Rozdział 9

Shoe nie miał pojęcia, co go obudziło. Nie dźwięk, nie światło, a raczej… przeczucie? Tak, przeczucie, że dzieje się coś niepokojącego. Przewrócił się na drugi bok i spojrzał na zegarek. Dochodziła trzecia w nocy, a w mieszkaniu panowała zupełna cisza. Nawet woda nie stukała w rurach, co zdarzało się wyjątkowo rzadko.

Coś mu jednak nie pasowało. Zsunął się powoli z łóżka, a potem na palcach przeszedł do salonu. Gdy tylko przekroczył próg, zastygł, jak rażony piorunem. W pomieszczeniu nie było nikogo. Leżanka Nicolasa była pusta, a kołdrę ktoś starannie ułożył w kostkę.

Evans przeklną pod nosem. Nerwowo zajrzał za kanapę i odetchnął z ulgą, widząc, że nadal stoi tam plecak z rzeczami współlokatora. To oznaczało, że chłopak jedynie wybrał się na nocny spacer, a nie zdecydował się na spontaniczną ucieczką.

Atakujący wahał się przez kilka sekund, jednak w końcu, klnąc na czym świat stoi, zaczął zbierać się do wyjścia.

– Kiedyś coś mu zrobię – warknął, zakładając puchową kurtkę. – Wędrówek w środku nocy mu się zachciało, też coś! – prychnął.

Trzy razy upewnił się, czy prawidłowo zamknął mieszkanie i dopiero wtedy zbiegł po schodach. Gdy stanął przed blokiem, wybrał numer Nicolasa, mając nadzieję, że ten odbierze i atakujący będzie mógł na niego nakrzyczeć.

Jeden sygnał, drugi, trzeci…

Tu poczta głosowa…

– Zabiję idiotę, po prostu urwę mu głowę! – Zirytowany Sharone nacisnął czerwoną słuchawkę.

Westchnął cicho, schował telefon do kieszeni i z zrezygnowaniem rozglądnął się wokół. Był zupełnie sam, nikt nie włóczył się po osiedlu przy przygaszonym świetle latarni.

Nikt po za Nicolasem.

– Gdzie mógł pójść? – zastanawiał się Kanadyjczyk, idąc w pierwszym lepszym kierunku. – I po co? W takim mrozie? Nie mógł usiedzieć na czterech literach, jak każdy porządny człowiek? Czy to aż takie trudne? –  mruczał pod nosem. –  Idiota! – Wściekle kopnął przypadkowy kamyk.

I zamarł. Kamyk potoczył się po brudnej kostce i zatrzymał się tuż obok pary czarnych, wysokich butów.

Takich samych, jakie nosił Nico.

Evans powoli podniósł głowę. Przed nim stał nie kto inny, tylko Nicolas we własnej osobie. Chłopak stał bokiem do siatkarza i pustym wzrokiem wpatrywał się w blok przed sobą. Miał nieobecny wyraz twarzy, jakby myślami był w zupełnie innym świecie.

– Oszalałeś?! –  Na widok kumpla, Shoe dosłownie zagotował się w środku. – Gdzie się szlajasz po nocy?!

– Musiałem pomyśleć – odpowiedział zupełnie spokojnie Francuz.

– O trzeciej nad ranem?! Nie masz kiedy myśleć.

Powoli pokręcił głową, nadal nie zaszczycając Sharone’a nawet jednym spojrzeniem.

Atakujący westchnął głęboko. Niepewnie zrobił kilka kroków, by stanąć ramię w ramię z współlokatorem.

– O czym myślisz? – zapytał cicho, starając się opanować szalejące emocje.

– O moich rodzicach – przyznał szczerze Nicolas. – O tym, dlaczego mnie zostawili. Dlaczego mnie nie chcieli. Dlaczego straciłem przez nich dzieciństwo. – Wściekle zacisnął pięści.

– Na pewno był jakiś powód, pewnie ważny. – Spróbował pocieszyć go Shoe. – Na pewno, gdy im powiesz kim jesteś, bardzo się ucieszą.

– No nie wiem, jakoś nie wygląda na to, by bardzo za mną tęsknili – prychnął Nico, a potem widząc, jak atakujący unosi pytająco brew, wyjaśnił: – Obserwowałem ich. Są szczęśliwi. Mają dwójkę dzieci. Prowadzą normalne życie i nic nie wygląda na to, by brakowało im syna sprzed dwudziestu lat.

Shoe spuścił wzrok. Odchrząknął nerwowo. Nie miał pojęcia, co powiedzieć. Nigdy nie znalazł się w takiej sytuacje i nigdy znaleźć się nie chciał.

Kątem oka spojrzał na twarz kolegi. Westchnął, a potem wyprostował się powoli. Nie mógł tego tak po prostu zostawić.

– Opowiedz mi coś więcej – poprosił. – Sam powiedziałeś, że potrzebujesz mojej pomocy.

Przez ciało Nicolasa przeszedł dreszcz. Z świstem wypuścił powietrze.

– Skoro chcesz – zgodził się ostrożnie. – To dobrzy ludzie. Normalne, kochające małżeństwo. Przynajmniej na takich wyglądają. Mam dwójkę młodszego rodzeństwa. Brata i siostrę. Moi rodzice… wydają się być dla nich dobrzy. Naprawdę. Dlatego tym bardziej nie rozumiem, dlaczego mnie zostawili?! – jęknął, z wyrzutem patrząc w niebo.  Zaraz jednak znów wlepił spojrzenie w brudną kostkę. – I… miałeś rację, mówiąc, że ich kiedyś widziałeś. Nie wybrałem cię przez przypadek.

Sharone zabraniał. Miał rację? Naprawdę znał rodziców Nicolasa? Ale jak to…?

– Kim oni są? – zapytał drżącym głosem.

Ale Nico nie odpowiedział. Odwrócił się, minął Evansa i ruszył z powrotem w kierunku mieszkania.

Shoe ruszył za nim dopiero po kilku sekundach. Po kilku długich sekundach, w czasie których w jego głowie zaczęła kiełkować przerażająca myśl. Gdzieś w głębokich zakamarkach umysły, zaczął układać puzzle, które dawały jeden, konkretny obraz – rodziców Nicolasa.

***

Stephane przeczesał dłonią włosy, odetchnął głęboko i dopiero wtedy nacisnął klamkę. Powoli wszedł do mieszkania. Dochodziła trzynasta, właśnie odwiózł Manoline na trening, a Timiego i Isaaca do kina, więc miał prawie stu procentową pewność, że zastanie żonę samą. Nie chciał, by ktokolwiek im przeszkadzał.

– Już wróciłeś? – Miał rację. Wystarczyło by przekroczył próg, a z łazienki wychyliła się Stephanie. – Myślałam, że będziesz wcześniej. – Skrzyżowała ręce na piersi i zmierzyła męża podejrzliwym spojrzeniem.

– Musiałem coś jeszcze załatwić – wyjaśnił, przepraszająco rozkładając ręce. – Można powiedzieć, że mam dla ciebie prezent – dodał tajemniczo.

Uniosła pytając brew.

– Prezent? – prychnęła. – A z jakiej to okazji?

Uśmiechnął się tajemniczo. Powoli zaczął iść w kierunku kobiety, jednocześnie otwierając przewieszoną przez ramię torbę. Gdy dzieliło ich już tylko kilka centymetrów, pochylił się i czule pocałował żonę w szyję.

– Niespodzianka – szepnął, a potem wyjął z torby… dwa małe, pluszowe misie.

Na ich widok Stephanie kompletnie zbaraniała.

– Ale… Stephane… co to… co to ma być? – jąkała się, spoglądając to na pluszaki, to na trenera.

– Zobaczyłem je na wystawie i po prostu nie mogłem się oprzeć – wyznał szczerze. – Czyż nie są urocze?

Bezwiednie pokiwała głową. Niedźwiadki niewątpliwie były kochane. Mięciutkie, z beżową sierścią, czarnymi oczkami i czerwonymi muchami pod szyją. Były idealne.

– Na pewno spodobają się maleństwom – dodał, obejmując ukochaną w pasie.

Znów przytaknęła. Nadal wpatrywała się w misie nieprzytomnym wzrokiem, jakby były tworami z innej planety. Widząc jej zaskoczenie, Stephane mocniej przytulił żonę, a prawą dłoń wplótł w jej włosy.

Nagle jednak kobieta wyprostowała się jak rażona piorunem. Wyplątał się z objęć męża, a potem, za nim ten zdążył zareagować, zniknęła w drzwiach sypialni.

– Stephanie!

Od razu ruszył za nią. Widok, który zastała zupełnie złamał mu serce. Stephanie siedziała na łóżku, z kartonowym pudełkiem na kolanach i wymiętym zdjęciem w dłoni. Łzy bezgłośnie lały się po jej policzkach, a ramiona drżały.

– Stephanie…

Usiadł obok i ostrożnie objął ją ramieniem. Pozwolił, by wtuliła się w jego tors, by łzy moczyły klubową koszulkę.

– Miałaś już tego nie wyjmować – powiedział w końcu, uspokajająco gładząc kobietę po plecach.

– Nie potrafię – wychrypiała. – Nie potrafię, po prostu nie potrafię. Nasz chłopiec, nasze dziecko… – rozszlochała się na dobre.

Pokręcił z rezygnacją głową. Delikatnie zabrał żonie zdjęcie, schował z powrotem do pudełka, zamknął je, a potem wstał i odstawił na właściwe miejsce. Na ostatnią półkę w ich wspólnej szafie. Potem odwrócił się, przykucnął przed Stephanie i chwycił jej dłonie.

– Spójrz na mnie, skarbie  – poprosił.

Powoli uniosła wzrok. Spojrzał w jej załzawione oczy. Za każdym razem, gdy widział żonę w takim stanie, gdy wracała przeszłość, miał ochotę wyć z bezsilność, ale musiał być silny. Dla niej.

– Wiem, że to trudne – zaczął, siląc się na najspokojniejszy głos na jaki było go stać. – Spotkała nas tragedia i nigdy się z nią do końca nie pogodzimy. Ale od śmierci Nica minęło dwadzieścia lat. Nie możemy pozwolić, by po dwudziestu latach to nadal nie pozwalało nam się cieszyć. Szczególnie, że nauczyliśmy się już z tym żyć.

Przełknęła głośno ślinę, a on uniósł dłoń i opuszkami palców przejechał po policzku żony.

– Jesteś zmęczona – szepnął. – Wyczerpana. Przepraszam, że tyle rzeczy zwaliło ci się na głowę. Isaac, bliźniaki… Chyba średnio się w tym wszystkim spisałem – prychnął.

Uśmiechnęła się mimowolnie. Stephane uznał to za znak, że jest choć odrobinę lepiej, więc podniósł się i znów usiadł obok ukochanej.

– Uśmiechnij się jeszcze raz – poprosił. Gdy wykonała prośbę, uniósł rękę, a potem  odgarnął z jej twarzy jasne kosmyki włosów. – Od razu lepiej.

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale w jej oczach powoli znikał smutek.

– Naprawdę się cieszysz – stwierdziła z niedowierzaniem.

– Jak najbardziej – Trener wzruszył ramionami tak, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. – W końcu niecodziennie zostaje się ojcem bliźniaków, prawda? – Chwycił jednego z misiów i ostrożnie włożył go w dłoń żony. – Wiem, że jesteś przemęczona, że boisz się, jak sobie z tym wszystkim poradzimy, ale przez to nie jesteś sobą. Chcę żeby wróciła moja Stephanie – stwierdził. – Ogarnięta, logicznie myśląca, ale uśmiechnięta, dobra Stephanie, moja ukochana żona, która na pewno w głębi duszy cieszy się na myśl, że znów będziemy rodzicami.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Ścisnęła pluszowego niedźwiadka, a potem znów spojrzała na męża.

– Jestem w ciąży – powiedziała pewnym głosem. – Na początku października w naszym życiu pojawią się dwie małe istotki. Zupełnie małe, którymi trzeba będzie się zająć i które pokochamy. Chociaż nie! – przerwała nagle. – Które już kochamy – szepnęła, przysuwając się bliżej i powoli całując trenera.

– Czekałem na to cały tydzień! – Poderwał się gwałtownie, pochwycił Stephanie w ramiona, by w końcu okręcić ją wokół siebie.

– Puść mnie, wariacie! – roześmiała się głośno.

W odpowiedzi Stephane położył kobietę na łóżku, a sam legł obok niej, z wyrazem ulgi wypisanym na twarzy.

– Poleżmy tak sobie, dobrze? Żeby dzieciaki też trochę odpoczęły – poprosił, kładąc dłoń na brzuchu fizjoterapeutki. – Porozmawiamy sobie spokojnie, nacieszymy obecnością drugiej osoby i w ogóle…

– Mów, czego chcesz.

– Dlaczego, miałbym czegokolwiek chcieć?! – zaprotestował gwałtownie. – Może po prostu mam ochotę spędzić czas z ukochaną żoną.

– Jasne. – Przewróciła oczami. – A ja jestem królowa Elżbieta. Oczywiście, że wierzę w twoje intencje, dotyczące  wspólnego spędzania czasu, ale znam cię nie od wczoraj. Widzę, że coś cię jeszcze dręczy i potrzebujesz pomocy swojej ukochanej, wspaniałej, wszechwiedzącej żony, czyli mnie! – Uśmiechnęła się ironicznie.

– Wróciła moja Stephanie – prychnął śmiechem, a potem obrócił się i szybko cmoknął kobietę w nos. – Masz racje, mam jeszcze jeden, malutki problem. O taki tyci, tyci. – Pokazał na palcach niewielką odległość.

– Chodzi o Joyce i Andrzeja, prawda?

– Nic się przed tobą nie ukryje! – jęknął, opadając na poduszki, na co łóżko zareagowało żałosnym skrzypnięciem. – Nic, a nic!

– Taką mam pracę. – Wzruszyła ramionami. – Ale żaby ci pomóc, potrzebuję więcej szczegółów.

Stephane odchrząknął nerwowo. Z zakłopotaniem zaczął skubać róg pościeli.

– Chłopaki twierdzą, że Andrzej się zakochał – zaczął niepewnie. – Bo dziwnie się zachowuje, jest nieobecny, a gdy dostał od tej dziewczyny numer, to nie miał pojęcia, co z nim zrobić. Zgadzam się z nimi, ale jest jeden problem.

– Tą dziewczyną najprawdopodobniej jest Joyce – dokończyła za niego Stephanie. – Martwisz się, że twój zawodnik zakochał się w twojej siostrze.

– Dokładnie – przytaknął. – A ostatnio nie skończyło się to dobrze, dodatkowo znają się od niespełna tygodnia! Jak w ogóle mógłby się w niej chociaż zauroczyć!

Powoli pokiwała głową. Myślała przez kilka chwili, mechanicznie głaszcząc płaski brzuch.

– Ufasz Andrzejowi? – zapytała w końcu.

– Oczywiście! – prychnął. – Ale Joyce to moja mała siostrzyczka, którą niedawne skrzywdził jakiś idiota. Nie chcę, by to się powtórzyło.

– Nigdy nie masz pewności, co się wydarzy, ale pamiętaj, że Jonasa znała prawie osiem lat – zauważyła. – Wydawało się, że zna go na wylot, ale on i tak ją zdradził. Może tym razem powinna działać bardziej spontanicznie – zasugerowała.

Stephane nerwowo przygryzł wargę.

– Może masz racje…

– Na pewno ją mam – prychnęła Stephanie. – Widziałam, jak Joyce patrzy na Andrzeja na meczu. Coś czuję, że tym razem wszystko skończy się ślubem! – Klasnęła wesoło. – A jak wiesz moje przeczucie jeszcze nigdy się nie myliło.

Roześmiał się głośno. Pochylił się nad żoną, spojrzał w jej niebieskie oczy i uśmiechnął się szeroko.

– Ufam ci – mruknął. – I mam nadzieję, że za jakiś czas na ich weselu zatańczymy nie tylko my, ale też czworo naszych dzieci.

***

Joyce nasunęła na oczy fioletowy kapelusik, a potem spojrzała w lewo, w prawo i szybko przebiegła na drugą stronę ulicy. Przez plac przed Pałacem Kultury jak zwykle przelewał się tłum ludzi, ale ona bez problemu dostrzegła Wronę. W końcu ponad dwa metry wzrostu robiły swoje.

– Czyli jednak nie przestraszyłeś się mojego kochanego braciszka? – zaśmiała się, podchodząc do siatkarza.

Mężczyzna wzdrygnął się mimowolnie, ale zaraz, gdy tylko odwrócił się do Francuski, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Gdybym brał sobie do serca każde słowo Stephana, to już dawno wylądowałbym w psychiatryku – przyznał. – Zresztą, nie mógłbym odpuścić popołudnia w tak doborowym towarzystwie. – Nerwowo przeczesał dłonią włosy.

Posłała mu czuły uśmiech i dygnęła sztucznie, niczym profesjonalna księżniczka.

– Dla mnie to również będzie zaszczyt.

Nie mógł nie odpowiedzieć uśmiechem. Wahał się przez kilka sekund, ale w końcu wyprostował się dumnie i zaoferował kobiecie swoje ramię, co przyjęła z wielką przyjemnością.

– Zapraszam więc na najlepszy obiad w Warszawie. Przynajmniej na jeden z najlepszych – poprawił się szybko. – A potem na krótki spacer.

– Krótki? – Uniosła pytająco brew.

– Może trochę dłuższy.

W oczach Joyce błysnęło zainteresowanie. Spacer? Robiło się coraz ciekawiej, a ona nie zamierzała protestować. „W końcu musisz sobie pozwolić na odrobinę spontaniczności” pomyślała.

– To idziemy? – zapytała wesoło.

– Oczywiście!

Wyrwany z zamyślenia Andrzej odchrząknął nerwowo, a potem poprowadził kobietę ulicami Warszawa. Szli niecałe dziesięć minut, w prawie zupełniej ciszy. Wrona zastanawiał się, jak rozpocząć rozmowę, za to Jocelyne po prostu cieszyła się obecnością drugiej osoby.

„Bije od niego jakieś takie… ciepło” stwierdziła w pewnym momencie. Uśmiechnęła się pod nosem i mimochodem mocnej ścisnęła ramię mężczyzny. „Dziwnie się przy nim czuję” przyznała przed sobą. „Tak… przyjemnie. Jak dawno się czułam.” Nieznacznie pokręciła głową. Coś w tym było, ale co? W końcu znała siatkarza od niespełna tygodnia, widzieli się tylko kilka razy. Nie było w tym nic niezwykłego, gdy człowiek przyjeżdża w nowe miejsca, zawsze nawiązuje jakieś znajomości.

Ale ta była inna. Gdzieś w podświadomości, że to coś więcej.

W końcu dotarli do restauracji. Gdy usiedli przy stoliku, Joyce stwierdziła, że ma dość tej niezręcznej ciszy.

– To… powiedz mi, dlaczego wybrałeś właśnie to miejsce? – zapytała, uważnie rozglądając się po sali. – Bo nie powiesz, że wybierałeś na chybił trafił.

– Nie. – Andrzej szybko pokręcił głową. – Jest jeden bardzo, ale to bardzo ważny powód. –  Milczał przez chwilę, budując napięcie, aż w końcu wyznał całą prawdę. – Mają tu najlepszą szarlotkę w mieście.

Joyce roześmiała się serdecznie. Więcej nie było im trzeba. Napięcie zniknęło i od tego momentu rozmawiali już normalnie, o wszystkim i o niczym. Śmiali się co pewien czas, swobodnie przeskakiwali z jednego tematu na drugi. Ona nie mogła się nacieszyć kolejnymi anegdotkami z życia siatkarzy, za to on nie odrywał od niej oczu.

Gdzieś między daniem główny, a deserem, Joyce pochyliła się nad stołem i spojrzała Andrzejowi prosto w oczy.

– Możesz odpowiedzieć mi na jedno pytanie? – zaczęła tajemniczo.

– Zależy, jakie to będzie pytanie. – Wzruszył ramionami siatkarz. – Bo na przykład nie odpowiadam na pytania dotyczące mojej brody.

– Dlaczego nie masz dziewczyny?

Zamrugał szybko, a ona uśmiechnęła się triumfalnie. Oczywiście tylko w duchu, by nie deprymować towarzysza.

– Skąd wiesz, że nie mam? – zapytał lekko zachrypniętym głosem. Była przekonana, że w tym momencie, środkowy zadaje sam sobie pytanie, który kolega się wygadał i zdradził jego obecną sytuacje uczuciową.

Albo raczej, który jeszcze rozmawiał z Joyce.

– To proste. Gdybyś miał dziewczynę, to z nią byś tutaj siedział, nie zemną – wyjaśniła, nieznacznie stukając palcem o blat stołu. – Nie znam faceta, który tak po prostu zaprosiłby kobietę na obiad, jeśli gdzieś tam czeka na niego partnerka. – Specjalnie zignorowała fakt, że to ona tak naprawdę zaprosiła jego. Była ciekawa, jak zareaguje.

Andrzej zaśmiał się nerwowo, a potem odetchnął głęboko, upił łyk lemoniady, znów odetchnął, odchylił się na krześle i dopiero wtedy postanowił się odezwać.

– To długa historia – zaczął niepewnie.

– Mam dużo czasu. – Francuzka ostentacyjnie zamieszała słomką w swoim napoju. – Mnie się już nigdzie nie spieszy. – Wiedziała, że Wrona po prostu się denerwuje, ale postanowiła troszkę się z nim podrażnić.

– Chyba po prostu nie mam szczęścia do kobiet – stwierdził, nie patrząc na Jocelyne. – Albo w ogóle nie są mną zainteresowane, albo to fanki, dla których jestem po prostu siatkarzem, albo dla nich to kolejny związek, który ja wziąłem zbyt serio, albo po prostu się nie dogadujemy. Mam pecha – mruknął, beznamiętny wzrok wlepiając w gładki obrus.

Joyce przekrzywiła głowę i zmierzyła Wronę uważnym spojrzeniem. Zrobiło jej się żal chłopaka. Jego twarz zdradzała, że cała sprawa jest o wiele poważniejsza niż się wydawała.

– Możesz odpowiedzieć mi na pewne pytanie? – odezwała się cicho.

– Przecież właśnie to zrobiłem – zaśmiał się nieznacznie.

Pokręciła głową. Ostrożnie, starając się nie wystraszyć Andrzeja, przykryła swoją dłonią jego dłoń.

– Chcesz znaleźć kogoś, z kim spędzisz resztę życia, prawda? – zapytała.

– Oczywiście! – prychnął. – Jak każdy. Moi koledzy żenią się, zostają ojcami, a gdy ja wracam z treningu, to czeka na mnie tylko Lambo.

– Lambo?

– Mój pies. – Machnął lekceważąco lewą ręką. Na prawej nadal tkwiła dłoń Joyce. – Ja też… ja też by tak chciał – przyznał. – Wiesz… znaleźć tę jedyną, założyć rodzinę, mieć obok kogo budzić się codziennie rano. – Zacisnął pięści, ale zaraz westchnął głęboko i znów zgarbił się nieznacznie. – A ty? – zapytał niespodziewanie.

Zaskoczona Jocelyne zamarła na ułamek sekundy, ale zaraz uśmiechnęła się z rezygnacją.

– A  ja myślałam, że kogoś takiego znalazłam – wyznała. – Ale w tym wypadku to też było jednostronne. Przeliczyłam się co do osoby Jonasa, choć wcześniej wydawało mi się, że sprawdziłam go na wszystkie strony.

– Jonasa? – Wrona uniósł pytająco brew. – Twojego byłego?

Przytaknęła szybko.

– Dlatego tym razem zdecydowałam się postawić na spontaniczność. Gorzej już nie będzie! – roześmiała się szczerze.

On uśmiechnął się szeroko. W tym momencie kelner przyniósł desery, więc rozmowa znów zaczęła toczyć się wokół jakiś błahostek. Gdy skończyli, przez całe pięć sekund spierali się o rachunek, ale Andrzej nie dał się przekonać i sam zapłacił za wszystko. Zresztą Joyce protestowała tylko tak dla zasady, trochę też, by przetestować Wronę.

– Czyli teraz spacerek? – zapytała, gdy stanęli przed restauracją.

– Jak najbardziej – odparł siatkarz, zapinając kurtkę. – Tylko najpierw porządnie zawiąż szalik. Bo jeszcze się przeziębisz.

Prychnęła śmiechem, ale posłusznie wykonała polecenie. „Troszczy się o mnie” pomyślała mimochodem. Ciepło jej się zrobiło na sercu, gdy Andrzej znów wziął ją pod ramię. Wróciło to dziwne uczucie, dziwne ciepło, które dosłownie od niego promieniało.

Przechadzali się ulicami Warszawy. Dochodziła piąta, zaczynało się ściemniać i robiło się coraz zimniej. Joyce szczelniej opatuliła się szalikiem.

–Odprowadzę cię do mieszkania – zaproponował Wrona, gdy tylko zobaczył, że kobieta zaczyna się trząść. – Jest już późno, nie powinnaś wracać sama.

– Mam prawie trzydzieści lat – próbowała protestować, choć tak naprawdę sama nie wiedziała po co. 

– A ja dwa metry wzrostu – zripostował siatkarz.

Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale nie powiedziała już ani słowa. Tak naprawdę w duchu cieszyła się, że Andrzej będzie jej towarzyszyć. Wtuliła się w jego ramię i nieznacznie przymknęła oczy. Dawno nie czuła się tak… bezpieczna? Spokojna? Jakby wybladłe siniaki na nadgarstku powstały wiele lat wcześniej, a nie przed tygodniem.

– Mam nadzieję, że podobał ci się dzisiejszy dzień.

Z zamyślenia wyrwał ją głos środkowego. Zaskoczona stwierdziła, że stoją już przed właściwym blokiem.

– Był wspaniały – powiedziała, uśmiechając się szeroko. – Naprawdę… Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś to powtórzymy. – Założyła za ucho kosmyk włosów, który wysunął się spod kapelusza.

– Ja… ja też. – Powoli pokiwał głową. – I to nie długo.

Nie odpowiedziała. Zapadła niezręczna cisza. Choć dotarli już na miejsce, to Wrona nadal nie wypuszczał jej z objęć. Wpatrywali się w swoje oczy, a Jocelyne miała wrażenie, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi.

Jednak nagle Andrzej zrobił coś, czego żadne z nich się nie spodziewało. Pochylił się nieznacznie i czule pocałował Francuzkę w czoło.

– Śpij dobrze – szepnął, a potem odwrócił się na pięcie, odchodząc w swoją stronę.

A Joyce nadal stała tam, przed blokiem, zszokowana, zastanawiając się, kiedy ostatnio ktoś troszczył się o jej sen.

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam Wam rozdział dziewiąty. Jestem z niego całkiem zadowolona, choć inaczej sobie wyobrażałam niektóre sceny. Mam jednak nadzieję, że Wam przypadł on do gustu. Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze i z góry za wszystkie dziękuję. Naprawdę dają one niesamowitego kopa. 

Pozdrawiam

Violin