Rozdział 17

Powoli wspinał się po schodach. Kurczowo trzymał metalową poręcz, czując z każdym kolejnym krokiem robi się coraz słabszy. W ostatnim czasie wejście na drugie piętro jednego z paryskich bloków, było dla niego prawdziwą torturą. Zresztą jak wiele innych czynności. Każdego dnia budził się, uświadamiał sobie, co się stało i po raz kolejny tracił radość życia. Ból, wypełniający każdą komórkę jego ciała, był wręcz nie do zniesienia.

W końcu stanął na właściwym piętrze. Wyjął z torby klucze i niezdarnie otworzył drzwi.

− Już jestem! – krzyknął w głąb mieszkania.

Odpowiedziała mu głucha cisza.

− Wróciłem, Stephanie! – powtórzył.

Znów nic.

Zdezorientowany stanął w przedpokoju i w zamyśleniu podrapał się po głowie. Nie przypominał sobie, by Stephanie mówiła, że gdzieś będzie wychodziła. W końcu ostatnie dni głównie spędzała, siedząc na krześle w kuchni i pustym wzrokiem wpatrując się w widok za oknem.

Gdzie w takim razie mogłaby być?

I nagle go olśniło.

Spanikowany dopadł do drzwi, które powinny być zamknięte na klucz. Gdy bez trudu się otworzyły, jego serce przyspieszyło gwałtownie.

To co zobaczył sprawiło, że pobladł z przerażenia i zatoczył się do tyłu. Na podłodze, między niemowlęcym łóżeczkiem, a białą komodą, leżała Stephanie. Jej twarz przybrała kolor pergaminu, a usta były sine i wyschnięte. Obok, pod oknem leżała pusta butelka, po jakimś alkoholu.

− Stephanie! – Mężczyzna w sekundzie znalazł się obok ukochanej. – Spójrz na mnie, skarbie, obudź się proszę. – Desperacko próbował ją ocucić.

Na nic się to jednak zdało. Poderwał się więc na równe nogi, cofnął do salonu, chwycił za telefon, wezwał pomoc, a potem wrócił do pokoju dziecka.

− Stephanie… − Przyklęknął obok dziewczyny. Drżącą dłonią dotknął jej bladej twarzy. −Trzymaj się, kochanie, dasz radę – wyszeptał. Doskonale wiedział, co się stało, co chciała zrobić. Ta myśl rozrywała go od środka, więc starał się o tym nie myśleć, nie teraz. – Będzie dobrze, jeszcze będzie dobrze – powtarzał jak mantrę, choć oczy miał pełne łez.

Jednak nagle ciałem kobiety wstrząsnęły drgawki. Zaczęła się dusić, charczeć, nieudolnie, próbując nabrać powietrza.

− Nie, nie, nie! – Zupełnie spanikował. Chwycił Stephanie w ramiona i przyciągnął do siebie.  – Proszę, Stephanie, proszę, nie zostawiaj mnie – łkał, tuląc jej napięte ciało. Było coraz gorzej. Umierała. –Nie, proszę, proszę… Nie!

− Stephane, skarbie, obudź się.

Stephanie usiadł gwałtownie na łóżku i zdezorientowany rozglądnął się wokół. Nie był już w dziecięcym pokoiku, a w swojej sypialni. Nie w Paryżu, a w Warszawie. A obok siedziała Stephanie, cała i zdrowa.

Zupełnie inna niż tamtego dnia.

Przetarł dłonią i cicho wypuścił powietrze.

− Miałeś koszmar – szepnęła, ostrożnie chwytając jego dłoń.

− Wiem – westchnął głęboko. – Śnił mi się ten dzień, gdy prawie… gdy chciałaś… wiesz, co mam na myśli – przygryzł nerwowo wargę.

Zacisnęła wściekle zęby. Skrzyżowała ręce na piersi i posłała mężczyźnie mordercze spojrzenie.

− Mieliśmy już do tego nie wracać – warknęła.

Uśmiechnął się smutno. Objął żonę i przytulił mocno, chowając twarz w jej włosach.

− Dobrze, że wtedy wcześniej skończyliśmy trening – szepnął. – Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co by było gdybym pojawił się później…

− Nie. Wracajmy. Do. Tego – powtórzyła dobitnie. Jej oddech nieznacznie przyspieszy, a palce zacisnęły się na barkach męża.

− Przepraszam – mruknął. – Po prostu… to przez tego chłopaka. Do mnie też wszystko wróciło.

Pokiwała nieznacznie głową. Przez chwilę trwali tak, wtuleni w siebie, aż w końcu wyszeptała:

− Tęsknisz za nim, prawda?

Zamrugał szybko. Zagryzł zęby, by powstrzymać zbierające się pod powiekami łzy.

− Oczywiście, w końcu był moim synem – przyznał. – Ale minęło już tyle lat i wiem, że czasu nie cofnę. Czasami tylko zastanawiam się, co by było, gdyby żył.

− Między Nikiem, a bliźniakami byłoby dwadzieścia lat różnicy. To prawie pokolenie  − zauważyła cierpko.

Nie odpowiedział, tylko westchnął cicho. Znów zaczął kojąco gładzić żonę po plecach, by jednak w końcu zjechać dłonią na brzuch kobiety. Uśmiechnął się nieznacznie, czując pod palcami lekką wypukłość.

− Będą szczęśliwymi dziećmi – szepnął. – Obiecuję.

***

− Twinkle, twinkle, little star… − Samik jak najdelikatniej odłożył córeczkę do łóżeczka i zamarł. Przez kilka sekund wpatrywał się w twarz Justin, a gdy upewnił się, że dziewczynka śpi głęboko, na palcach opuścił pokój.

− Zasnęła? – Natalii na chwil podniosła wzrok znad skrupulatnie malowanych paznokci. – Na sto procent? Czy zaraz znowu wybuchnie płaczem?

− A co ja, jakaś wróżka jestem? – żachnął się Guillaume. – Nie mam pojęcia, nasza córka jest tak nieprzewidywalna, że już się boję co będzie, jak wejdzie w wiek dojrzewania.

− Będziesz musiał być bardzo cierpliwym ojcem. – Uświadomiła go Natalii. – Bo odziedziczyła twój charakterek, a to oznacza, że już powinnam rezerwować miejsce w sanatorium.

− No wiesz! – Samik tupnął nogą niczym obrażona księżniczka. Zaraz jednak zagryzł wargę i niepewnie wsunął się na miejsce naprzeciwko kobiety. −  Jestem aż tak okropny? – zapytał, konspiracyjnie pochylając się nad stołem.

− Oczywiście! – prychnęła. – Ale pocieszę cię – uśmiechnęła się krzywo. – Ja jestem równie okropna – szepnęła, kokieteryjnie unosząc brwi.

Na ułamek sekundy, przyjmujący zawiesił się, nie bardzo rozumiejąc co się stało. W końcu jednak wybuchnął głośnym śmiechem i pochylił się, by szybko cmoknąć narzeczoną w nos.

− Co ja z tobą mam, co ja z tobą mam…?

− Raj na ziemi – burknęła, znów skupiając swoją uwagę na paznokciach. – Słuchaj, co z tymi badaniami? Bo od twojej rozmowy z Stephanem minęły dwa dni, a nie zauważyłam byś podjął jakieś działania.

− Luzik, wszystko mam pod kontrolą. – Mężczyzna leniwie założył ręce za głową i nieznacznie odchylił się na krześle. – Umówiliśmy się, że wszystko załatwia Stephane, przez Internet, anonimowo i te sprawy. Dziś, po popołudniowym treningu mam dostać ten zestaw do  badań, a jutro spotkamy się przed porannym, oddam mu gotową próbkę i odbierze ją kurier.

− Normalnie plan dopięty na ostatni guzik. Tego się po tobie nie spodziewałam. – Natalii z niedowierzaniem pokręciła głową.

− Czasami zdarza mi się myśleć logicznie – zaśmiał się Samik. Zaraz jednak zmarkotniał. Znów pochylił się nad stołem i niepewnie spojrzał na narzeczoną. – Słuchaj, bo tak sobie myślałem… Jeśli testy wyszły by pozytywne… A Daniele jeszcze nie wróciła.

− Przejdziesz w końcu do rzeczy? – warknęła z irytacją Argentynka, słysząc jak przyjmujący pląta się we własnych zeznaniach. – Nie mamy całego dnia.

Guillaume szybko pokiwał głową, a potem odetchnął głęboko i zdecydował zapytać prosto z mostu.

− Może Isaac zamieszkałby u nas? Dopóki Danny nie wróci? Mamy jeden wolny pokój, a Justin i tak na razie śpi z nami w sypialni.

Z wrażenia kobieta aż przejechała sobie lakierem po stopie. Przeklęła pod nosem, sięgając po zmywacz, by opanować tę katastrofę.

− Sama nie wiem… – mruknęła, nie spoglądając na Samika.

Głośno przełknął ślinę. Mógł się spodziewać takiej reakcji. Może i Natalii nie zrobiła awantury z powodu Isaaca, może nie protestowała przed utrzymywaniem kontaktu z nim, ale wspólne mieszkanie? Tego mogło być już za wiele.

− Nie nalegam – dopowiedział szybko. − Tak tylko sobie myślałem… Ale jeśli nie, to rozumiem, to wszystko jest już i tak wystarczająco trudne i serio, podziwiam, że i tak przyjmujesz to z takim spokojem, i…

− To nie tak – pokręciła gwałtownie głową. – Jestem… trochę rozbita – przyznała. – Z jednej strony nie do końca dociera do mnie, co się dzieje, jestem też tak po ludzku zła, że wcześniej nic nie wiedziałam. Trochę zazdrosna, bo w końcu chodzi o inną kobietę. Ale jednocześnie – westchnęła głęboko.  – Isaac to tylko dziecko. Obserwuje go na każdym meczu i widzę, że jest inny. Brakuje mu tej dziecięcej radości, którą ma Timi, czy Manoline. Żal mi go, chciałabym by był szczęśliwy. To chyba normalne, co nie?

− Jak najbardziej. – Uśmiechnął się ciepło. – Ale wiesz co – w zamyśleniu podrapał po brodzie. – Znalazłem jeden, zasadniczy plus tej sytuacji.

− Jaki? – Uniosła pytająco

− Justin będzie miała starszego brata.

− I?

− A to oznacza, że w przypadku jakiegoś adoratora, który śmie przystawiać się do mojej małej córeczki, będzie nas dwóch – zaśmiał się, znów odchylając się na krześle. – Oj tak, chyba mogę już spać spokojnie.

***

Stephanie nerwowo stukała palcami o blat stołu. Siedzący obok  Stephane, co chwilę spoglądał to na zegarek, to na leżące przed nim pudełeczko. Oczywiście, że byli przed czasem, ale po ciężkiej nocy, nie byli wstanie zbyt długo wysiedzieć w mieszkaniu. Gdy tylko dzieci wyszły do szkoły, oni zgarnęli szczoteczkę Isaaca i udali się do kawiarni, w której byli umówieni z Samicą.

− Czyli jeszcze raz, żebym wszystko zapamiętał – odezwał się w końcu trener, czując, że już dłużej nie zniesie tego milczenia. – Sprawdzamy, czy próbka od Samiki się zgadza, wszystko pakujemy do jednego pudełka. Potem ja i Guillaume idziemy na trening, a ty wracasz do domu i czekasz na kuriera, by przekazać  mu próbki, tak?

− Dokładnie. – Stephanie zgodnie pokiwała głową. – Tak będzie najbezpieczniej, jeszcze by ktoś coś zobaczył, połączył fakty, wyciągnął błędne wnioski… A powiedzmy sobie szczerze, jestem zdecydowanie mniej rozpoznawalna niż ty.

− Nie masz dwóch metrów wzrostu – zażartował nieudolnie mężczyzna, ale widząc, że żona jedynie uśmiecha się cierpko, znów wlepił wzrok w filiżankę z kawą. – Czy tylko ja się denerwuję?

− Nie, ja też – przyznała kobieta. – Ale zawsze mogło być gorzej, co nie? Zawsze mogliśmy sprawdzać DNA naszego dziecka. – Uśmiechnęła się ironicznie.

− Czyżbym o czymś nie wiedział? – Uniósł pytająco brew.

− Chyba ja powinnam o to zapytać. – Szturchnęła męża w ramię, a ten zaśmiał się cicho i szybko pocałował kobietę.

− Dlaczego niby? – Dalej się z nią droczył.

− Jesteś niemożliwy. – Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą i już chciała coś powiedzieć, ale w tym momencie drzwi otworzyły się szeroko i do środka wpadł zimny powiew powietrza. Jak na zawołanie, obydwoje obrócili się w tamtym kierunku, zamarli i synchronicznie głośno przełknęli ślinę.

W progu stał bowiem nie kto inny, ale Guillaume Samica we własnej osobie. Tylko, że nie był sam – za rękę trzymał swoją narzeczoną.

− Nie mówiłeś, że Natalii też przyjdzie – fuknęła cicho Stephanie.

− Bo nie wiedziałem! – próbował usprawiedliwić się Stephane. – Myślałem, że będzie sam, a ona zostanie z Justin.

− Pewnie podrzucili małą sąsiadce. Ma fioła na jej punkcie – prychnęła kobieta.

W tym czasie para podeszła do stolika i przywitała się pospiesznie z małżeństwem. Nie było czasu na konwenanse, od razu przeszli do rzeczy.

− Masz próbkę? – zapytał prosto z mostu Stephane.

Samik pokiwał głową, a potem wyjął z plecaka plastikowe pudełko.

− Wszystko jest w środku – wyjaśnił. – Tak, jak pisało w instrukcji. – Przesunął pudełko w stronę Stephanie.

− Kiedy będą wyniki? – tym razem odezwała się Natalii. Wydawała się równie, a może i nawet bardziej podenerwowana niż jej narzeczony. Kiwała się niespokojnie na krześle, co chwilę to zaciskając, to prostując palce.

− Na stronie pisze, że od trzech do dziesięciu dni – odpowiedziała Stephanie.

− Jak tylko będą wyniki, to od razu nam powiecie, prawda? Znaczy się… powiecie Samikowi. – Argentynka niepewnie spojrzała na przyjmującego, a ten kiwnął głową, starając się dodać jej otuchy. 

Na ten widok, Stephanie uśmiechnęła się nieznacznie.

„Wspierają się wzajemnie” pomyślała. „Dadzą radę” stwierdziła, po czym dodała już na głos:

− Sami sobie sprawdzicie na stronie. Razem z pakietem do badań, powinien być numer, który umożliwi sprawdzenie wyników na stronie. Będziecie wiedzieć pierwsi.

Para wymieniła zaskoczone spojrzenia.

− Naprawdę? Po prostu sprawdzimy wszystko w Internecie? – Guillaume jakoś nie bardzo dowierzał, że to takie proste.

− Tak powiedzieli.

Samik zawahał się, ale w końcu powoli pokiwał głową. Następnie spojrzał na wiszący na ścianie zegar i zwrócił się do Stephana.

− Chyba powinniśmy już iść, bo jeszcze chłopaki zaczną się denerwować.

Trener zgodził się z nim bez wahania. Obydwaj wstali od stołu, pożegnali się ze swoimi partnerkami, a potem opuścili kawiarnie.

− Ja chyba też powinnam już iść – mruknęła Stephanie, gdy za mężczyznami zamknęły się drzwi. – Niedługo pojawi się kurier, by odebrać próbki…

− Możesz jeszcze zostać przez chwilę? – przerwała jej gwałtownie Natalii. – Chciałabym z tobą porozmawiać?

− Porozmawiać? – Francuzka uniosła ze zdziwieniem brwi. – O Isaacu?

− To też – przyznała niechętnie druga kobieta. – Ale później. Przede wszystkim chodzi o ciebie. Nie wyglądasz ostatnio najlepiej, jesteś jakaś taka… osłabiona? Trochę się martwię. Coś się stało?

Stephanie zacisnęła zęby i nerwowo zaczęła bawić się metalową łyżeczką. Powiedzieć czy nie powiedzieć? Teoretycznie Natalii była jej kumpelą, przyjaciółką, wspierały się nawzajem wiele razy.

Ale miała też na głowie swoje problemy. Po co jej kolejne?

− Po prostu ostatnio słabo sypiam – wymyśliła w końcu. – To pewnie ta pogoda…

− Kłamiesz. – Nat nie dała się tak łatwo zwieść. – Mów prawdę. − Skrzyżowała ręce na piersi, posyłając przyjaciółce naglące spojrzenie.

Stephanie westchnęła głęboko i przetarła ręką zmęczone oczy. Chyba nie miała wyjścia, wiedziała, że przed byłą siatkarką niewiele da się ukryć.

− Pamiętasz, jak jakiś czas temu śmiałaś, że szkoda, że Justin i Timim jest jedenaście lat różnicy, bo tak to można było ich swatać?

− Oczywiście – parsknęła śmiechem Natalii. – Mój własny, osobiście wybrany partner, prawie urwał mi za te żarty głowę. Nadopiekuńczy tatusiek.

− Chyba… chyba w pewien sposób zmniejszyłam ten problem.

Argentynka zamrugała szybko i przechyliła nieznacznie, głowę, nie bardzo rozumiejąc, co kobieta ma na myśli.

− Proszę?

− Ja… jestem w ciąży, Nat – wydukała w końcu Stephanie.

Przez kilka długich sekund Natalii wpatrywała się w przyjaciółkę szeroko otwartymi oczami, bezgłośnie to otwierając, to zamykając usta, niczym złota rybka w akwarium. W końcu jednak chyba dotarło do niej, co usłyszała, bo zapiszczała radośnie, co spotkało się z potępieńczymi spojrzeniami ze strony innych ludzi.

− Sorry, trochę mnie poniosło. – Uśmiechnęła się przepraszająco do Francuzki, która miała ochotę spalić się ze wstydu. – Ale serio? Nie żartujesz sobie ze mnie?

− Jestem śmiertelnie poważna.

− Jeju, to… naprawdę super. Nie spodziewałam się… kurczę, jestem szoku, ale… gratulacje, serio… Który to tydzień? Znacie już płeć? Tak właśnie mi się wydawało, że ostatnio trochę, no ten tego… − zakłopotaniem podrapała się po głowie.

− No ten tego, co? – Stephanie uniosła kpiąco brew.

− Troszkę jakby ci się przytyło  – przyznała ostrożnie Natalii. – Ale tylko troszeczkę! – zaznaczyła szybo. – Do tego w pozytywnym sensie, znaczy teraz wiem, że pozytywnym! To co? Odpowiesz na moje pytania?

Stephanie z irytacją przewróciła oczami, ale na jej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech. Ciepło jej się zrobiło na sercu, gdy zobaczyła reakcje przyjaciółki. Dotychczas cały czas gdzieś z tyłu głowy miała obawy, że znajomi podejdą do ciąży jak pies do jeża, że wyśmieją ich albo będą zadawać niewygodnie pytania.

− To dwunasty tydzień −  odpowiedziała już na spokojnie. – Jeszcze nie znamy płci, ale… będą bliźniaki, więc jest szansa na parkę.

− Bliźniaki?! – Oczy Nat przybrały wielkość talerzy obiadowych. – No nie powiem, poszaleliście. Teraz to jestem w jeszcze większym szoku.

− Nie ty jedna. Jak Stephane się dowiedział, to spadł z krzesła.

Obydwie wybuchnęły śmiechem. Stephanie w duchu odetchnęła z ulgą. Rozluźniła się, wiedząc, że już nie musi się bać.

− Nie dziwię mu się.  – Gdy już przestały się śmiać opętańczo, Natalii otarła z policzka łzy i zwróciła się do Francuzki, poważniejąc. – Denerwujesz się, prawda? Martwisz, jak sobie poradzicie, co powiedzą ludzie i w ogóle jak to będzie. Dlatego jesteś taka zmęczona i niewyraźna. Ale pamiętaj – spojrzała drugiej kobiecie prosto w oczy. − W razie czego, ja zawsze pomogę, dobrze? Kumplujemy się, prawda? Okej, obie znalazłyśmy się w trudnej sytuacji, ale musimy się wspierać.

− Dobrze. – Stephanie szybko pokiwała głową. – Będę pamiętać.

***

Joyce zagryzła wargę, zmrużyła oczy i w skupieniu spróbowała nawlec nitkę na igłę.

− Cholera – przeklęła pod nosem, gdy znowu nie udało jej się trafić w dziurę. – Aż tak ślepa jestem, czy czegoś nie rozumiem? – Warknęła, z irytacja odkładając igłę na stolik. Przetarła dłonią zmęczone oczy i odruchowo dotknęła skroni, czując  pulsujący ból, prawie dosłownie rozsadzający głowę.

− Dlaczego w ogóle się z tym męczysz? – zapytał Andrzej, niechętnie podnosząc wzrok znad jakiejś gazety. – Aż tak bardzo zależy ci na tej spódnicy?

− Oczywiście, że tak! – żachnęła się kobieta. – To moja szczęśliwa spódniczka, kupiłam ją za pierwszą wypłatę i wszędzie ją ze sobą zabieram. No… prawie wszędzie – wzdrygnęła się mimowolnie, a widząc pytające spojrzenie środkowego, wyjaśniła. – Zapomniałam wziąć ją do Monachium i skończyło się tak, jak się skończyło.

Powoli pokiwał głową. Doskonale wiedział, że chodzi o Jonasa.

− Mam takie pytanko… − zaczął niepewnie, bawiąc się filiżanką kawy. – Ty… nie rozmawiałaś z nim jeszcze, prawda? Po tym jak wyjechałaś?

− Nie miałam po co – wzruszyła ramionami i zakaszlała mimowolnie. – On na kontakt nie nalegał, a ja doskonale wiem, co widziałam. – Uśmiechnęła się słabo. – Wymazałam go ze swojego życie, niech znika i już nie wraca. Jonas to przeszłość. Koniec, kropka – zapewniła, pociągając nosem.

Wrona zmierzył ją zatroskanym spojrzeniem. Nie wyglądała najlepiej. Podkrążone oczy, niezdrowo zarumienione policzki i nieprzytomny wzrok nie prezentowały się specjalnie zdrowo.

− Na pewno dobrze się czujesz? – zapytał.

− Pewnie – zapewniła szybko. – Trochę głowa mnie boli, ale to nic wielkiego. – Machnęła lekceważąco ręką.

Andrzejowi jednak nie był specjalnie przekonany, co do szczerości odpowiedzi Jocelyne. Przyłożył dłoń do czoła kobiety i ze smutkiem pokręcił głową.

− Masz gorączkę – stwierdził z przekonaniem.

− Chyba żartujesz – prychnęła.

− Nie, jestem stu procentowo pewny, że masz temperaturę. Jesteś chora, Joyce – powiedział dobitnie.

− To tyle zwykłe przeziębienie – mruknęła. – Wezmę coś i będzie po sprawie.

− Gdzie masz termometr? – Wrona nie odpuszczał. Bardzo nie podobał mu się stan zdrowia kobiety i po prostu się martwił. Nie zamierzał tego tak zostawić.

Francuzka spojrzała na niego spode łba, ale niechętnie kiwnęła głową w stronę kuchennej szafki. Mężczyzna znalazł tam niewielkie pudełko z lekami i jeden z tych najnowszych termometrów, które wystarczy przyłożyć do czoła, by pokazały wynik.

− Pokaż czółko, skarbie.

Jocelyne uśmiechnęła się krzywo, słysząc pseudo słodki ton środkowego, ale posłusznie wykonała polecenie.

− Trzydzieści osiem dwa – zacmokał z dezaprobatą, patrząc na malutki ekranik. – Jakiekolwiek byś nie miała na dzisiaj planów, zostajesz w domu.

− Miałam wpaść do Stephana – jęknęła. – I co ja teraz powiem Manoline. Przecież jestem jej ulubioną ciocią! – Wydęła usta, przybierając pozę obrażonej księżniczki.

− A chcesz zarazić Stephanie? – zapytał Andrzej.

Kobieta nie odpowiedziała, jedynie spojrzała na siatkarza spode łba i buńczucznie skrzyżowała ręce na piersi.

− Więc, co w takim razie mam ze sobą zrobić?

− Leżeć w łóżku.

− Z tobą? – Uniosła kpiąco brew, na co Wrona prychnął z irytacją, a potem wstał, a potem, nie zważając na protesty Joyce, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni.

− Nigdzie się stąd nie ruszasz. – Położył ją na łóżku i szczelnie otulił kołdrą.

− A nie zostaniesz ze mną? – spojrzała na mężczyznę z miną smutnego szczeniaczka.

− Mam trening.

− Dopiero za godzinę!

− Ale mnie też nie możesz zarazić. Co by Stephane powiedział, gdyby kapitan mu się rozchorował?

− Pewnie nie były specjalnie szczęśliwy – przyznała niechętnie Jocelyne. – Ale wpadniesz do mnie potem, prawda?

− Oczywiście – przytaknął szybko. – I przyprowadzę Lambo, byś po południu nie czuła się tak strasznie samotna. – Czule pogłaskał ją po policzku. Potem jeszcze raz sprawdził, czy na pewno jest jej ciepło i wygodnie, troskliwie poprawił poduszki i dopiero, gdy upewnił się, że wszystko dopięte jest na ostatni guzik, stwierdził, że może iść.

− Spróbuj się przespać – poprosił. 

Pokiwała nieznacznie głową, a potem wtuliła się w poduszkę i zamknęła oczy.

− Naprawdę przyjdziesz? – dopytała jeszcze.

− Tak – zapewnił. – Pewnie, że przyjdę. 

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam rozdział siedemnasty. I tak wiem, że znów nie ma Nico, ale spokojnie w najbliższych rozdziałach będzie go naprawdę dużo. Zamiast tego macie troszkę cukru w postaci Joyce i Andrzeja na końcu. Mam nadzieję, że się w miarę podoba. 

Ogólnie to czy tylko ja mam takie wrażenie, że dialogi w ostatnich rozdziałach są strasznie drętwe? 

Dobra to tyle. Z góry dziękuję za wszystkie komentarze i do zobaczenia pod waszymi rozdziałami. 

Pozdrawiam

Violin