Rozdział 19

Stephane otworzył drzwi do pokoju Timotiego i niepewnie zajrzał do środka. Uśmiechnął się nieznacznie, widząc chłopca, który skulony pod kołdrą, spał snem kamienny. W końcu dosłownie półtorej godziny  wcześniej wrócił z wyczerpującego treningu, nic więc dziwnego, że był zmęczony. Mężczyzna cieszył się, że Timo bez problemu zasnął. Podobnie jak Manoline i Isaac. Przynajmniej oni nie musieli się niczym martwić.

Powoli podszedł do syna. Ostrożnie, starając się go nie obudzić, odgarnął z jego czoła jasny kosmyk włosów. Młody zmarszczył się lekko, ale po chwili znów spał głęboko.

− I pomyśleć, że jeszcze nie dawno uczyłeś się chodzić – szepnął Stephane. – Kiedy minęło te dwanaście lat? – Pokręcił z niedowierzaniem głową.

− W tak zwanym między czasie.

Odwrócił się na pięcie. Na widok żony, uśmiech zniknął z jego twarzy. Jeszcze raz spojrzał na syna, a potem najciszej jak potrafił opuścił pokój.

− Jak się czujesz? – zapytał, zamykając za sobą drzwi.

− A jak mam się czuć? – Stephanie jedynie smutno wzruszyła ramionami. – Jestem załamana, nie wiem co ze sobą zrobić, mam ochotę zakopać się pod kołdrą i odciąć od świata, ale… ale… − głos jej się załamał, w oczach znów pojawiły się łzy.

Stephane szybko objął kobietę, a ona wtuliła się w jego tors, nieudolnie starając się unormować urywany oddech.

− Wiem, że to trudne – szepnął. – Ja też… też nie mogę uwierzyć… Ale ty nie możesz się teraz denerwować, pamiętaj o tym.

− Jak mam się niby nie denerwować?! – warknęła, nieznacznie podnosząc głos. – Przecież tu chodzi o moje dziecko! Nasze dziecko! Nasz mały Nico… − Jej ciałem znów wstrząsnęły dreszcze.

− Ci, już dobrze. – Zaczął uspokajająco gładzić ją po plecach. − Przecież ja to rozumiem. I też przeżywam. Ale martwię się, że twój stres źle wpłynie na bliźniaki. O nich też musisz pamiętać. – Przyłożył rękę do brzucha kobiety i uśmiechnął się smutno.

Westchnęła głęboko, a potem splotła swoje palce z jego i delikatnie zacisnęła dłoń.

− To mnie przerasta – wychrypiała, nie patrząc mężczyźnie w oczy. – Ciąża, Isaac, a teraz jeszcze Nico… Ja już nie chyba nie daje rady, Stephane. – Z trudem stłumiła szloch.

Zacisnął usta w wąską kreskę.

„Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłem? Cholera, przecież jestem jej mężem, powinienem coś zrobić” zbeształ się w myślach, a potem dodał już na głos.

− Dajesz sobie radę lepiej niż myślisz. Naprawdę… podziwiam cię za to, jak zajmujesz się wszystkim. Ja chyba dawno bym się poddał. – Odgarnął na bok kosmyk włosów Stephanie i czule pocałował ją w czoło. – Ale musisz odpocząć. Wyspać się porządnie i na chwilę zapomnieć o wszystkim.

Nie odpowiedziała. Zamiast tego zgrabnie wyplątała się z jego objęć, a następnie zniknęła w małżeńskiej sypialni. Stephane oczywiście poszedł za nią, przeczuwając, co zaraz zrobi kobieta.

Intuicja go nie zawiodła. Francuzka otworzyła szafę, zdjęła z ostatniej półki pudełko i otworzyła je drżącymi rękami.

− To wszystko to kłamstwo – wydukała, wykładając na łóżko poszczególne przedmioty. – Zwykłe kłamstwo…

− Nie – zaprzeczył gwałtownie. – Tylko to jest kłamstwem. – Wziął do ręki akt zgonu Nicolasa. – Pozostałe – wskazał na zdjęcie USG i maleńkie, niebieskie buciki – są podstawą do tego, byśmy byli szczęśliwi – Powiedział stanowczym głosem. − Posłuchaj mnie uważnie, skarbie. – Chwycił Stephanie za ramiona i zmusił by spojrzała mu prosto w oczy. – Musisz odpocząć. Skup się na sobie i bliźniakach, a ja zajmę się całą resztą. Pogadam z Sharonem, dowiem się, gdzie jest Nicolas…

− Teraz wierzysz mi, że to był on, tak? – prychnęła z wyrzutem.  – Że był do ciebie podobny.

Jęknął cicho. W myślach policzył do trzech, wiedząc, że musi zachować stoicki spokój.

„Robisz to dla niej” powtórzył w myślach. „Dla niej dla dzieci.”

− Przepraszam, że wcześniej ci nie uwierzyłem. – Starał się nawet minimalnie nie podnieść głosu. Wiedział, że w tym momencie nie może sobie pozwolić na wybuch.

− Matka zawsze rozpozna swoje dziecko – mruknęła, zaciskając pięści. – Bez względu na wszystko.

− Teraz w to wierzę. – Powoli pokiwał głową. 

Westchnęła głęboko. Usiadła na łóżku, a pusty wzrok wlepiła w swoje dłonie. Przez chwile siedziała w milczeniu, by w końcu odezwać się chłodnym głosem:

− Będziesz miał nad czym pracować – stwierdziła. – Na przykład, musimy zastanowić się, jak o wszystkim powiemy Timiemu i Manoline. Zaczynaliśmy rok z dwójką dzieci, a skończymy z piątką. To będzie dla nich szok.

Zacisnął zęby.

− Coś wymyślę – zapewnił. – Jesteśmy dobrymi rodzicami, co nie? Jakoś sobie poradzimy.

Zmarszczyła czoło i powoli wypuściła powietrze. Wzięła do ręki stare zdjęcie USG i delikatnie przejechała palcem po czarno białej fotografii.

− Kocham nasze dzieci – zaczęła drżącym głosem. – Całą… całą piątkę. Ale Timi i Many... Po prostu nie mogę znieść myśli, że nieświadomie zostaną odsunięci na dalszy plan. Że o nich zapomnimy. Nie możemy na to pozwolić. – Jej ton ustabilizował się. Brzmiała pewnie, stanowczo, doskonale wiedziała, czego chce.

Stephane doskonale wiedział, o co chodzi. W końcu znał Stephanie od ponad dwudziestu pięciu lat, kochał ją bezgranicznie, wiedział o niej wszystko.

A przede wszystkich chciał tego samego – szczęścia ich dzieci.

− Zrobimy tak – Usiadł obok żony, objął ją ramieniem i pocałował z czułością. – Ty zajmiesz się sobą i swoim zdrowiem, bo od tego zależy też zdrowie bliźniaków. Zaczniesz się w końcu wysypiać i przestaniesz się denerwować każdą drobnostką. Ja za to ogarnę Nicolasa, plus Timotiego i Manoline. Zacznę od rozmowy z Sharonem. Powiem mu ile trzeba i postaram się ściągnąć Nica do Warszawa. A jak mi się nie uda, to odwiedzę go tam, gdzie chwilowo przebywa.

− Widzę, że wszystko dokładnie przemyślałeś. – Stephanie nie mogła nie parsknąć śmiechem.

− Plan wymaga dopracowania, ale miałem mało czasu – przyznał niechętnie.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Oparła głowę na ramieniu męża i przymknęła oczy. Przez chwilę siedzieli tak, w zupełnej ciszy, po prostu ciesząc się własną obecnością i chwilą spokoju. Obydwoje wiedzieli, że minie dużo czasu, za nim znów będą mogli cieszyć się rodzinną sielanką.

− Pamiętasz, co ci powiedziałem, gdy urodził się Timo? – zapytał niespodziewanie Stephane.

− Mówiłeś dużo rzeczy – odpowiedziała szczerze Stephanie. – Poziom endorfin w twoim organizmie przekraczał wtedy wszelkie dopuszczalne normy i plotłeś straszne głupoty.

Mimowolnie parsknął śmiechem. Coś w tym na pewno było. Nadal, gdy wracał wspomnieniami do tamtego dnia, na jego twarzy pojawiał się szeroki uśmiech. Doskonale pamiętał każdą sekundę, każde wypowiedziane słowo, nawet zapachy. W końcu to był dzień idealny.

Znów pocałował żonę. Tego teraz potrzebowali.

− Powiedziałem wtedy, że cokolwiek by się nie stało, będę chronić ciebie i dzieci – powiedział. – Dwadzieścia lat temu zawiodłem. Ale teraz tego nie zrobię. Obiecuję.

***

Shoe spojrzał na zegarek, przeklął pod nosem i zaczął szybciej pakować rzeczy do sportowej torby. Teoretycznie miał jeszcze sporo czasu, ale tylko teoretycznie.

− Samolot Nicolasa przylatuje za półtorej godziny – powtarzał pod nosem, trzeci raz sprawdzając, czy porządnie zakręcił żel pod prysznic. – Potrzebuje czterdziestu minut na dojazd na lotnisko. Co najmniej czterdziestu. Ale teoretycznie może nastąpić jakieś opóźnienie. Z obu stron. Więc całkiem prawdopodobne, że będę miał trochę czasu… Cholera, dlaczego to musi być tak strasznie skomplikowane! – Przeczesał palcami włosy i z irytacją rozglądnął się po szatni. Większość zawodników już dawno się ulotniła, jedynie spod prysznicy dobiegało tłumione zawodzenie Wrony. Było ono cokolwiek irytujące, ale ostatnio stanowiło trwały element po treningowego krajobrazu.

Przerzucił torbę przez ramię i powłócząc nogami opuścił szatnie. W myślach jeszcze raz układał sobie plan na pozostałą część dnia, modląc się by wszystko wypaliło.

− Shoe? Możemy pogadać?

Zastygł na środku korytarza. Odwrócił się powoli i przełknął nerwowo ślinę, widząc Stephana Antigę. Nadal nie przyzwyczaił się do faktu, że teoria Nicolasa upadła, a codzienne obcowanie z trenerem tylko utrudniało sprawę.

− Coś się stało? – zapytał, z zakłopotaniem drapiąc się po głowie. – Bo trochę mi się spieszy…

− Wiem, ale… to ważne. – Antiga westchnął głęboko. Nerwowo przygryzł wargę i niepewnie spojrzał na atakującego. – Chodzi o Nicolasa.

Zamarł. Zamrugał szybko, nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje.

− O Nicolasa? Przecież mówiłem, że wyjechał i na razie się nie odzywa. Zaginął w akcji, co nie? – zażartował nieudolnie, w myślach przeklinając własną głupotę.

„Przecież obiecałeś, że jak tylko skontaktujesz się z Nico, to powiesz o tym Stephanowi. Ale oczywiście musiało ci to wylecieć z tego pustego łba!”

− To naprawdę ważne. – Francuz nie dawał za wygraną. – Tylko… może niekoniecznie musimy rozmawiać tutaj. – Zerknął za siebie, odruchowo sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje. – Napijesz się kawy?

Sharone zmarszczył brwi i zerknął za zegarek.

− Mam… maksymalnie dwadzieścia minut.

− Wystarczy.

Na szczęście obok hali znajdowała się przytulna kawiarnia, która idealnie nadawała się na tego typu rozmowy. Przez całą drogę nie odezwali się ani słowem, a i później musiała minąć chwila, za nim Stephane zebrał się w sobie, by w końcu wyznać, co mu leży na sercu.

− Pojawiły się pewne informacje, które zupełnie zmieniają obraz sytuacji – zaczął niepewnie. Obiema dłońmi kurczowo obejmował filiżankę, a pustym wzrokiem wodził po blacie stołu. – Pewnie teraz w to nie uwierzysz… nawet nie jestem pewien, czy powinien ci to mówić… Ale potrzebuje twojej pomocy.

Evans zmierzył go uważnym spojrzeniem. Przeklął w myślach. Dopiero teraz zauważył w jakim stanie jest Stephane. Podkrążone oczy, ziemista cera, drżące ręce, którymi nieudolnie próbował posłodzić kawę. Obłąkańczo wodził spojrzeniem po stole, nie mogąc skupić wzroku na czymkolwiek. Oddychał z trudem, jakby coś blokowało mu płuca. Lekko rozchylone usta i opadające powieki wskazywały na to, że dawno nie zaznał snu.

− Co się stało? – Z Sharone uleciało całe zniecierpliwienie. Patrzyła na swojego trenera, a jego podświadomość krzyczała, że jest bardzo, bardzo źle. – Wyglądasz tak, jakbyś był chory. Poważnie chory. Zaczynam się martwić.

− Nie, nie o to chodzi – szybko zaprzeczył Antiga. – Musisz mi pomóc, bo… ja i Stephanie… my… Nicolas… − znów zaczął się plątać w zeznaniach. – Nicolas jednak jest naszym synem – jęknął w końcu, chowając twarz w dłoniach.

Sharone totalnie zbaraniał. Wpatrywał się w mężczyznę szeroko otwartymi oczami, nie wierząc w to, co słyszy.

− Że co proszę?! – huknął. Przypomniał sobie stan Nica po ostatniej rozmowie z małżeństwem i od razu podniosło mu się ciśnienie. – Jeszcze dwa tygodnie temu twierdziliście, że wasz syn nie żyje! Teraz nagle wam się odmieniło!

− Shoe, proszę…

− Wyobrażasz sobie, co Nico czuł! Do cholery, spędził cztery lata na zbieraniu informacji i szukaniu was, tylko po to, by usłyszeć, że jednak jest sam na świecie! – Czuł, że przekracza granicę, ale nie był w stanie opanować emocji. − Po piętnastu latach spędzony w rodzinach zastępczych, taki zawód naprawdę może człowieka zabić! O tym, nie pomyśleliście, co?!

− Daj mi skończyć, Shoe! – Stephane wściekle uderzył pięścią w stół.

Evans momentalnie zamilkł. Zdał sobie sprawę z tego, że przesadził. W końcu rozmawiał ze swoim trenerem, człowiekiem, którego niewątpliwie szanował, podziwiał i który zapewne miał ważny powód, by zachować się tak, a nie inaczej.

− Przepraszam – mruknął, garbiąc się nieznacznie. – Trochę mnie poniosło.

Stephane posłał mu zmęczony uśmiech i ze zrozumieniem pokiwał głową.

− Rozumiem. W końcu chyba byliście całkiem blisko, prawda?

− Przez ponad miesiąc mieszkał w moim salonie – przyznał Sharone. – Więc… jak to się stało? – Chwycił mocno krawędź stołu i nieznacznie odchylił się na krześle.

Antiga nie odpowiedział od razu. Pochylił się nad stołem, oparł głowę na ramionach, by przez kilka długich chwili przypatrywać się widokowi za oknem.

− Oszukano nas – odezwał się w końcu. – Dwadzieścia lat temu powiedziano nam, że Nicolas nie żyje. Uwierzyliśmy. Przeszliśmy przez piekło, a wczoraj dowiedzieliśmy się, że staliśmy się ofiarą ludzkiej chciwości. Nasz syn jednak żyje. I najprawdopodobniej jest nim ten sam chłopak, który spał u ciebie na kanapie. Fajnie, nieprawdaż?

Sharone nie miał pojęcia, co powiedzieć. Miał wrażenie, że nagle przeniósł się do jakiegoś idiotycznego filmu. Wpatrywał się w Stephana szeroko otwartymi oczami, a przez jego głowę przelatywało tysiące reakcji, każda kolejna gorsza od poprzedniej.

− Tak strasznie mi przykro, Stephane – wydukał w końcu. – Nawet nie wyobrażam sobie, co musicie teraz czuć…

− Daj spokój. – Mężczyzna nerwowo machnął ręką. Westchnął głęboko, znów wyjrzał przez okno. – Wiesz, najgorsze nie jest nawet samo kłamstwo, czy to, że nieświadomie pochowaliśmy pustą trumnę. Nie, to byłoby jeszcze do przeżycia. – Skrzyżował ręce na piersi i zacisnął usta w wąską kreskę. – Najgorsze jest to, że skrzywdzone zostało niewinne dziecko. Nico wychowywał się bez rodziców. Nie byłem przy nim, nie miał ojca, który czytałby mu wieczorami, nauczył grać w siatkę, dał poczucie bezpieczeństwa… i miłości – głos mu załamał. Głośno przełknął ślinę i przymknął oczy, starając się powstrzymać zbierające się w kącikach oczu łzy. – Nigdy sobie tego nie wybaczę.

− To nie twoja wina… − Sharone nieudolnie próbował wesprzeć trenera, choć wiedział, że to i tak bezsensowne. Przerażała go jednak rozpacz w głosie trenera, beznadziejna rezygnacja, niespotykany wręcz żal.

− W pewnym momencie nauczyłem się żyć z jego śmiercią. – Antiga nie zwrócił uwagi na słowa zawodnika, w tamtym momencie wydawał się tkwić w zupełnie innym świecie. – Urodził się Timote, potem Manoline, skupiłem się na tym, by dla nich stworzyć szczęśliwy świat. Ale w zeszłym roku… w maju… dostałem do ręki twoje papiery i nagle zdałem sobie sprawę z tego, że rówieśnicy Nica są już pełnoletni. Wszystko wróciło. Od tamtej pory miałem wrażenie, że widzę go na każdym kroku. Zastanawiałem się, co by było gdyby żył? Czy poszedłby w moje ślady? Czy miałby talent do siatkówki? Czy przeszkadzałoby mu nazwisko? Czy…

− Nicolas będzie dzisiaj w Warszawie – wypalił niespodziewanie Shoe. Nie miał pojęcia dlaczego, nie wiedział, co go do tego zmusiło, ale zupełnie nagle jego podświadomość kazała mu się odezwać.

− Proszę? – Antigę zupełnie to zdezorientowano. – Jak to?

− Przylatuje za jakąś godzinę – wyjaśnił speszony Evans. – Udało mi się z nim wczoraj skontaktować, zgodził się wpaść na naleśniki i…

− Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześnie?! – Stephane momentalnie podniósł głos. – Powinieneś od tego zacząć!

− Przepraszam, jakoś wyleciało mi z głowy. – Chłopak rozłożył bezradnie ręce.

Trener przeczesał palcami włosy i z cichym świstem wypuścił powietrze.

− To już nie ma znaczenia – mruknął bardziej do siebie niż do siatkarza. – Najchętniej już teraz pojechałbym na lotnisko, ale to nie jest dobry pomysł. Musimy być we dwoje… Ja i Stephanie… żeby wszystko wyjaśnić. Możesz poprosić go żeby spotkał się z nami jutro? – zwrócił się do Evansa. − O trzynastej, po porannym treningu, tutaj.

− Jak najbardziej, osobiście go tutaj zaciągnę. – Sharone ochoczo pokiwał głową.

Stephane uśmiechnął się smutno, a potem zerknął na zegarek i skrzywił się mimowolnie.

− Chyba muszę już iść – stwierdził. Wstał od stołu, szybko założył płaszcz, a potem jeszcze raz spojrzał na Kanadyjczyka. – Dziękuję – powiedział cicho.

− Za co? To drobiazg.

− Za to, że zaopiekowałeś się moim synem.

A potem odwrócił się na pięcie i wyszedł, zostawiając Sharona w totalnym szoku.

***

Drzwi zaskrzypiały cicho, wyrywając Jocelyne z niespokojnego snu. Przewróciła się na drugi bok i nieznacznie uchyliła oczy. Obraz był niewyraźny, ale i tak rozpoznała stojącego w progu Andrzeja.

− Jak się czujesz? – zapytał, siadając na łóżku.

− Nie wiem. – Usiadła z trudem. – Która godzina?

− Dochodzi trzynasta.

− To niemożliwe – stwierdziła zaskoczona. – Danielle dzwoniła do mnie koło piętnastej.

Wrona westchnął głęboko. Wręczył kobiecie kubek z gorącą herbatą i troskliwie poprawił zarzuconą na jej ramiona kołdrę.

− To było wczoraj.

− Jak to? – zdezorientowana rozglądnęła się wokół. – Cholera, znów kręci mi się w głowie.

− Wypij to i połóż się z powrotem – poradził środkowy. – Wróciłem wczoraj po treningu, z Lambo, drzwi były otwarte, a ty spałaś jak zabita. Przespałaś prawie dwadzieścia godzin i nadal nie wyglądasz dobrze.

− Dzięki – parsknęła śmiechem. Zaraz jednak skrzywiła się mimowolnie, drżącymi rękami uniosła kubek by upić łyk gorącego napoju. – Słabo się czuję – mruknęła.

Andrzej przyłożył dłoń do czoła Francuzki i zacmokał z dezaprobatą.

− Nadal masz gorączkę. I to chyba wyższą niż wczoraj. Powinien cię obejrzeć lekarz.

Joyce jęknęła cicho. Odstawiła herbatę na stolik nocny, a potem schowała się z powrotem pod kołdrę.

− Nigdzie nie idę. – Wtuliła się w poduszkę. Lekko rozwarła usta, czując, że nie może oddychać przez nos. Zakaszlała sucho, gdy tylko zimne powietrze podrażniło jej gardło.

− To umówię wizytę domową. – Mężczyzna dalej stanowczo obstawał przy swoim. – To może być grypa, ale zapalenie oskrzeli. Wiesz jakie są potem powikłania? Nie chcę byś wylądowała w szpitalu z zapaleniem płuc.

Nie protestowała już więcej, nie miała na to siły. Zamiast odnalazła swoją dłoń, dłoń Andrzeja i ścisnęła ją delikatnie.

− Posiedzisz przy mnie? – zapytała cicho.

Uśmiechnął się nieznacznie, zgodnie kiwając głową.

− Nie mam dzisiaj popołudniowego treningu, więc będę cię pilnować aż nie poczujesz się lepiej.

Też odpowiedziała uśmiechem. Przesunęła się bliżej ściany, a on położył się obok i troskliwie objął ją ramieniem. Wtuliła się w tors siatkarza, mimowolnie czując, że zaczęła łatwiej oddychać.

− Możesz mi coś wyjaśnić? – Przymknęła powieki.

− To zależy co.

− Jaki status ma nasza relacja? – wypaliła zupełnie niespodziewanie. – Bo spotykamy się od ponad tygodnia i nadal tego nie ustaliliśmy. – Kokieteryjnie przejechała palcem po policzku Wrony.

Westchnął głęboko. Odgarnął z twarzy Jocelyne rudy kosmyk włosów i nie pewnie spojrzał w jej zamglone oczy.

− To nie jest dobry moment na taką rozmowę – mruknął. – Nie do końca kontaktujesz ze światem.

− Chcę tylko znać twoje zdanie. – Wzruszyła ramionami. – Ja się zgodzę albo nie.

Nie odpowiedział od razu. Najpierw czule pocałował kobietę w czoło, a palcami zaczął błądzić po jej plecach.

− Sam nie wiem – powiedział w końcu. – Chciałbym żeby to było coś poważniejszego, ale ty miałaś chyba inne plany.

Przytaknęła niechętnie. Owszem mówiła, że chce stawiać na spontaniczność i na początku taka luźna relacja bardzo jej pasowała, ale w ciągu ostatnich kilku dni, coraz częściej przyłapywała się na myśleniu o pewnym warszawskim środkowym. I to w kontekście przyszłości, a nie teraźniejszości.

− Mam wrażenie, że zaczynam zmieniać zdanie. – Odwróciła wzrok, przygryzając wargę.

Andrzej ze zdziwieniem zmarszczył brwi.

− Nie rozumiem.

− To zastanów się, co właśnie robisz – odpowiedziała, mocniej wtulając się w tors mężczyzny. Spróbowała wziąć głęboki oddech, ale jej gardło po raz kolejny odmówiło posłuszeństw. Przez kilka sekund kaszlała ostro, a gdy udało jej się opanować atak, opadła na poduszkę, przytulając do piersi ramię Wrony.

− Martwisz się o mnie – szepnęła. – Dawno nikt się o mnie nie martwił.

− To chyba normalne. – Wsunął dłoń pod plecy Jocelyne i delikatnie zmusił ją do przysunięcia się bliżej. – W końcu ludzie w związku martwią się o siebie?

− Czyli jesteśmy w związku?

− Tak to się chyba nazywa. Dwoje ludzi, którzy lubią spędzać razem czas, dbają o siebie, a co pewien czas lądują razem w łóżku. Niekoniecznie po to by spać.

Parsknęła śmiechem, jednocześnie w myślach oddychając z ulgą.

„Czego się bałaś?” znów odezwała się jej podświadomość. „Przecież sama chciałaś dyktować warunki. I nie brnąć w poważniejsze relacja. Ciekawe, że teraz nagle cieszysz się, że Andrzej traktuje wszystko serio. Czyżby znów zmieniły ci się priorytety?”

− Luźny związek z perspektywami na przyszłość, tak? – dopytała, starając się ignorować głos w głowie.

Wrona bez wahania pokiwał głową, choć przez jego twarz przebiegł cień zawodu. Czyżby mimo wszystko oczekiwał czegoś więcej.

− Mogę cię o coś zapytać? – Podniósł rękę i zawinął na palec kosmyk włosów Jocelyne.

− Zależy o co.

− To naturalny kolor?

Parsknęła śmiechem.

− Kiedyś ci powiem – odpowiedziała, a potem przyłożyła głowę do poduszki i odpłynęła w krainę snów.  

---

Przedstawiam wam rozdział dziewiętnasty, który przyznam, że pisało mi się bardzo trudno. Nie byłam wstanie sklecić jednego zdania, ciągnął się niewyobrażalnie, ale musiał być. Mam nadzieję, że wam w miarę przypadł do gustu.

Zaczęły się wakacje, więc mam dla was krótką informacje jeśli chodzi o częstotliwość dodawania rozdziałów. W poniedziałek jadę na obóz i NIE WIEM czy będę miała czas, by coś napisać. Komputer co prawda biorę, bo będzie mi potrzebny, ale z czasem może być różnie. Wracam szóstego lipca i wtedy napiszę co dalej.

Ode mnie to tyle. Czekam na wasze komentarze, za wszystkie serdecznie dziękuję i jeszcze dzisiaj zawitam na wasze blogi.

Pozdrawiam

Violin