Rozdział 18

Nicolas wyszedł z metra i przeklną pod nosem, gdy oślepiło go światło dnia. Gwałtownie zmrużył oczy, a dopiero potem rozglądnął się wokół. Jeden z paryskich placów pełen był śpieszących się do pracy ludzi, więc chłopak bez trudu zniknął w tłumie. Zresztą, kto chciałby go szukać?

Szybkim krokiem przeszedł na drugą stronę ulicy. Minął bank, pocztę, a potem skręcił w jedną z przecznic. Dalej szedł jak po sznurku. Wcześniej sprawdził trasę trzy razy, tak na wszelki wypadek.

Za niewielkim kościołem skręcił w prawo i w końcu staną przed bramą jednego z cmentarzy. Teraz zaczynało się robić trudniej. Nie miał pojęcia, czy to na pewno właściwe miejsce, ale nie mógł tego sprawdzić. Brak odpowiedniej wiedzy sprawiał, że od tygodnia, codziennie odwiedzał kolejne cmentarze, licząc na to, że w końcu znajdzie ten jeden, właściwy grób.

Wszedł za bramę i od razu ruszył alejką biegnącą wzdłuż muru. Z doświadczenia wiedział, że najbardziej bolesne pochówki, odprawia się najbardziej z brzegu.

W końcu znalazł się w miejscu, którego szukał. Otaczały go malutkie nagrobki, zdecydowanie mniejsze od standardowych. Tabliczki bardzo często zawierały tylko jedną datę, brakowało zdjęć. Obok, niektórych kwiatów ktoś położył pluszowego misia.

Nico bardzo powoli zaczął iść przed siebie. Uważnie czytał każde nazwisko, w duchu licząc na to, że w końcu mu się poszczęści.

I tym razem tak było. Stanął gwałtownie przed marmurowym nagrobkiem i głośno przełknął ślinę.

Nicolas Antiga ur.zm. 10.08.1998r.

− A więc to prawda – mruknął sam do siebie. – Naprawdę nie żyję.

Usiadł na drewnianej ławeczce. Wyjął z torby tekturową teczkę, a potem otworzył ją niechętnie. Na samej górze leżało stare zdjęcie, które od wielu miesięcy definiowało jego życie.

Przedstawiało dziewczynę i chłopaka, niewiele starszych od Nicolasa. Ona miała na sobie zwiewną, wiosenną sukienkę i uśmiechała się szeroko. On, w stroju zawodnika paryskiego klubu, jedną ręką obejmował ją w pasie, drugą odgarniała z czoła ukochanej zabłąkany kosmyk jasnych włosów. Choć zdjęcie miało ponad dwadzieścia lat i zrobiono je z zaskoczenia, to jeden szczegół był nadal doskonale widoczny.

Dłoń mężczyzny spoczywała na już naprawdę sporym, ciążowym brzuchu kobiety.

− Naprawdę cieszyli się z twoich narodzin – mruknął Nicolas. – Wydawali się być szczęśliwi. Naprawdę szczęśliwi. Pewnie już planowali, co zrobią, gdy się już urodzisz – zwrócił się do nagrobka. – Ale ty umarłeś. Zniszczyłeś ich radość, a mnie dałeś nadzieję. Która potem też umarła, niefajnie −  pokręcił z dezaprobatą głową.

Jeszcze przez chwilę siedział bez ruchu, aż w końcu odetchnął głęboko, schował z powrotem teczkę, a potem wstał i ruszył w kierunku wyjścia. Gdy już był przy bramie, odezwał się jego telefon.

− Czego znowu… − Zmarszczył brwi, widząc na wyświetlaczu doskonale znane imię. – O co chodzi, Shoe? – zapytał prosto z mostu.

− To już nie można do kumpla zadzwonić? – zażartował atakujący. – Dzwonię z pytaniem, czy nie wpadłbyś do Warszawy. Tak po prostu, bez żadnego większego powodu. Zrobiłbym naleśniki, te według przepisu babci Evans.

− Niby po co miałbym wpaść?

− Bo jesteś dobrym kumplem? I pewnie nie masz nic wielkiego do roboty?

Nicolas przewrócił z irytacją oczami, ale na jego twarzy pojawił się nieznaczy uśmiech.

Bo niby dlaczego nie miałby miło spędzić czasu.

Odwrócił się i jeszcze raz spojrzał na bramę cmentarza. Doskonale już wiedział, co robić.

− Okej, przyjadę – odpowiedział. − Będę jutro. Szykuj naleśniki.

***

Dzwonek telefonu brutalnie przedarł się przez ciszę. Joyce jęknęła przeciągle, przekręciła się na drugi bok i wymacała na szafce komórkę. Przetarła dłonią zaspane oczy, a potem niechętnie spojrzała na ekran. Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi, gdy zobaczyła kto dzwoni.

− Cześć, Danielle – przywitała się ostrożnie. Ostatnią rzeczą, której się w tym momencie spodziewała, był telefon od siostry. Czuła się cokolwiek niezręcznie, biorąc pod uwagę, że jeszcze niedawno wykorzystała najlepszego kumpla, by poruszył niebo i ziemię i znalazł Danny.

Co oczywiście mu się nie udało. Była na to za sprytna.

− Hej, Jocelyne. – Głos po drugiej stronie był chłodny i pozbawiony jakichkolwiek emocji. – Fajnie, że odebrałaś.

− Fajnie, że w końcu dzwonisz – warknęła Joyce. – Przez ostatnie kilka tygodni jakoś niespecjalnie kwapiłaś się by skontaktować się z nami.

− Nie miałam czasu – mruknęła Danny.

− Nawet żeby pogadać z własnym synem?

− Trochę spraw zwaliło mi się na głowę.

Młodsza siostra Antiga jedynie prychnęła potępieńczo. Mogła spodziewać się takiej odpowiedzi. W końcu miała do czynienia z Danielle.

− Nie tłumacz się i tak wiem, co powiesz – Machnęła z rezygnacją ręką.

− Naprawdę?

− Znam cię lepiej niż przypuszczasz.

Danny nie odpowiedziała. Milczała przez kilka długich sekund, jakby się nad czymś intensywnie zastanawiając, a potem w końcu zdradziła cel rozmowy.

− Jesteś w Warszawie, prawda? – zapytała.

− Owszem. – Joyce odruchowo pokiwała głową. – Mieszkam tu od prawie dwóch miesięcy.

− Jak radzi sobie Isaac?

Zgłupiała. To otwierała, to znów zamykała usta, nie wierząc w to co słyszy. Ból głowy zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ogólne otępienie też.

− Serio?! Serio, mnie o to pytasz?! – nie próbowała ukryć wściekłości. – Może łaskawie zadzwoniłabyś do Stephana, któremu bez słowa podrzuciłaś syna! Albo w ogóle do samego Isaaca?!

− Nie musisz robić mi wyrzutów. – Danielle nadal zachowywała spokój. Słowa siostry w ogóle ją nie ruszały.

Jocelyne odetchnęła głęboko i w myślach policzyła do dziesięciu. Czuła, że zaraz wybuchnie, ale dla własnego dobra musiała się opanować.

− Isaac radzi sobie całkiem nieźle – wycharczała przez zaciśnięte zęby. – Zaaklimatyzował się w szkole i dobrze dogaduje się z rówieśnikami. A Stephanie i Stephane dbają, by nic mu nie brakowało.

− Jak się uczy?

− A skąd ja mam to niby wiedzieć?! Dzieciak ma osiem lat, z czego niby ma być oceniane dziecko w jego wieku?! Z rysowania szlaczków!

− Tylko zapytałam. Czyli jest okej, tak?

Westchnęła cicho. Przeczesała palcami włosy, a potem zerknęła na zegarek. Dochodziła pierwsza, zaraz pewnie wpadnie Andrzej, a ona chciała już zakończyć tę irytującą rozmowę.

− Tak, jest okej – odpowiedziała. – Ale sekundę, jak bym chciała zadać ci jeszcze jedno pytanie – przypomniała sobie nagle.

− Pytaj, o co chcesz.

− Dlaczego Stephane?

Po drugiej stronie zapadła cisza. Joyce zacisnęła pięści. Przez chwilę miała wrażenie, że siostra się wyłączyła, ale po kilku sekundach usłyszała jej nieznacznie przyspieszony oddech.

− Nie rozumiem pytania.

− Dlaczego wybrałaś Stephana? – powtórzyła Jocelyne. – W Paryżu są rodzice, jest Charlie z Jasmine, nie łatwiej by było im powierzyć opiekę nad Isaacem? Tak, to młody wylądował w kraju, którego zupełnie nie zna i rozumie języka.

− Doszłam do wniosku, że Stephane będzie najlepszy – powiedziała chłodno Danny. – Jest z nas najstarszy, a Timote jest tylko trochę starszy od Isaaca. Na pewno stanowi odpowiedniejsze towarzystwo niż małe córki Charli’ego

− I nie chodziło o nic więcej?

− O co miałoby niby chodzić?

− A Guillaume Samica? – wyrzuciła w końcu Joyce. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że gra w warszawskiej drużynie, Stephane jest jego trenerem, a dodatkowo najlepszym kumplem.

− Co Samik niby ma do tego? – Głos Danielle zaczął nieznacznie drżeć.

Jocelyne przeklęła w myślach. Oczywiście, że teoretycznie przyjmujący nic nie miał do syna Danny. Ale tylko teoretycznie. W praktyce mógł mieć więcej, niż się komukolwiek wydawało.

Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale Danny okazała się szybsza.

− Super, że pogadałyśmy – podziękowała nerwowo, a potem rozłączyła się bez słowa wyjaśnienia.

− Jasne. – Joyce znów przewróciła oczami, wściekle odkładając komórkę na szafkę. Nie dość, że od rana czuła się naprawdę słabo, to telefon od siostry tylko spotęgował jej chorobę. – Niech chociaż Andrzej przyniesie porządne leki – mruknęła. – Bo inaczej naprawdę zwariuję. 

***

Stephanie zamknęła za sobą drzwi do mieszkania i odetchnęła głęboko. Powoli policzyła do dziesięciu, a potem na drżących nogach przeszła do kuchni. Nalał sobie wody i wypiła ją łapczywie. Z hukiem odstawiła szklankę, jednocześnie opierając się o kuchenny blat.

− Klamka zapadła – mruknęła sama do siebie. – Koniec, kropka, czasu już nie cofniemy, próbki zostały wysłane. Isaac albo okaże się być synem Samika albo nie. Wóz albo przewóz.

Uśmiechnęła się mimowolnie, czując, jak nagle robi jej się lekko na duszy. Zdała sobie sprawę z tego, że w końcu pozbyli się przynajmniej jednego problemu. Kamień dosłownie spadł jej z serca, gdy uświadomiła sobie, że teraz już nic nie zależy od nich.

Przeciągnęła się leniwie, a potem już spokojnie rozejrzała się wokół.

− I co by tu teraz zrobić? – rzuciła w przestrzeń. – Może powinnam zacząć przeglądać meble do naszego nowego domu? – zaczęła zastanawiać się na głos. – W końcu powinniśmy wszystko urządzić za nim Stephane pojedzie do Kanady. No i przy okazji może rozejrzę się za pierwszymi elementami wyprawki. – Czule pogłaskała się po brzuchu. Świadomość tego, że wszystko zaczyna się powoli układać, że w razie czego  ma za sobą Natalii, dała Francuzce wewnętrzny spokój, którego tak bardzo potrzebowała.

− Wypadałoby też uzupełnić lodówkę. I Timi chyba mówił coś o nowych skarpetkach… Czyli robimy sobie małą wycieczkę po mieście – zadecydowała.

Ogarnęła się szybko i już kilka minut później schodziła na dół. Wychodząc z budynku, kątem oka zauważyła jeszcze, że w skrzynce na listy coś jest.

„Zobaczę późnej” machnęła lekceważąco ręką. „To pewnie nic ważnego”.

Okazało się, że wyjście na miasto było strzałem w dziesiątkę. Przez ponad dwie godziny włóczyła się bez większego planu, co pewien czas spontanicznie wchodząc do jakiegoś sklepu. Wypatrzyła zasłony do nowej, małżeńskiej sypialni i lampę, która idealnie sprawdzi się w pokoju bliźniaków, niezależnie od tego, jakiej płci będą.

Do domu wróciła przed trzynastą, wiedząc, że niedługo pojawi się także Stephane, a po tym, co się stało na pewno będzie chciał pogadać.

− Czyżbyś była na spacerze?

Wzdrygnęła się nieznacznie, czując za sobą doskonale znany głos. Na ułamek sekundy zastygła z dłonią na klamce do klatki schodowej, a potem odwróciła się na pięcie i uśmiechnęła szeroko na widok męża.

− Przecież muszę coś ze sobą robić. – Skrzyżowała ręce na piersi. – Przeszkadza ci to?

− Oczywiście, że nie. – Podszedł do żony i przelotnie pocałował ją na przywitanie. – Cieszę się, że spędziłaś miło czas. Ale oddałaś wcześniej próbki, prawda?

− Jak mogłabym tego nie zrobić? – prychnęła. – Wejdziemy w końcu, czy nie? Bo zaczynam marznąć.

Mężczyzna pospiesznie kiwnął głową. Przytrzymał kobiecie drzwi i dopiero wtedy wszedł do środka.

− Daj mi jeszcze sekundę – poprosiła. – Przyszedł jakiś list, muszę zobaczyć co to. – Wyjęła odpowiedni klucze, podeszła do skrzynek, otworzyła jedną i wyjęła ze środka białą kopertę.

− Od kogo? – zapytał szczerze zainteresowany.

−  Od Sophie. Znaczy się od ciotki Charleen – poprawiła się szybko.

Trener odruchowo parsknął śmiechem.

− Dasz zgadnąć, co jest w środku?

− Przekonamy się na górze. – Posłała mu kpiące spojrzenie, ruszając w górę schodów. Oczywiście Stephane od razu pobiegł za nią.

− Mamy coś do jedzenia? – zapytał, gdy tylko weszli do mieszkania i nawet nie czekając na odpowiedź, zniknął w kuchni.

− W lodówce powinien być makaron z wczoraj – odkrzyknęła Stephanie. – Odgrzej sobie, czy coś – dodała, przechodząc do salonu. – Ciekawe, co takiego, ciotunia Charleen ode mnie chciała – mruknęła, uważnie przyglądając się zwykłej białej kopercie.

Powoli wyjęła ze środka list. Nie miała żadnych złych przeczuć, w końcu, co niby mogłaby zrobić krewna, której nie widziała przeszło dwie dekady.

Spojrzała na staranne pismo i niechętnie zaczęła czytać. Pierwszy akapit tylko szybko przeleciała wzrokiem. Nie było w nich nic ciekawego. Ot, zwykłe przywitanie, kilka sztucznie miłych słów, nic na co warto by zwrócić uwagę.

− Jeśli cały list jest w ten sposób napisany, to chyba się poddaje – prychnęła, czując jak rośnie w niej irytacje.

Ale wystarczył rzut oka na kolejne zdania, by to wszystko zniknęło.

Tak naprawdę piszę, by cię przeprosić. Wiele lat temu popełniłam błąd. Straszliwy błąd, ale jego wagę zrozumiałam dopiero teraz.

Błąd? Jaki znowu błąd miałaby popełnić ciotka? W końcu w swoim mniemaniu była nieomylna. Co więc takiego mogła zrobić?

Zapewne na początku nie uwierzysz w moją historię. Nie zrozumiesz też motywów. Jednak wszystko co zaraz opiszę jest prawdą. Brutalną i okrutną, ale prawdą. Mogłam powiedzieć Ci o tym już wiele lat temu, ale bałam się. Dopiero teraz, gdy leżę na łożu śmierci, odważyłam się o wszystkim opowiedzieć.

Zupełnie zgłupiała. Tajemnicza historia? Brutalna prawda? Przecież Charleen była tylko starą jędzą, wredną ciotką, taką jak tysiące innych.

Nie dziwię się, jeśli nigdy mi nie wybaczysz. Ani ty, ani Stephane. Macie do tego prawo. Zdaję sobie sprawę z tego, że was skrzywdziłam. Myślałam, że tak będzie lepiej. I dla mnie, i dla ciebie. Ale nie było. Żałuję, że uświadomiłam sobie to dopiero teraz.

Stephanie zamrugała szybko. Nie bardzo rozumiała, co kobieta miała na myśli, ale czuła, jak robi jej się dziwnie słabo. Odetchnęła głęboko i przeszła do następnego akapitu.

Chodzi o Nicolasa. O twojego syna. Twojego i Stephana.

Pobladła gwałtownie. Nico? Co z tym wspólnego ma jej malutki Nico?

Zaczęła czytać, łapczywie pochłaniając kolejne zdania. Z każdym słowem jej puls zwalniał, ramiona drżały coraz bardziej, coraz trudniej było jej złapać oddech. Miała wrażenie, że tonie, przygniata ją kilkutonowy głaz. Nie była wstanie logicznie myśleć, nie docierały do niej żadne sygnały z zewnątrz. Liczyła się tylko kartka papieru i opisana na niej prawa, jedno zdanie. 

 Nicolas żyje.

− Nie… − wychrypiała, osuwając się na kolana. – Nie! – Wybuchnęła szlochem, chowając twarz w dłoniach. Świat wokół zniknął, jej serce rozpadło się na milion kawałeczków. – Nie, nie, nie! – Wściekle uderzyła pięścią w podłogę i znów zaszlochała. Nie była wstanie opanować łez, nie po tym, co przeczytała. Łzy lały się strumieniami po policzkach, a ona umierała po raz kolejny.

− To nie może być prawda, nie może…

− Stephanie? Co się stało, kochanie?

Nagle objęły ją tak dobrze znane, silne ramiona.

− Nie, nie, to się nie dzieje naprawdę. – Wtuliła się w tors męża, jak w transie powtarzając w kółko jedno zdanie.

− Ci, już spokojnie, skarbie, ci… − Stephane zaczął uspokajająco gładzić żonę po plecach, ale to na niewiele się zdało. Kobieta nie była wstanie powstrzymać rozpaczy. Zaciskała palce na koszulce męża i płakała tak, jak od bardzo, bardzo dawno nie płakała.

− Powiedz mi, co się stało? – szepnęła kojącym tonem. – Proszę, inaczej nie będę mógł pomóc.

Z trudem, ale w końcu kobieta zdążyła opanować szloch. Spojrzała na Stephana załzawionymi oczami i wychrypiała:

− To był on, Stephane. Nasz Nico… Nasz mały Nico żyje.

A potem rozpłakała się na dobre.

Stephane otworzył lodówkę, zajrzał do środka i zdegustowany zmarszczył brwi. Makaron owszem był, ale zostało go stosunkowo niewiele, a on przecież mierzył dwa metry wzrostu! Miał duży żołądek!

− Na razie niech będzie – mruknął, niechętnie wyciągając pudełko. – Jak dzieciaki wrócą ze szkoły, to przygotujemy coś porządnego – postanowił.

Postawił makaron na blacie i otworzył szafkę, w poszukiwaniu talerza. Robił to zupełnie bezmyślnie, w końcu wyłączając mózg. Ostatnie dni były naprawdę wyczerpujące. Teraz w końcu mógł trochę odpocząć.

− Nie!

Zamarł z widelcem w ręku, słysząc rozpaczliwy krzyk żony.

− Nie, nie, nie!

W jednej chwili zapomniał o wszystkim co robił. Odwrócił się na pięcie i pognał do salonu. W jego głowie już pojawiały się pierwsze czarne scenariusze, każdy kolejny gorszy od poprzedniego.

− Stephanie? Co się stało, kochanie? – Przykucnął obok kobiety, która klęczała na ziemi, szlochając opętańczo. Objął ją ramionami i przyciągnął do siebie, by choć trochę uspokoić.

− Nie, nie, to się nie dzieje naprawdę…

Nie miał pojęcia, o czym mówi. Zaczął uspokajająco głaskać ją po plecach, mając nadzieję, że w ten sposób trochę uspokoi Stephanie.

− Powiedz mi, co się stało – szepnął. – Inaczej nie będę mógł pomóc.

Spojrzała na niego załzawionymi oczami. Przełknął głośno ślinę. Podświadomie czuł, że to co usłyszy może być naprawdę przerażające.

− To był on, Stephane. Nasz Nico… Nasz mały Nico żyje.

Poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go czymś ciężkim w łeb. Jego serce stanęło, oddech zwolnił. Zamrugał szybko. Usiadł na podłodze, gwałtownie puszczając żonę. Oparł dłonie na kolanach, a potem pochylił się i wziął kilka głęboki oddechów.

− Możesz powtórzyć? – poprosił drżącym głosem.

Stephanie zawahała się przez sekundę, ale powoli pokiwała głową. Szybko otarła dłonią załzawione oczy, a potem niepewnie podała mężczyźnie złożoną kartkę papieru.

− Wszystko jest tutaj – wychrypiała. – Dwadzieścia lat temu… Nicolas wcale nie miał wady serca. Urodził się zdrowy… Zdrowy jak ryba. To ciotka Charleen… to był jej pomysł… Chciała żebyśmy się rozstali. Żebym za ciebie nie wyszła. Ona… wykorzystała swoje znajomości, wpływy, by wmówić nam… by wmówić nam, że… − głos jej się załamał. Schowała twarz w dłoniach, a jej ciałem znów wstrząsnął szloch. Kilka długich chwil zajęło jej ponowne zebranie się w sobie. Dopiero wtedy nieznacznie uniosła głowę, spojrzała na męża i wyszeptała łamiącym się głosem. – Chciała przekonać nas, że Nico nie żyje. Ale to było kłamstwo. Oszustwo.

− To nie możliwe. – Do trenera nie docierało to, co słyszy. Oddychał ciężko, tętno miał urywane, nerwowe. Mrugał nieregularnie, dłonie mu drżały, niczym alkoholikowi na odwyku. – Przecież… przecież widziałem jego ciało! Trzymałem je w rękach, tuliłem! – jęknął, opierając się na ramionach. – Było piękne, ale zimne! Martwe! Jestem tego pewien! Pewien! – załkał.

Kobieta powoli pokręciła głową. Rozpacz w jej oczach dosłownie rozrywał go od środka.

− To było ciało jakiegoś innego chłopca. Daliśmy się oszukać, Stephane.

Nie wierzył w to co usłyszał, po prostu nie wierzył. Spoglądał to na Stephanie, to na swoje dłonie, to znów na leżący na podłodze list, a jego mózg nieudolnie próbował przetworzyć otrzymane informacje.

− Nicolas żyje – szepnął w końcu. – Mam syna… Mam syna… Mam syna! – Jęknął rozpaczliwie. Teraz to on płakał. Kręcił z niedowierzaniem głową, a łzy po prostu spływały po jego policzkach. W głowie w kółko przywoływał obrazy z tamtych kilku tragicznych dni, w czasie których miał ochotę zasnąć raz na zawsze.

Teraz znów to czuł. Cały świat zawalił się w jednym momencie, wszystko, na czym dotychczas budował swoje życie, teraz zniknęło. Ziemia dosłownie osuwała mu się spod stóp.

− Przez dwadzieścia lat... przez dwadzieścia lat myślałem, że Nico nie żyje – zaczął, ledwo wypowiadając każde słowo. – Że go straciliśmy. Ale on gdzieś tam był! Dorastał! Uczył się chodzić, mówić, poszedł do szkoły, miał problemy, a nas nie było przy tym! Nie byliśmy przy nim w najważniejszych momentach życia! – Wściekle uderzył pięścią w podłogę. Oddychał ciężko, z trudem chwytając powietrze. Ból dosłownie rozrywał go od środka. – Był sam, zupełnie sam… Nasz mały Nico…

Znów objął Stephanie i desperacko przyciągnął do siebie. Teraz płakali oboje, szlochali na podłodze, mając wrażenie, że otaczała ich ciemność.

Bo choć odzyskali syna, to jeszcze to do nich nie docierało. Nie docierało do nich, jak wielkie mają szczęście, że powinni się cieszyć, że Nicolas żyje. Bo przecież dwadzieścia lat wcześniej płakali nad jego grobem.

Ale na razie liczyło się tylko to, ile stracili. Tylko to, ile on stracił, bo nie było przy nim kochających rodziców, ludzi, na których zawsze mógłby liczyć, którzy zapewniliby mu szczęśliwe dzieciństwo.

Nie miał ich.

− Znajdę go, obiecuję – wyszeptał w końcu Stephane, ocierając spływające po policzkach żony łzy. – Znajdę i sprowadzę do domu. Choćbym miał jechać na drugi koniec świata, on jeszcze będzie z nami. Obiecuję.

---

No i w końcu doszliśmy do jednego z decydujący momentów tego opowiadania. Przyzna, że strasznie bałam się w czasie pisania tego rozdziału i nadal nie jestem przekonana, czy jest wystarczająco dobry. Starałam się, by był jak najbardziej emocjonalny, ale chyba wyszło średnio. 

A wy co sądzicie? Z niecierpliwością czekam na wasze komentarzy i z góry za wszystkie dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin