Rozdział 14

− Leci, leci samolocik… Justin, kurczę, co ci się nie podoba w tej marchewce! – jęknął przeciągle Samik, gdy po raz kolejny tego wieczoru, jego kochana córeczka wytrąciła mu z ręki łyżeczkę.

− Może ma złe skojarzenia z wujkiem Gumą? – zasugerowała Natali. – Spróbuje dać jej to coś żółtego. Zobaczymy, czy na Stephana też reaguje alergicznie.

Guillaume skinął szybko głową. Wytarł łyżeczkę, odkręcił drugi słoiczek, z zaciętą miną nabrał trochę owocowego musu ( a raczej tego, co w założeniu miało nim być) i podał córce.

Ale Justin zupełnie nie przejmowała się staraniami taty. Zaśmiała się radośnie, zamachnęła małą rączką i sekundę później koszulka przyjmującego zyskała zupełnie nowy imige.

− Bardzo śmieszne – mruknął, ocierając z bluzy resztki posiłku małej. – Żeby tak wujkiem Stephanem w ojca celować.

Dziewczynka pochyliła się do przodu, próbując złapać swoje stopy, a dziecięcy śmiech znów poniósł się po pomieszczeniu.

− Daj spokój, teraz ma jak widać na pieńku ze wszystkimi wujkami. – Natalii machnęła lekceważąco ręką. – A propos Stephana… Rozmawiałeś już z nim o Isaacu? – Oparła się o kuchenny blat i zmierzyła narzeczonego krytycznym spojrzeniem.

Przełknął głośno ślinę. Wyprostował się na krześle, a potem powoli odwrócił się w stronę kobiety.

− Jeszcze nie – przyznał, nerwowo bawiąc się swoimi palcami. – Nie było jeszcze okazji… On ma chyba teraz dużo na głowie.

Natalia prychnęła kpiąco. Usiadła naprzeciwko mężczyzny i spojrzała mu prosto w oczy.

− Musisz załatwić to jak najszybciej.

− Dlaczego tak bardzo ci zależy? – zapytał Samica. – Nie jesteś zazdrosna, czy coś?

− Oczywiście, że jestem! – wybuchnęła. – A kto by nie był?! Nagle dowiaduje się, że najprawdopodobniej nie jestem jedyną kobietą, z którą masz dziecko. Jasne, że jestem zazdrosna! – Odchyliła się na krześle i odetchnęła głęboko, by opanować emocje. – Ale to nie znaczy, że nie chcę wiedzieć – dodała już spokojniejszym głosem.

− Nadal nie do końca rozumiem – mruknął Samik.

− Chodzi o to, że im szybciej się dowiemy, tym więcej będziemy mieli czasu, by wszystko sobie poukładać – wyjaśniła. −  Bo powiedz szczerze, czy jeśli okaże się, że Isaac jest twoim synem, będziesz chciał utrzymywać z nim kontakt?

Guillaume od razu skinął głową. Nawet się nad tym nie zastanawiał, to było przecież oczywiste.

− Jeśli naprawdę… − zawahał się, starannie dobierając słowa. – Naprawdę jest moim synem. To przegapiłem osiem lat jego życia.

Natalii uśmiechnęła się smutno. Wzięła do ręki słoiczek i sama spróbowała nakarmić córkę. Nie wiele to dało, bo Justin, przeszczęśliwa, że znów ktoś zwraca na nią uwagę, nie zamierzała poświęcić się tak prozaicznej czynności, jaką było jedzeniem. Zdecydowanie próbo schwytania łyżki, była fajniejszą zabawą.

− Ciekawe czy jak był mały, to też tak wybrzydzał? – mruknęła, wycierając z twarzy żółtą papkę. – Jeśli tak, to znaczy, że to twoje geny.

Mimowolnie parsknął śmiechem.

− Bo ty to jadłaś wszystko i o każdej porze?

− Jak najbardziej! – Obruszyła się. – Danielle zapewne też, skro była taką perfekcjonistką, jak ją opisujesz. Więc sorry, ale to muszą być twoje geny.

− Skoro tak mówisz… − Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. Zaraz jednak znów zmarkotniał. Wlepił wzrok w blat stołu, a jego palce odruchowo zaczęły bawić się zamkiem bluzy. – Słuchaj, bo ja się tak zastanawiam… Co zrobimy, jak Isaac naprawdę okaże się moim synem. – Niepewnie spojrzał na ukochaną. – Jak to rozwiążemy?

− Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Może udałoby się przekonać Danny, by spędzał z nami trochę wakacji. I jakieś dłuższe weekendy. Bo pewnie wróci z nią do CERN-u, a my zostaniemy tutaj.

− I naprawdę nie będziesz miała nic przeciwko temu?

Westchnęła cicho. Spojrzała na Justin i uśmiechnęła się czule, widząc, jak mała wesoło macha rączkami, domagając się uwagi. Wyjęła córkę z krzesełka i posadziła sobie na kolanach,  a ta momentalnie dorwała się leżącej na stole grzechotki.

− To prawda, jestem trochę zazdrosna – powtórzyła. – Ale to nie wina Isaaca. Jest tylko dzieckiem. Twoja też nie, bo przecież się wtedy nie znaliśmy, a przecież nie ukryłbyś przede mną faktu, że masz syna, prawda?

− Oczywiście, skarbie. – Pochylił się, pocałował ją szybko i jeszcze cmoknął Justin w czoło, na co ona znów zaśmiała się radośnie. – Jesteście dla mnie wszystkim.

Uśmiechnęła się delikatnie. Zaraz jednak znów zmarkotniała.

− Ale Stephane nie zachowywał się ostatnie dziwnie, co nie?

Guillaume zmarszczył brwi i w zamyśleniu podrapał się po głowie.

− Nie chyba, nie. Chociaż… jest ostatnio jakoś dziwnie nerwowy. No wiesz, jakby miał dużo na głowie. Trudno się dziwić, wypadło mu z składu trzech zawodników.

− Nie o to chodzi – pokręciła głową. – Na ostatnim meczu Stephanie kiepsko wyglądała. Blada, podkrążone oczy, jak ty po zjedzeniu za dużej ilości czekolady, jak już spadnie poziom cukru.

− Dzięki wielkie – prychnął, ale kobieta kontynuowała niewzruszona.

− W każdym razie, trochę mnie to zmartwiło. I ciekawi mnie, czy Stephane nic nie napomknął…

− Myślisz, że jest chora?

− Nie wiem – wzruszyła ramionami. – Może niekoniecznie ona. Może z dzieciakami jest coś nie tak? Albo jej siostrą? To może chodzić co cokolwiek!

− Czyli, że obydwoje mamy zadanie na najbliższe dni. – Samik odchylił się na krześle i odetchnął głęboko. – Ja dopadam Stephana, a ty przepytujesz Stephanie.

− Czuję się normalnie jak na odprawie tajnych agentów – parsknęła Natalii.

− Ej, ale przynajmniej jest ciekawie. – Zaśmiał się przyjmujący, a potem pochylił się nad stołem i szybko pocałował kobietę. – Przecież obiecałem, że ze mną nudzić się nie będziesz, prawda?

***

Stephanie przetarła dłonią zmęczone oczy, a potem podniosła głowę i odnalazła wzrokiem dzieci. Uśmiechnęła się nieznacznie, widząc Manoline, która próbowała wyciągnąć Isaaca do zabawy. Chłopiec wolał jednak interesujące życie mrówek, co spotkało się z pełnym dezaprobaty prychnięciem dziewczynki. Kilka metrów dalej Timote z zaciętą miną odbijał z tatą piłkę.

Ot, rodzinna sielanka. Korzystając z cieplejszego weekendu, zdecydowali się wybrać do parku. Zabrali ze sobą deskorolki, paletki do badmintona i piłkę, by po prostu spędzić razem czas.

Westchnęła głęboko. Ostatnie wydarzenia i ciąża, dawały jej się we znaki. Tak naprawdę cały czas była zmęczona, mogłaby tylko spać i nie dała rady zbyt długo  bawić się z dziećmi.

− Jak się czujesz?

Wzdrygnęła się mimowolnie, gdy niespodziewanie usłyszała za sobą głos męża.

− Nie grasz już z Timi? – zapytała, szczelniej otulając się kurtką.

− Dał mi na razie spokój. – Usiadł obok i objął kobietę ramieniem. – Stwierdzili z Many, że nie spoczną, dopóki nie nauczą Isaaca jeździć na deskorolce.

− Teraz ma przerąbane. Oni są niesamowicie uparcie. A w duecie to w ogóle… Ciekawe po kim to mają. – Spojrzała znacząco na Stephana.

− No wiesz! I ty Brutusie przeciwko mnie! – Oburzył się mężczyzna. Zaraz jednak na jego twarzy znów pojawił się szeroki uśmiech. – Myślisz, że maluchy też takie będą? – Zjechał dłonią na brzuch kobiety.  Trochę już urosły.

− Chyba żartujesz – prychnęła. – Nie możesz jeszcze niczego wyczuć.

− To znaczy, że po prostu ci się przytyło?

− Ty… Kiedyś normalnie utnę ci ten język. – Symbolicznie trzepnęła go w ramię. – Lepiej powiedz, czy Nico się odzywał?

Jęknął przeciągle. Przeczesał dłonią jasne włosy i z cichym świstem wypuścił powietrze.

− Pytasz mnie o to codziennie. Od tygodnia.

− Po prostu chcę mu pomóc.

− Wiem. – Chwycił kobietę za ramiona i zmusił, by spojrzała mu w oczy. – Od Nicolasa nie ma żadnych wieści. Ja też się martwię, ale wiem, że jeśli Shoe się czegoś dowie, to od razu mi powie. Więc na razie może zajmijmy się własnymi problemami? Jak zamierzasz powiedzieć naszym uparciuchom, że będą miały młodsze rodzeństwo?

Pobladła gwałtownie. Kątem oka spojrzała na bawiące się dzieci.

− Nie pomyślałam o tym – wydukała. −  Jeszcze trochę możemy poczekać, ale w końcu coś zauważą…

− Na przykład te dodatkowe kilogramy…

− Zaraz coś ci zrobię! – fuknęła wściekle. – Nikt cię nigdy nie uświadomił, że kobiecie wagi, bo można dostać bilet na tamtą stronę? I to jednokierunkowy!

− Wiem, wiem! – Pochylił się i szybko pocałował swoją żonę. Ta jeszcze rzez  chwilę  siedziała naburmuszona, ale w końcu przewróciła oczami i uśmiechnęła się nieznacznie.

− Wróćmy jednak do dzieci, okej? – poprosiła, a potem kontynuowała, nie czekając na odpowiedź. – Trzeba będzie im to jakoś delikatnie przekazać, jest spora szansa, że się ucieszą, ale i tak, jak urodzą się bliźniaki, to cały ich świat wywróci się do góry nogami.

− Czyj świat?

Odwrócili się jednocześnie, słysząc za sobą dziecięce głosiki. Timi i Manoline pojawili się jakby znikąd, szczerząc się głupkowato i z ciekawością spoglądając to na mamę, to na tatę.

− Nikogo ważnego. – Stephanie uśmiechnęła się nerwowo, by ukryć zmieszanie.

− Jasne. – Manoline przewróciła oczami. – Mamo, nie jesteśmy już małymi dziećmi, trochę trudniej nas okłamać. – Dumnie skrzyżowała ręce na piersi.

Małżeństwo wymieniło zakłopotane spojrzenia. Przez ułamek sekundy wahali się, czy by wszystkiego nie wyznać, ale po chwili trener postanowił przejąć pałeczkę.

− Dwie sprawy. – Uniósł dłoń, zwracając na siebie uwagę dzieci. – Po pierwsze, gdzie zgubiliście Isaaca?

− Tam jest! – Rodzeństwo synchronicznie wskazało na pobliskie drabinki. Ośmiolatek siedział na samej górze i z przerażeniem wpatrywał się w ziemię.

− Isaac, co się stało?! – zawołał szczerze zaskoczony Stephane.

Chłopiec nie odpowiedział jedynie pokręcił głową i mocniej zacisnął dłonie na szczebelkach.

Antiga westchnął głęboko, a potem ruszył na pomoc siostrzeńcowi. Jednocześnie, Stephanie oparła dłonie na biodrach i zmierzyła swoje pociechy krytycznym spojrzeniem.

− Dlaczego go tam zostawiliście?

− To nie nasza wina! – zaprotestował Timote. – Sam wlazł, a teraz nie potrafi zejść! A podobno po ściance wspinaczkowej, to śmigał, że aż miło – prychnął kpiąco.

Kobieta wzniosła oczy ku niebu i bezgłośnie poprosiła opatrzność o cierpliwość. Zaraz jednak, gdy obok znów pojawił się Stephane wraz z Isaacem, uśmiechnęła się ciepło.

− To co teraz? – zapytała męża, wiedząc, że dzieciaki nie odpuszczą „drugiej sprawy”.

− Jak to co! – Trener zatarł wesoło ręce. – Idziemy na pizzę!

− Jej! – Cała trójka podskoczyła radośnie, a potem pognała w stronę wyjścia z parku, jakby ich sam diabeł gonił.

− Teraz na chwilę zajmą się czymś innym – wyjaśnił trener, widząc pytające spojrzenie żony. – A my będziemy mieć czas, by wszystko przegadać.

− Coś w tym jest przytaknęła. – Ale coś mi się wydaje, że będą całkiem zadowoleni z młodszego rodzeństwa.

− Mamo!

Jednocześnie odwrócili głowy. Kilka metrów dalej, Manoline uciekała przed bratem, który znalazł ślimaka i postanowił postraszyć nim dziewczynkę.

− Dlaczego ja nie mam siostry?! – jęknęła, chowając się za drzewem.

Małżeństwo wybuchnęło gromkim śmiechem.

− Wiesz, chyba masz racje. – Stephanie położyła dłoń na brzuchu i uśmiechnęła się czule. – Przynajmniej teraz mamy pewność, że jedno musi być dziewczynką.

Stephane pochylił się i znów szybko pocałował żonę.

− Jestem jak najbardziej za – szepnął.

***

Andrzej rozglądnął się w prawo, w lewo, a potem raźnym krokiem przeszedł przez pasy. Tuż przed nim, na smycz dreptał wesoło Lambo. Malutki piesek, jak zwykle pełen był energii i gdyby nie prawa fizyki, jego pan już dawno zostałby przeciągnięty po chodniku. Na szczęście Wrona miał ponad dwa metry wzrostu, a Lambo nie osiągał  nawet czterdziestu centymetrów.

− Dobra, młody, robimy tak – zwrócił się do podopiecznego, gdy stanęli po drugiej stronie ulicy. – Jeszcze jedna rundka wokół parku, dwa mosty, poszczekasz sobie na kaczki, a potem wracamy, co ty na to? Ewentualnie możemy jeszcze przejść się do…

− Bu!

Zupełnie niespodziewanie, ktoś uwiesił mu się na szyi. Siatkarz zachwiał się najpierw do przodu, potem do tyłu, aż w końcu udało mu się chwycić ręce napastnika, odczepił sobie od szyi i postawił osobnika na ziemi.

− Jezu, czy ty chcesz, żeby zszedł na zawał?! – Przekonany, że ma do czynienia, z którymś z kolegów, odwrócił się na pięcie z zamiarem nawrzeszczenia na tę wyjątkowo irytującą istotę, która naraziła go na uszczerbek na zdrowiu. Zamarł jednak, bo okazało się, że ta istota ma rude włosy, niebieskie oczy i uśmiecha się do niego w ten niepowtarzalny sposób, który spowodował, że uleciały z niego wszelkie negatywne emocje.

− Przecież nie pozwoliłabym na to, by mój brat stracił kolejnego środkowego – prychnęła Joyce. – Chyba wierzysz w moje siostrzane uczucia, prawda? – Oparła dłonie na biodrach i zmierzyła siatkarza krytycznym spojrzeniem.

− Oczywiście! – zapewnił natychmiastowo. – Myślałem, że to…  no nie wiem… − Nieudolnie próbował się tłumaczyć, co spotkało się tylko z kolejnym kpiącym prychnięciem kobiety. – Co ty tu w ogóle robisz?

− Ogarniam swój telefon. Nie mogę się dodzwonić do Nepalu, co mnie doprowadza mnie do lekkiego szału. – Wzruszyła ramionami tak, jakby brak połączenia z Nepalem był najczęściej spotykanym problemem pod słońcem. – A ty? Tak po prostu łazisz sobie po Warszawie?

− Wyprowadzam psa na spacer – opowiedział szczerze, wskazując głową na Lambo, który usiadł sobie na chodniku i chyba zaczynał się niecierpliwić.

− A więc to jest Lambo! – Na twarzy Joyce pojawił się szeroki uśmiech. Przykucnęła przed psem, wyciągnęła w jego stronę rękę. Ten obwąchał ją dokładnie, a gdy uznał, że jest godna zaufania, zaczął domagać się głaskania. – Fajny jesteś, co nie, mały? – podrapała zwierzaka za uchem. – Taki fajny, uroczy piesek.

− Chyba cię lubi – zaśmiał się Andrzej.

− Skoro tak mówisz… Mogę iść z wami dalej? – zapytała niespodziewanie. – W końcu przez ostatni tydzień prawie się nie widzieliśmy.

Bezmyślnie pokiwał głową. Jocelyne miała racje. Po akcji z pizzą i „prawie wykonanym pocałunkiem”, rozmawiali ze sobą raz, na meczu, a poza tym wymieniali tylko smsy. Obydwoje byli po prostu zajęci. Ona sprawdzała rynek pracy w Warszawie, on trenował ciężko i nieudolnie  próbował ogarnąć własne uczucia. Bo po prostu coraz mniej je rozumiał.

− Mieszkasz niedaleko, prawda? – zagaiła rozmowę, gdy ruszyli przed siebie.

− Yhm – przytaknął Wrona.  – To nasza  stała trasa spacerów. W prawo, przez most, obok fryzjera, przez park, poszczekać na kaczki, a w drodze powrotnej obwąchać starszą panią z yorkiem.

− Starszą panią z yorkiem? – Uniosła ze zdziwieniem brew.

− Mijamy ją codziennie o trzynastej piętnaście. Nigdy ani minutę później – wyjaśnij. – A ten york to zawsze szczeka na mojego Lambo. Ale on ma to – zawahał się. – Tam, gdzie mają to wszystkie psy.

Parsknęła śmiechem. Odetchnęła głęboko marcowym powietrzem, a potem spojrzała w niebo, skrzywiła się i przeklęła pod nosem w języku, którego Andrzej nie rozpoznawał.

− Coś się stało? – Zmarszczył czoło.

− Zaraz zacznie padać – mruknęła. – A ja nie mam kaptura. Ani parasola.

Zadarła głowę, by też spojrzeć w niebo. Zacmokał z irytacją, gdy zobaczył nisko wiszące, bure chmury, które nie wróżyły nic dobrego.

− Może wcale nie lunie – zasugerował bez większego przekonania.

Jednak jego ciche prośby nic nie zdziałały. Kilka minut później, z nieba spadły dosłownie hektolitry wody.

− Jeju! – Joyce przylgnęła do Andrzeja, a ten odruchowo objął ją ramieniem. Na niewiele się to oczywiście zdało, bo żadne z nich nie miało parasola, czy choćby odpowiedniej kurtki, ale łatwiej moknąć we dwójkę. Jedynie Lambo był zadowolony z zmiany pogody, bo w końcu mógł bezkarnie wytaplać się w kałużach.

− Za jakieś pięć minut będziemy u mnie – Wrona zmrużył oczy i przyspieszył kroku. – Osuszymy się i przeczekasz ten deszcz.

Kiwnęła głową i jeszcze bardziej wtuliła się w tors mężczyzny. Oczywiście, gdy dotarli do mieszkania, obydwoje byli przemoczeni do suchej nitki, a włosy kobiety dosłownie ociekały wodą.

− Zaraz przyniosę jakiś ręcznik. I coś do przebrania. Bo jak zostaniesz w tych ciuchach, to się pochorujesz. – Zmierzył Jocelyne zatroskanym spojrzeniem.

− Nie musisz…

− Muszę.

− Ale…

Zupełnie nie przejął się jej nieśmiałym protestem. Zniknął w swojej sypialni,  by po chwili wrócić z wszystkimi potrzebnymi rzeczami, w tym swoją największą koszulką, która spokojnie mogła robić za sukienkę dla Francuski. Wskazał kobiecie łazienkę, gdy ta poszła się przebrać, sam się ogarną, nakarmił Lambo, a potem zaczął przygotowywać coś ciepłego do picia.

− Gorąca herbata?

Wzdrygnął się mimowolnie, gdy niespodziewanie w kuchni znów pojawiła się Joyce.

− Musisz przestać mnie straszyć – mruknął, wręczając jej kubek z parującym napojem. – Imbirowa, podobno dobrze rozgrzewa i wspomaga odporność. Czy jakoś tak.

− Naprawdę się o mnie martwisz – zaśmiała się z niedowierzaniem. Upiła łyk herbaty i uśmiechnęła się błogo. – O tak zdecydowanie tego mi było trzeba.

− Oczywiście, że się martwię – prychnął. – W końcu jeśli coś ci się stanie, to Stephane urwie mi głowę.

− Czyli dbasz o własny tyłek? – Uniosła sarkastycznie brew.

− Nie! – zaprotestował niezwłocznie. – To znaczy… po prostu się o ciebie martwię. – Z zakłopotaniem podrapał się po brodzie. – Właśnie dlatego nigdzie się stąd nie ruszysz aż do rana.

− Proszę? – Przekrzywiła nieznacznie głowę i zaskoczona zamrugała szybko.

− Według prognozy będzie padać przez całą noc – wyjaśnił. – Dochodzi osiemnasta. Pożyczyłbym ci parasol, ale nie masz w czym wrócić do siebie. Więc jak na razie zostajesz tuta.

Przewróciła oczami, ale nie protestowała. Przeszła do połączonego z kuchnią salonu, usiadła na kanapie, założyła nogę na nogę, a potem wlepiła zamyślony wzrok w przestrzeń.

Andrzej niepewnie usiadł obok, Przez chwilę obydwoje milczeli,  aż w końcu siatkarz przełknął nerwowo ślinę, wziął się w garść i postanowił się odezwać.

− Nie masz już siniaków – zauważył, niepewnie dotykając ręki Francuski.

− Oh! – Joyce uniosła nadgarstek i obejrzała go pobieżnie. – Masz racje. Musiał zniknąć już dawno. Pewnie, gdybym obrywała częściej, to trzymałyby się dłużej.

− Czyli to był jednorazowy wyskok?  − Wrona zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Zaraz jednak zorientował się, że to mogło być zbyt bezpośrednie pytanie. – Przepraszam, jak nie chcesz, to nie mów.

− Daj spokój. – Machnęła lekceważąco ręką. – Jonas… on po prostu wściekł się, że nakryłam go z tą idiotką – mruknęła, pustym wzrokiem wpatrując się w trzymany kubek. – Wpadł w furię i wtedy oberwałam. Ale wcześniej… wcześniej wydawało mi się, że jesteśmy naprawdę szczęśliwi – westchnęła głęboko. −  Byłam przekonana, że po ośmiu latach naprawdę go znam, że dobrze się nam układa, a nawet liczyłam, że niedługo mi się oświadczy.  Zaczęliśmy nawet planować podróż poślubną, taką dookoła świata, ale jako pasażerowie, a nie pilot i stewardessa. Jak widać można znać kogoś bardzo długo, a on i tak cię skrzywdzi. – Z niedowierzaniem pokręciła głową.

− Nie mogłaś tego przewidzieć. – Andrzej niepewnie chwycił dłoń kobiety i ścisnął ją nieznaczne. – Często czas nie ma aż tak wielkiego znaczenia.

− Wiem – mruknęła. – Ale Stephane poznał  Stephanie, gdy mieli czternaście lat. Mój drugi brat Charlie, swoją żonę poznał na pierwszym roku studiów, ale pobrali się dopiero dwanaście lat później. Dziś są szczęśliwi, mają dwie małe córeczki. Myślałam, że ze mną będzie podobnie.

Nic nie powiedział, jedynie powoli pokiwał głową.

Nagle Joyce wyprostowała się i spojrzała na siatkarza.

− Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie?

− Pewnie.

− Czy chciałeś mnie pocałować? Tydzień temu, u mnie. Na chwilę przed tym, jak przyszła pizza. Tylko  odpowiedz szczerze.

Pobladł gwałtownie. Przełknął głośno ślinę i  zaczął nerwowo błądzić wzrokiem, po pomieszczeniu, szukając jakiejś dobrej odpowiedzi.

− Ja… chyba… chyba tak – wychrypiał w końcu, nie patrząc Jocelyne w oczy. Z ciężko bijącym sercem oczekiwał na jej reakcje.

Ale ona jedynie uśmiechnęła się tajemniczo i przysunęła bliżej. Znów dzieliło ich tylko kilkanaście centymetrów.

− Ile się znamy? – zapytała.

− Coś ponad miesiąc – odpowiedział niepewnie.

− Chyba musimy przyspieszyć bieg wydarzeń – stwierdziła, a potem tak po prostu chwyciła Andrzeja za koszulę, przyciągnęła do siebie i pocałowała namiętnie.

Zdezorientowany Andrzej na początku nie miał pojęcia, co zrobić. Jednak po kilku sekundach w końcu dotarło do niego, co się dzieje. Objął Joyce ramieniem i pogłębił pocałunek, czując jak w jego żołądku jednocześnie eksploduje tysiące fajerwerków. Wplótł ręce we włosy kobiety, a ona wsunęła ręce pod jego koszulę.

− Nie wiem, czy powinniśmy… − zaczął, gdy na chwilę oderwali się od siebie, by zaczerpnąć powietrza.

− Daj spokój – warknęła. – Choć raz dam się ponieść chwili, a konsekwencjami będę się martwić rano. Teraz mam to gdzieś. – W jej oczach pobłyskiwała wręcz zwierzęca determinacja.

Uśmiechnął się szeroko.

„A co tam, raz się żyje, co nie?” pomyślał. „Myśleć będziemy rano”. A potem pochylił się i chciwie wbił się w jej usta.

Konsekwencje jutro. Teraz liczy się chwila.

---

Okej, na wstępie chcę zaznaczyć, że totalnie nie wiem, co mam myśleć o powyższym rozdziale. Uważam, że jest strasznie nieskładny i w ogóle chaotyczny. Ale mam nadzieję, że taki obrót wydarzeń przypadł wam do gustu. Wszelkie ewentualne wyjaśnienia zachowań bohaterów pojawią się w kolejny rozdziale, w którym przewiduje przynajmniej dwie poważne rozmowy. 

To chyba tyle. Teraz lecę komentować zaległe rozdziały u was, a potem wyłączam się. Dzisiaj zaczyna się sezon reprezentacyjny ( mecz Polska- Kanada. Czy mogłoby być coś piękniejszego?!), a ja mam przyjemność być w Katowicach. Trzymajcie kciuki, by udało mi się dorwać Stephana! 

Pozdrawiam

Violin
PS Okazało się, że zostałam nominowana do bloga miesiąca  katalogu "Księga Baśni". Jeśli chcecie, możecie zagłosować na tego bloga tutaj