

− Biedny, mały Stephane ma wyrzuty sumienia? – zapytała niby słodkim tonem. – Daj spokój – poprosiła. – Doskonale wiesz, że tylko będziesz się przez to czuł gorzej. Już to przerabiałeś dwa lata temu, pamiętasz?

Westchnął głęboko. Powoli podniósł głowę i spojrzał na żonę spode łba.

− I co ja bym bez ciebie zrobił?

Zaśmiała się cicho, a potem pochyliła się i szybko cmoknęła trenera w czoło. On jednak nie pozwolił kobiecie się wyprostować, tylko chwycił ją za rękę i delikatnie zmusił by usiadła mu na kolanach. Pocałował ją, najpierw delikatniej, a później bardziej namiętnie.

− Nie tym razem, skarbie. – przerwała niespodziewanie Stephanie.

− Ale…

− Takie życie. – Zeszła na ziemię, a Stephane posłał jej pełne wyrzutów spojrzenie. – Nico ma wpaść przed pierwszą. Trzeba zaraz obudzić dzieciaki, bo nic nie przygotowały na basen, a znalezienie wszystkich potrzebnych rzeczy na pewno zajmie im ze dwie godziny. – Znów skierowała się do kuchni.

Trener mruknął coś pod nosem, ale również się podniósł. Stanął obok żony, objął w pasie i oparł głowę na jej ramieniu.

− Myślisz, że zdążymy wrócić przed dziećmi? – zapytał, przymykając oczy.

− Możliwe…

− Zasugeruję Nicolasowi, by zabrał je na jakiś obiad. Niech nawet zjedzą coś skrajnie niezdrowego, byle tylko wrócili później. Nam też się w końcu należy coś od życia, nieprawdaż? 
 - Oczywiście,  kochanie, oczywiście. 

***

Nicolas w zamyśleniu przygryzł wargę. Wygładził ręką dżinsową kurtkę, przeczesał włosy, poprawił przewieszoną przez ramię torbę, a potem jeszcze raz obejrzał się w lustrze. Zacmokał z irytacją, gdy po raz kolejny krytycznie ocenił swój wygląd.

− Idziesz na basen, czy na obiadek z królową Anglii? – W drzwiach pojawił się Shoe. Oparł się o drewnianą framugę, skrzyżował ręce na piersi i zmierzył przyjaciela rozbawionym spojrzeniem.

− Muszę się dobrze prezentować. – Nico chwycił leżący na stoliku nocnym grzebień i jeszcze raz poprawił fryzurę.

− Czyli jak?

Westchnął głęboko. Spojrzał w lustro, wyprostował się dumnie, obrócił się w prawo, w lewo, a dopiero potem wyjaśnił:

− Odpowiedzialnie, ale jednocześnie na luzie, żeby dzieciaki się mnie nie wystraszyły. Schludnie, ale bez przesady, bo jeszcze uznają mnie za sztywnego idiotę. I na pewno nie seksownie. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję w czasie rodzinnego spotkania na basenie, to pałętające się pod nogami dziewczyny.

Evans mimowolnie parsknął śmiechem. Widząc zaskoczony wzrok kumpla, z dezaprobatą pokręcił głową.

− Masz chyba zbyt duże mniemanie o sobie.

− Oczywiście, że nie! – prychnął Nicolas. – Po prostu zdaję sobie sprawę z tego, że jestem cholernie przystojny.

− Kto ci tak powiedział?

− Kilka dziewczyn w liceum.

− Kilka?

Zawahała się. Przewrócił oczami, a na jego twarzy pojawił się szarmancki uśmiech.

− No… może kilkanaście. I ze dwóch czy trzech chłopaków.

− Jakoś ci nie wierzę. – Sharone uśmiechnął się krzywo. – Chyba musieli być ślepi.

− Daj spokój, Shoe! – Oburzył się Nico. – Obiektywnie musisz przyznać, że jestem seksowny. Szczególnie w samych kąpielówkach. – Znacząco poruszył brwiami.

Jednak w odpowiedzi atakujący jedynie posłał mu pobłażliwe spojrzenie po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł z własnej sypialni. Po chwili dało się słyszeć szczęk zamka i szum wody.

Nicolas już otworzył usta, by krzyknąć coś cierpkiego, ale zaraz je zamknął. Przymknął oczy, zacisnął pięści i w myślach policzył do dziesięciu. Następnie zerknął na zegarek, a gdy zdał sobie sprawę z tego, ile ma jeszcze czasu, jęknął przeciągle i rzucił się na łóżko.

Pusty wzrok wlepił w sufit. Oddychał miarowo, starając się uspokoić nierówno bijące serce. Znów zamknął oczy i spróbował skupić myśli na jednej konkretnej rzeczy.

Tylko, że to nie wiele dało. Nadal miał wrażenie, że w jego głowie panuje niepokojący chaos.

− Co się ze mną dzieje…?

− Nie wiem, ale za to zastanawiam się, co jeszcze robisz w moim pokoju?

Usiadł gwałtownie. Zamrugał szybko, próbując wyostrzyć sobie obraz. Przed nim stał Sharone, prawie zupełnie nagi, jedynie z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Jego morderczy wzrok dosłownie przeszywał Nicolasa na wylot, a wyraz jego twarzy wyraźnie wskazywał na to, że zaraz komuś ukręci łeb.

− Sprawdzałem miękkość twojego łóżka. – Nico rozłożył przepraszająco ręce.

Shoe wzniósł oczy ku niebu i poprosił opatrzność o cierpliwość. Następnie usiadł  obok kumpla i pokrzepiająco położył dłoń na jego ramieniu.

− Czy to oznacza, że się ze mną zgadzasz? – Francuz kokieteryjnie zatrzepotał rzęsami.

W odpowiedzi atakujący jedynie uśmiechnął się krzywo po czym po prostu zepchnął chłopaka z łóżka.

− Hej!

− Idź już lepiej – poradził.

− Ale…!

− Idź.

Nicolas mruknął jeszcze coś pod nosem, ale posłusznie podniósł się z podłogi. Wygładził koszulę, wyprostował się dumnie i obdarzył Sharone zimnym spojrzeniem.

− W takim razie idę! – Ruszył przed siebie pewnym krokiem, cały czas jednak spoglądając na współlokatora.

I to był błąd. Wystarczyło bowiem, że przeszedł dwa metry, a zaliczył bliskie spotkanie trzeciego stopnia z zamkniętymi drzwiami. Głuchy huk poniósł się po pomieszczeniu, gdy z całej niezamierzonej siły, przywalił czołem w drewno. Zatoczył się do tyłu i jęknął cicho, pocierając obolałe miejsce.

− To wcale nie jest śmieszne – fuknął, widząc, jak Shoe z trudem powstrzymuje się, by nie wybuchnąć śmiechem.

− Jest. I to bardzo.

Zacisnął zęby, ale nic nie odpyskował. Zamiast tego poprawnie otworzył drzwi, a potem opuścił pokój, obrażony na cały świat.

***

Przez dokładnie piętnaście minut, Andrzej stał na środku swojego mieszkania i nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w drzwi. Jego mózg, przytłumiony trochę przez środki nasenne, nie rozumiał tego, co właśnie zaszło.

Przełknął głośno ślinę. Powoli zrobił kilka kroków w tył. Zachwiał się nieznacznie, gdy wpadł na blat, oddzielający kuchnię od salonu.

Jęknął cicho. Na drżących nogach podszedł do zlewu i ochlapał sobie twarz wodą. Plując jak małe dziecko, wytarł się pierwszą z brzegu ścierką. Przeklął siarczyście , czując wodę w nosie. Odwrócił się na pięcie, zacisnął palce na drewnianej krawędzi i odetchnął głęboko, łapczywie chwytając powietrze.

− Co się stało…? – rzucił w przestrzeń.

Leżący na kanapie Lambo uniósł łeb, warknął cicho, a potem wstał, odwrócił się i znów się położył, tym razem ogonem w stronę pana.

− Czyli nic dobrego – mruknął Wrona.

Zamknął oczy i potarł dłonią skroń, nieudolnie próbując sobie przypomnieć, co dokładnie zrobił.

Pamiętał, że obudził go dzwonek do drzwi. Zdecydowanie za głośny. Klnąc na czym świat stoi, zsunął się z łóżka i poszedł otworzyć. Miał zamiar, co najmniej, na niespodziewanego gościa nawrzeszczeć, a może nawet i urwać mu łeb.

I zrobił to. Jednak przy okazji przegapił jeden, ważny szczegół.

Niespodziewanym gościem była Joyce. Jego ukochana Joyce. Którą jeszcze kilka dni wcześnie obiecał chronić. Ostatnia osoba, na którą chciał podnieść głoś.

− Andrzej, ty idioto! – Masochistycznie przywalił sobie otwartą dłonią w czoło. A potem zrobił to jeszcze jeden raz, tak na wszelki wypadek. Wiedział doskonale, że zasłużył na zdecydowanie więcej, że zachował się jak skończony głupek. Nie zdziwiłby się bardzo, gdyby okazało się, że po tej kłótni, Jocelyne nie zechce go widzieć.

Powłócząc nogami przeszedł do sypialni. Nie myślał nad tym, co robi. Przez kilka minut siłował się nieprzytomnie z ładowarką, aż w końcu odłączył telefon. Wybrał numer Joyce i już miał nacisnąć zieloną słuchawkę, jednak w ostatniej chwili zamarł z palcem nad ekranem. Zacisnął usta w wąską kreskę. Nie był przekonany, czy to najlepsze rozwiązanie. Środki usypiające jeszcze nie do końca wywietrzały mu z głowy, nie miał pojęcia, czy znów nie powie czegoś głupiego.

Jego ciało zaczęło drżeć, oddech przyspieszył nieznacznie. Wpatrywał się w zdjęcie ukochanej, nie dowierzając, że naprawdę mógł zrobić to, co zrobił.

Jęknął żałośnie, osuwając się na ziemię. W oczach miał łzy, ramionami wstrząsnął szloch. Miał ochotę zapaść się pod ziemię, zniknąć, po prostu zamazać się w rzeczywistości. Zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę w najgorszy możliwy sposób zaprzepaścił swoją szansę na szczęście, że w jednej chwili zniszczył to, co tak skrupulatnie budował przez ostatnie tygodnie budował.

− Przepraszam, Joyce – wyszeptał, przejeżdżając palcem po ekranie. – Nigdy sobie tego nie wybaczę.

A potem po prostu rozpłakał się, jak małe dziecko.

***

− A co powiesz na Patricka? Patrick Antiga brzmi całkiem nieźle, co nie?

Stephanie przewróciła z irytacją oczami, a następnie bezpardonowo zabrała mężowi telefon i schowała go do swojej torebki.

− Ej! Jeszcze nie skończyłem.

Spojrzała na niego z pobłażaniem. Od piętnastu minut siedzieli na metalowych krzesełkach u lekarza, z niecierpliwieniem czekając na kolejne badanie. Znaczy się, to Stephane był zniecierpliwiony, bo jego żona w spokoju czytała książkę. Za to trener nerwowo stukał nogą o podłogę, a by uspokoić myśli, przeglądał Internet i co chwilę zasypywał kobietę nowymi propozycjami imion dla bliźniaków.

− Usłyszę jeszcze jedno imię i obiecuję, że będziesz spał na kanapie. – Szturchnęła mężczyznę palcem w ramię.

Jęknął cicho. Skrzyżował ręce na piersi i naburmuszył się niczym małe dziecko. Przez dokładnie dwie minuty siedział w zupełnym milczeniu, by w końcu posłać Stephanie buńczuczne spojrzenie i wymruczeć:

− I tak będziemy musieli w końcu pomyśleć nad imionami.

− Daj spokój. – Z irytacją przewróciła oczami. – Jeszcze nawet nie znamy płci.

− Ale jeśli się uda to dzisiaj poznamy, prawda? – Kiwnął głową w stronę drzwi do gabinetu lekarki. – Ja już przedstawiłem swoje propozycje, teraz twoja kolej. No, skarbie, proszę! – Przybrał swoją popisową minę smutnego szczeniaczka.

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale po chwili na jej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech.

− Patrick brzmi całkiem dobrze… − zaczęła spokojnym tonem.

− Czyli miałem rację?!

− Ale mam też kilka innych na liście. Jérémy, Gilbert, Cédrick… 

− Całkiem długa ta twoja lista – Stephane uniósł ze śmiechem brew. – Szczególnie, że podobno jeszcze jej zrobiłaś.

− Oczywiście, że zrobiłam – prychnęła. – Przy poprzednich dzieciach. W końcu Manoline mogła być chłopcem.

Mężczyzna zaśmiał się cicho, a potem pochylił się, by czule cmoknąć ją w czoło. W odpowiedzi jedynie przewróciła oczami i delikatnie trzepnęła go w ramię.

Zerknęła na zegarek. Mieli jeszcze pięć minut. Jak zwykle przyjechali przed czasem. Co pewnie miałoby znaczenia, gdyby nie fakt, że przed badaniem musiała wypić dwie butelki wody i teraz naprawdę miała wszystkiego dość.

− A dla dziewczynki? – Stephane nie zamierzał odpuszczać. – W końcu Many prosiła o siostrę.

Westchnęła głęboko. Skrzyżowała ręce na piersi i już miała poprosić mężczyznę, by odpuścił, ale zdała sobie sprawę z tego, że musi zająć czymś myśli, bo inaczej zwariuje. Nie tylko ze względu na pełny pęcherz, ale także, a może przede wszystkim, ze względu na coraz większą świadomość tego, jak ważne jest to badanie.

− Myślałam o kilku – przyznała. – Większość jest typowo francuska. Léonie, Florence, Jacqueline… Podoba mi się też Lucie. Albo Dorothée. A  tobie?

Trener już otwierał usta by odpowiedź, jednak w tym momencie drzwi do gabinetu otworzyły się z cichym skrzypem, a recepcjonistka zaprosiła małżeństwo do środka.

Stephanie przełknęła głośno ślinę. Kątem oka zerknęła na męża. Ten posłał jej pokrzepiający uśmiech, choć sam wydawał się być nieźle podenerwowany.

Ta nerwowość udzieliła mu się jeszcze bardziej w czasie badania. Głównie dlatego, że zachowanie lekarki nie napawało optymizmem. W milczeniu oglądała obraz USG, co pewien czas przygryzając wargę. Na jej twarzy nawet na ułamek sekundy nie pojawił się cień uśmiechu, a zaciśnięte w wąską kreskę usta, nie wróżyły dobrze.

Gdy w końcu oderwała wzrok się od monitora, Stephane głośno przełknął ślinę i mocniej ścisnął dłoń żony. Ona też z każdą kolejną minutą wpadała w coraz większą panikę, a patrząc na minę lekarki była już święcie przekonana, że jest źle.

„Niech ktoś się w końcu odezwie” poprosiła w myślach. „Bo zaraz tutaj zwariuję.”

− Na razie wszystko wygląda dobrze – powiedziała w końcu lekarka. – Dzieci rozwijają się prawidłowo, choć jedno jest trochę mniejsze, ale poza tym nie mam żadnych zastrzeżeń.

Stephanie mimowolnie odetchnęła z ulgą. Spojrzała na męża, a ten uśmiechnął się szeroko. Momentalnie zeszło z nich całe napięcie, obydwoje czuli się tak, jakby ktoś zdjął im ogromny kamień z pleców.

− A dowiemy już, jakiej są płci? – wyrwało się Stephanowi.

Starsza kobieta uniosła ze zdziwieniem brew, ale po sekundzie zastanowienia, twierdząco pokiwała głową. Znów zerknęła na ekran. Przez chwilę z uwagą analizowała oglądany obraz, by w końcu uśmiechnąć się nieznacznie.

− Nie jestem wstanie potwierdzić tego w stu procentach, ale chyba mają państwo szczęście – zaczęła tajemniczo, delikatnie odchylając się na krześle.

− Szczęście, czyli? – Stephanie nerwowo przebierała palcami.

− Czyli będzie parka.

− Dziewczynka i chłopiec?

− Dokładnie.

Zamrugała szybko, jakby nie bardzo przetwarzając, to co usłyszała. Zerknęła na Stephana, który szczerzył się jak głupi, wpatrując się w monitor. Liczyła na jakąś bardziej konkretną reakcje, ale jak widać, obraz malutkich dzieci, znów rzucił się mężczyźnie na mózg.

Zaśmiała się w myślach. Doskonale wiedziała, że na razie raczej nie uda jej się porozmawiać z mężem. W skupieniu wysłuchała więc kolejnych zaleceń lekarki, odpowiedziała na kilka pytać, by na końcu spakować do torebki płytkę z zdjęciami maluchów.

Dopiero gdy szli w stronę samochodu, Stephane zdecydował się odezwać.

− Możesz w to uwierzyć? Będziemy mieć dwoje dzieci! Córkę i syna! To tak, jakby wygrać los na loterii!

Zmierzyła go rozbawionym spojrzeniem. Trener wydawał się dosłownie unosić kilka centymetrów nad ziemią i naprawdę daleko mu było do człowieka, który jeszcze rano przeżywał porażkę prowadzonej przez siebie drużyny.

− Czyżby przeszło ci chwilowe załamanie? – zapytała, unosząc kpiąco brew.

− Można tak powiedzieć – przytaknął, obejmując żonę ramieniem. – W końcu niecodziennie zostaje się ojcem bliźniaków, nieprawdaż?

Zaśmiała się cicho. Wspięła się na palce, a potem szybko pocałowała Stephana.

− Lepiej wracajmy do domu – zasugerowała. – Trzeba sprawdzić, czy Manoline i Timo jeszcze nie zabili Nicolasa.

***

− To wcale nie jest śmieszne! – Timote skrzyżował ręce na piersi i tupnął nogą niczym mała dziewczynka.

Manoline zachichotała radośnie, a potem podpłynęła bliżej brata, zamachnęła się i znów ochlapała go wodą. Chłopak pisnął cokolwiek przerażony tym nagłym atakiem, ale zaraz znalazł się na brzegu basenu i z zaciętą miną zsunął się do wody.

− Tym razem masz przerąbane! – krzyknął za odpływającą siostrą.

Jednak ona jedynie roześmiała się głośno, więc Timo nie miał wyboru, tylko musiał ruszyć w pogoń. Gdy udało mu się dogonić Many, ochlapał ją, co ostatecznie skończyło się wielką bitwą na wodę. Dobrze, że akurat nikogo nie było w pobliżu, bo inaczej nie obyłoby się bez ofiar postronnych.

Nicolas stał w rogu basenu i z szerokim uśmiechem, przyglądał się zażartej walce swojego rodzeństwa. Na razie wyglądało na to, że świetnie się bawią, choć byli na basenie dopiero od piętnastu minut. Już dążyli przetestować dwie, z trzech zjeżdżalni, wypłukać uszy wodą i przy okazji chyba zepsuli jedne bąbelki.

Ale tylko chyba. Nikt tego nie potwierdzi.

Nagle coś dotknęło nogi chłopaka. Podskoczył się gwałtownie, młócąc rękami powietrze.

− Berek! – Obok, z wody wynurzyła się Manoline. Zaśmiała się radośnie, a potem rzuciła się do ucieczki.

Ale Nicolas był szybszy. Szybko dopadł siostrę, chwycił ją w pasie i wyciągnął z wody. Nie zważając na to, że wierzga opętańczo nogami, wrzucił ją z powrotem do basenu, wcześniej jednak nadając wyrzutowi odpowiednią prędkość. Dziewczynka z pluskiem, wpadła do wody metr dalej.

− To było super! – wykrzyknęła, gdy tylko wypłynęła na powierzchnie. – Chcę jeszcze raz!

Chłopak roześmiał się głośno i z ochotą spełnił prośbę siostry. Przez kolejne dziesięć minut wyrzucał ją w powietrze, a ona wpadała do wody z radosnymi okrzykami. Po chwili do zabawy w katapultę dołączył Timi, a Nicolas zaczął dziękować genom, za odziedziczoną po ojcu posturę.

− Dobra, zróbmy przerwę, bo już wysiadam – zarządził w końcu, czując jak ramiona dają o sobie znać. Podpłynął do krawędzi basenu, oparł się o brzeg i odetchnął kilka razy.

Dokładnie w tym momencie, obok niego pojawiły się dzieciaki.

− Pójdziemy potem coś zjeść, prawda? – zapytała raźno Manoline. – Bo już zgłodniałam.

− Oczywiście – przytaknął Nico. – W końcu tata prosił bym zabrał was na obiad.

− To trochę dziwne – stwierdził Timote. – Mama ma to dziwne badanie o drugiej, widziałem w kalendarzu. Na pewno nie potrwa dłużej niż godzinę. A jak pójdziemy na obiad, to wrócimy dopiero koło piątej. Dlaczego chcą żebyśmy wrócili tak późno? – Posłał bratu pytające spojrzenie, ale on jedynie beznamiętnie wzruszył ramionami.

− Pewnie chcieli mieć trochę czasu dla siebie.

− I co niby z nim zrobią? – prychnęła Many.

Chłopak już chciał odpowiedzieć, ale w ostatniej momencie powstrzymał się przed udzieleniem wyjątkowo szczerej odpowiedzi. Zamiast tego wzniósł oczy ku niebu i poprosił opatrzność o cierpliwość.

− To nie jest takie proste – zaczął, starannie dobierając każde słowo. – Ludzie robią różne rzeczy, gdy się kochają i zostaną sami.

− Na przykład? – Ciekawość dziewczynki nie znała granic.

Nicolas zawahał się. Był przekonany, że nie jest właściwą osobą do przeprowadzania tego typu rozmów, ale też miał pewność, że jeśli wywinie się od odpowiedzi, to siostra nie da mu żyć.

− No wiesz… to takie rzeczy, których się nie robi w towarzystwie.

− Oh, daj spokój, Nico! – Do rozmowy wtrącił się Tim. – Na pewno wiesz, o co chodzi, w końcu ty i Shoe, na pewno…

− Ło, ło, ło, sekundę! −Nicolas przerwał mu gwałtownie. – Co masz namyśli mówiąc „ja i Shoe”?

Chłopiec odchrząknął nerwowo i z zakłopotaniem podrapał się po głowie. Zerknął na siostrę, ale ona jedynie rozłożyła przepraszająco ręce. Zasada była prosta – sam się w to wkopałeś, to sam się teraz wykop.

Wydął usta i przez chwile myślał nad czymś intensywnie. W końcu jednak postanowił jakoś wyjaśnić swoje dziwne insynuacje:

− No sam mówiłeś, że gdy ludzie się kochają…

− Zaraz, czekaj, bo znów nie nadążam. – Nico uniósł dłoń niczym Juliusz Cezar. – Czy ty uważasz, że ja i Shoe… że my ten, tego… że jesteśmy parą?! Albo coś podobnego?! – Spojrzał na brata z szczerym przerażeniem.

Rodzeństwo wymieniło znaczące spojrzenia.

− Myślałem, że to oczywiste. – Timote obojętnie wzruszył ramionami.

Nicolas z wrażenia, aż się zapowietrzył. Wpatrywał się w chłopca szeroko otwartymi oczami i niczym ryba, bezgłośnie ruszał ustami. Zdecydowanie nie spodziewał się usłyszeć tego typu teorii na pierwszy rodzinnym wyjściu, więc teraz w jego mózgu doszło do nieplanowego zwarcia. Spoglądał to na Timiego, to na Manoline i szczerze zastanawiał się, czy oni naprawdę mieli niespełna dwanaście i dziesięć lat.

− Okej, wyjaśnijmy sobie coś – odezwał się w końcu. – Nie wiem, kto wam naopowiadał tych bzdur albo jakie filmy oglądacie bez wiedzy rodziców…

− Ciekawe, czy koty na Youtubie się liczą – mruknęła pod nosem Many.

− Ale ja i Sharone tylko się kumplujemy – powiedział stanowczo Nico. – Okej, mieszkałem u niego w salonie przez ostatnie dwa miesiące, pomógł mi znaleźć rodziców, ale to normalne, gdy ludzie się przyjaźnią. Bo nie wiem, czy wiecie, ale ludziom zdarza się tylko przyjaźnić! – Rozemocjonowany wyrzucił ręce w powietrze, przy okazji ochlapując dzieciaki. 

− Okej, rozumiemy – fuknął Timo, wycierając twarz z wody. – Nie będziemy mieć Sharona w rodzinie.

Nicolas posłał mu krzywy uśmiech. Następnie zerknął na powieszony nad basen zerknął i zachęcająco poklepał brata po ramieniu.

− Zostało nam pół godziny. Lecimy ogarnąć ostatnią zjeżdżalnie?

Dzieciaki wymieniły znaczące spojrzenia po czym zgodnie pokiwały głowami.

Nico uśmiechnął się triumfalnie, czując, że na razie w roli starszego brata sprawdza się całkiem  nieźle.

A mimo tego po tej rozmowie, w jego sercu pojawiło się dziwne uczucie niepokoju. Tylko, że nie miał pojęcia, co ono oznacza.

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam kolejny rozdział. Przyznam, że długo zastanawiałam się, czy na pewno napisać go w taki, a nie inny sposób, jak pociągnąć niektóre wątki, ale w końcu stwierdziłam, że raz się żyje. Dlatego mam nadzieję, że wam się podobał. 

Jeśli ktoś jest bardzo, bardzo uważny, to zauważył, że w gadżecie "menu" pojawiła się zakładka Time Warp. Prowadzi ona do bloga, który planowo co prawda ruszy dopiero, gdy skończę Lucky One, czyli gdzieś na początku listopada, ale już teraz zapraszam do zapoznania się z zakładką bohaterowie. 

To tyle ode mnie. Jak zwykle z góry dziękuję za wszystkie komentarze, które dają mi niesamowitego kopa. 

Pozdrawiam

Violin