Rozdział 15

Joyce westchnęła głęboko, przeciągnęła się leniwie, a potem powoli otworzyła oczy. Spojrzała w prawo, w lewo i uśmiechnęła się nieznacznie, widząc obok śpiącego Andrzeja. Mężczyzna miał błogi wraz twarzy, oddychał spokojnie i wydawał się nie przejmować otaczającym go światem.

Ostrożnie, starając się nie obudzić siatkarza, usiadła na łóżku. Potoczyła wzrokiem po sypialni, do której zaczynały wpadać pojedyncze promienie słońca. Był wczesny poranek, ale ona nie mogła już dłużej spać. Nie po tym, co stało się poprzedniego wieczoru.

Wzdrygnęła się mimowolnie, czując jak zimne powietrze drażni jej nagą skórę. Sięgnęła po wiszącą na krześle koszulkę Wrony i narzuciła ją na siebie. Dopiero wtedy wstała, podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Warszawa dopiero się budziła. Zostało jej jeszcze mnóstwo czasu, by pomyśleć.

A miała nad czym.

Przymknęła oczy i powróciła wspomnieniami do poprzedniego dnia. Zwykły spacer, po to by trochę ponarzekać na telefonię komórkową, potem spotkanie Andrzeja, deszcz…

„Kto by pomyślał, że wszystko skończy się w ten sposób” pokręciła z niedowierzaniem głową. „Jocelyne, która zawsze wierzyła w konieczność dogłębnego poznania się, całuje faceta, którego zna nieco ponad miesiąc, a potem zaciąga go do łózko. Brawo ty!” prychnęła.

„Zmieniły ci się priorytety, kochana” odezwał się głos w jej głowie. „Pytanie, czy jemu też?”

Zamrugała nerwowo, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.

„Ale komu…?”

− Nie musiałaś jej zakładać.

Odwróciła się pospiesznie, słysząc głos Wrony. Środkowy nadal leżał z głową na poduszce, ale szczerzył się lekko głupkowato i z zaciekawieniem wpatrywał się w kobietę.

− Co masz na myśli? – Skrzyżowała ręce na piersi, obdarzając go podejrzliwym spojrzeniem.

− To, że mogłaś sobie odpuścić koszulę. – Przewrócił się na plecy i jęknął przeciągle. – Zdecydowanie lepiej wyglądasz bez niej.

Prychnęła śmiechem.

− Mam to uznać za komplement?

− Raczej tak.

Przewróciła oczami, a potem podeszła bliżej i usiadła na łóżku.

− Czyli rozumiem, że wczorajszy wieczór przypadł ci do gustu? – Kokieteryjnie pogłaskała go po policzku.

Zamarł niespodziewanie. Zaśmiał się nerwowo, chwycił dłoń kobiety i delikatnie odsunął.

− Chyba nie bardzo wiem, co o tym myśleć – mruknął, nie patrząc jej w oczy.

Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi.

− A co masz myśleć? Przespaliśmy się ze sobą i tyle. Ludzie robią tak od wieków.

Skrzywił się nieznacznie. Usiadł powoli i z zakłopotaniem podrapał się po brodzie.

− To nie tak – westchnął. – Może zrobię śniadanie? – zaproponował, zmieniając temat. – Pogadamy na spokojnie przy kawie.

− Nie – warknęła. – Mów, o co chodzi.

Dosłownie przeszywała go spojrzeniem. W myślach już układała sobie wszystkie możliwe słowa, które zaraz usłyszy.

− Zaskoczyłaś mnie wczoraj – przyznał w końcu Andrzej. – Tym pocałunkiem. I tym, że potem wylądowaliśmy w łóżku.

− Jakoś specjalnie nie protestowałeś – prychnęła.

− Wiem – przytaknął. – Po prostu… znamy się nieco ponad miesiąc. Jestem zdezorientowany. Nie chcę wplątywać się w kolejny związek, który potrwa kilka tygodni – wyjaśnił.

Joyce wzniosła oczy ku niebu i w myślach policzyła do dziesięciu. Dopiero potem wzięła głęboki oddech.

− Chcesz mieć pewność, że się pobierzemy, będziemy mieć gromadkę dzieci, dom z ogródkiem i labradora? – zapytała, siląc się na spokojny ton.

Zawahał się, ale kiwnął nieznacznie głową.

− Tylko z tym labradorem, to mógłby być problem. – Uśmiechnął się pod  nosem. – Lambo pewnie by  protestować.

Zacisnęła, a potem rozluźniła pięści. Wstała i bez słowa podeszła do okna.

− To chyba mamy konflikt interesów – mruknęła.

− Dlaczego?

− Bo nie jestem wstanie ci niczego obiecać. – Odwróciła się i spojrzała mężczyźnie prosto w oczy. – Wręcz przeciwnie – nie chcę ci niczego obiecywać. Nie słuchałeś mnie wtedy, w czasie obiadu? Stawiam na spontaniczność.

Andrzej też wstał. Wystarczył jeden krok, by znalazł się obok niej. Na jego twarzy malowała się irracjonalna złość.

− Czy to oznacza, że byłem jednorazową przygodą – wycharczał, przez zaciśnięte zęby.

Jęknęła przeciągle. Czy faceci naprawdę musieli mieć takie małe móżdżki. 

− Nie rozumiesz!

− No nie bardzo.

Oparła się o parapet i znów skrzyżowała ręce na piersi. Spojrzała spode łba na Wronę.

− Stephane spotkał Stephanie, gdy mieli czternaście lat. Kolejne osiem zajęło im wyznanie sobie miłości – zaczęła cicho. – Mój drugi brat, Charlie poznał swoją żonę dopiero na studiach, ale pobrali się po piętnastu latach znajomości. Ja swój pierwszy raz przeżyłam z chłopakiem, któremu w piaskownicy zabrałam łopatkę i w którym podkochiwałam się przez całą podstawówkę. Jonasa znałam trzy lata, za nim poszliśmy na pierwszą randkę. Mam dość! – Wściekle uderzyła pięścią w okno. – Serdecznie dość!

− Czego?

− Wszystkiego! – krzyknęła. – Całego tego planowanie, poznawania się i w ogóle!

− I jak to się ma do mnie? – Andrzej nadal nie bardzo rozumiał. – Znaczy, że teraz po prostu chcesz sobie pozwolić na pojedyncze wyskoki? To chyba na złego faceta trafiłaś. Fajnie, że pozwoliłem się wykorzystać – prychnął.

− Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – Joyce dosłownie gotowała się od środka. – Nigdy nie chciałam cię wykorzystać i nigdy bym tego, do cholery nie zrobiła! Ty nie chcesz pakować się w związek, który potrwa kilka tygodni, a ja nie chcę sobie robić nadziei na to, że potrwa dłużej. Chcę móc w każdej chwili odejść i nie ryczeć potem w poduszkę, że zaprzepaściłam szansę na spędzenie z kimś całego życia.

− Za to ty chyba nie słuchasz mnie – warknął. – Ja chcę, byśmy doprowadzili do tego, że będziemy razem przez całe życie. – Chwycił Jocelyne za ramiona i przyciągnął do siebie. – Chcę byśmy byli szczęśliwi.

− A jaką masz pewność, że tak będzie – szepnęła. – Jaką masz pewność, że gdzieś się nie poróżnimy.

− Poznamy się lepiej i…

− To tak nie działa, Andrzej – przerwała mu stanowczym głosem. – A ja nie chcę zawieść ani ciebie, ani siebie – powiedziała, a potem wyplatała się z objęć mężczyzny, zgarnęła wiszące na krześle ubrania i zniknęła w łazience.

Weszła pod prysznic i puściła wodę. Oparła się o ścianę, próbując uspokoić przyspieszony oddech. Szum wody zagłuszał wszelkie dźwięki z zewnątrz.

− „Chcę mieć pewność” – powtórzyła, przedrzeźniając Wronę. – A co ja, jakaś wróżka jestem, żeby znać przyszłość?

Zamknęła oczy, przypominając sobie wspólnie spędzoną noc. Uśmiechnęła się mimochodem. Jego dotyk, pocałunki, silne ramiona…

− Silne ramiona? Serio? – prychnęła. – W amerykańskim romansidle jesteśmy, czy jak? – Pokręciła z niedowierzaniem głową. – Ogarnij się, Joyce, bo zaczynasz pleść głupoty. – Przeczesała palcami mokre włosy, a potem w zamyśleniu przygryzła wargę. Uspokajała się powoli.

− Chyba przesadziłam – mruknęła sama do siebie. – W końcu to ja zaczęłam. I powiedziałam Stephanowi, że dam Wronie szansę. Więc dlaczego tak bardzo poniosły mnie emocje?

Westchnęła głęboko, zakręcając wodę. Wyszła z pod prysznica, powtarzając sobie pod nosem, że musi ogarnąć własne jestestwo, a przecież ten dwumetrowy, nieogarnięty człowiek za drzwiami nie chciał powiedzieć nic złego.

Ktoś zapukał do drzwi. Kobieta przewróciła oczami i odruchowo nacisnęła klamkę. Drzwi uchyliły się nieznacznie.

− Nie musiałaś od razu otwierać – mruknął zakłopotany Andrzej, starając się nie patrzeć przez wąską szparę.

− Przecież już widziałeś mnie nagą, więc nie odstawiaj scen – prychnęła. – Mów, o co chodzi?

Środkowy niepewnie wsunął się do środka. Zarumienił się nieznacznie i odchrząknął nerwowo, Na widok Joyce, która jedynie narzuciła sobie ręcznik na ramiona.

− Robię śniadanie – wyjaśnił. – Ale moja lodówka świeci pustkami więc będzie omlet. Na słodko. Znaczy się z nutellą.

− Omlet z nutellą? –Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi.

− Nic innego nie wymyśliłem.

Zamrugała szybko. Przez chwilę przetwarzała otrzymaną informację, by po chwili uśmiechnąć się niepewnie. − Takie spontaniczne śniadanie? – dopytała.

Wrona nerwowo pokiwał głową. Wydawało się, że już przynajmniej częściowo puścił w niepamięć ostrą wymianę zdań sprzed kilkunastu minut.

„Ciesz się chwilą, prawda?” przypomniała sobie Jocelyne. „Sama mu to powiedziałaś. Daję sobie więc spokój i zobaczymy, co z tego wyjdzie.”

− Tak – przytaknęła już na spokojnie. – Jak najbardziej jestem za omletem z nutellą.

***

Stephanie schowała drobne do portfela, z uśmiechem podziękowała ekspedientce, wzięła zakupy i wyszła ze sklepu. Gdy poczuła na twarzy zimny, marcowy wiatr, szczelniej otuliła się płaszczem. Zerknęła na zegarek i jęknęła w myślach. Dopiero dochodziła jedenasta, a ona nie bardzo wiedziała, co dalej ze sobą zrobić. Z zajęć flamenco, które dotychczas prowadziła i w których uczestniczyła, zrezygnowała zaraz po ostatnich badaniach, tak jak zasugerowała lekarka. Wolała nie ryzykować, zresztą i tak nie miała by siły, by zbyt długo wywijać na obcasach. W wyuczonym zawodzie nie pracowała odkąd urodził się Timote, więc teraz, gdy dzieci były w szkole, a Stephane na treningu, ona nie miała pojęcia, czym zając myśli.

Z cichym westchnieniem usiadła na ławce przed pobliskim skwerem. Nieprzytomny wzrok wlepiła w stado dwa gołębie, które próbowały wydziobać coś spod przymarzniętej ziemi.

− Powinnam korzystać z chwili spokoju – mruknęła pod nosem. – W końcu za kilka miesięcy czeka mnie prawdziwy Armagedon. – Uśmiechnęła się nieznacznie. Już wyobrażała sobie jaki chaos zapanuje, gdy urodzą się bliźniaki. Czworo dzieci w domu? Będzie potrzebowała dużo cierpliwości, by wszystko ogarnąć.

− I dobrego planu – dodała. – Zdecydowanie już teraz powinnam układać plan dnia. Albo wszystko będzie chodzić jak w zegarku, ale zwariujemy. – Prychnęła śmiechem.

Rozmyślenia przerwał jej dzwonek telefony. Szybko wygrzebała telefon z torebki. Zmarszczyła czoło, widząc doskonale znane imię na wyświetlaczu.

− Cześć, Sophie. – Szybko odebrała połączenie. – W jakiej to sprawie zdecydowałaś się do mnie nadprogramowo zadzwonić.

− A co, to już z własną siostrą sobie pogadać nie mogę. – Zaśmiała się kobieta po drugiej stronie.

− Możesz, tylko że…

− Wiem, zwykle dzwonię we wtorki, dokładnie o szóstej wieczorem. Serio, znam swoje zwyczaje – zapewniła ze śmiechem.

Stephanie przewróciła oczami, ale na jej twarz pojawił się delikatny uśmiech. Telefon od siostry był w tym momencie wybawieniem.

− Czyli, że dzwonisz zupełnie bezinteresownie? – Uniosła pytająco brew.

Sophie parsknęła śmiechem.

− Oczywiście, że nie! Mam do ciebie interes – zaczęła tajemniczo. – Pamiętasz ciotkę Charleen? Siostrę naszego świętej pamięci ojczulka.

− Jak mogłabym nie pamiętać – prychnęła Antiga. – Takich czarownic nie spotyka się na co dzień. I pomyśleć, że wytrzymałyśmy pod jej dachem ponad rok. – Z niedowierzaniem pokręciła głową.

− Też nie najlepiej wspominam tamten okres – mruknął Sophie. – W każdym razie, nigdy nie uwierzysz, co się stało!

− Jak mi nie powiesz, to na pewno nie uwierzę. – Stephanie wygodniej usiadła na ławce, czując, że czeka ją długa opowieść.

Jednak tym razem druga kobieta postanowiła się streszczać.

− Nasza kochaną ciotunię szlak trafił raz i porządnie!

− Sophie, wyrażaj się! – Stephanie odruchowo skarciła młodszą siostrę. – Odrobinę szacunku dla zmarłych.

− Wiem, wiem. Ale ona już i tak nie usłyszy, co nie?

Była przekonana, że w tym momencie Francuzka lekceważąco macha ręką. Stephanie mogła więc tylko westchnąć głęboko, przeczesać dłonią jasne włosy i kontynuować rozmowę.

−  Dzięki za informacje, ale na pogrzeb raczej i tak nie przyjadę – powiedziała.

− Luzik, pogrzeb to był jakiś tydzień temu – uspokoiła ją Sophie. – Nikt nas o tym oczywiście nie poinformował, bo niby po co. Spadku też nie dostaniemy, bo wszystko przejmą bratankowie jej męża, ale za dużo tego nie było.

− Więc?

− Więc co?

Stephanie wzniosła oczy ku niebu i poprosiła opatrzność o stalowe nerwy. Czasami naprawdę zaczynała tracić cierpliwość.

− Więc, dlaczego do mnie dzwonisz? Tylko po to, by poinformować o jej śmierci?

− Oczywiście, że nie! – oburzyła się Sophie. – Chodzi o to, że ciotka zostawiła jakiś list zaadresowany do ciebie. Jest dosyć świeży, znaleźli go jakieś dwa dni temu. Dzwonię, by cię poinformować, że już ci go przesłałam. Powinien dojść w ciągu najbliższych dni.

− List? – Była fizjoterapeutka zmarszczyła czoło. – Niby po co miałaby do mnie pisać? Nie widziałyśmy się od czasu, gdy wyszłam za Stephana. Doskonale wiesz, że liczyła na to, że obie wyjdziemy za mąż za bratanków jej męża i majątek po rodzicach zostanie w rodzinie.

− Pamiętam – parsknęła śmiechem druga siostra. – Była wyjątkowo zdegustowana waszym ślubem.

− I od tamtego momentu nie mam z nią żadnego kontaktu.

− Ale z jakiegoś powodu zdecydowała się do ciebie napisać. Dlaczego? Tego nie wiem.

Stephanie westchnęła głęboko. Jeszcze raz przeczesała dłonią włosy i spojrzała na zegarek.

− I na razie się tego nie dowiemy – mruknęła. – Obiecuję, że jak przeczytam ten list od razu poinformuję cię, co było w środku.

− Super! – Sophie chyba wręcz podskoczyła z radości, bo po drugiej stronię rozległy się dziwne szumy. – Dobra, to ja kończę, bo właśnie pojawili się jacyś klienci – powiedziała jeszcze, a potem rozłączyła się, nie dając siostrze szans na pożegnanie.

− Ciotka Charleen, kto by pomyślał. – Stephanie pokręciła z niedowierzaniem głową i schowała telefon do torebki. – Ciekawe, czego ta wiedźma ode mnie chciała?

***

Guillaume nerwowo przestąpił z nogi na nogę i wyciągnął dłoń, by nacisnąć klamkę. Zaraz jednak cofnął rękę. Zacisnął zęby. Trening skończył się dwadzieścia minut wcześniej, ale on był pewien, że Stephane nadal był na sali. Pewnie przeglądał statystyki albo chodził wokół boiska, jak poradzić sobie z plagą kontuzji i spadającą na łeb na szyję formą.

− Samik? Jeszcze nie poszedłeś?

Zaskoczony odwrócił się na pięcie. Za nim stał nie kto inny, tylko Stephane Antiga we własnej osobie.

− Czekałem na ciebie. – Przyjmujący przełknął głośno ślinę.

− Naprawdę? – Trener uniósł ze zdziwieniem brew. – Chyba pierwszy raz odkąd się poznaliśmy.

Samica westchnął głęboko i rozglądnął się po zimnym korytarzu. To chyba nie było dobre miejsce na taka rozmowę.

− Może pójdziemy na kawę? – zaproponował. – Albo coś mocniejszego? – dodał pod nosem.

Stephane jednak doskonale go słyszał. Prychnął śmiechem, ale ruszył w stronę wyjścia.

− Czeka cię jeszcze popołudniowy trening. Wiem, że na trzeźwo trudno znieść wyczyny tej radosnej bandy, ale jednak… chyba musimy obejść się bez promili. – Radośnie poklepał przyjaciela po plecach.

Samica zaśmiał się nerwowo. Wyszli z budynku i ruszyli w stronę pobliskiej kawiarni. Stephane szedł raźnym krokiem, za to Samik na drżących nogach wlókł się z tyłu. W głowie cały czas układał sobie, co ma powiedzieć, o co zapytać. Powtarzał sobie tę kwestię od samego rana, a i tak, gdy już usiedli przy stoliku, nagle zupełnie zgłupiał.

− To o czym chciałeś pogadać? – Antiga upił łyk czarnej kawy, a w jego oczach pojawiły się dziwne błyski. Szare obwódki pod powiekami, oklapłe włosy i przygarbiona postura, dobitnie świadczyły o tym, że mimo dobrego humoru, kofeina okazała się dla niego zbawieniem.

„Ma sporo na głowie” pomyślał mimowolnie Guillaume. „Prowadzenie tej drużyny najłatwiejsze nie jest. Może powinienem poczekać do końca sezonu…”

„Ale wtedy Stephane od razu jedzie do Kanady” przypomniał sobie. „Nie marudź, tylko weź się w garść, stary, to przecież twój kumpel! Znacie się jak łyse konie! Co może pójść nie tak?”

− Chodzi o Isaaca – odezwał się w końcu.

− O Isaaca? – Trener pobladł nieznacznie. – A coś z nim nie tak?

− Ty mi powiedz. – Samik odchylił się na krześle i skrzyżował ręce na piersi. – Zerwałem z Danny dziewięć lat temu. A Isaac ma nieco ponad osiem. Danielle wychowuje go sama. Połączyłem fakty, nie jestem głupi. Odpowiedz mi na jedno pytanie. Czy Isaac jest moim synem?

Stephane z cichym świstem wciągnął powietrze. Pochylił się nad stołem, objął obiema dłońmi filiżankę i w zamyśleniu przygryzł wargę.

− Nie wiem – mruknął.

Zdezorientowany przyjmujący otworzył, zamknął i znów otworzył usta.

− Że co, proszę? Jak to nie wiesz?

− Nie mam pojęcia. Słuchaj, Samik… − Antiga westchnął głęboko, przeczesując dłonią jasne włosy. – Sam przecież doskonale wiesz, że Danny jest nieprzewidywalna i ogólnie uważa, ze wszystko wie najlepiej. Nigdy nikomu nie powiedziała, kto jest ojcem Isaaca. Ani mnie, ani Joyce, ani naszym rodzicom. Nikomu.

Guillaume powoli pokiwał głową. Jego mózg  szybko analizował otrzymane informacje. Przy okazji doszedł też do wniosku, którego wcześniej unikał jak ognia.

− To niczego nie tłumaczy – warknął. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?! Nie wmówisz mi, że nie wiedziałeś. Przecież jesteśmy przyjaciółmi! – Wściekle uderzył pięścią w blat.

Zaskoczony wybuchem Samiki, Stephane odsunął się na długość ramion. Zamrugał szybko, z zakłopotaniem podrapał się po brodzie i dopiero wtedy odpowiedział.

− To nie tak. Nie wiedziałem, że Danielle jest w ciąży. Przez cały jej okres nie spotykała się z nikim z rodziny. W ogóle o tym, że ma syna dowiedzieliśmy się, gdy Isaac miał pół roku. I to przez przypadek, bo David wpadł na pomysł, że odwiedzi ją w CERNie.

− Więc dlaczego nie powiedziałeś mi wtedy? – fuknął z wyrzutem. – Cholera, ukrywałeś przede mną, że mam syna! Przez osiem lat! Czy w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłeś? Najprawdopodobniej straciłem osiem lat z życia swojego syna! – Schował twarz w dłoniach i odetchnął kilka razy, próbując uspokoić oddech.

− Nie miałem pewności – nieudolnie próbował się tłumaczyć Antiga. – Zresztą ty też jej nie masz. Nigdy nie wiadomo… Danny mogła coś odwalić… Wiesz o czym mówię.

Samik podniósł głowę i obdarzył przyjaciela morderczym spojrzeniem.

− Po pierwsze, to nie jest powód, by mi nie mówić. A po drugie, naprawdę myślisz, że mnie zdradziła? Nie byłaby do tego zdolna.

− Nie możesz tego wiedzieć…

− Mogę. I ty też to wiesz, tylko nie chcesz przyznać przed samym sobą, że średnio się w roli kumpla sprawdziłeś – prychnął.  

− To wiem – westchnął Stephane. Skrzyżował ręce na piersi i nerwowo zaczął skubać rękaw trenerskiej bluzy. – Przepraszam po prostu… wydawało mi się, że to nie moja sprawa. Że rozwiążecie to między sobą, albo mojej mamie uda się przekonać Dannielle, by powiedziała ojcu młodego, że on w ogóle istnieje. Ale Danny była głucha na wszelkie porady. Timi i Manoline byli jeszcze wtedy mali, ja i Stephanie mieliśmy sporo na głowie, a potem ty wyjechałeś do Argentyny i poznałeś Natalii… Jakoś wszystko się rozmyło. Naprawdę przepraszam.

Guillaume przyjrzał mu się uważnie. Trener wydawał się być naprawdę skruszony, więc przyjmujący westchnął głęboko i machnął zrezygnowaniem ręką. Co jeszcze mógł zrobić? Choćby nie wiadomo jak chciał, nie cofnie czasu.

Ale to nie oznaczało, że zostawi Antigę w spokoju.

− Chcę zrobić testy DNA – powiedział stanowczo. – I to jak najszybciej.

− Nie wiem, czy mogę… – Trener niepewnie zerknął na przyjaciela. – W końcu Dannielle nadal jest matką Isaaca…

− Ale to ty się nim teraz zajmujesz.

− Niby przekazała nam te wszystkie prawa, czy jakoś tak, ale jednak…

− Staphane, popatrz na mnie. – Pochylił się nad stołem i zmusił mężczyzna, by spojrzał mu prosto w oczy. – Chcę wiedzieć, czy Isaac jest moim synem. Jeśli nie, to nie było tematu i zapomnimy o wszystkim. Ale jeśli tak, a powiedzmy sobie szczerze, że istnieją spore szansę na to, że nim jest, to chcę o tym wiedzieć. Chcę uczestniczyć w jego życiu. Chcę zabierać go na wakacje. Uczyć grać w siatkę. Chcę oglądać z nim Ligę Mistrzów i kłócić się, czy Messi jest lepszy od Ronaldo. Chcę by Justin miała starszego brata. – Jego głos załamał się nieznacznie, w oczach pobłyskiwała desperacja.

Antiga powoli pokiwał głową. W zamyśleniu postukał palcami w blat.

− A jak zamierzasz powiedzieć Natalii? – zapytał, siląc się na spokojny ton. – Wrócisz tak po prostu do mieszkania i od progu poinformujesz ją, że najprawdopodobniej masz dziecko z jakąś inną kobietą? Z którą co prawda zerwałeś wiele lat temu, ale jednak to nadal jest twoje dziecko. I że chcesz teraz budować z nim relacje i być przykładnym ojcem. Wiesz, ja sobie raczej tego nie wyobrażam.

Samica odruchowo parsknął śmiechem. Odchylił się na krześle i leniwie założył ręce za głowę.

− Akurat o tę kwestie jestem w miarę spokojny – powiedział. – Mam wyjątkowo inteligentną narzeczoną. Sama doszła do tego, że Isaac jest moim synem i jeszcze była na tyle wspaniałomyślna, że mnie uświadomiła. – Uśmiechnął się krzywo. – I co teraz powiesz?

− Nic – wzruszył ramionami Stephane. – Masz prawo wiedzieć. Choć nie mam pojęcia, jak to sobie wszystko poukładasz.

− Nie wiem – odpowiedział szczerze Guillamu. – Nie myślałem jeszcze o tym, choć wiem, że powinienem. Ale co byś zrobił na moim miejscu? Muszę się spieszyć. Nie widziałem jak Isaac stawia pierwsze kroki, nie słyszałem, jak zaczyna mówić, nie zaprowadziłem go do przedszkola i już nigdy nie zrobię. Straciłem osiem lat, które muszę spróbować nadrobić. – W jego głosie pobrzmiewała desperacja. Pustym wzrokiem wpatrywał się w przestrzeń, a przed oczami miał obrazy wszystkich tych chwil, których mógł być świadkiem.

Ale nie był. I to bolało go chyba najbardziej.

− Rozumiem. – Antiga powoli pokiwał głową. – Jak najszybciej zrobimy te badania, pomogę. Obydwoje pomożemy, ja i Stephanie. Bo na twoim miejscu – przełknął głośno ślinę. – Na twoim miejscu chcielibyśmy tego samego.

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam kolejną część. Pisało mi się go całkiem przyjemnie, choć kompletnie nie wyszły mi końcówki poszczególnych scen. Tą z Joyce i Andrzejem to pięć razy pisałam i nadal nie jestem zadowolona. 

Przyznam szczerze, że nie mogę uwierzyć, że to już piętnasty rozdział. A wam jak przypadł on do gustu? Jakieś podejrzenia, co takiego może być w liście do Stephanie? 

Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze i za wszystkie z góry dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin