Rozdział 4

Po przedpołudniowym treningu Sharone wracał do swojego mieszkania wyjątkowo szybko. Rano zostawił tam Nicolasa i nie mógł być pewien, czy tajemniczy chłopak przypadkiem czegoś nie zmalował. To była swego rodzaju próba – jeśli zastanie mieszanie w stanie cokolwiek agonalnym, należy zadzwonić na policje. Jeśli nie – w końcu na poważnie zaufa Nicolasowi.

Niepewnie przekręcił klucz w zamku i powoli pchnął drzwi. Nie miał pojęcia, czego może się spodziewać.

– Już wróciłeś? – Z salonu wyłoniła się głowa Nica. – Nie spodziewałem się, że będziesz tak szybko.

–  Nie było korków – burknął Shoe, zsuwając z ramienia sportową torbę. – Ogarnąłeś ten materac? Czy jednak będziesz spać na kanapie?

– Sam zobacz. – Chłopak uśmiechnął się chytrze.

Evans westchnął cicho, ale posłusznie przeszedł do salonu. Tam na podłodze leżało… coś. To coś przypominało wyjęty z łóżka, wąski materac, składający się z kilku mniejszych części.

– Co to niby jest? – Uniósł pytająco brew.

– Łóżko-fotelo-materaco-składak – odparł dumnie Nicolas. – Wygodnie, długie, a wciągu dnia łatwo można go złożyć i gdzieś schować. Idealne, prawda?

Niepewnie pokiwał głową.

– Kupiłeś też kołdrę – zauważył.

– I poduszki. I prześcieradło. Cały zestaw. Tak żebyś nie musiał się już martwić.

– Martwić? Ale ja się wcale…

Jego wypowiedź przerwał głośne dzwonienie, przypominające najbardziej irytujący dźwięk pod słońcem – dźwięk budzika.

– Ciastka się zrobiły! – Nico klasnął wesoło, a potem jak szalony pobiegł do kuchni, zostawiając Sharone’a w totalnym osłupieniu.

– Ciastka? Jakie znowu na łysinę Glenna Hoaga* ciastka?

Okazało się, że przez te kilka godzin Nicolas nie próżnował. Najpierw zaopatrzył się w swoje nowe „łóżko”, a potem postanowił odwdzięczyć siatkarzowi za gościnę. Uzupełnił zapasy w lodówce ( Skąd wiedział, że Sharone kocha mleko czekoladowe?!), wymył podłogi, a nawet zrobił pranie, bo w koszu w łazience zaczynało brakować miejsca na cokolwiek.

I oczywiście upiekł ciasteczka.

Z czekoladą. Taką, co dosłownie rozpływa się w ustach.

Evans nie mógł się im oprzeć. To byłaby zdrada całej ludzkości.

– Są genialne – stwierdził między jednym ciastkiem, a drugim. Siedzieli razem z Nicolasem  na kanapie, zajadali się słodyczami, a w telewizji leciała jakaś głupia kreskówka. Nic z niej nie rozumieli, bo była po polsku, ale to nie przeszkadzało im naśmiewać się gapowatości głównych bohaterów. Atakujący w życiu by nie przypuszczał, że będzie oglądał bajki z zupełnie obcym chłopakiem i jeszcze będzie się przy tym naprawdę dobrze bawił.

– Gdzie nauczyłeś się tak piec? – zapytał, wciskając do buzi kolejne ciastko.

Nicolas posmutniał gwałtownie. Nagle cała jego wesołość gdzieś wyparowała. Odłożył  swoje własne, ledwo nadgryzione ciasteczko na talerz, a wzrok wlepił w telewizor.

– W jednej z rodzin zastępczych, w której byłem – odpowiedział cicho, głosem zupełnie wypranych ze wszelkich uczuć.

Sharone zamarł. Nie tak odpowiedzi się spodziewał.

– W ro… w rodzinie zastępczej? – wydukał zdezorientowany.

Nico powoli pokiwał głową. Nawet nie spojrzał na kolegę. Oparł ręce na kolanach i pochylił się do przodu, spuszczając głowę niczym zbity pies. Nagle zniknął pewien siebie, ironiczny chłopak, a na jego miejscu pojawił się zagubiony dzieciak, nie mający nikogo na tym świecie.

– Nigdy nie poznałem swoich biologicznych rodziców – zaczął wyjaśniać. Mówił bardzo cicho, cały czas wpatrując się w czubki swoich butów. Sharone ściszył telewizor, słuchał uważnie i starannie wyłapywał każde słowo. – Zostawili mnie tuż po urodzeniu. Zniknęli tak po prostu, nawet nie zostawili po sobie żadnych danych. Od razu trafiłem do adopcji, byłem w końcu zdrowym niemowlakiem. Adoptowało mnie bogate małżeństwo z południa Francji. Byłem ich oczkiem w głowie, ukochanym synkiem. Zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałem pięć lat. Prawie ich nie pamiętam, zostało mi po nich tylko kilka zdjęć i spadek. Tylko tyle. Od tego czasu jestem zupełnie sam – beznamiętnie wzruszył ramionami.

Evans zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Przecież to nie mógł  być koniec historii.

– Jak to sam? Przecież miałeś pięć lat! Ktoś musiał się tobą zająć!

Nicolas odwrócił głowę i spojrzał na siatkarza. Wykrzywił usta w czymś, co w założeniu miało być ironicznym uśmiechem.

– I teraz dochodzimy do najciekawszego momentu tej historii. Co było potem? Potem zacząłem sprawiać kłopoty. Różnego rodzaju. Przerzucali mnie od jednej rodziny do drugiej, aż w końcu osiągnąłem pełnoletność i w końcu wszyscy przestali się mną interesować. Teraz mogę robić co chcę i kiedy chcę! – prychnął.

Sharone powoli pokiwał głową. Wszystko zaczęło układać się w logiczną całość.

– Ty ich szukasz, prawda? Swoich biologicznych rodziców.

Nico zagryzł nerwowo wargę. Wahał przez chwilę, ale w końcu odpowiedział.

– Ja ich nie szukam. Ja ich już znalazłem. Są tutaj, w Warszawie. Dlatego poprosiłem cię o pomoc. Potrzebuję poczekać, wybrać odpowiedni moment. A jestem zupełnie sam. Nikt mi w tym nie pomorze.

Evans uśmiechnął się mimowolnie. Chłopak nie miał racji. Całkowicie się mylił.

– Nie jesteś już sam – Po przyjacielsku poklepał Nicolasa po plecach. – Teraz masz mnie.

***

Stephanie i Stephane wrócili do mieszkania przed drugą. Dosłownie kilka minut wcześniej zaczęło padać, więc w środku już czekała na nich Jocelyne razem z Isaacem. Ich przemoczone kurtki wysiały w przedpokoju, a oni zalegli na kanapie, by w skupieniu śledzić życie dzikich amazońskich muszek.

– Poradziliście sobie jakoś? – zapytała Stephanie, wchodząc do salonu.

Na jej widok Joyce od razu zerwała się na równe nogi, za to Isaac tylko rzucił beznamiętne „cześć”.

– Oczywiście, że sobie poradziliśmy – prychnęła. – Czy przez chociaż sekundę w nas zwątpiłaś? – Zmierzyła bratową niby morderczym spojrzeniem.

– Oczywiście, że nie! – roześmiała się starsza kobieta. – Przez cały czas byłam stuprocentowo pewna, że nie spalicie tego mieszkania, nie wybuchniecie czegoś i że nie zgubisz Isaaca gdzieś między warzywniakiem, a salonem fryzjerskim. Albo raczej, że on nie zgubi ciebie.

– Ej, to było niemiłe! – Jocelyne tupnęła nogą niczym mała dziewczynka. – Stephane, powiedz coś! – fuknęła w stronę brata.

– Sorry, siostra, takie życie. – Stephane rozłożył bezradnie ręce. – Wracasz już? Bo jestem samochodem i mogę cię gdzieś podwieźć – zaproponował.

Kobieta uśmiechnęła się szeroko. Szybko zgarnęła swoją torebkę, ubrała płaszczyk i po sekundzie już stała w drzwiach.

– To do zobaczenia niedługo! – pomachała rodzince, a potem odwróciła się na pięcie i już jej niebyło.

– Jest niemożliwa. – Mężczyzna pokręcił głową z udawaną dezaprobatą. – To ja jadę. Na pewno dobrze się czujesz? – zwrócił się do żony.

– Na pewno. – Stephanie uśmiechnęła się smutno. – Nie martw się, porozmawiamy, gdy wrócisz.

Stephane wahał się jeszcze przez moment, ale w końcu przytulił kobietę, a potem wyszedł z mieszkania, cicho zamykając za sobą drzwi.

Stephanie odetchnęła głęboko, starając się opanować szalejące emocje. W tym momencie musiała odłożyć je na bok, były rzeczy ważniejsze niż jej przerażenia. Odwróciła się w stronę salonu i przybrała najmilszy wyraz twarzy na jaki było ją stać.

– Isaac, możemy porozmawiać?

Chłopak niepewnie wychylił się zza fotela. Spojrzał na ciocię podejrzliwym wzrokiem, ale pokiwał powoli głową.

„Jeden do zera dla mnie” pomyślała cierpko Francuzka, siadając naprzeciwko ośmiolatka.

– Mama dzwoniła? – zapytał cicho. W jego oczach pojawiły się iskierki nadziei. Kobieta z żalem musiała je zgasić. Chciałaby potwierdzić, zapewnić małego, że mają kontakt z Danielle, ale wiedziała, że nie może go okłamywać. To byłoby okrutne.

Zresztą Isaaca nie łatwo było oszukać. Był mądrym dzieckiem.

– Nie, jeszcze nie – przełknęła głośno ślinę, starając się utrzymać uśmiech. – Chce byś został u nas dłużej. To żaden problem, ale od przyszłego tygodnie będziesz musiał iść szkoły. Do tej samej, co Timi i Manoline, już rozmawiałam z dyrektorką i…

– Do szkoły? – Na twarzy ośmiolatka pojawiło się przerażenie. – Ja nie… ja nie chcę iść do szkoły! Nie i koniec! – Zacisnął wściekle pięści, pod jego powiekami pojawiły się łzy. – Nie, nie, nie!

Zszokowana Stephanie nie wiedziała, co powiedzieć. Uklękła przed chłopcem, chwyciła jego dłonie w swoje i zaczęła je delikatne masować.

– Ci… już wszystko w porządku, skarbie – szeptała z matczyną czułością. – Nie denerwuj się, po prostu powiedz mi, dlaczego nie chcesz iść do szkoły?

Z trudem przełknął łzy. Spojrzał na ciocię przeszklonymi oczami.

– Nigdy nie chodziłem do szkoły – szepnął tak cicho, że kobieta ledwo go usłyszała. – Mama uczyła mnie w domu. Znaczy w CERN**.

Nic więcej nie musiał mówić. Stephanie odchyliła się do tyłu i z cichym świstem wypuściła powietrze. Mogła się tego spodziewać. Miała taką zasadę, że nie wtrącała się w wychowanie czyiś dzieci. Nie miała też specjalnie nic przeciwko nauczania w domu, ale znała Danielle na tyle dobrze, by wiedzieć, jak ta nauka wyglądała w wypadku Isaaca.

– Spokojnie, nie musisz się bać – znów zwróciła się do ośmiolatka. – Jesteś wspaniałym chłopcem, wszyscy od razu cię polubią. Będziesz musiał nadrobić znajomość polskiego, ale na pewno sobie poradzisz, wierzę w to. – Przeczesała dłonią jego długie włosy. – Zresztą w razie czego zawsze masz wsparcie Timi’ ego i Manoline. Są w tym samym budynku, tylko piętro wyżej. W razie czego po prosisz ich o pomoc, okej? –  Uśmiechnęła się szeroko, a mały niepewnie pokiwał głową. – To super! – Klasnęła wesoło. „Dwa do zera dla Stephanie” pomyślała z dumą. – Będę robiła naleśniki, chciałbyś mi pomóc? – zapytała, kontynuując grę. Od dziecka wiedziała, że jest doskonałą aktorką. Ukrywanie własnych zmartwień wychodziło jej świetnie.

Isaac zgodził się od razu i chwilę później już z uwagą odmierzał w kuchni potrzebne składniki. Wszystko mierzył, co do grama, czy milimetra, pomimo słów cioci, że nie musi być aż tak strasznie dokładny.

– Cała Danielle – mruknęła do siebie Stephanie, obserwując, jak chłopiec łyżeczką od herbaty przesypuje mąkę.

Położyła dłoń na brzuchu. Pomyślała o bliźniakach. Za kilka miesięcy na świecie pojawią się dwie małe istotki, które będą potrzebowały opieki, miłości i czasu.

Nie była na to gotowa. Nie teraz, gdy musiała zapewnić szczęśliwy dom pewnemu zagubionemu chłopcu, tak strasznie skrzywdzonemu przez los.

Bo teraz była już pewna, że cokolwiek by się nie stało, zajmie się Isaacem. Choćby Danielle miała już nigdy nie wrócić.

– Tu jesteś bezpieczny – szepnęła w stronę kuchni. – Obiecuję, że już nikt cię nie skrzywdzi.

***

– To gdzie jedziemy? – zapytał Stephane, poprawiając lusterko.

– Sekundę… – Jocelyne zaczęła grzebać w swojej torebce, by po chwili wyjąć wymięty skrawek papieru. – Pod ten adres. – Wskazała palcem nabazgrane na szybko litery. – Mam nadzieję, że to nie problem. – Uśmiechnęła się przepraszająco.

Mężczyzna zmarszczył brwi i przyjrzał się uważnie nazwy ulicy. Coś mu się nie zgadzało.

– Wydawało mi się, że twój hotel jest gdzieś w centrum – zauważył.

– Bo był – przytaknęła Joyce. – Ale dzisiaj rano odebrałam klucze do mieszkania, które będę wynajmować przez najbliższe tygodnie. Fajnie, co nie? – klasnęła wesoło.

Stephane zamarł z dłonią na kluczyku. Spojrzał na siostrę tak, jakby właśnie oświadczyła mu, ze wyjeżdża na Grenlandię badać zwyczaje rozrodcze pingwinów.

Chociaż nie – to było bardziej prawdopodobne.

– Jak to wynajmować? – zapytał drżącym głosem. – Przecież mieszkasz w Dubaju.

– Już nie. Od dzisiaj mieszkam tutaj w Warszawie.

– Ale co z pracą?! – Trener nadal nie wierzył w to, co słyszy. – Przecież linie nie pozwolą ci latać tylko na jednej trasie. Macie bazę w Emiratach, tłumaczyłaś mi to chyba z tysiąc razy!

– Już nie pracuję dla Emirates. – Kobieta spuściła wzrok. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Nerwowo skubała róg płaszcza, bojąc się spojrzeć bratu w oczy.

– Jak to nie pracujesz?! Zwolnili cię?! Przecież…

– Sama odeszłam – wycharczała.

– Dlaczego?

– To była całkowicie moja decyzja.

– Dlaczego?

– Nikt mnie do niczego nie zmusił.

– Chodzi o tego idiotę  Jonasa, prawda?

Zacisnęła pięści. Na samo jego wspomnienie, czuła jak od środka wypełnia ją gniew.

– Czyli mam rację – mruknął Stephane, włączając silnik. – Powiesz mi co ci zrobił ten dupek ? – zapytał, kątem oka spoglądając na kobietę. To była zwykła prośba, wynikająca jedynie z troski o siostrę.

Pokręciła głową.

– Nie teraz. Później, jak… jak już się oswoję z nową sytuacją, dobrze?

Nie nalegał. Doskonale wiedział kiedy ma nie naciskać. W końcu była jego ukochaną młodszą siostrzyczką. Choć dzieliła ich różnica prawie piętnastu lat, to właśnie z Joyce dogadywał się zawsze najlepiej. Nie z Davidem, nie z Charliem, nie z Danielle, a z małą Joyce, która od samego początku upatrzyła sobie bracie swojego własnego bohatera i najlepszego przyjaciela. Mogli ufać sobie bezgranicznie. Stephane zrobiłby dla niej wszystko.

– O czym myślisz? – Z zamyślenia wyrwał go cichy głos Jocelyne.

– O niczym – wzruszył ramionami.

– Ty nigdy nie myślisz „o niczym” – prychnęła. – A już na pewno nie wtedy, gdy uśmiechasz się jak głupek. Czy to ma coś wspólnego z tym, gdzie byliście z Stephanie? Bo jak wróciłeś, to wyglądałeś tak, jakbyś co najmniej wygrał w totka. I to zupełnie w niego nie grając.

Uśmiechnął się pod nosem. Westchnął głęboko i rozprostował ręce na kierownicy. Nie odpowiedział od razu. Musiał się zastanowić, ile może powiedzieć siostrze. W końcu niczego nie uzgodnił z Stephanie. Ale przecież ufał Joyce i był pewien, że nikomu nie zdradzi powodów wesołości mężczyzny.

– Powiedzmy, że prawie zgadłaś – zaczął, gdy zatrzymali się na światłach.

– Prawie?

– Masz niezły instynkt, naprawdę, choć wydaje mi się, że trochę wyszłaś z prawy w porównaniu z naszym ostatnim spotkaniem, pewnie nie oglądasz już Sherlocka. Przyznam, że jeszcze się nawet za niego nie zabrałem. Może zrobię to, gdy…

– Gadaj w końcu, co się stało! – Jocelyne straciła cierpliwość.

Zaśmiał się cicho. Milczał jeszcze przez chwilę, budując napięcie, aż w końcu wyprostował się dumnie i odpowiedział.

– Stephanie jest w ciąży.

– Że co proszę?! – Szczęka Joyce wylądowała na dywaniku pod fotelem. – Ale… ale przecież… niby jak… przecież… Serio?

– Mówię całkowicie poważnie – pokiwał głową. – I to – uwaga, bo teraz zupełnie zgłupiejesz – będą bliźniaki.

Miał racje. Totalnie zgłupiała. Wpatrywała się w brata szeroko otwartymi oczami, zupełnie nie rozumiejąc tego, co do niej mówi.

Ale gdy już zrozumiała, jej pisk było zapewne słychać po drugiej stronie miasta.

– Gratulacje! Jeju, to wspaniale! – Chciała rzucić się trenerowi na szyję, ale w ostatniej chwili przypomniała sobie, że przecież mężczyzna prowadzi samochód. – Ale… nie robisz sobie ze mnie żartów, prawda? – Zmierzyła Antigę podejrzliwym spojrzeniem.

– Nie, jakbym śmiał! – zaprzeczył gwałtownie. – Dowiedziałem się wczoraj, dzisiaj byliśmy na pierwszych badaniach i wyszło, że dzieci będzie dwoje – wyjaśnił. – To dopiero szósty tydzień, jeszcze wiele może się zdarzyć, ale jednak… Kurczę, będzie wesoło! –  roześmiał się głośno.

– Skoro tak twierdzisz – prychnęła Joyce. – W końcu masz czwórkę młodszego rodzeństwa, więc pewnie coś o tym wiesz.

– Pamiętaj, że twoje rodzeństwo jest też i moim rodzeństwem – zauważył. – Ale masz racje. Wierzę, że sobie poradzimy. Stephanie na razie jeszcze jest w szoku, strasznie się boi, ale porozmawiam z nią jak wrócę i postaram się uspokoić.

Westchnęła cicho i pokręciła z zrezygnowaniem głową.

– To nie będzie łatwe. Widziałam, że jest roztrzęsiona. I jeszcze do tego Isaac…

– Wiem – przytaknął. – Ale muszę coś zrobić. W końcu jest moją żoną.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Lubiła obserwować, jak Stephane troszczy się o swoją ukochaną.

– W razie czego jestem na każde zawołanie – zapewniła. – Możecie liczyć na moją pomoc.

– Dziękuję – Trener odpowiedział uśmiechem. – Wiesz co, siostra. Fajnie jest mieć cię w Warszawie.

***

Na popołudniowy trening Andrzej przyszedł cokolwiek rozkojarzony. Nie udało mu się uporać w mieszkaniu z Jocelyne, więc myśli o niej zabrał ze sobą do pracy. Pojawił się na hali piętnaście minut przed swoim zwykłym czasem. Gdy się przebrał, większości chłopaków jeszcze nie było. Jedynie Sharone i Guillaume swobodnie odbijali sobie piłkę po jednej stronie siatki.

Rzucił kolegom szybkie „cześć”, a potem poszedł po swoją piłkę. Ustawił się na za linią końcową i zaczął niezobowiązującą rozgrzewkę. Bezmyślnie ćwiczył kolejne partię mięśni, a w uszach cały czas brzęczał mu delikatny śmiech Joyce. Nie potrafił się skupić na żadnym ćwiczeniu. Przed oczami miał uśmiechniętą twarzyczkę kobiety. Nie potrafił wyrzucić z pamięci jej smutnego spojrzenia, gdy opowiadała o swojej pracy.

– He, ziemia do Wrony! – Do świata żywych przywróciła go dłoń Samiki, którą przyjmujący machał mu tuż przed obliczem. – Stary, wracaj do nas!

– Wróciłem, Samik – warknął, chwytając rękę kolegi i opuszczając ją delikatnie acz stanowczo. – Co się stało?

– Nie, zupełnie nic – wzruszył ramionami Francuz. – Po prostu zastanawiał się, czy przypadkiem nie jesteś chory. Nigdy się nie zdarzyło, by twoje wejście na trening było takie... ciche. Może wezwiemy lekarza? – zmierzył środkowego pseudo zatroskanym wzrokiem.

– Daj spokój – pokręcił głową Andrzej. – Nie jestem chory po prostu… słabo spałem w nocy. – Uśmiechnął się krzywo.

– Rano wyglądałeś normalnie.

– Zmiana ciśnienia.

– Bo ci jeszcze uwierzę.

– Powinieneś. W końcu teoretycznie jestem kapitanem drużyny.

Guillaume tylko przewrócił oczami, a potem odszedł do Evansa, mrucząc pod nosem coś o niewychowanych dzieciakach. Wrona zaraz zorientował się, że chyba przesadził, ale w tym momencie na boisko wszedł Stephane Antiga.

I wtedy wydarzyło się coś bardzo dziwnego. Gdy Stephane zobaczył Samika, pobladł gwałtownie, a notatki wypadły mu z rąk. Przez kilka długich wpatrywał się w przyjaciela szeroko otwartymi oczami, nie biorąc przy tym nawet jednego oddechu.

– Wszystko w porządku, Stefek? – zapytał Samica, używając przy tym znienawidzoną przez trenera polską wersją imienia. – Znowu mam kaszkę we włosach? – Nerwowo przeczesał stercząca na wszystkie strony włosy w kolorze nijakim.

– Nie. Coś mi się tylko przewidziało. – Pokręcił głową Antiga. – Gdzie są pozostali? Jeszcze się nie ogarnęli? Niech się pospieszą, musimy zacząć trening – dodał, przywracając w ten sposób klasyczny rytm dnia.

Chwilę później zaczęli pojawiać się kolejni zawodnicy. Zaczął się normalny trening i wydawałoby się, że wszystko wróciło do normy.

Jednak Andrzejowi coś w tym wszystkim nie pasowało. Reakcja Stephana na widok Samika była cokolwiek dziwna. W końcu byli bliskimi przyjaciółmi, znali się jeszcze z czasów gry w reprezentacji Francji. Środkowemu zawsze wydawało się, że Staphane wie o Samice wszystko, a Samik wie wszystko o Stephanie.

– Wiesz, co się stało Stephanowi? – zapytał cicho Sharone, gdy ćwiczyli zagrywkę. – Jest jakiś taki… nieprzyzwoicie skupiony.

– Nie mam pojęcia – przyznał Wrona. On też zauważył dziwne zachowanie trenera. Mężczyzna wydawał się zupełnie zatopiony w świecie tu i teraz, jakby nic poza halą się nie liczyło. Oczywiście Antiga zawsze skupiał się na swojej pracy, wykonywał ją wyjątkowo sumiennie i nigdy nie można mu było zarzucić nie przykładania się do obowiązków. Jednak tego dnia było to wręcz irracjonalne.

– Myślisz, że coś się stało? – kontynuował zaniepokojony Evans.

– Gdyby to było coś, co wpłynie na nasze przygotowanie, to powiedziałby nam o tym – mruknął Andrzej. – Wierz mi, znam go nie od dziś.

Atakujący pokiwał głową. O nic już więcej nie zapytał, ale środkowy jeszcze bardziej zaczął zwracać uwagę na starszego Francuza. Nie tylko z powodu jego zachowania. Zauważył bowiem coś jeszcze.

Stephane kogoś mu przypominał, ale nie był wstanie powiedzieć kogo.

***

Jocelyne krzątała się po malutkim mieszkaniu, starannie rozpakowując swoje rzeczy. Pogwizdywała przy tym wesoło, napawając się spokojem jaki panował w jej nie do końca własnych czterech kątach. Rozmowa z Stephane utwierdziła ją w przekonaniu, że przyjazd do Warszawy był dobrym pomysłem. Mając pod ręką ukochanego brata, mogła w spokoju układać sobie życie.

Pracę przerwał jej dzwonek telefonu. Szybko wygrzebała komórkę z torebki i odebrała połączenie. Doskonale wiedziała, kto dzwoni.

– Masz coś? – zapytała, nie zawracając sobie głowami formami grzecznościowymi.

– Jeszcze nie – westchnął Rahid. – To trudniejsze niż myślałem. Twoja siostra potrafi zacierać za sobą ślady.

– Ale w końcu ją znajdziesz, prawda?

– Prędzej czy później na pewno. Są ludzie, którzy mają u mnie dług. Pomogą jej szukać.

Joyce zacisnęła zęby.

– Nie łudziłam się, że znajdziesz Danny tak szybko – przyznała. – Jest cholernie inteligenta.

– Tak, jak ty.

– Nie – pokręciła głową. – Ona jest jak gepard. Sprytna i bezwzględna. A ja przypominam głupiutką, łatwowierną owieczkę.

– To nie prawda! – zaprotestował Rahid.

Kobieta jedynie westchnęła głęboko.

– Gdyby było inaczej nie wyjechałabym.

Po drugiej stronie zapadła niezręczna cisza. Mężczyzna nie miał pojęcia, co powiedzieć.

– Jak tylko coś znajdę, od razu cię poinformuje – odezwał się w końcu. – Tylko musisz mi dać czas.

– Masz go ile tylko chcesz. Po prostu znajdź Danielle.

– Zrobię to. Ale pod jednym warunkiem.

– Jakim?

– W końcu ułożysz sobie życie.

Zawahała się. To nie była prośba. To był nakaz. Nie spodziewała się czegoś takiego po swoim przyjacielu. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. W końcu zaledwie kilka dni wcześniej jej rzeczywistość rozpadła się na drobne kawałeczki. Nie wiedziała, czy jest gotowa by sobie z tym poradzić.

Nagle w głowie zobaczyła Stephana, który śmiał się głośno z jej żartów. Potem jego miejsce zastąpiła troskliwa Stephanie.

Następnie jej miejsce zajął Andrzej.

– Dobrze – zgodziła się w końcu. – Obiecuję, że ułożę sobie życia. Tak, zrobię to. Tu w Warszawie. I nic mnie nie powstrzyma.

Była pewna, że w tym momencie Rahid uśmiecha się z dumą.

– I to ja rozumiem! To kiedy mogę tam do ciebie wpaść?

---

* Glen Hoag - były trener reprezentacji Kanady

** CERN - Europejska Organizacja Badań Jądrowych

---

Z wielką przyjemnością przedstawiam wam rozdział czwarty. Jestem z niego całkiem zadowolona, głównie dlatego, że jest jednym z najdłuższych rozdziałów jakie kiedykolwiek napisałam, a zaczęłam go dopiero dzisiaj rano. Mam nadzieję, że i wam przypadł do gustu. Jak zwykle czekam na komentarze, bo naprawdę dają mi one olbrzymiego kopa. 

Pozdrawiam

Violin