Rozdział 20

Wiszący na ścianie zegar wskazywał czwartą nad ranem. Nicolas przewrócił się na drugi bok i podciągnął kołdrę pod samą szyje. Zacisnął oczy i przycisnął głowę do poduszki, desperacko zmuszając organizm do złapania choćby odrobiny snu. Jednak, gdy tylko zamykał powieki, jego wyobraźnia znów przywoływała obrazy, minionych zdarzeń. Tych niedawnych i tych bardzo odległych. Jakby wciągu jednej nocy miał przypomnieć sobie całe swoje życie.

 Drzwi do pokoju zaskrzypiały cicho. Podniósł głowę znad powolnie czytanej książeczki. Miał prawie pięć lat, a świat był jeszcze kolorowy.

− Powinieneś już iść spać, skarbie.

Do pomieszczenia weszła niska kobieta w luźnej sukience. Miała ciemną, oliwkową cerę i czarne, grube włosy związane w wysoki kucyk. Oparta o futrynę, uśmiechała się łagodnie do chłopca.

− Jeszcze pięć minut – jęknął, przybierając minę smutnego psiaka. – Proszę, Yvette!

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale zaraz podeszła bliżej i usiadła na łóżku.

− Nadal upierasz się przy mówieniu do nas po imieniu – zauważyła, delikatnie głaszcząc Nica po włosach. – Mimo że jesteś z nami już od trzech lat.

− Czy to źle? – Pięciolatek zmarkotniał gwałtownie.

− Nie! −  zaprzeczyła szybko. – Po prostu zastanawiam się, skąd ci się to bierze.

Wydął usta i w zamyśleniu podrapał się po brodzie.

− Nie wiem – wzruszył ramionami. – A powinienem mówić do ciebie „mamo”? To… dziwnie – skrzywił się nieznacznie.

− Jak będziesz chciał. – Czule pocałowała chłopca w czoło. – Ale teraz lepiej idź spać, bo jutro czeka cię dzień pełen atrakcji.

Uśmiechnął się szeroko. Posłusznie odłożył książkę na szafkę i zakopał się pod kołdrą.

− Kocham cię, Yvette – szepnął, gdy kobieta gasiła światło.

− Ja też cię kocham, Nico – powiedziała, a potem wyszła z pomieszczenia.

Westchnął cicho. Nie miał zbyt wielu wspomnień z swoimi adopcyjnymi rodzicami. Byli dla niego niczym widmo, uczucie, które kiedyś było, ale teraz został po nim jedynie cień, pozwalający przetrwać o wiele trudniejsze chwilę.

Dyrektorka postukała ołówkiem w rozłożone na biurku papiery. Krytycznym spojrzeniem zmierzyła siedzącego na krześle chłopaka.

 − Czwarta bójka w przeciągu dwóch miesięcy. Co ty sobie wyobrażasz, Nicolasie?

Wzruszył tylko ramionami, nadal pustym wzrokiem wpatrując się w czubki swoich butów.

− Żadnego wyjaśnienia? Jakiś przeprosin? Skruchy?

Znów nic. Zużyte trampki były zdecydowanie bardziej interesujące niż ta rozmowa.

− Co powiedzą twoi rodzice, gdy usłyszą jak zachowuje się ich syn?

Wzdrygnął się mimowolnie. Powoli podniósł głowę by spojrzeć prosto w małe, świńskie oczka kobiety.

− Moi rodzice mnie zostawili – warknął, a potem wstał i bez słowa opuścił gabinet.

− Jak widać niedaleko pada jabłko od jabłoni – usłyszał jeszcze, za nim z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi.

Tamta sytuacja dała mu wiele do myślenia. Co prawda znów został przeniesiony do kolejnej rodziny zastępczej, ale wtedy, mając czternaście lat, zaczął się na poważnie zastanawia, kim byli jego biologiczni rodzice. Teraz te przemyślenia wróciły. A to wszystko przez zwykłą rozmowę z Sharonem.

 Shoe był zdenerwowany i Nico wyczuł, gdy tylko spotkali się na lotnisku. Atakujący unikał wzroku przyjaciela, co chwilę nerwowo przygryzał wargę, a postawę miał nieprzyzwoicie wyprostowaną. Starał się jednak zachowywać całkowicie normalne. Przez całą drogę z lotniska do mieszkania, siatkarz nawijał zupełnie bez sensu, ale Francuz nie bardzo zwracał na to uwagę. Przytakiwał zgodnie, podświadomie starając się nie dokładać sobie dodatkowych zmartwień. Przyleciał w końcu po to, by zjeść naleśniki, dobrze się bawić razem z kumplem. Chciał w końcu wyluzować.

Jednak nie było mu to dane.

−  Musimy porozmawiać – zaczął Evans, gdy tylko Nicolas skończył jeść swoją porcje naleśników. – I to bardzo poważnie.

− Mów śmiało. – Nico odchylił się na krześle i założył ręce za głowę. – Mnie już nic nie zaskoczy.

− Musisz porozmawiać z Stephanie i Stephanem. I to już jutro.

To go jednak zaskoczyło. Oczywiście spodziewał się, że małżeństwo będzie chciało mu pomóc, ale żeby tak szybko?

− Nie mogę odczekać kilku dni? – zapytał. – Miałem ciężki tydzień.

Sharone gwałtownie pokręcił głową.

− Nie, to nie może czekać. Jutro o trzynastej, w kawiarni obok Torwaru.

− Ale o co chodzi? Po co ten pośpiech. – Nico nadal nie bardzo rozumiał. Wystarczająco dużo nerwów stracił, gdy jego teoria na temat rodziców upadła. Dlaczego teraz miałby się ponownie denerwować spotkaniem z trenerem i jego żoną?

Evans westchnął cicho. Nerwowo przygryzł wargę, a potem niepewnie spojrzał w oczy przyjaciela. 

− Oni… oni twierdzą, że jednak jesteś ich synem.

Shoe nie podał żadnych szczegółów, nic, co mogłoby wskazywać na to, dlaczego para nagle zmieniła zdanie. Uważał, że powinni sami, na spokojnie, wyjaśnić wszystko Nicolasowi.

Ten nie mógł się nie zgodzić z przyjacielem.

Powoli podniósł się z ziemi. Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Wiedział, że już nie zaśnie. Jak w końcu miałby spać, gdy wiedział, że gdzieś tam w mieście są jego rodzice.  Ludzie, którzy dali mu życie, a potem porzucili. Tak po prostu, bez słowa wyjaśnienia.

A teraz nagle przypomnieli sobie, że mają syna.

Przyłożył dłoń do szyby. Przełknął głośno ślinę, czując pod palcami zimne szkło.

− Dlaczego? – szepnął.

Nie miał pojęcia, że kilka kilometrów dalej, stojąc przy oknie, ze łzami w oczach i rozbitym sercem, to samo pytanie zadaje sobie pewna kobieta.

− Dlaczego nie spisz?

Stephanie wzdrygnęła się mimowolnie. Stephane ostrożnie objął ją w pasie i oparł głowę na jej ramieniu. Spojrzał na niknące w mroku ulice Warszawy.

− Niedługo będziemy musieli się pożegnać z tym widokiem – powiedział cicho. – Jeszcze miesiąc…

− Jakoś nie mogę uwierzyć, że kupiliśmy dom – mruknęła. – I za kilka tygodni w nim zamieszkamy.

Uśmiechnął się pod nosem. Czule pocałował żonę w szyję, nieznacznie przymykając oczy. Wsłuchał się w lekko świszczący oddech kobiety. Przeklną w myślach, czując jak jej ciało drży.

− Denerwujesz się prawda? – szepnął. – Spotkaniem z Nicolasem.

− Nie mówmy o tym teraz. – Gwałtownie pokręciła głową.

Przytaknął niechętnie.

− Nie lubię, gdy nie chcesz o czymś mówić. Zawsze się wtedy martwię.

− A co mam jeszcze powiedzieć? – Wzruszyła ramionami.

Niechętnie przyznał jej racje. Wciągu ostatnich kilkunastu godzin rozmawiali ze sobą wiele, wiele razy. Nie wiedzieli w końcu, co czuć. Byli rozdarci między chorobliwą radością z powodu odzyskania dziecka, a rozpaczą z powodu utraconych lat.

− Myślisz, że będzie do nas podobny? Z zachowania? – zapytał nagle Stephane.

Kobieta nie odpowiedziała. Cały czas nieprzytomnym wzrokiem wpatrując się w obraz za oknem.

− Mogę cię o coś zapytać? – odezwała się nagle.

Mężczyzna zmarszczył ze zdziwieniem brwi, a zgodnie kiwnął głową.

Odwróciła się powoli. Skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na męża spode łba.

− Dlaczego? – warknęła.  – Dlaczego my, Stephane?

***

Stephanie ponownie przebiegła wzrokiem po odręcznie napisanym tekście. Bezgłośnie ruszając ustami, powtarzała każde słowo. Choć znała go prawie na pamięć to nadal nie mogła uwierzyć, że list prawdziwy. Wydawał się być nierealny, irracjonalny, kompletnie nielogiczny, w ogóle nie miał prawa istnieć.

− Jeszcze pięć minut.

Wzdrygnęła się nieznacznie, słysząc pozbawiony emocji szept Stephana. Od kwadransa siedzieli przy najdalszym stoliku w kawiarni, w ciśnięci w kąt, niecierpliwie czekając, aż zegar wskaże godzinę trzynastą.

− Pięć minut – powtórzyła beznamiętnym tonem.

Mężczyzna uśmiechnął się smutno. Objął żonę ramieniem i czule pocałował w czoło.

− Będzie dobrze – stwierdził. – Musi być.

− A jeśli nam nie uwierzy? – zapytała, pustym wzrokiem wpatrując się w ścianę. – A jeśli to jednak nie on…

− Przecież sama mówiłaś, że matka zawsze rozpozna swoje dziecko – przypomniał jej trener. – Spróbuj się nie denerwować dobrze?

Przytaknęła machinalnie, choć tak naprawdę w środku dosłownie trzęsła się ze strachu. Co chwilę nerwowo spoglądała na zegar, odliczając sekundy do spotkania. Miała wrażenie, że czas płynie coraz wolniej i wolniej, jakby specjalnie odwlekał decydujący moment.

Nagle zabrzęczał dzwonek, a w drzwiach do kawiarni stanął wysoki chłopak w niebieskiej bluzie i z burzą jasnych włosów na głowie. Rozglądnął się po pomieszczeniu, a gdy zauważył małżeństwo, pobladł gwałtownie.

Zamarli. Wszyscy troje. Przez kilka długich chwil patrzyli na siebie w kompletnym szoku, nie mając pojęcia, co powiedzieć.

Nicolas otrząsnął się jako pierwszy. Powoli ruszył w stronę pary.

− Dzień dobry – przywitał się grzecznie.

To podziałało na Stephanie, jak kubeł zimnej wody. Poderwała się na równe nogi, a jej serce biło jak oszalałe. Spojrzała na twarz chłopaka i ogarnęło ją przerażenie. Zniknęły resztki racjonalnego myślenia, emocje wzięły górą. Świat wokół zniknął, w tym momencie liczył się tylko Nico, jej mały Nico. Miała ochotę przytulić go, wycałować, zapewnić, że wszystko będzie dobrze, że już jest bezpieczny.

Jednak zamiast tego, bez zastanowienia, uniosła drżącą rękę i delikatnie przyłożyła dłoń do policzka Nicolasa. Przesunęła palcami po delikatnie zarysowanym podbródku. Znała przecież te rysy, te niebieskie oczy, zadarty podbródek. W końcu codziennie rano budziła się obok identycznych szpiczastych uszu.

Takie same miał Stephane. Takie same miała Manoline.

− To ty – wyszeptała. – To naprawdę ty…

Nicolas mimowolnie napiął mięśnie. Zaczął szybciej mrugać oczami, widać było, że z trudem powstrzymuje łzy.

− Możemy najpierw porozmawiać? – wychrypiał słabo.  

− Oh, tak… − Momentalnie spoważniała. Zerknęła na męża, a ten przytaknął nieznacznie.

Usiedli z powrotem. Oni po jednej stronie stolika, on po drugiej. Stephane wyjął z plecaka szarą teczkę, a Stephanie położyła obok niej list od ciotki.

− Na początku pewnie nam nie uwierzysz – zaczęła, starając się opanować drżenie głosu. – I jak najbardziej cię rozumiemy. My też… my też na początku nie wierzyliśmy. Ale potem połączyliśmy kilka dodatkowych faktów i wszystko stało się jasne. Tak oczywiste, że… – Przełknęła głośno ślinę. Nieudolnie próbowała zebrać się w sobie, by mówić dalej, ale na szczęście w tym momencie to Stephane przejął pałeczkę.

− Dwadzieścia lat temu nie byliśmy jeszcze małżeństwem. Znaliśmy się od wielu lat, ale potykaliśmy się zaledwie od kilku miesięcy, jednak gdy dowiedzieliśmy się, że będziemy rodzicami, byliśmy przeszczęśliwi. Grałem już wtedy w Paryżu, mogłem utrzymać rodzinę…

− Wiem – przerwał mu niespodziewanie Nicolas. – Ja… widziałem zdjęcie.

Małżeństwo wymieniło zaskoczone spojrzenie.

− Jakie zdjęcie?

Chłopak przygryzł wargę i wyciągnął z kieszeni postarzałą fotografię. Na jej widok, na twarzy Stephanie pojawił się nieznaczny uśmiech.

− Nie myślałam, że ktoś robił wtedy zdjęcia. – Postukała palcem w swój wizerunek sprzed dwudziestu lat. Jednocześnie jednak starała się powstrzymać kolejny napływ bolesnych wspomnień.

− To była jedna z poszlak, gdy was szukałem – wyjaśnił Nico. – Ale nadal nie wytłumaczyliście, dlaczego mnie zostawiliście. – Skrzywił się mimowolnie.

Kobiecie po raz kolejny pękło serce, gdy usłyszała jego przepełniony bólem ton.

− Nie zostawiliśmy cię! – jęknęła rozpaczliwie. – Nigdy byśmy tego nie zrobili! Kochaliśmy cię od samego początku, tylko że… to wszystko wina mojej ciotki… to przez nią… nie porzucilibyśmy cię. Zresztą, sam przeczytaj. – Nie była wstanie dłużej mówić, więc jedynie przesunęła list w stronę Nicolasa.

Niepewnie podniósł kartkę. Zaczął czytać szybko, z każdym kolejnym zdaniem garbiąc się coraz bardziej. Gdy skończył, jego ramiona drżały, a palce desperacko zaciskały się na krawędzi papieru.

− To prawda? – zapytał, nie podnosząc wzroku znad blatu. – Nie zmyśliliście tego?

− Dlaczego mielibyśmy cię okłamywać? – Stephanie z trudem powstrzymywała się przed wybuchnięciem płaczem. – Przez dwadzieścia lat żyliśmy w przekonaniu, że nie żyjesz. I nagle okazuje się, że to kłamstwo. Że nasze dziecko jednak nie umarło. Czy mogło zdarzyć się coś piękniejszego?

− I jeszcze udało ci się nas odnaleźć. – Stephane objął żonę, ramieniem, by dodać jej otuchy.

Nicolas nie miał pojęcia, co powiedzieć. Kompletnie zdezorientowany, błądził wzrokiem o twarzach małżeństwa, jakby doszukując się sygnałów kłamstwa. Jednak para jedynie w napięciu czekała na jego reakcje.

− Miałem tylko pięć lat, gdy zginęli moi adopcyjni rodzice – odezwał się w końcu. – Przez kolejne trzynaście błąkałem się po rodzinach zastępczych. Mogę chyba nie ufać ludziom, prawda?! – Nieznacznie podniósł głos. Odchylił się na krześle i zmierzył małżeństwo krytycznym spojrzeniem.

− Oczywiście – zapewnił trener. – Rozumiemy to i strasznie, strasznie żałujemy, że musiałeś przez to wszystko przechodzić. To trudne, ale musisz nam uwierzyć. Proszę.

Stephanie zgodnie pokiwała głową. Przysunęła się bliżej męża, zaciskając palce na jego ramieniu Dosłownie słyszała lekko przyspieszony oddech mężczyzny. Podniosła wzrok, by spojrzeć na Nica. Chłopak pobladł niezdrowo, rozdarty, bezgłośnie poruszał ustami, jakby mówił do siebie.

− Powiedzcie to jeszcze raz – poprosił niespodziewanie. – Tym razem swoim słowami. – Jego głos był zimny, jakby z całych sił starał się opanować emocje.

Wymienili zaskoczone spojrzenia. Jeszcze raz? Dlaczego by nie? Skoro to miało pomóc odzyskać syna.

Kobieta wzięła głęboki oddech i po chwili wahania zaczęła mówić:

− Moi rodzice mieli firmę. Dużą firmę. Gdy zginęli, ja i siostra, dostałyśmy spory spadek. Małą, rodzinną fortunę. Moja ciotka wymyśliła, że wyjdziemy za mąż za siostrzeńców jej męża, którymi się opiekowała. Tak, by pieniądze zostały w rodzinie.

− Tylko, że zakochałaś się we mnie, a ja w tobie – wtrącił się Stephane. – A tego Charleen nie mogła przeżyć.

− Dokładnie – przytaknęła. – Gdy dowiedziała się, że jestem w ciąży, była wściekła. W końcu dziecko pieczętowało nasz związek, a dodatkowo pojawiaj się kolejny ewentualny spadkobierca. Uknuła więc plan, by nas rozdzielić. Przez kilka miesięcy udawała miłą, zbliżyła się do nas, a gdy się urodziłeś… − Głos jej się załamał, ciałem wstrząsnęły dreszcze.

− Wykorzystała swoje znajomości, pieniądze, by lekarze wmówili nam, że urodziłeś się z wadą serca. – Trener kontynuował opowieść, odciążając żonę. Choć dla niego to też było niewyobrażalnie trudne. – Powiedziano nam, że… że zmarłeś dziesięć minut po urodzeniu. Pokazali nam ciało jakiegoś innego dziecka. Nawet nie mogliśmy cię wziąć na ręce.

Tego było dla Stephanie za dużo. Schowała twarz w dłoniach, nieudolnie próbując stłumić szloch. Wróciły wspomnienia. Znów przed oczami miała ten moment, gdy cały świat się zawalił. Dosłownie słyszała słowa lekarzy, swój nieludzki krzyk. Miała wrażenie, że na nowo przeżywa tamten koszmar.

− Spokojnie, skarbie. – Stephane natychmiast przyciągnął kobietę do siebie i zaczął uspokajająco gładzić ją po plecach. – Nie powinnaś się teraz denerwować, bo…

− To źle wpłynie na bliźniaki – wyrwało się Nicolasowi.

Zamarli. Tego zdecydowanie się nie spodziewali.

− Skąd wiesz o bliźniakach? – zapytał podejrzliwie starszy Francuz, odruchowo przykładając dłoń do brzucha partnerki.

Widząc ten gest, chłopak uśmiechnął się nieznacznie. Zaraz jednak speszył się mimowolnie. Bezgłośnie przeklną pod nosem, westchnął głęboko i nerwowo przeczesał dłonią włosy.

− Shoe mi powiedział. Uważał, że lepiej będzie, jak się dowiem.

− I chyba nawet domyślam się skąd wiedział – mruknął trener. – Joyce, ty mała gaduło…

− Teraz to nie ma znaczenia! – przerwała mu gwałtowownie Stephanie. – Nico, czy… czy teraz nam wierzysz? – zwróciła się do młodego mężczyzny. – Wiem, że jest ci trudno, bo przez prawie dwadzieścia lat nie miałeś przy sobie rodziców. Nie wiem, jak nadrobimy ten czas, czy w ogóle uda nam się go nadrobić, ale jesteś naszym synem. – Bez namysłu chwyciła dłoń chłopaka i ścisnęła ją mocno. – Chcę stopniowo obudowywać więź, którą nam odebrano. Wiem, że nie od razu zdobędziemy twoje bezgraniczne zaufanie, że wszystko będzie się działo powoli. Ale mamy czas. Jesteś naszym dzieckiem i… i choć tak naprawdę poznaliśmy się dopiero dzisiaj – Te słowa ledwo przeszły jej przez gardło. – To musisz wiedzieć, że zawsze cię kochaliśmy.

Patrzyli na siebie, a ich spojrzenia pełne były emocji. U Stephanie był to ból, żal i bezpodstawne wyrzuty sumienia. U Nicolasa widać było niedowierzanie, lekką dezorientację, ale też przebłyski nadziei. Przecież w końcu znalazł swoich rodziców. Czy nie tego pragnął najbardziej? Czy nie chciał tylko usłyszeć, że ktoś go kocha? Że ktoś chciał, by żył.

− Nigdy byśmy cię nie porzucili.

Nagle Nico wstał od stołu. Kobieta natychmiast zrobiła to samo, stając naprzeciwko chłopaka. Kątem oka dostrzegła, że Stephane robi to samo.

− Wierzę – powiedział drżącym głosem młody Francuz. – Wierzę, że jesteście moimi rodzicami – powtórzył, a potem zrobił coś, czego nikt się nie spodziewał. Zrobił krok do przodu, zupełnie bez zastanowienia przytulił Stephanie, by w końcu rozpłakać się w jej ramionach, jak małe dziecko. Szlochał opętańczo, a jego płacz przepełniony był strachem, rozpaczą, ale też nieludzką wręcz ulgą.

− Już wszystko dobrze – cicho powiedziała Stephanie, uspokajająco gładząc chłopaka po plecach. – Już jesteś bezpieczny, nikt cię już nie skrzywdzi, skarbie. – Sama jednak nie powstrzymywała łez. Delikatnie kołysała ciałem chłopaka, jakby nadal był maleńkim dzieckiem, a nie dorosłym mężczyzną. – Jestem przy tobie, maleństwo.

Nagle ktoś i ją objął ramieniem. To Stephane zamknął oboje w niedźwiedzim uścisku. Z zaciśniętymi oczami, przytulał swoją żonę, tulił syna, tak, jakby ktoś miałby mu ich zaraz odebrać, jakby zaraz miał  się skończyć świat.

I stali tak we troje, we łzach, opłakując dwadzieścia straconych lat, opłakujący każdą straconą chwilę, każde niewypowiedziane słowo, każde „kocham”, które nigdy nie padło.

Ale wiedzieli, że jeszcze wiele razy będą mogli to „kocham” powiedzieć.

***

Guillaume Samica wytarł włosy ręcznikiem i przeciągnął się leniwie. Zdecydowanie tego potrzebował. Ciepły prysznic, po bardzo ciężkim dniu, odbudował jego już i tak wystarczająco zszargane nerwy. Powoli przeszedł przez salon przy okazji przez przypadek nadeptując na misia Justin. Zwierzątko zapiszczało cokolwiek złowieszczo, wyrażając stanowczą dezaprobatę dla takiego traktowania swojej osoby. Przeklną pod nosem, z irytacją podnosząc pluszaka z podłogi.

− Zabawki, same zabawki – prychnął.

− Tak to już jest, gdy ma się dzieci.

Uśmiechnął się nieznacznie, słysząc głos Natalii. Odwrócił się powoli, podszedł do kobiety, chwycił ją za ramiona i pocałował namiętnie.

− Jest już późno, nie powinnaś spać? – zapytał, szarmancko unosząc jedną brew.

− Oczywiście – przewróciła oczami. – Ale pomyślałam, że mógłbyś jeszcze sprawdzić wyniki?

− O tej porze? – zmarszczył ze zdziwieniem czoło. – Zresztą myślisz, że już są? Na stronie pisze, że to może potrwać kilka dni…

− Albo czterdzieści osiem godzi – prychnęła Nat. – Nie mam pojęcia, czy już przebadali próbki, ale spróbować zawsze warto, co nie?

Zacisnął usta w wąską kreskę. Wypuścił narzeczoną z objęć, skrzyżował ręce na piersi i odwrócił wzrok. Przygryzł nerwowo wargę, bijąc się z własnymi myślami.

− Samik…

− Boję się okej! – wybuchnął niespodziewanie. – Po prostu się boję! − Zaciśniętą pięścią uderzył w ścianę.

− Ale czego? – Argentynka nie bardzo rozumiała reakcje mężczyzny. – Przecież omawialiśmy to już chyba z tysiąc razy.

− Czego się boję?! A czego mogę się bać?! – Guillaume nie potrafił opanować szalejących emocji. – Boję się, że test wypadnie pozytywnie. Dlaczego? Bo wtedy całe nasze życie wywróci się do góry nogami. Nie chodzi tylko o mnie, o ciebie i Isaaca. Chodzi o nasze rodziny, o twoją rodzinę! Jak ja im to niby wytłumaczyć! Jezu, przecież wpadną w szał! Twój ojciec…

− Uspokój się, Guillaume. – Stanowczy głos Natalii gwałtownie sprowadził przyjmującego na ziemię. Chwyciła nadgarstek przyjmującego i zmusiła go, by opuścił rękę.  – Twoje zamartwianie się, do niczego nie doprowadzi. A już na pewno nie w tym momencie. Nad tym wszystkim pomyślimy później, a teraz lepiej sprawdź wyniki.

Zgarbił się mimowolnie i posłusznie pokiwał głową. Włączy stojący na niskiej ławie laptop, wstukał w wyszukiwarkę odpowiedni adres, potem dane i nacisnął enter.

Sekundy ciągnęły się niemiłosiernie. Jego serce biło coraz wolniej, dosłownie czuł na karku przyspieszony oddech Nat.

W końcu strona załadowała się. Szybko przebiegł wzrokiem po tekście.

− Próbka A, próbka B… − zamarł. Wyprostował się gwałtownie i powoli spojrzał na Natalii. – Jest zgodność… − głos mu się załamał. Schował twarz w dłoniach, a jego ciałem wstrząsnęły dreszcze. Jeszcze do niedawna łudził się, że to tylko głupi sen, że sobie coś ubzdurał. Ale teraz dotarła do niego brutalna prawda.

Isaac Antiga był jego synem.

                                                              

---

Udało mi się znaleźć czas, by siąść do komputera, więc z przyjemnością przedstawiam wam już dwudziesty rozdział tego opowiadania. Przyznam, że nie mogę uwierzyć, jak szybko minął ten czas. Mam wrażenie, że jeszcze nie dawno opisywałam pojawienie się Isaaca w Warszawie.

Mam nadzieję, że wam rozdział się podobał, bo ja osobiście strasznie się przy nim namęczyłam. Jest to kolejny „decydujący” rozdział i jeśli poprzedni ( osiemnasty) pisało mi się całkiem przyjemnie, to ten… Mam po prostu wrażenie, że jest sztywny.

Dobra, koniec tego narzekania, bo to i tak do niczego nie prowadzi.

Pozdrawiam i widzimy się pod waszymi blogami.

Violin