Rozdział 5

Nicolas opierał się o ścianę i zaintrygowany obserwował Sharone’a, który od kilkunastu minut uwijał się w kuchni, jak mała, pracowita pszczółka. Wyglądało to cokolwiek zabawnie, bo chłopak miał ponad dwa metry wzrostu i co chwilę uderzał głową o którąś szafkę.

– Jak tak dalej pójdzie, to będziesz miał na łbie całe Himalaje – zaśmiał się Nico, gdy Evans po raz kolejny przeklną pod nosem. – Powiesz mi w końcu, co przygotowujesz?

– Zaraz się dowiesz – odburknął siatkarz. – Zresztą ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

– Ja i tak już dawno się w nim znalazłem – westchnął chłopak, siadając na krześle przy wysokim blacie. – Mam nawet wyrobioną kartę stałego klienta.

– W to nie wątpię. Powiedziałbym nawet, że przysługuje ci zniżka pięćdziesiąt procent na wszystkie tortury – zripostował Shoe.

– A ty to niby wzór cnót wszelakich?

– Oczywiście, jak śmiesz w to wątpić! – Pogroził kuchenną łopatką. – Nawet w szkole grałem aniołka.

– Chyba upadłego – prychnął Francuz. – A kiedy będę mógł zobaczyć, co przygotowałeś na kolacje.

– Już… teraz! – Atakujący ostatni raz przerzucił coś na patelni, a potem odsunął się i postawił przed współlokatorem talerz pełen…

– Placuszki? To są placuszki? – Nicolas podejrzliwie szturchnął widelcem kawałek niekształtnego ciasta. – Jesteś pewien, że się nie otruję.

– Oczywiście, że nie! – Oburzył się Shoe. – Autorki przepis mojej mamy, najlepsze placuszki w całym Toronto!

– Skoro tak mówisz…

Nico nie był jednak specjalnie przekonany do swojego posiłku. Niepewnie odkroił sobie malutki kawałek i powoli włożył do buzi. Żuł przez kilka długich sekund, aż w końcu na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– To jest naprawdę dobre – stwierdził. – Prawie tak dobre, jak moje ciasteczka.

– Dziękuję. – Evans uśmiechnął się cierpko. – Czyli wychodzi na to, że we dwójkę zdecydowanie z głodu nie umrzemy.

– Chłopie, co ty mówisz?! – Nicolas odkroił sobie kolejny, tym razem zdecydowanie większy kawałek. – Rzuć siatkówkę i załóżmy knajpę! Uwierz mi, zarobimy miliony!

Sharone obdarzył go jedynie pobłażliwym spojrzeniem. Z każdą kolejną godziną jego nowy towarzysz niedoli robił się coraz bardziej otwarty, a on coraz bardziej przekonywał się do swojego pomysłu.

– Wiesz co – zaczął, siadając naprzeciwko. – Ja chyba jednak zostanę przy siatkówce. Tak dla dobra ludzkości.

***

Stephane cicho pchnął drzwi mieszkania. Dochodziła szósta po południu. Timo był na treningu, Manoline pewnie odrabiała lekcje, a Isaac siedział w swoim pokoju, ewentualnie oglądał jakiś program przyrodniczy w salonie. A to oznaczało, że Stephanie jest w kuchni zupełnie sama. Wiedział, że musi z nią bardzo poważnie porozmawiać. I to nie tylko z powodu bliźniaków.

Miał racje. Kobieta krzątała się po niewielkim pomieszczeniu. Zajęta przygotowywaniem kanapek do szkoły, nie zauważyła przyjścia męża.

– Cześć, skarbie – szepnął, czule całując żonę w szyję. Wystraszona, wzdrygnęła się mimowolnie, a mężczyzna w odpowiedzi oberwał ścierką w ramię.

– Nie strasz mnie tak więcej – fuknęła. – Chcesz żebym zeszła na zawał i zostawiła cię samego z tą wesołą gromadkę? – Skrzyżowała ręce na piersi.

Roześmiał się cicho.

– Biorąc pod uwagę, że za kilka miesięcy będzie ona jeszcze większa, to nie wiem, czy bym sobie poradził.

Zbladła gwałtownie. Odwróciła się do trenera plecami i wróciła do robienia kanapek.

– Hej, powiedziałem coś nie tak? – zapytał, marszcząc ze zdziwieniem brwi. – Stephanie! – podniósł nieznacznie głos, gdy zignorowała jego pytanie.

Zirytowana, odwróciła się na pięcie i oparła o kuchenny blat.

– Powiedz mi jeszcze raz, jak ty to sobie wyobrażasz? Bliźniaki? Isaac? Teraz? Stephane, wyjeżdżasz na początku maja i nie będzie cię przez całe dwa miesiące! W przyszłym roku będzie to samo! Poradzę sobie, będę musiała, ale jednak… – Zacisnęła wściekle pięści, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa. – Do tego jeszcze inni…

Spojrzał na nią z niedowierzeniem. Znowu poruszała ten temat?

– Dlaczego tak strasznie obchodzi cię opinia innych?

Spuściła wzrok. Drżącą dłoń położyła na brzuchu. 

– Nie chodzi o mnie – wyszeptała. – Chodzi o nie. Gdy pójdą do szkoły, my będziemy przed pięćdziesiątką. To już brzmi dziwnie.

– Wiem – przytaknął. – Ale wieku sobie nie zmienimy, choćbyśmy nie wiem jak bardzo chcieli. Zresztą, czy to jest naprawdę aż tak wielki problem?

– Nie rozumiesz – pokręciła głową. – Nie wiem jak ty, ale ja widzę co się dzieje wokół. Dzieci rodzą parom o piętnaście, szesnaście lat młodszym. Gdy za osiem lat pójdziesz na wywiadówkę, będziesz pewnie najstarszym ojcem w sali – zauważyła cierpko.

– Po pierwsze  – zaczął najspokojniejszym głosem na jaki było go stać. – To, czy ja powiedziałem, że jakoś bardzo będzie mi to przeszkadzać? A po drugie, to zauważ, że w przypadku ty „młodszych par” – Nieudolnie zakreślił w powietrzu cudzysłów, na co Stephanie mimowolnie prychnęła śmiechem. – Mamy najczęściej do czynienia z pierwszym dzieckiem, a w naszym wypadku to będzie trzecie i czwarte maleństwo. – Uśmiechnął się chytrze, a potem objął żonę w pasie i pocałował delikatnie. – Mamy doświadczenie.

– Mamo!

– Właśnie o tym mówię.

Do pomieszczenia wpadła Manoline. Płowe włosy miała związane w niechlujny kucyk, a na widok upaćkanej brokatem koszulki, Stephanie jedynie z rezygnacją pokręciła głową.

– Coś się stało? – zapytała.

– Oczywiście, że się stało, mamo! – Dziewczynka tupnęła wściekle. – Normalnie konie świata, tragedia i… O, cześć, tato.

– Cześć, maleństwo. – Stephane uśmiechnął się szeroko do córki.

– Mam dziesięć lat, tato! Nie nazywaj mnie maleństwem!

– Dziewięć i pół.

– Dziewięć i siedem miesięcy.

– Ale nie dziesięć.

– Tato!

– Możemy przejść do konkretów – przerwała im Stephanie. –  To co się stało?

Manoline momentalnie się opanowała. Wyprostowała się dumnie i przybrała najbardziej poważną minę jaką potrafiła zrobić.

– Skończył mi się kolorowy papier! A muszę zrobić maskę karnawałową do szkoły! Na jutro!

– Kolorowy papier? – Kobieta uniosła pytająco brew. – Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? Kupiłybyśmy coś w weekend.

– Dzisiaj nam zadali!

– Naprawdę?

Many zagryzła wargę i wlepiła wzrok w czubki puchatych kapci.

– No… możliwe, że w czwartek. Ale to nie zmienia faktu, że nie mam kolorowego papieru!

Stephanie jedynie uśmiechnęła z pobłażaniem.

– To pomaluj farbkami białe kartki. Na pewno będzie oryginalniej – zaproponowała.

Dziewczynka w zamyśleniu podrapała się po brodzie, udając największych z grecki myślicieli ( ewentualnie postacie z bajek), ale w końcu uśmiechnęła się szeroko i rzuciła się rodzicielce na szyję.

– Dzięki, mamo! – Cmoknęła ja w policzek, a potem wybiegła z kuchni, tak szybko, jak się w niej pojawiła.

– Czasami jest niemożliwa – stwierdziła Stephanie, gdy w głębi mieszkania trzasnęły drzwi do pokoju dziewczynki.

– Wiem – przytaknął Stephane. – Ale widzisz, jak bliźniaki będą w szkole, to będziemy już pamiętać, by zawsze mieć w domu zapas kolorowego papieru. – Wyszczerzył się głupkowato.

Kobieta jedynie pokręciła głową z udawaną dezaprobatą, ale uśmiechała się nieznacznie. Trener uznał to za dobry znak, więc chwycił żonę za ramiona, przyciągnął do siebie i mocno przytulił.

– Mogę cię o coś zapytać? – szepnął, chowając twarz w jej jasnych włosach.

– Zależy o co – mruknęła.

– Dlaczego nie chciałaś bym był dzisiaj przy badaniach? – zapytał.

Zamarła. Wyplątała się z objęć męża, zrobiła krok w tył i dopiero wtedy zmierzyła go zimnym spojrzeniem.

– Naprawdę się nie domyślasz?

Rozłożył bezradnie ręce. Nie miał pojęcia, o co mogło chodzić kobiecie. Wydawało mu się, że zna swoją żonę wystarczająco dobrze, ale tym razem nic nie przychodziło mu do głowy. Czuł się zagubiony, nie wiedział, jak ma reagować. Sytuacja w przychodni dręczyła go przez cały dzień i skutecznie utrudniała skupienie się na czymkolwiek.

– Jeśli nie chcesz, to nie mów.

Spuściła wzrok. Nerwowo zagryzła wargę, a dłoń odruchowo położyła na brzuchu.

– Nie długo minie dwadzieścia lat – powiedziała cicho.

– Dwadzieścia lat? – Ze zdziwieniem zmarszczył czoło. – Od czego… Oh – W jednej chwili dotarło do niego, o czym mówi kobieta. Teraz zaczął wszystko rozumieć. Podszedł do Stephanie i znów zamknął ją w szczelnym uścisku. Poczuł, jak wtula głowę w jego tors, a po jej policzkach zaczynają płynąć łzy.

„Idiota, idiota” wyrzucał sobie, gdy uspokajająco głaskał żonę po plecach. „Jak mogłeś zapomnieć, że to już tyle czasu… Dwadzieścia lat.” Pokręcił z niedowierzaniem głową. Tyle się przez ten czas stało, mieli tyle wspaniały wspomnień, ale to jedno, bolesne, nadal było w nich żywe.

– Przepraszam – szepnął. – Nie powiązałem tego z twoim zachowanie.

– Rozumiem. – Uśmiechnęła się smutno. – Po prostu… znów wszystko będzie mi o nim przypominać. Znowu. To już dwadzieścia lat…

– Wiem. Ale nie myśl o tym teraz, dobrze? – poprosił. – Skupmy… skupmy się na weselszych sprawach. Tym razem na pewno wszystko skończy się dobrze i na początku października będziemy się cieszyć dwójką uroczych maluszków.

– Skoro tak mówisz… – Nie spojrzała mu w oczy. Wpatrywała się w jeden punkt, gdzieś na podłodze, zupełnie wyrwana z otaczającego świata.

Westchnął cicho. Mógł się tego spodziewać. Choć na co dzień żyli normalnie, to co pewien czas ból wracał. A w takie dni jak ten, uderzał z podwójną siłą.

Przez kilka długich minut stali tak, wtuleni w siebie, aż w końcu Stephane przypomniał sobie, że była jeszcze jedna bardzo ważna sprawa, którą musieli omówić. Druga, która od początku przedpołudniowego treningu nie dawała mu spokoju.

– Jak radzi sobie Isaac? – zapytał, nie wypuszczając żony z objęć.

– Na razie nie jest źle – wzruszyła ramionami. – Trochę spanikował, jak mu powiedziałam, że pójdzie do szkoły, ale już chyba się z tym pogodził. To mądry dzieciak, tylko że… – Nerwowo przygryzła wargę.

– Tylko, że co? – Uniósł pytająco brew.

– Tylko, że trochę oderwany od społeczeństwo – wyjaśniła. – Zachowuje się tak, jakby nigdy nie miał dłuższego kontaktu z innymi dziećmi.

– Może tak było. Nie mam pojęcie – przyznał szczerze. – Wiesz doskonale, że Danielle unikała z nami kontaktu. Zresztą z całą rodziną. Gdyby nie moi rodzice, to pewnie nie wiedzielibyśmy nawet, jak Isaac wygląda.

– Nie wiedzielibyśmy nawet, że istnieje – prychnęła Stephanie. – To, że spędzał od czasu do czasu z nami wakacje, to tylko i wyłącznie zasługa twojej mamy.

– Wiem – przytaknął. – Ale teraz do jego zagubienia dochodzi nam jeszcze jeden problem.

– Jaki? – Zmarszczyła czoło.

Westchnął cicho. Odsunął kobietę na długość ramion i spojrzał jej prosto w oczy.

– Guillaume Samica

***

Dokładnie w tym samym momencie ten sam Guillaume Samica pogwizdywał wesoło, przygotowując posiłek dla swojej ukochanej córeczki. Nie były to, jak w przypadku Stephanie, kanapki, lecz równie skomplikowana kaszka, o smaku ponoć bananowym, ale siatkarz szczerze w to wątpił.

– Musisz już teraz psuć jej słuch? – zapytała siedząca przy stole Natalii, słysząc jak je ukochany nieudolnie próbuję odtwarzać melodię z pewnej popularnej dziecięcej bajki. – Jak w przyszłości znienawidzi muzykę to będzie to twoja wina.

– Oh, ależ przecież Justin kocha jak prezentuję swój talent muzyczny. Prawda, skarbie? – pochylił się na córkę, na co ona zareagowała głośnym śmiechem i wesoło zamachnęła się ręką, nieudolnie próbując złapać nos mężczyzny. – Tatuś jest człowiekiem wielu talentów, nieprawdaż? Potrafi zrobić dosłownie wszystko!

– Oczywiście. – Natalii przewróciła oczami. – Szczególnie wtedy, kiedy przypala mleko.

Samik zamrugał szybko, przetwarzając otrzymaną informacje, a potem odwrócił się gwałtownie, wyłączył kuchenkę i desperacko zaczął dmuchać na garnek, próbując uratować choć resztki swojej godności.

Na niewiele się to zdało.

– Muszę zacząć od nowa. – Z żalem spojrzał na mleko, które zdecydowanie nie nadawało się do spożycia. – Znowu.

– Takie życie. – Kobieta przepraszająco rozłożyła ręce. – Pociesz się, że w końcu się nauczysz.

– Pewnie dopiero przy wnukach – prychnął. – Czekaj, bo ogólnie to chyba miałem z tobą porozmawiać.

– Przecież cały czas rozmawiam – zauważyła trzeźwo.

– Nie oto chodzi. – Pokręcił gwałtownie głową. – Gadałaś ostatnio z Stephanie?

– Oczywiście. – Wzruszyła ramionami. – A dlaczego pytasz?

– Bo jest taka jedna sprawa. – Zaczął nerwowo bawić się palcami. – Dzisiaj na treningu Stephane jakoś dziwnie się zachowywał. Mogłabyś wybadać, o co chodzi?

– A dlaczego sam tego nie zrobisz? – Skrzyżowała ręce na piersi. – W końcu Stephane to twój przyjaciel. Chyba, że o czymś nie wiem. – Zmierzyła mężczyznę podejrzliwym spojrzeniem.

Westchnął cicho. Ten temat nie był jakoś specjalnie drażliwy, ale też nie należał do ulubionych w koszyku „wieczorne dyskusje z narzeczoną”.

– Widziałem dzisiaj na mieście Joyce, jego siostrę – wyjaśnił od niechcenia. – Przynajmniej tak mi się wydaje. A wiesz, że ja w kontekście sióstr Stephana… To mogłoby nie skończyć się dobrze. – Przełknął głośno ślinę na samo wspomnienie tego jednego razu, gdy spojrzał śmierci prosto w oczy. Ten jeden jedyny raz widział Antigę naprawdę wściekłego, a awantura w tureckim hotelu jaką urządził, przeszła już do legendy i była powtarzana szeptem wśród młodych siatkarzy francuskiej kadry.

– Wiem – prychnęła śmiechem Natalii. – Słyszałam tę historię z tysiąc razy. A może tysiąc dwieście? – W zamyśleniu podrapała się po brodzie. – Zresztą nie ważne. – Machnęła ręką. – Naprawdę myślisz, że do dzisiaj Stephane chowa urazę? Zresztą chyba chodziło o inną siostrę.

– Oczywiście, że o inną – przytaknął. – Gdyby chodziło o Joyce, to od dziewięciu lat miałbym miłą miejscówkę na paryskim cmentarzu. Dwa metry pod ziemią!

Roześmiała się głośno, a on po raz kolejny odetchnął z ulgą, że spotkał na swojej drodze tak normalną kobietę jak Argentynka. W tym momencie spora część przedstawicielek płci pięknych przynajmniej by się wkurzyła, strzeliła focha, ewentualnie zrobiło karczemną awanturę za przywoływanie byłych. A Natali? Natali traktowała wszystkie porażki miłosne Samiki, jako kolejny powód, by niewinnie się z niego ponabijać. Ot tak, dla zasady.

– To co? – ponownie zwrócił się do ukochanej. – Pomożesz mi?

– Oczywiście. – Pokiwała głową. – Ale teraz zamiast na podejrzanym zachowaniu Stephana, skup się lepiej na gotowaniu. Bo zaraz będziemy mieć tu wodospad Niagara. – Wskazała na Justin, której zaczynało zbierać na płacz.

Guillaume westchnął głęboko, a potem szybko ucałował córeczkę w czoło i odwrócił się, by sprostać jednemu z najtrudniejszych wyzwań w jego życiu.

Zrobienia kaszki dla dzieci.

***

Deszcz w lutym zdecydowanie nie był tym, co Joyce kochała. Ba, mogła nawet z czystym sumieniem powiedzieć, że plasował się w pierwszej dziesiątce rzeczy niewątpliwie przez kobietę znienawidzonych. Gdzieś pomiędzy pijanymi Chińczykami, a przewrażliwionymi starszymi paniami, które naoglądały się zdecydowanie za dużo filmów o katastrofach.

Niestety życie i strefy klimatyczne były nieubłagane. Lało i wiało od samego rana, ale ona musiała wyjść, by zrobić zakupy. Jej nowe mieszkanie, choć nieduże wymagało kilku ( albo i kilkunastu) dodatków, by stało się bardziej przytulne.

A przynajmniej tak to sobie tłumaczyła, stojąc przy witrynie kolejnego sklepu w jednej z galerii handlowych i od pół godziny zastanawiając się, który budzik wybrać. Różowy? Nie w jej stylu. Granatowy? Za ciemny. Biały? Znając jej szczęście zaraz będzie brudny.

– Ja wybrałbym morski.

Podskoczyła gwałtownie, słysząc za sobą głęboki głos. W myślach odliczyła do dziesięciu i dopiero wtedy odwróciła się powoli.

– Czyżbym spotkała mężczyznę, który widzi różnicę między zielonym, a morskim? – zapytała, krzyżując ręce na piersi i mierząc Andrzeja ironiczny spojrzeniem.

– I wie, jak wygląda indygo. – Środkowy uśmiechnął się szeroko. – Znów się spotykamy.

Pokręciła z niedowierzaniem głową.

– Kto by pomyślał. Strasznie mała ta Warszawa. Prawie dwa miliony mieszkańców, a my spotykamy się trzeci raz w przeciągu zaledwie dwóch dni.

– Czwarty – poprawił ją odruchowo. – Spotykamy się po raz czwarty.

– Naprawdę? – Uniosła dłoń i zaczęła liczyć na palcach. – Wczoraj w piekarni, potem nad jeziorkiem i dzisiaj. Z matmy byłam słaba, ale do trzech liczyć umiem.

– A ja do czterech. Wiem, co mówię. Przedwczoraj to ja wpadłem na ciebie na pasach. Więc dzisiaj mamy czwarte spotkanie. – Chwycił dłoń kobiety i delikatnie odchylił jeszcze jeden palec.

Przełknęła głośno ślinę. Przez kilka sekund, miała wrażenie, że przez jej ciało przechodzą miniaturowe wyładowania elektryczne.

– Z takimi argumentami nie mogę się kłócić – przyznała.

– To dobrze. Bo w ramach rekompensaty za tamto zderzenie, zapraszam na kawę. Piętro wyżej, ale zawsze to coś.

Niepewnie kiwnęła głową, na co mężczyzna znów uśmiechnął się szeroko. Zaprowadził ją do jednej z sieciowych kawiarni, gdzie obydwoje zamówili po kawie. On zwykłą czarną, a ona z bitą śmietaną i karmelem. Zdecydowanie potrzebowała dużej dawki cukru.

– To… jak na razie podoba ci się Warszawa? – zapytał, gdy usiedli przy małym stoliku w kącie. – Pewnie bez porównania z tymi wszystkim malowniczymi miejscami, które widziałaś.

– Jest spoko. – Wzruszyła ramionami. – Ładna starówka, ale nie wiem jeszcze, jak tu się żyje. Pod tym względem trudno jest przebić Dubaj.

Andrzej ze zdziwieniem nieznacznie przekrzywił głowę.

– Jest aż tak niesamowity?

– Jest przede wszystkim miastem, w które włożono kupę kasy – wyjaśniła. – Szkło, nowoczesne pociągi, wszystko tak wypolerowane, że mucha nie siada. Nie mowy o spóźnieniach, niedoróbkach. Dla ludzi żyjących w biegu idealne.

– Czyli dla ludzi takich jak ty?

– Dokładnie – przytaknęła. – Choć co do malowniczości, to widziałam dziesiątki miejsc, które biją Dubaj o głowę.

– Naprawdę? – Wrona odchylił się na krześle i uniósł pytająco brew. – Myślałem, że praca stewardessy w obecnych czasach to głównie starty i lądowania. Podobna na zwiedzanie raczej nie ma czasu.

Zaśmiała się w duchu. Nie ma czasu? Oczywiście, że go nie ma. Ale ona znała sposoby, by mimo wszystko cieszyć się każdym lotem.

– To prawda, czasu jest niewiele – powoli pokiwała głową. – Ale sporo można zobaczyć przez okna samolotu. Jak się ląduje w Dubaju, to masz piasek, piasek, piasek i nagle łub! Miasto. Fajnie jest na przykład w Brazylii. Lecisz nad lasami deszczowymi. Czasami bardzo nisko. Niesamowite uczucie! Podobnie Nowosybirsk zimą! Lecisz, a pod tobą zupełnie biało. A jeszcze jak wokół lotniska pojawią się jakieś zwierzęta. Pasażerowie je uwielbiają. Szczególnie dzieci. Super jest też San Francisco! Pas wchodzi w ocean. Taki idealnie niebieski. Pod koniec leci się dosłownie kilka metrów nad nim. Ci pasażerowie, którzy lecą pierwszy raz często wpadają w panikę. Ale jak już się pokarze pas… Zawsze jest ulga. – Wzniosła ręce ku niebu, naśladując reakcje ludzi, a potem upiła łyk kawy. – O tak, zdecydowanie potrzebowałam kawy.

Andrzej zaśmiał się cicho. Uniósł dłoń i ku zaskoczeniu Francuzki przejechał palcem po skórze nad jej ustami.

– Co robisz? – zapytała, odruchowo napinając wszystkie mięśnie.

Mężczyzna zaczerwienił się gwałtownie i spuścił wzrok.

– Ja… przepraszam… została ci śmietana – zaczął się nerwowo tłumaczyć. – Przepraszam.

Uśmiechnęła się nieznacznie. To nie było nic groźnego, tylko zwykła troska. „Uroczo” pomyślała „Dawno nikt nie ocierał mi bitej śmietany z twarzy. To słodkie” zrobiło jej się ciepło na sercu.

– Mogę cię o coś zapytać? – Siatkarz niepewnie pochylił się nad stołem.

– Pewnie – wzruszyła ramionami. – W granicach rozsądku o wszystko.

Wrona odchrząknął nerwowo. Przez chwilę wahał się, czy na pewno dobrze robi, ale w końcu chyba stwierdził, że raz się żyje.

– Kochałaś tę pracę – zaczął, nie patrząc na kobietę. – Ja… słyszę to, gdy o niej opowiadasz. A jednak zrezygnowałaś z niej. Dlaczego?

Westchnęła głęboko. Zaczęła bawić się bransoletką na nadgarstku. Dzień wcześniej podobne pytanie zadał  Stephane. Wtedy nie odpowiedziała, a przynajmniej nie w pełni. Dlaczego miałaby odpowiedzieć teraz? A dlaczego miałaby nie odpowiedzieć? Nie musiała mówić wszystkiego, w końcu Andrzej nie znał jej za dobrze.

– To nie jest jakaś bardzo skomplikowana historia – zaczęła, starając się opanować drżenie głosu. – Miałam chłopaka. Był pilotem, zaczęliśmy latać mniej więcej w tym samym czasie. Lubił przygody, ciekawe miejsca, tak jak ja. Na początku wszystko się układało, ale potem ja zaczęłam piąć się zawodowo w górę, a on nadal tkwił w tym samym miejscu. Coś zaczęło się miedzy nami psuć. To znaczy ja tego nie zauważyłam, a on nic nie mówił. Przekonałam się, gdy tydzień temu specjalnie wzięłam urlop, by przylecieć do jego mieszkania  w Monachium i spędzić trochę czasu razem. Jak się okazało, ktoś już ten czas z nim spędzał. – Zacisnęła wściekle pięści. Na samo wspomnienie tamtego wieczoru, czuła jak coś się w niej gotuje.

Andrzej warknął coś wściekle po polsku. Sądząc po tonie wypowiedzi, nie wychwalał Jonasa od aniołów i zbawców tego świata.

Uśmiechnęła się smutno. Aż tak gwałtownej reakcji się nie spodziewała.

– On ci to zrobił, prawda? – zapytał cicho.

Zamrugała zaskoczona, nie rozumiejąc, co mężczyzna ma na myśli.

Wrona westchnął głęboko, a potem po prostu chwycił dłoń kobiety i delikatnie podwinął rękaw, odsłaniając pokryty siniakami nadgarstek.

– Zauważyłem już wcześniej – wyjaśnił szeptem. – Te tutaj i jeszcze te z tyłu, na szyi. Widać je, gdy odgarniasz włosy.

Zaczerwieniła się mimowolnie. Odchrząknęła nerwowo, a on puścił jej rękę. Szybko poprawiła koszulę.

– Możemy o tym nie rozmawiać – poprosiła zimnym tonem.

– Przepraszam. – Polak skusił się w sobie, co wyglądało cokolwiek śmiesznie, biorąc pod uwagę jego wzrost. – Po prostu… na samą myśl, że ktoś mógłby… – Zacisnął wściekle pięści.

Uśmiechnęła się mimowolnie. Znała tę reakcje, w końcu miała trzech starszych braci i u każdego z nich obserwowała ją przynajmniej raz. Była przekonana, że gdyby w tej chwili postawić Jonasa naprzeciwko Andrzeja, to pilot nie wyszedłby z tej potyczki cało.

– Nic się nie stało – Kiwnęła głową. – Ja staram się zapomnieć. Dlatego zmieniłam otoczenie. Linie nalegały bym została, w końcu chcieli ze mną latać najlepsi klienci. Ale ja nie chciałam o tym słyszeć. Uszanowali decyzje.

– Grunt to mądry pracodawca – stwierdził, a zaraz potem spojrzał na zegarek i skrzywił się mimowolnie. – Niestety teraz to ja muszę już iść. Praca wzywa. – Uśmiechnął się przepraszając i już wstawał od stołu, gdy zatrzymała Joyce.

– Zaczekaj. – Chwyciła serwetkę, wyjęła z torebki długopis i nabazgrała coś szybko. – Miło się rozmawiało, więc… to mój numer. – Nie pewnie wręczyła mu świstek papieru. – Wyślij smsa albo coś.

Podziękował cicho, chyba szczerze zaskoczony, a potem odszedł w sobie tylko znanym kierunku. Jocelyne została sama ze swoimi myślami. Przez kilka minut siedziała bezruchu, w zamyśleniu wpatrując się w ścianę, aż w końcu uśmiechnęła się szeroko.

Z każdą kolejną godziną Warszawa coraz bardziej jej się podobała. 

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam wam rozdział piaty. Przyznam szczerze, że nie byłam pewna, czy się z nim wyrobię, ale dzisiaj usiadłam i skończyła. Miałam niezłego kopa, głównie dzięki waszym komentarzom, ale też dlatego, że w środę wraca szkoła i będę miała zdecydowanie mniej czasu na pisanie. Może się więc zdarzyć, że w kwietniu pojawią się dwa, trzy rozdziały. W maju już będzie lepiej, bo zaczynają się matury, więc ja mam luz, ale jeszcze przez ten miesiąc trzeba przyłożyć się do pracy. 

Co do samego rozdziału, to oczywiście czekam na wasze opinie i z góry za każdą dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin