Rozdział 13

Panująca w mieszkaniu cisza była wręcz nieprzyzwoita. Dlatego Sharone był bardzo zaskoczony, gdy coś wyrwało go z niespokojnego snu. Sam nie był wstanie powiedzieć, co to  było. O prostu nagle otworzył oczy i wlepił pusty wzrok w sufit. Przez kilka długich sekund leżał na wznak, nasłuchując uważnie, aż w końcu przekręcił na prawy bok i spojrzał na zegarek. Nie było tak znowu bardzo wcześnie, dochodziła szósta.  I tak miałby za chwilę wstać.

Usiadł na łóżku. Nieprzytomnym spojrzeniem powiódł po zaciemnionym pokoju. Powoli docierały do niego wspomnienia z poprzedniego dnia.

Westchnął cicho na wspomnienie Nicolasa. Po tym jak wrócili do domu, chłopak usiadł na kanapie, wyjął z plecaka jakąś teczkę i w milczeniu zaczął przeglądać zgromadzone w niej dokumenty. Gdy kilka godzin później Evans wrócił z treningu, Nico nadal to robił. Siatkarz próbował się dowiedzieć, o co chodzi, porozmawiać z współlokatorem, ale ten nie odpowiadał na żadne pytanie. Był jak w transie. Koło ósmej schował papiery z powrotem, a potem położył się i niemal od razu zasnął. Atakującemu nie udało się z nim zamienić nawet słowa.

Ale to było wczoraj. Teraz był już ranek i wypadałoby zjeść śniadanie. A Sharone doskonale wiedział, że nic nie poprawia humoru tak jak naleśniki z oryginalnego przepisy jego mamy.

Zsunął się z łóżka i powoli powlókł się do kuchni. Jednak gdy tylko przekroczył próg, zamarł.

Nicolas zniknął. Jego materac został złożony, podobnie jak pościel. Koło kanapy nie stał plecak, a w przedpokoju brakowało wysokich butów. Salon wyglądał tak, jakby nikt w nim nigdy nie mieszkał.

Już nieźle wystraszony Shoe zajrzał do łazienki. Przeklął pod nosem. W kubku stała tylko jedna szczoteczka, na wieszaku wisiał tylko jeden ręcznik. Brakowało też odżywki do włosów, z którą Francuz się nie rozstawał.

Evans szybko wrócił do sypialni. Prawie wyrwał z ładowarki komórki i nerwowo wybrał numer przyjaciela.

− Odbierz, odbierz… − mruczał, wsłuchując się w sygnał nawiązywanego połączenia.

− Tu automatyczna sekretarka…

− Cholera!

Wziął głęboki oddech, próbując opanować szaleńcze bicie serca. Na drżących nogach przeszedł do kuchni. Rozglądnął się uważnie i dopiero wtedy zauważył wiszą na lodówce kartkę. Zerwał ja szybko i pobieżnie przebiegł wzrokiem po nabazgranym tekście.

− Dziękuję za gościnę… To koniec moje przygody w Warszawie… To był zaszczyt spróbować twoich naleśników… Głupek! – Wściekle zmiął w dłoni kawałek papieru. Oparł się o kuchenny blat i zacisnął palce na jego krawędzi. – Idiota, skończony idiota – warknął. − I co ja mam teraz zrobić? – zapytał samego siebie, choć doskonale wiedział, co zaraz zrobi. List wydawał się być pozbawiony uczuć, ale Sharone widział w jakim stanie był Nicolas. Ta ucieczka nie mogła skończyć się dobrze.

Był gotowy w pięć minut. Wypadł z mieszkania, w biegu przewieszając przez ramię torbę treningową. Czuł, że raczej nie zdąży po nią wrócić.

Najpierw zahaczył o pobliską piekarnie. Była jeszcze zamknięta, ale Nico musiał koło niej przechodzić. Jeśli zwinął się nad ranem, ktoś na pewno go widział.

Evans zastukał w witrynę. Raz, drugi, trzeci, aż w końcu starsza właścicielka podniosła głowę znad układanych ciasteczek. Na widok siatkarza, zmarszczyła ze zdziwieniem brwi, ale dobrodusznie otworzyła mu drzwi.

− Coś się stało? – zapytała troskliwie.

− Widziała pani mojego kolegę? – Kanadyjczyk nie bawił się w żadne formy grzecznościowe. Nie miał na to czasu. – Trochę niższy ode mnie, blondyn, niebieskie oczy, biały, miał na sobie bluzę z kapturem.

− Owszem, widziałam go – przytaknęła kobieta. – Jakieś czterdzieści minut temu wsiadł w autobus na lotnisko. – Wskazała głową na pobliski przystanek.

Sharone uśmiechnął się mimowolnie. Podziękował szybko, a potem biegiem ruszył w wskazanym kierunku.

„Nie myśl, że dam ci odejść bez słowa, stary. Takie ucieczki, to  nie na mojej warcie” zaśmiał się myślach, kupując bilet.

Pół godziny później był na lotnisku. Jak strzała wpadł do terminalu, z zamiarem nawrzeszczenia na Nicolasa, choćby nawet i publicznie.

Ale w momencie, gdy stanął na środku hali, wyparował z niego cały zapał. Zdał sobie sprawę z tego, że Nico już dawno jest pewnie za bramkami. Że nie wie, do którego samolotu chce wsiąść Nico. Najlogiczniejszy byłby lot do Paryża, ale samolot miał odlecieć dopiero za trzy godziny. Więc pewnie Francuz wybrał pierwszy lepszy lot. Albo wysiadł przystanek wcześniej i teraz plącze się po Warszawie. Albo przesiadł się do pociągu. Było mnóstwo możliwości.

Shoe nie zrezygnował od razu. Jeszcze przez dobrą godzinę plątał się po lotnisku, wypytując o Nicolasa i co chwilę wybierając jego numer.

Chłopak jednak nadal nie odbierał.

W końcu Evans się poddał. Wsiadł w kolejny autobus i pojechał na trening. Był jednak za wcześnie, więc zamiast wejść do hali, usiadł na krawężniku, a pusty wzrok wlepił w parking. Jego mózg niechętnie przetwarzał otrzymaną informacje.

Nico nie był synem Stephana. Siatkarz nadal w to nie wierzył, ale taka była prawda. Okrutna, tak samo, jak ucieczka przyjaciela.

− Co się stało?

Podniósł gwałtownie głowę, słysząc znajomy głos. Obok niego stał zatroskany Antiga. Miał bladą cerę, oklapłe włosy, ale wydawał się trzymać.

Jakoś.

Sharone odruchowo zacisnął wściekle pięści. Nie rozmawiał jeszcze z trenerem o tym, co stało się poprzedniego dnia, ale nagle poczuł irracjonalną złość na mężczyzna. Jakby to była jego wina, że nie był ojcem młodego Francuza.

„To głupota, Shoe” skarcił samego siebie. Wziął kilka głębokich oddechów. Rozluźnił palce. Niechętnie spojrzał  oczy Stephana.

Takie same, jak oczy Nicolasa.

− Nico zniknął – warknął, a potem wstał, odwrócił się na pięcie i po prostu wszedł do budynku.

***

Stephane jakoś się trzymał, choć też miał trudną noc. I jeszcze trudniejszy poranek. Gdy się obudził, z przykrością stwierdził, że obok nie ma żony. Co raczej rzadko się zdarzało, bo to on był rannym ptaszkiem.

Nie chętnie więc zwlókł się z łóżka, by zobaczyć, co takiego zmusiło Stephanie do wstania wcześniej. Szczególnie, że po wydarzeniach poprzedniego dnia, kobieta długo nie mogła zasnąć.

Znalazł ją w kuchni. Siedziała na wysokim krześle,  a przed nią stała szklanka z wodą. Nawet nie filiżanka herbaty, czy sok, jedynie czysta woda.

− Co cię tak wcześnie wygnało z łóżko? – zapytał, delikatnie obejmując ukochaną od tyłu.

Uśmiechnęła się delikatnie. Oparła głowę na ramieniu męża i przymknęła oczy.

− Bliźniaki zaczęły dawać w kość. – Odruchowo położyła dłoń na brzuchu. – A już myślałam, że tym razem obędzie się bez wariacji żołądkowych.

Zaśmiał się nieznacznie. Zaraz jednak spoważniał. Obrócił do siebie żonę, a potem uważnie przyjrzał się jej twarzy.

− Nie wyglądasz dobrze – stwierdził. – Nie spałaś najlepiej, prawda?

Przytaknęła szybko. Spuściła wzrok, a potem nerwowo zaczęła skubać pasek od szlafroka.

− Myślałam… myślałam o tym chłopcu – przyznała cicho. – Tak strasznie mi go szkoda… On naprawdę myślał, że jesteśmy jego rodzicami. Był zły, że go porzucili, ale… ale widziałam, że to były tylko chwilowe emocje. Wiem, że chciał tylko znaleźć swoją rodzinę. Poczuć się kochanym, chcianym. Może było coś, co mogliśmy dla niego zrobić.

Stephane w zamyśleniu zacisnął zęby. Objął żonę i odruchowo zaczął gładzić jej plecy. Myślał przy tym intensywnie nad słowami kobiety. Czy miała rację?

− Wiesz, przez krótką chwilę… przez ułamek sekundy przemknęło mi przez myśl, że to on – kontynuowała Stephanie. – Że to nasz mały Nicolas. Że jakimś cudem wcale nie umarł, że nas oszukano albo coś takiego. Ale wiem, że to nie możliwe. – W jej oczach pojawiły się łzy. – Chociaż… − Pokręciła gwałtownie głową, urywając w połowie zdania.

Trener zmarszczył brwi. Odsunął się nieznacznie, cały czas trzymając ramiona kobiety i zmierzył ją podejrzliwym spojrzeniem.

− Chociaż, co?

Przygryzła nerwowo wargę. Odwróciła wzrok, by nie patrzeć na męża.

− Bo… jak tak teraz pomyślę – zaczęła niepewnie. – To on był trochę do ciebie podobny. Miał twoje oczy. Tak jak Timi. I twój uśmiech. I uszy. Takie sama, jak ma Manoline.

Stephane nie miał pojęcia, co powiedzieć. Wpatrywał się w Stephanie i bez głośnie ruszał ustami niczym ryba.

− To niemożliwe. – Pokręcił gwałtownie głową. – Wiem, że chciałabyś… oboje byśmy chcieli, żeby Nico żył, ale to nie możliwe. Pochowaliśmy go, prawda? Widziałem jego ciało. Ty też.

− Co tak naprawdę widzieliśmy?! – Kobieta podniosła głos. Zsunęła się z krzesła i stanęła naprzeciwko męża, oddychając ciężko. – Mnie nafaszerowali lekami, nie pamiętam nic jeszcze z dwóch tygodni po porodzie. A ty? Byłeś w szoku, zresztą prawie cały czas siedziałeś przy mnie. Żadne z nas nie widziało Nicolasa żywego. Z łatwością można nas było oszukać.

− Tylko po co? – zapytała łamiącym się głosem. – Po co ktoś miałby odbierać nam syna?

Zamarła. Zamrugała szybko, chcąc opanować zbierające się pod powiekami łzy. Odwróciła się na pięcie i oparła o kuchenny blat.

− Nie wiem – szepnęła. – Nie mam pojęcia.

− Bo nikt tego nie zrobił. Stephanie, skarbie – chwycił jej dłoń i ścisnął mocno. – Nico nie żyje. Od prawie dwudziestu lat. Już dawno się z tym pogodziłaś, więc dlaczego teraz zaczynasz wątpić?

Wzruszyła ramionami. Przez kilka minut stali tak w milczeniu, ale w końcu kobieta przetarła dłonią oczy i spojrzała na męża.

− Pogadasz z Sharonem? Może jest coś, co moglibyśmy zrobić dla Nicolasa. Cokolwiek. On potrzebuje pomocy. To tak naprawdę jeszcze dziecko. Zrobisz to, prawda? – poprosiła błagalnie.

Uśmiechnął się delikatnie, wiedząc, że znów opanował sytuacje.

− Oczywiście – przytaknął. – Jeszcze dziś z nim porozmawiam. – Pochylił się nieznacznie i czule pocałował ukochaną. – Kocham cię, wiesz?

− Wiem – mruknęła. – Wiem o tym doskonale.

A teraz stał przed ursynowską halą, a w głowie cały czas huczały mu słowa Sharona, przeplatana błagalną prośbą żony.

− Jak to zniknął? – zapytał, doganiając Evansa.

− Normalnie – burknął atakujący. – Spakował swoje rzeczy i wyjechał. Nie wiem gdzie, nie powiedział, zostawił tylko na szybko nabazgrany list.

Stephane przeklną pod nosem.  Schował ręce do kieszeni, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Spojrzał na Sharona, który już znikał  w korytarzu prowadzącym do szatni. Trener szybko ruszył za nim.

− I nie masz nim żadnego kontaktu? – W głosie Antigi pobrzmiewała desperacja.

− Nie odbiera telefonu. – Pokręcił głową Shoe. – A w ogóle, dlaczego cię to tak bardzo interesuje. – Zmierzył Francuza podejrzliwym spojrzeniem.

Mężczyzna przełknął  głośno ślinę. Wlepił wzrok w czubki  swoich butów. Zacisnął, a potem rozluźnił pięści, by opanować emocje.

− Chodzi o  to, że… − zaczął niepewnie. – Ja i Stephanie chcielibyśmy mu jakoś pomóc.

− Dlaczego? Nie jesteście jego rodzicami, o czym dobitnie przekonał się wczoraj. 

Westchnął głęboko. Podniósł głowę  i pewnie spojrzał w oczy zawodnika.

− Nie zastanawiałeś się nigdy, dlaczego Stephanie ma do ciebie słabość? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Dlaczego zawsze tak bardzo się cieszyła, gdy wpadałeś niespodziewanie? Dlaczego tak radośnie przytakuje temu, że Timi bardzo cię lubi ?

Sharone zmarszczył ze zdziwieniem brwi i znów powoli pokręcił głową.

− Wydawało mi się, że jest dla mnie po prostu miła.

− Dla innych też jest. Ale z takim entuzjazmem do nich nie podchodzi.

− Więc?

− Gdyby nasz Nico nie umarł, Timo miałby dzisiaj starszego brata. A ty byłbyś tylko kilka dni młodszy od Nicolasa. – Ton Stephana był wyjątkowo chłodny, ale słychać był w nim też tęsknotę, żal, że wszystko potoczyło się nie tak, jak trzeba. Nic więcej nie powiedział. Obserwował reakcje Sharona, a gdy na twarzy chłopaka pojawiło się szczere zaskoczenie, wyminął go i ruszył w głąb korytarza.

− Sekundę, zaczekaj! – Evans odwrócił się na pięcie i zatrzymał trenera tuż przed tym, jak ten miał wejść do szatni. – Jak tylko skontaktuję się z Nicolasem, to od razu dam ci znać – obiecał.

Stephane uśmiechnął się smutno.

− Dziękuję – szepnął. – To dla nas naprawdę ważne. – A potem pchnął drzwi i zniknął w środku.

***

Andrzej czuł, że coś wisi w powietrzu. Poranny trening przebiegał w atmosferze niepokojącego napięcia. Niby wszystko było okej, ale jakby nie do końca. Zawodnicy wykonywali ćwiczenia, odbijali piłkę, oczywiście w takim zakresie na jaki pozwalały im kontuzję, nawet swobodnie ze sobą rozmawiali. Ściągnięto, co prawda dwóch chłopaków z Metra, by zastąpili kontuzjowanych, ale to nie powinno stanowić problemu. Młodzi zawodnicy, choć na początku niepewni, szybko wtopili się w tłum.

Nic niezwykłego. Normalny trening, normalnej drużyny.

Ale coś było nie tak.

Przede wszystkim środkowemu nie podobał się wygląd trenera. Stephane był blady, miał podkrążone oczy i co pewien czas zawieszał nieprzytomny wzrok na jakimś punkcie nad ich głowami. Dodatkowo, przez cały czas śledził go krytyczny wzrok Evansa, co było raczej rzadkie. W końcu Sharone raczej wpatrywał się w Antige jak w obrazek. Szczególnie na początku sezonu.

Atakujący, którego Francuz wprowadził do profesjonalnej siatkówki, też był tego dnia inny. Zamknięty w sobie, cichy, trenował z fizjoterapeutą i ze spuszczoną głową słuchał jego zaleceń. Nie śmiał się z żartów kolegów, tylko co pewien czas mechanicznie kiwał głową, by pokazać, że rozumie, co do niego mówią.

Dziwnie zachowywał się także Samik, choć w jego wypadku lepiej byłoby powiedzieć, że wyjątkowo przejawiał normalne zachowania. Nie wygłupiał się, nie stroił żartów, z poważną miną wykonywał każde ćwiczenie.

I to chyba najbardziej dało Wronie do myślenia. Musiał wybadać co się dzieje. Nie mógł zrobić tego bezpośrednio, ale przecież znał kogoś, kto najprawdopodobniej wiedział, o co biega.

Jeszcze zbiegając po schodach na parking, wygrzebał z torby telefon i wybrał odpowiedni numer.

− Halo?

− Cześć, Joyce, masz dzisiaj czas? – zapytał prosto z mostu, nie bawiąc się w żadne konwenanse.

− To zależy – odpowiedziała tajemniczo kobieta. – A o co chodzi?

− Długa historia. Znaczy, że nie urwiesz mi głowy, jak wpadnę do ciebie za pół godziny?

− Raczej nie. Chodź byłaby z ciebie fajna ozdoba na ścianę – roześmiała się Jocelyne. – Wpadaj, mam lody i zamawiam pizzę. Jak się pospieszysz, to może nawet uwzględnię twoje zdanie.

Uśmiechnął się szeroko.

− Może?

− Jak się pospieszysz.

− W takim razie już jadę.

Rozłączył się. Dwie sekundy zajęło mu dotarcie do samochodu, a kolejne dwie wyjechanie z parkingu. Drogę przez Warszawę pokonał w zaskakująco szybkim tempie, prezentując przy okazji wyjątkowo dobry humor. Pogwizdywał wesoło, uśmiechał się do pozostałych kierowców i nawet rowerzyści nie mogli zepsuć mu nastroju.

Joyce przywitała go w trochę przydużym T-shircie i spranych dżinsach. Na widok siatkarza najpierw uśmiechnęła się szeroko, by zaraz zdegustowana zmarszczyć nos.

− Chyba o czymś zapomniałeś – warknęła, mierząc go potępiającym spojrzeniem.

Wrona zamrugał szybko, nie bardzo rozumiejąc. Widząc jednak, że Jocelyne nie zamierza przepuścić go przez próg, wysilił szare komórki. Szybko pojął w czym rzecz.

− No tak! – Masochistycznie przywalił sobie w czoło. – Zapomniałem wziąć prysznic! Przepraszam, zawsze biorę u siebie, a teraz nie zahaczyłem o mieszkanie i…

Z dezaprobatą pokręciła głową.

− Zaczekaj sekundę. – Zniknęła w środku, a po chwili wróciła z ręcznikiem i bardzo dużą, czarną koszulką. – Masz, umyj się, bo inaczej nie pogadamy – wręczyła Andrzejowi przedmioty.

Siatkarz niepewnie spojrzał na nietypowy podarunek.

− Ale teraz?

− Tak, teraz.

− Tak po prostu?

− A masz jakieś zastrzeżenia? Ogarnij się, a dopiero potem pogadamy.

− To po Stephanie? – zapytał, z powątpieniem oglądając kawałek materiału. – Bo wiesz…

− Nie. – Pokręciła gwałtownie głową. – Po moim drugim bracie, Davidzie. Mam trzech starszych braci, żadnej pidżamy i całą półkę starych, męskich koszulek. Pierwsze drzwi po prawej.

Parsknął śmiechem. Posłusznie wykonał polecenie Joyce, w końcu z kobietami się nie  dyskutuje.

Jednak gdy zamknął za sobą drzwi do łazienki, kompletnie zbaraniał. Rozglądnął się po niewielkim pomieszczeniu, nie bardzo wierząc w to co się stało.

Był w łazience Joyce. Tak po prostu. Patrzył na jej kosmetyki, wiszący na drzwiach puchowy szlafrok, nawet pstrokato żółtą szczoteczkę do zębów i czuł się cokolwiek niezręcznie.

− Weź się w garść, stary – skarcił sam siebie. – Masz trzydzieści lat, do cholery. Nigdy łazienki kobiety nie widziałeś?

Oczywiście, że widział. Dlatego też ogarnął się w ekspresowym tempie i kilka minut później, przeszedł do salonu, wycierając sobie ręcznikiem włosy.

− Wszyscy twoi bracia mają dwa metry wzrostu? – zapytał, z uwagą oglądając koszulkę z Kaczorem Donaldem.

− Co do jednego – przytaknęła Joyce. Siedziała na kanapie, z skrzyżowanymi nogami i dużą, metalową łyżką wyjadała lody prosto z pudełka. – Aż się ludzie dziwią, dlaczego żaden nie gra w kosza. Zamówiłam pizzę. Nie wiedziałam jaką chcesz, więc wybrałam na chybił trafił.

− Najpierw lody, a potem pizza? – Uniósł ze zdziwieniem brew. – To nie jest trochę… dziwne?

− Nie będziesz mi mówił jak mam jeść! – Zamachnęła się na siatkarza łyżką. – Jestem dorosła i mogę robić, co mi się żywnie podoba. Zresztą dzisiaj mam dzień lenia. Jem lody i oglądam seriale. – Wskazała głową na otwartego laptopa. – Mam do nadrobienia cały sezon Supernatural, rozumiesz?!

Przewrócił oczami, ale na jego twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech. Ostrożnie zabrał Jocelyne łyżkę, nabrał pokaźną ilość lodów i prawie gubiąc je po drodze, wsadził sobie do buzi.

− Straciatella? – zapytał.

− Nutella – odparła z miną znawcy. – Nie znasz się.

Prychnął kpiąco śmiechem, ale ukradł kobiecie jeszcze jedną porcje, co spotkało się z jej głęboką dezaprobatą.

− Może przynieść ci drugą łyżkę? – fuknęła.

− Nie, poradzę sobie. – Uśmiechnął się krzywo. – Ale nie o lodach przyszedłem tutaj rozmawiać. – Potulnie oddał kobiecie łyżkę. – Mam problem.

− Wal śmiało.

− Chodzi o Stephana, Sharona Evansa i Guillaume Samicę. Zachowują się dziwnie. Wiesz coś o tym?

Joyce w zamyśleniu podrapała się po brodzie. Prawą ręką. W której trzymała tę cholerną łyżkę. Na której nadal było trochę lodów.

Andrzej westchnął cicho. Uniósł dłoń i starł z policzka Francuzki trochę czekolady.

− To co?

− Nie jestem do końca pewna – przyznała w końcu. – Stephane zachowuje się dziwnie, bo Stephanie jest w ciąży, co do Evansa, to nie mam pojęcia, a jeśli chodzi o Samikę – uśmiechnęła się tajemniczo. – Tu sytuacja jest bardziej skomplikowana. Chyba wiem, co może chodzić.

− I?

− I co?

− Powiesz mi?

− Chyba żartujesz! – Oburzyła się gwałtownie. – To rodzinny sekret! Jeśli ci powiem, będą musieli mnie zabić. I ciebie też.

− A jeśli zabiorę cię na najlepsze lody w Warszawie?

Przygryzła wargę. Niepewnie rozglądnęła się wokół, choć doskonale wiedziała, że nikt ich nie słyszy.

− Zaryzykuję – zgodziła się w końcu. – Wiesz, że mam straszą siostrę, co nie?  − zaczęła, a Andrzej przytaknął. – I ta siostra kiedyś spotykała się z Samikiem. To było dawno temu, Samica jeszcze nie znał Natalii, więc tu żadnych matactw nie była – zaznaczyła, widząc zmarszczone czoło środkowego. – W każdym razie, Guillaume zerwał z Danny, a kilka miesięcy później ona urodziła syna, znaczy Isaaca, którego miałeś już okazje poznać. Oczywiście nikt nie ma stuprocentowej pewności, ale… Resztę dopowiedz sobie sam.

Andrzej powoli pokiwał głową. Nie wydawał się być specjalnie zdziwiony tym, co usłyszał. Tak, jakby pojawiający się znikąd synowie jego kumpli, byli czymś zupełnie oczywistym i powszechnym.

− Mogłem to przewidzieć – mruknął. – Albo przynajmniej coś podobnego.  W końcu to zupełnie normalne, że siostry siatkarzy, spotykają się z innymi siatkarzami. – Przewrócił oczami. – A ty? Którego owinęłaś sobie wokół palca?

− Jeszcze żadnego. – Szturchnęła środkowego w ramię. – Ale jednego kiedyś wymacałam. I co ciekawe był to twój kolega z kadry.

− Że co,  proszę?! – Szczęka Wrony wylądowała na dywanie. Pochylił się nieznacznie do przodu i zamrugał w zwolnionym tempie, nie odrywając wzroku od twarzy kobiety. – Nabijasz się ze mnie?

− Nie, mówię całkowicie poważnie!

− Kto? I jak?

− Bartek Kurek! Zaskoczony? – Klasnęła wesoło. – W życiu byś nie przypuszczał, co nie?

Automatycznie pokręcił głową.

− Ale… jak? – zapytał jeszcze raz. Jakoś nie mógł sobie wyobrazić Joyce i Bratka. Głównie ze względu na uczy Kurka, która były całkiem udanym odwzorowaniem anten satelitarnych.

− To długa historia. – Jocelyne machnęła lekceważąco ręką. – Ale jak chcesz, to mogę ci ją opowiedzieć.

− Oczywiście, że chcę!

Joyce uśmiechnęła się chytrze. Rozsiadła się wygodnie na kanapie, wzięła na kolana pudełko z lodami i przybrała pozę profesjonalnego bajarza.

− To było dziewięć lat temu, w czasie mistrzostw Europy – zaczęła spokojnym głosem. – Przyjechałam do Turcji, by kibicować bratu i reprezentacji Francji, która ostatecznie zajęła drugie miejsce. W ramach nagrody dostali między innymi pudełkami z tymi fajnymi, tureckimi cukierkami. Problem był jedna taki, że większość zawodników ich nie lubiła. Ja za to kochałam miłością szczerą i niezniszczalną, kocham zresztą do dzisiaj. Stephane miał więc zebrać od kumpli te pudełka i zaczekać z nimi w szatni, bym mogła je odebrać. Bo, powiedzmy sobie szczerze, dziwnie by wyglądało, gdyby najlepszy przyjmujący turnieju wyszedł z hali z naręczem słodyczy.

− Mało edukacyjne – przyznał jej racje Wrona.

− No właśnie. A mnie było wolno, bo młoda i szczupła byłam – parsknęła śmiechem. – W każdym razie, poszłam tam do niego, ale okazało się, że Turcy jakoś dziwnie podpisali szatnie. I oczywiście musiałam je pomylić, co nie?!

− Brawo ty – mruknął po polsku Andrzej.

− Brawo ja – dokończyła odruchowo Joyce, zaraz jednak znów przeszła na angielski, by kontynuować opowieść. – Ale pomylenie drzwi to był pikuś. Potem, jak tylko przekroczyłam próg, to w hali padł prąd. Światło zgasło, ze strachu zatrzasnęłam za sobą drzwi i utknęłam w egipskich ciemnościach. Chciałam znaleźć włącznik światła, więc zaczęłam macać ścianę. Tylko, że zamiast ściany, obmacałam Kurka. I nikt mnie nie powstrzymał! – zakończyła, niby wściekle uderzając pięścią w kanapę.

Andrzej na początku nic nie powiedział. Wpatrywał się w Jocelyne szeroko otwartymi oczami, a ona nadal szczerzyła się głupkowato.

− Hardcore – wydukał w końcu środkowy.

− A żebyś wiedział – prychnęła. – Jak światła się zapaliły, to totalnie spanikowałam! Przeprosiłam szybko, a potem uciekłam, gdzie pieprz rośnie! Nawet tych głupich słodyczy nie wzięłam. Jak potem natknęłam się na Kurka w hotelu, to myślałam, że dosłownie zapadnę się pod ziemię.

−  Gdy następnym razem spotkam Bartka, to mu o tym przypomnę. – Uśmiechnął się chytrze Wrona. – Ciekawe, czy on też tak źle wspomina tamtą sytuacje.

Joyce zarumieniła się mimowolnie. Odchrząknęła nerwowo, ale zaraz zmrużyła oczy  i pochyliła się do przody, nagle znajdując się niespodziewanie blisko siatkarza.

− Ale wiesz… to był dopiero mój pierwszy siatkarza. Jeszcze wszystko przede mną – szepnęła kokieteryjnie.

Przełknął głośno ślinę. Dzieliło ich tylko kilka centymetrów. Jego serce nagle zaczęło zwalniać. Mógł policzyć piegi na nosie kobiety. W panice zaczął analizować położenie, w jakim się znalazł, ale mózg mu się przegrzał i zablokował na jednej opcji.

Pocałować Joyce.

Już chciał to zrobić, już nawet zebrał się w sobie, gdy niespodziewanie rozległ się dzwonek do drzwi. Romantyczna atmosfera prysła jak bańka mydlana.

− Pizza!  − Joyce poderwała się z kanapy, obdarzyła Andrzeja kpiącym uśmiechem, a potem w podskokach ruszyła otworzyć drzwi.

Tak, jakby kompletnie nic się nie stało.

Pizza była w końcu najważniejsza.

---

Przedstawiam wam rozdział trzynasty. Przyznam, że pisało mi się go bardzo dziwnie. Z niektórych fragmentów jestem zadowolona, inne wyszły mi zdecydowanie gorzej. W każdym razie, tak jak obiecałam, pojawiają się Joyce i Andrzej i to jest ich całkiem sporo. 

Mam do Was prośbę, z tych cokolwiek dziwnych. Jeśli macie dwie minut wolnego, to bardzo bym prosiła o wypełnienie tej ankiety: 

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfgrDI2M6jlI0mYs9BNo5jDfvFbuc6OWUKqmORnmwwvQEKV7w/viewform?usp=sf_link

Nie ukrywam, że potrzebuję jej bardzo pilnie do szkoły, a dokładniej do biznes planu. Takie życie, co nie?

Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu. 

Pozdrawiam

Violin

PS Rozdział na Na dłużej niż na zawsze pojawi się na dniach. Po prostu ze względu na problemy techniczne, muszę go pisać prawie całego on nowa.