Rozdział 16

Shoe przetarł zmęczone oczy i drżącą ręką zalał kubek z kawą. Dochodziła szósta rano, ale atakujący już dawno był na nogach. Słabo ostatnio sypiał.  Kontuzja, która na początku miała być tylko błahostką, okazała się złamaniem kości piszczelowej. Lekarze głowili się, co z tym zrobić i co raz realniej rozważano opcje operacji. A to oznaczało prawie pół roku przerwy od gry.

Westchnął głęboko i mimowolnie spojrzał na telefon. Minął tydzień, a Nico nadal nie obierał. Każdego dnia Sharone wybierał numer przyjaciela i niecierpliwie wsłuchiwał się w głuchy sygnał, z nadzieją, że w końcu usłyszy znajomy głos.

Nic takiego się jednak nie działo. Nicolas nie dawał znaku życia, a Evans zaczynał się coraz bardziej martwić.

Upił łyk kawy. Przymknął oczy i z cichym świstem wypuścił powietrze.

− Dlaczego się tak zachowujesz, stary? – rzucił w przestrzeń. – Chcę tylko pomóc, nic więcej. Kumple tak robią, prawda? Pomagają sobie w potrzebie.

Westchnął głęboko. Zaczynał tracić cierpliwość. Liczył na to, że Nico musi sobie tylko przemyśleć kilka spraw i w końcu się odezwie. Przynajmniej po to, by zapewnić, że nic mu nie jest.

− Idiota. – Siatkarz pokręcił z dezaprobatą głową. – Czy jemu naprawdę wydaje się, że jak zniknie, to wszyscy zapomnął, że istniał? Że się nie będą martwić? Cholera, jak go w końcu dorwę, to mu łeb ukręcę, obiecuję! – Wściekle uderzył pięścią w kuchenny blat.

Zaraz jednak zmarkotniał. Jak znaleźć kogoś, kto nie daje znaku życia? I kto nie chce kontaktować się z bliskimi? Przecież to prawie nie możliwe!

Chociaż…

Gdyby Sharone był bohaterem kreskówki, w tym momencie nad jego głową zaświeciłaby się rysunkowa żarówka.

− Głupek! – Masochistycznie przywalił sobie w czoło. – Dlaczego nie wpadłem na to wcześniej?!

Z hukiem odłożył kubek i z prędkością światła rzucił się do sypialni, by trochę się ogarnąć. Zachwycony własną pomysłowością, głęboko gdzieś miał wczesną godzinę. Chwilę później zbiegał już po schodach. Wypadł z klatki schodowej, wpadł do następnej, by w końcu zatrzymać się na trzecim piętrze. Dopiero tam wziął głęboki oddech, wyprostował się dumnie i zapukał spokojnie, choć w środku dosłownie buzował od emocji.

Po kilku sekundach, które dla atakującego wydawały się być wiecznością,, drzwi otworzyły się z cichym zgrzytem.

− Czego?

− Cześć, Antoine! – Na widok kolegi z zespołu, Sharone wyszczerzył się psychopatycznie. – Mogę pożyczyć telefon.

− O tej porze? Wiesz, która jest godzina? – warknął rozgrywający, z trudem tłumiąc ziewnięcie.

− Mniej więcej. – Evans z zakłopotaniem podrapał się po głowie. – Wystąpiła nagła sytuacja…  Później wszystko wyjaśnię.

− Nie masz swojego?

− To skomplikowane – jęknął, czując, że zaczyna tracić cierpliwość. – Pomożesz, czy nie?

Brizard uniósł ze zdziwieniem brwi, ale wpuścił kumpla do mieszkania.

− Już przyniosę komórkę – mruknął, znikając w sypialni, by sekundę później wrócić z telefonem. – Tylko nie rób nic nielegalnego, okej?

− Luzik – uspokoił go atakujący. – Mnie też nie uśmiecha się uciekanie do Meksyku.

Wziął telefon i przeszedł z nim do kuchni, by móc swobodnie rozmawiać. Drżącymi palcami wpisał odpowiedni numer, modląc się w duchu, by plan wypalił. Jeśli i tym razem się nie uda, to już naprawdę nie będzie wiedział, co zrobić.

Jeden sygnał, drugi, trzeci…

− Halo?

Z wrażenia Sharone aż stracił oddech. Odebrał! Ten idiota w końcu odebrał!

− Masz przerąbane, stary – zaczął, nieudolnie siląc się na spokojny ton. – I nawet nie waż się rozłączać, wiem, że to ty Nico i mam zamiar urwać ci ten kudłaty łeb, jak tylko wrócisz do Warszawki.

− Shoe…

− Nie tłumacz się. Zniknąłeś bez śladu. I bez słowa wyjaśnienia. Tak się po prostu nie robi. Martwiłem się, że zrobiłeś coś głupiego.

− Przepraszam – przerwał mu spokojnie Nicolas. Tylko to powiedział. Jedno słowo, żadnych tłumaczeń, wymówek.

Evans zagotował się w środku.

− Nic więcej nie powiesz?! „Przepraszam”?! Tylko głupie „przepraszam”?! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz.

− Przepraszam – powtórzył spokojnie Francuz. – Powinienem dać znać, że żyję.

Kanadyjczyk wziął głęboki oddech i powoli policzył w myślach do dziecięciu.

− Tak, powinieneś – mruknął już zdecydowanie spokojniej. – Wiem, że byłeś rozbity po tym co się stało, ale na jakąś chociaż  krótką rozmowę mógłbyś się zdobyć.

Po drugiej stronie zapadła głucha cisza. Przez sekundę Sharonowi wydawało się, że przyjaciel się rozłączył, ale w końcu Nicolas odchrząknął nerwowo, dając znak, że jeszcze żyje.

− Nie wiedziałem, że aż tak się przejmiesz – westchnął.

Evans przewrócił oczami i prychnął kpiąco.

− Przez ponad miesiąc mieszkałeś u mnie, mimo że wcześniej w ogóle się nie znaliśmy. Zajmowałeś moją łazienkę i szukałem cię, gdy wybrałeś się na nocny spacer. Oczywiście, że się martwiłem! – głos mu się załamał. – Zresztą nie tylko ja – dodał pod nosem.

− Ja to nie tylko ty? – W głosie Nico pojawiło się szczere zaskoczenie. – Kto… kto jeszcze niby miałby się martwić?

Sharone przeklną w myślach, przypominając sobie rozmowę z trenerem. Wiedział, że znów przez przypadek poruszył drażliwy temat, ale po prostu mu się wymsknęło. Teraz zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem Nicolas będzie chciał dalej rozmawiać.

− Stephane i Stephanie pytali o ciebie – wyjaśnił powoli, uważnie ważąc każde słowo. – To dobrzy ludzie, zastanawiają się, jak ewentualnie ci pomóc.

− A co im do tego?! – Tym razem to Nicolas podniósł głos. – Ustaliliśmy już, że nie są moimi rodzicami, więc niech się ode mnie odczepią.

− Uspokój się – Skarcił go Sharone. – Przejęli się twoim losem i po prostu się martwią. Tak po ludzku.

− Jasne…

− Dżizas, ogarnij się, stary! – Z irytacją przewrócił oczami. – To, że spotkałeś tylu dupków na swojej drodze nie oznacza, że wszyscy są bezduszni i nie obchodzi ich drugi człowiek.

Nico mruknął coś do siebie po francusku, ale nie sprzeczał się już dłużej z byłym współlokatorem. Chyba uznał, że to i tak nie ma sensu.

− Masz jeszcze do mnie jakąś sprawę? – zapytał chłodno. – Bo jestem trochę zajęty.

− Co takiego interesującego możesz robić o szóstej rano? – Evans uniósł pytająco brew.

− Raczej, co ty masz we łbie, że dzwonisz do mnie o tej porze – prychnął kpiąco Nicolas.

Atakujący musiał przyznać mu rację, w końcu, nawet w kuchni słyszał głośne pochrapywanie Brizarda, który położył się na kanapie i momentalnie zapadł w głęboki sen.

− Dobra, zostawmy ten temat w spokoju – odpuścił. – Po prostu…cieszę się, że w końcu udało nam się pogadać.

− Ja też się cieszę – przyznał niechętnie Nicolas. – Chyba naprawdę przesadziłem z tym zniknięciem.

− Żebyś wiedział – prychnął Shoe. – Ale łaskawie ci to wybaczę. Tylko teraz odbieraj telefony, bo inaczej cię namierzę i głowę ukręcę, utnę, zakopię, odkopię, a potem przyszyję, by ukręcić jeszcze raz.

− Dobrze, zrozumiałem! – Nico roześmiał się serdecznie. – Będę odbierać wszystkie połączenia. Obiecuję.

***

Stephane nie spiesznie pokonywał kolejne stopnie. Wpatrując się w czubki własnych butów, jeszcze raz układał sobie rozmowę z Samikiem. Dopiero teraz, w drodze do mieszkania, dotarło do niego, co tak naprawdę się stało.

Guillaume odkrył, że Danielle ma syna. I chciał zrobić testy DNA, by potwierdzić, że jest jego ojcem.

Trener westchnął głęboko, gdy stanął w końcu na właściwym piętrze. Przeczesał dłonią oklapłe ostatnio włosy i nerwowo zaczął szukać w torbie kluczy.

− Cholera – przeklną pod nosem. – Gdzie mogłem je wsadzić?

− W ogóle zapomniałeś je zabrać.

Zdezorientowany podniósł wzrok. Przed nim o framugę drzwi opierała się Stephanie. Na widok zaskoczonego męża, uśmiechnęła się nieznacznie i pokręciła głową z udawaną dezaprobatą.

− Dobrze, że wróciłam dziesięć minut temu. Inaczej czatowałbyś na wycieraczce.

− Jeszcze nie testowaliśmy jej pod kątem wygody.

Szybko pocałował żonę na przywitanie, a potem wszedł do środka.

− Coś ciekawego w wielkim świecie? – zapytał, przechodząc do kuchni.

− Nie było cię tylko cztery godziny – zauważyła.

− No i co z tego – wzruszył ramionami, a potem otworzył lodówkę i krytycznym wzrokiem zmierzył jej zawartość. – Przez cztery godziny wiele rzeczy może się stać. Czy my w ogóle mamy coś do jedzenia?

Stephanie parsknęła śmiechem. Co jak co, ale pod jednym względem wszyscy faceci byli tacy sami – na pierwszym miejscu zawsze stawiali jedzenie.

− Obiad  będzie jak dzieciaki wrócą ze szkoły. Zrób sobie kanapkę albo coś takiego – zaproponowała.

Mężczyzna mechanicznie pokiwał głową. W zamyśleniu przygryzł wargę i jeszcze raz przyjrzał się zawartości lodówki.

− Niech będzie – mruknął, niechętnie wyjmując pudełko z wędlinami. – Ale naprawdę totalnie nic ciekawego się nie stało? – dopytywał niby z zainteresowaniem, choć tak naprawdę chciał tylko odwieść moment, w którym powie żonie o Isaacu. Wiedział, że musi być delikatny, Francuzka już i tak miała sporo na głowie.

− A wiesz, że nawet się stało – przypomniała sobie nagle Stephanie. – Sophie do mnie dzwoniła, nigdy nie zgadniesz, kto w końcu odszedł na tamten świat. Ciotka Charleen!

− Naprawdę? – Trener uniósł ze zdziwieniem brew. – Ta wiedźma od siedmiu boleści? Sama stwierdziła, że ma dość, czy ktoś jej pomógł?

− Stephane! – Kobieta karcąco trzepnęła go w ramię. – Może i nie była zbyt… no nie wiem… przyjazną osobą…

− Raczej maksymalnie antypatyczną – burknął pod nosem Stephane.

− I niespecjalnie za nami przepadała, ale w decydującym momencie bardzo nam pomogła, pamiętasz? Tak naprawdę to zupełnie sama załatwiła wszystkie formalności związane z… − przełknęła głośno ślinę. – Związane z śmiercią Nicolasa, gdy my nie byliśmy nawet pewni, jaki jest dzień – dokończyła ciszej.

Przytaknął niechętnie, przypominając sobie wydarzenia sprzed dwudziestu lat.

− Ale to nie oznacza, że darzyła nas jakąś specjalną sympatią. Zresztą my jej też nie.

− Oczywiście. – W tej kwestii Stephanie zdecydowane zgadzała się z mężem. – Tylko, że to już i tak nie ważne, bo ciotunia nie żyje. Nic nam co prawda nie zostawiła, ale Sophie twierdzi, że przed śmiercią, Charleen napisała do mnie jakiś list. Co w nim jest dowiemy się za kilka dni, jak przyjdzie.

− Pewnie kolejny raz wypomina ci, że zmarnowałaś sobie życie, wychodząc za mnie – prychnął Stephane. – Nawet nie warto go otwierać, z zamkniętymi oczami powiem ci, co jest w środku.

Kobieta jedynie przewróciła oczami, a potem zerknęła na zegarek i ze zdziwieniem zmarszczyła czoło.

− Wróciłeś dzisiaj później – zauważyła. – Tak po prostu, czy coś się stało?

Westchnął głęboko, mimowolnie zaczynając stukać palcami o kuchenny blat. Nie mógł już dłużej odwlekać tej rozmowy i doskonale o tym wiedział, ale i tak liczył, że będzie miał jeszcze chwilę, by opracować jakiś plan działania.

− Rozmawiałem z Samikiem – zaczął w końcu, siląc się na spokojny ton.

− To chyba nic niezwykłego – prychnęła Stephanie. – Jest przyjmującym w twojej drużynie, rozmawiacie ze sobą codziennie.

− Nie o to chodzi. – Pokręcił gwałtownie głową. – Samik skądś dowiedział się ile Isaac ma lat, no i… połączył wszystkie fakty. Chce robić testy na ojcostwo.

Stephanie zamarła. Nieznacznie zachwiała się do tyłu, w ostatniej chwili opierając się o drewniany parapet. Odetchnęła kilka razy i zamrugała szybko, jakby nie wierząc w to co słyszy.

− Powiedziałeś mu?! – Nieudolnie próbowała ukryć wściekłość.

− Przecież nigdy bym tego nie zrobił! Sam się domyślił! – próbował bronić się Stephane. – To znaczy Natalii się domyśliła. I mu powiedziała – sprostował.

Jego żona z niedowierzaniem pokręciła głową. Przeczesała dłonią jasne włosy i nadal wpatrując się w podłogę, zapytała:

− I co mu powiedziałeś?

− Zgodziłem się, co innego miałem zrobić – wzruszył ramionami. – Chce wiedzieć, czy jest ojcem Isaaca, chce nadrobić osiem lat z życia syna, a ja go rozumiem. Na jego miejscu chcielibyśmy tego samego, nieprawdaż?

Przytaknęła odruchowo, choć jej mina wyraźnie wskazywała na to, że niespecjalnie podoba jej się taki obrót wydarzeń.

− Trzeba będzie przygotować próbki – kontynuował, starając się nie zwracać uwagi na niezadowolenie kobiety. – Powiedzieć Isaacowi, wyjaśnić mu, o co chodzi…

− Chyba oszalałeś! – wybuchnęła niespodziewanie Stephanie. – Isaac nie może o niczym wiedzieć!

Mężczyzna skrzywił  się nieznacznie, szczerze zaskoczony tak gwałtowną reakcją żony.

− Ale dlaczego? Przecież tu chodzi o jego ojca.

Francuzka prychnęła kpiąco, ale, gdy zobaczyła zdezorientowany wzrok męża, westchnęła z rezygnacją i wyjaśniła, o co chodzi.

− Isaac ma osiem lat i zawsze chciał mieć tatę. Teraz wyobraź sobie, że mówimy o testach, o naszych podejrzenia, a potem jednak jakimś cudem okazuje się, że Samik nie jest jego ojcem. Jak byś mu to wytłumaczył?

Stephane nie odpowiedział, jedynie zacisnął zęby, wiedząc, że kobieta ma rację. W zamyśleniu podrapał się po policzku.

− A jak pobierzemy jego DNA?

− Weźmiemy ze szczoteczki do zębów, albo czegoś podobnego – odpowiedziała spokojnie. – To delikatna sprawa, Stephane.

− Wiem – westchnął, krzyżując ręce na piersi. – Tylko, że… jakoś nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Po ośmiu latach w końcu dostaniemy do ręki potwierdzenie naszych podejrzeń. Dopiero teraz… wyobrażam sobie, co musi czuć Samik i po prostu mam wyrzuty sumienia, że nie powiedziałem mu wcześniej.

− Rozumiem. – Stephanie uśmiechnęła się nieznacznie, a potem podeszła do męża i pocałowała go delikatnie. – Ale czasu już nie cofniemy. Jedyne, co możemy zrobić, to zadbać, by Isaac mimo wszystko był szczęśliwy.

***

Natalii poprawiła pasy w wózku Justin i jeszcze raz sprawdziła, czy córeczce na pewno jest wygodnie. Gdy dziewczynka po raz kolejny tego dnia wybuchnęła radosnym chichotem, kobieta odetchnęła z ulgą i ruszyła dalej.  Była już prawie połowa marca, ale pogoda nadal dawała się wszystkim we znaki i wychodząc z domu, trzeba było zaopatrzyć się w grubą kurtkę.

− Ale tobie to nie przeszkadza, prawdą? – zwróciła się do Justin, która z zaciekawieniem rozglądała się wokół.  – Masz wszystko głęboko gdzieś, łącznie z tą włochatą czapką, którą mama uparcie wciska ci na łeb.

− Oczywiście, że tak, przecież jej wystarczy tylko, że jest w centrum uwagi.

Wzdrygnęła się mimowolnie, słysząc za sobą doskonale znany głos.

− Mógłbyś choć raz mnie nie straszyć?! – fuknęła z wyrzutem. W odpowiedzi Samik jedynie roześmiał się roześmiał się serdecznie, szybko pocałował narzeczoną, a potem cmoknął Justin w czoło.

− Jestem nieprzewidywalny i za to mnie kochasz, nieprawdaż?

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, a na jej twarzy pojawił się chytry uśmiech.

− Rozmawiałeś z Stephanem? Czy znowu stchórzyłeś?

Mężczyzna przełknął nerwowo ślinę. Wyjął córeczkę z wózka, wziął na ręce i potarł swoim nosem o jej, wywołując u małej kolejny atak śmiechu.  

− Rozmawiałem – westchnął. – Zrobimy testy.

− To dobrze, że nie będzie z tym problemu. – Natalii powoli pokiwała głową, a potem dokładniej przyjrzała się twarzy Francuza. – Coś cię nadal dręczy?

Westchnął głęboko. Na jednej ręce oparł sobie Justin, a drugą zaczął pchać wózek. Przez chwilę szli w zupełnej ciszy, spokojnym krokiem, po prostu ciesząc się swoją obecność. Natalii wzięła narzeczonego pod rękę i wtuliła się w jego ramię. Wiedziała, że niedługo takich beztroskich chwil będzie zdecydowanie mniej. Już teraz chciała się na to psychicznie przygotować.

− Myślę nad tym, jak to wszystko się ułoży – wyjaśnił w końcu Guillaume. – Nagle pojawi się kolejne dziecko, tylko, że nie będzie młodsze od Justin, tylko starsze i w ogóle wszystko się pokomplikuje… Jak my to ogarniemy?

− Normalnie – wzruszyła ramionami. – Nie jesteśmy pierwsi i nie ostatni, przecież świat się nie zawali, jak trzeba będzie zająć się Isaacem, to się nim zajmiemy. Takie patchworkowe rodziny są coraz częstsze i jakoś sobie radzą.

Przytaknął jej słowom, ale zrobił to bez większego przekonania.

− A ty? Rozmawiałaś z Stephanie? – zmienił nagle temat.

− Jeszcze nie – przyznała niechętnie kobieta. – Nie było okazji…

− Pytam, bo chcę wybadać, czy Stephane ma na głowie coś jeszcze oprócz drużyny i Isaaca – wyjaśnił.

Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi.

− Martwisz się o niego?

−Tak – potwierdził. – I wiesz… mam takie dziwne przeczucie, że to nie koniec. Że stanie się coś, co jeszcze bardziej wywróci wszystko do góry nogami.

***

Jocelyne prychnęła kpiąco i z irytacją zamknęła laptopa. Następnie odchyliła się na krześle, po francusku przeklinając wszystko na czym świat stoi.

− Coś się stało? – zapytał Wrona, który właśnie wyszedł z łazienki i nieudolnie próbował opanować wodę, kapiącą z mokrych włosów.

− A żebyś wiedział – fuknęła kobieta. – Moja siostra jest najbardziej irytującą, wkurzającą i podnoszącą ciśnienie osobą jaką kiedykolwiek poznałam.

− Naprawdę? – Andrzej uniósł jedną brew, z trudem powstrzymując się, by nie parsknąć śmiechem. – A mnie się wydawało, że wszyscy członkowie twojej rodziny są bardzo pacyfistycznie nastawieni do świata.

− Bo co zasady tak jest – przytaknęła. – Ale w każdym stadzie znajdzie się czarna owca. No bo, czy wyobrażasz sobie, że to ja podrzucam bratu syna, nie raczę nawet wyjaśnić porządnie dlaczego, a potem nie daje znaku życia?!

− Oczywiście, że nie! – Środkowy zaśmiał się serdecznie, a potem pochylił się i skradł Joyce szybki pocałunek. – W ogóle, przypomnisz mi, ile ty masz tego rodzeństwa? Bo trochę się zgubiłem.

− Czworo – odburknęła. – Ja jestem najmłodsza. Najstarszy jest Stephane, potem dwa lata młodszy Dawid, cztery lata młodszy Charlie, siedem lat młodsza Danielle i na końcu dziecko i maskotka rodziny, znaczy się ja.

− Maskotka?

− Jakby moi bracia dowiedzieli się, co robiliśmy wczoraj w nocy, to ucięliby ci kilka rzeczy. – Posłała mu chytre spojrzenie.

Znów roześmiał się głośno i znów ją pocałował.

− A czy dzisiejsza noc też zostanie wpisana na moją listę grzechów? – szepnął kokieteryjnie.

Przewróciła oczami, ale oddała pocałunek. Przymknęła oczy, przypominając sobie minioną noc, którą znów spędzili razem.  Poprzedniego wieczoru Andrzej po prostu jak gdyby nigdy nic zawitał do mieszkania kobiety, z pudełkiem lodów i propozycją wspólnego oglądnięcia filmu.

Skończyło się to we wszystkim wiadomy sposób.

Przez kilka sekund trwali tak, w wyjątkowo niewygodnej pozycji, ale w końcu plecy Wrony zaczęły protestować i musiał się wyprostować.

− Co robisz pod koniec kwietnia? – zapytał niespodziewanie Wrona.

− Nie mam pojęcia – wzruszyła ramiona Joyce. – Pracy jeszcze nie znalazłam, więc moje plany są dość nikłe.

− Super! – Mężczyzna wyszczerzył się szeroko. – W takim razie jedziesz ze mną do Monachium na półfinał Ligii mistrzów.

Kobieta zamrugała szybko, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła. Uniosła dłoń niczym Julisz Cezar i odchrząknęła znacząco.

− Trzy sprawy – zaczęła wyliczać na palcach. – Po pierwsze, skąd masz pewność, że Bayern w tym półfinale zagra. Po drugie, czy wy przypadkiem nie macie wtedy play-offów? A po trzecie i chyba najważniejsze, dlaczego niby miałabym się zgodzić? – zmierzyła siatkarza krytycznym spojrzeniem.

− To ja też się pobawię w wyliczankę. – Chwycił dłoń Francuzki i zaczął po kolei odchylać palce. – Jeden: kumpel obiecał, że Bayern zagra, więc zagra. Dwa: mamy i mam nadzieję, że w nich zagramy. Trzy: bo totalnie spontaniczny wyjazd, który organizować będę na dwa dni przed wylotem i nie mam pewności, czy w ogóle dojdzie do skutków. A z tego co mówiłaś, to stawiasz na spontaniczność.

Parsknęła śmiechem i z niedowierzeniem pokręciła głową.

− Czyli jednak mnie słuchałeś?

− Oczywiście – przytaknął. – Joyce, posłuchaj – chwycił jej dłoń w swoje i spojrzał prosto w jej oczy. – Może na razie mamy trochę inne priorytety i plany, ale pozwól mi robić swoje, dobrze?

Wahała się przez chwilę, ale w końcu powoli pokiwała głową.

− Dobrze. Rób co chcesz, a ja się dostosuje.

---

Z wielką przyjemnością i z lekkim opóźnieniem przedstawiam rozdział szesnasty. Przyznam, że mam co do niego mieszane uczucia - pierwszą połowę pisało mi się całkiem dobrze, drugą trochę wymęczyła. Ale, że mam dzisiaj przyjemność kończyć całe siedemnaście lat, to stwierdziłam, że nad tym urodzinowym rozdziałem to już dłużej pracować nie chcę. Szczególnie, że ostatnie dni miałam strasznie napięte. 

A wam jak się podobał? W końcu pojawił się Nicolas za którym wszyscy ( ja też) bardzo się stęskniliśmy. Mamy też tajemnicze przeczucie Samiki. Co takiego może się wydarzy? 

Obiecuję, że do jutra nadrobię zaległości u was. 

Pozdrawiam

Violin