Rozdział 1

Mimo że Stephane miał tego dnia wolne, to obudził się tuż po szóstej. Przez kilka sekund leżał z otwartymi oczami, wpatrując się w twarz śpiącej żony, by w końcu z uśmiechem na ustach wstać z łóżka. Choć na zewnątrz było jeszcze ciemno, on zabrał się za przygotowywanie śniadania dla całej rodziny.

Pogwizdywał radośnie, wyjmując z lodówki kolejne produkty. Był niezwykle pozytywnie nastawiony do świata. W końcu dzień wcześniej wygrali kolejny mecz, a teraz miał spędzić cały dzień z rodziną i przyjaciółmi, świętując swoje czterdzieste drugie urodziny. Nic nie mogło mu popsuć humoru.

– Czy ty zawsze musisz wstawać tak wcześnie?

Odwrócił się gwałtownie, słysząc znajomy głos. W drzwiach stała zaspana Stephanie. Narzuciła na siebie tylko szlafrok, włosy nadal miała w nieładzie, ale uśmiechała się śpiąco.

– Jak mógłbym spać w taki piękny dzień? – odpowiedział wesoło Stephane. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko jajecznicy? Zrobiłbym naleśniki, ale ostatnie nie bardzo mi wyszły – rozłożył bezradnie ręce.

W odpowiedzi kobieta roześmiała się serdecznie, a potem podeszła do męża i pocałowała go na przywitanie.

– Dzisiaj to ja mogłam przygotować śniadanie – mruknęła. – W końcu są twoje urodziny.

– Były wczoraj – poprawił ją szybko trener. – Daj mi się wykazać, dobrze? Zresztą najlepszy prezent dostałem już wczoraj. – Objął żonę w pasie i  oddał pocałunek.

– Jesteś pewien? – Stephanie uśmiechnęła się kokieteryjnie. – Bo ja mam jeszcze jedną niespodziankę w zapasie. 

– Jeszcze jedną?

– Tak – kiwnęła głową. – Ale musisz uzbroić się w cierpliwość. – Postukała palcem w pierś mężczyzny. – Ja idę pod prysznic. Na twoim miejscu też bym się ogarnęła, bo robienie teraz śniadania mija się z celem, dzieciaki nie wstaną wcześniej niż za dwie  godziny – dodała, a potem raźnym krokiem opuściła pomieszczenie.

Stephane odprowadził ją wzrokiem. Gdy upewnił się, że już nie wróci, oparł się o kuchenny blat i odetchnął głęboko. Coś mu w słowach żony nie pasowało, ale nie był wstanie powiedzieć co.

– Nie myśl o tym teraz – mruknął sam do siebie. – Zastanowisz się później. – Przeczesał dłonią włosy, a potem wrócił do typowych porannych czynności.

Na resztę dnia zapomniał o dziwnym przeczuciu i niespodziance.

***

Początek lutego dał się we znaki wszystkim, także pracownikom warszawskiego lotniska. Jocelyn odczuła to w sposób może nie bolesny, ale na pewno irytujący. Najpierw jej samolot przez pół godziny krążył nad miastem, czekając na pozwolenie na lądowanie, a potem prawie godzinę czekała w hali przylotów, aż ktoś łaskawie przywiezie walizki.

Dlatego też, wychodząc z  lotniska miała półtora godzinne opóźnienie. Nic więc dziwnego, że gdy zadzwoniła do brata, ten był już cokolwiek podenerwowany.

– Spokojnie, Stephane, nic wielkiego się przecież nie dzieje – mówiła, manewrując walizką między stojącymi pod budynkiem samochodami. – Nie, nie musisz po mnie przyjeżdżać, poradzę sobie. Tak, jestem pewna. I nie, nie zatrzymam się u was, zarezerwowałam już pokój w hotelu. Wiem, że to nie problem, ale chyba zostanę trochę dłużej, nie chcę wam siedzieć na głowie. Kurczę, Stephane, mam prawie trzydzieści! Daj żyć! – roześmiała się głośno. – Dobra, kończę, będę u was przed czwartą, tylko wyślij mi dokładny adres – powiedziała jeszcze, a potem rozłączyła się. – Co ja z tobą mam braciszku… – Pokręciła głową z udawaną dezaprobatą.

Rozejrzała się wokół. Dochodziła dziesiąta, Warszawa tętniła życiem. Ludzie zupełnie nie zwracali uwagi na stojącą w samotności rudowłosą kobietę.

Potarła obolały nadgarstek. Nie mogła wyrzucić z głowy obrazów z ostatnich dni. Gdyby nie one, zamiast dużej walizki, miałaby przy sobie tylko małą torbę z logiem Emirates. Spędziłaby miły dzień w towarzystwie brata i jego przyjaciół, a następnego ranka ubrała swój jasny uniform i z uśmiechem na ustach stawiła się na pokładzie kolejnego samolotu. Po prostu wróciłaby do ukochanej pracy.

Ale teraz musiała wszystko zostawić. Los postanowił sobie z niej zakpić i zniszczyć poukładaną rzeczywistość.

Zacisnęła, a potem rozluźniła pięści. Srebrna bransoletka nieznacznie wbiła jej się w skórę.

„Zawsze możesz wrócić.”

– Nie mogę, Raahit – szepnęła sama do siebie. – Przepraszam, ale muszę zacząć wszystko od nowa.

***

Andrzej naprawdę miał dość zimy. Temperatura poniżej zera źle wpływała na jego samopoczucie. Czuł się jeszcze bardziej samotny niż zwykle ( co było bardzo trudne do osiągnięcia), mógł cały dzień przeleżeć na kanapie zupełnie nic nie robiąc. Tak właśnie zamierzał spędzić dzień wolny.

Oczywiście ktoś musiał mieć inne plany.

– Daj spokój, Lambo – jęknął, gdy mały piesek zaczął skakać wokół jego nóg, przerywając siatkarzowi proces użalania się nad sobą. – Wróciliśmy ze spaceru pół godziny temu.

Psiak jednak nie odpuszczał. Oparł przednie łapki o sofę, wywiesił krótki język i zaczął wpatrywać się w opiekuna maślanymi oczami.

– No niech ci będzie. – Wrona w końcu dał za wygraną. Postawił jedną nogę na ziemi, potem drugą, by na końcu z cichym westchnięciem podnieść się z kanapy. Sprawnie znalazł smycz, ubrał kurtkę i wyszedł z rozanielonym podopiecznym na spacer.

Lambo kroczył po chodniku szczerząc się radośnie, za to jego właściciel wlókł się z opuszczoną głową, tępo licząc pęknięcia w chodniku.

Gdy zatrzymali się na światłach, omiótł wzrokiem mijających go ludzi. Wszyscy gdzieś się spieszyli. Jakaś matka poganiała córkę, minął je rozmawiający przez komórkę mężczyzna.

Siatkarz przełknął głośno ślinę. Ci ludzie spieszyli się do domów. Do kogoś, kto w tym domu czeka. Do kogoś, kto uśmiechnie się na ich widok.

Na niego nikt nie czekał.

Zamrugał szybko. Światło zmieniło się na zielone. Delikatnie pociągnął smycz i ruszył, nie patrząc przed siebie. Znów wyłączył się z otaczającego go świata.

Nagle ktoś po prostu na niego wpadł. To było do przewidzenia.

– Przepraszam! – pisnął po angielsku cienki głosik.

Zmarszczył brwi i spojrzał w dół. Przed nim stała młoda kobieta o rudych, związanych w luźny kucyk włosach i niebieskich włosach.

– Przepraszam – powtórzyła nieznajoma, a potem zgrabnie wyminęła siatkarza i pobiegła w swoją stronę.

Andrzej nie zdążył powiedzieć choćby słowa. Jeszcze przez kilka sekund stał jak głupi na środków pasów, aż w końcu głośne trąbienie zniecierpliwionych kierowców, zmusiło go do przejścia na drugą stronę.

– Ty też to widziałeś, stary? – zapytał, gdy zatrzymali się na krótką przerwę. – Co się ze mną dzieje… – Psiak nie odpowiedział, jedynie znów wywiesił język i uśmiechnął się głupkowato.

Środkowy wzruszył ramionami. Co innego miał zrobić? W końcu, czy stało się coś niezwykłego? Ludzie codziennie na siebie wpadają. Przepraszają, a potem o sobie zapominają. Ot, zwykła kolej rzeczy, takie życie.

A jednak coś nim wstrząsnęło. Coś go poruszyło.

Myślał o tym przez całą drogę do domu. Ba, myślał także przez pozostałą część dnia. Niestety, leżąc na kanapie i wpatrując się w ścianę doszedł tylko do jednego wniosku.

Chyba polubił rudy kolor.

***

Tramwaj odjechał z cichym zgrzytem. Był trzecim, który minął Sharone’a. Od piętnastu minut siatkarz stał na przystanku i zastanawiał się, gdzie na poroże łosia, jest?! W końcu wybrał się na zwykły spacer po Warszawie, chciał w końcu coś zobaczyć. Zamiast jednak do Łazienek Królewskich, trafił do dzielnicy, której zupełnie nie znał i nawet nie był pewien, czy jest wstanie poprawnie wymówić jej nazwę. Postanowił więc, że najpierw znajdzie najbliższy przystanek, a później spróbuje dotrzeć do centrum.

Przyjechał kolejny tramwaj. Atakujący spojrzał na numer, na tablicę z rozkładami, westchnął głęboko i z rezygnacją oparł się o brudną szybę.

– Chcesz dojechać do centrum?

Wzdrygnął się mimowolnie, słysząc zadane po angielsku pytanie i rozglądnął wokół. Oprócz niego na przystanku był tylko jeden człowiek. Na ławce siedział chłopak, na oko w wieku atakującego. Miał jasną, rozczochraną czuprynę i niebieskie oczy. Choć temperatura spadła trochę poniżej zera, on miał na sobie tylko dżinsy i błękitną bluzę z kapturem.

– Tak – przytaknął niepewnie Sharone. – Ale skąd…?

– Skąd wiem? Jakby to powiedzieć… – Nieznajomy wstał, przeciągnął się i schował ręce do kieszeni. – Możemy to nazwać intuicją –  zaśmiał się ironicznie. – To chcesz żeby ci pomóc, czy nie?

Dreszcz przebiegł po plecach atakującego. Spojrzenie chłopaka było wyjątkowo cierpkie, ale jeszcze bardziej uderzało jego podobieństwo do kogoś, kogo siatkarz na pewno znał.

Nie potrafił jednak powiedzieć, o kogo chodzi.

– Jeśli wiesz, czym mam jechać, to z chęcią z tej wiedzy skorzystam – odezwał się w końcu. Szybko odzyskał pewność siebie, co w końcu mogło się stać.

W tym momencie przyjechał kolejny tramwaj.

Nieznajomy uśmiechnął się krzywo.

– Dokładnie tym – powiedział, a potem zgrabnie wskoczył do pojazdu.

Zdezorientowany Sharone ledwo wyrobił się za nim, zdążył w ostatnim momencie.

W środku prawie nie było ludzi. Zajęli dwa miejsca naprzeciwko siebie.

– To… jak masz na imię? – zapytał niepewnie Kanadyjczyk. – Bo chciałbym jakoś tak osobiście podziękować… – z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

– Nicolas – odpowiedział po chwili wahania chłopak. – Jestem Nicolas. I nie musisz mi dziękować, nie robię tego bezinteresownie.

Evans zgłupiał. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

– Co masz na myśli, mówiąc „nie bezinteresownie”?

– To, że ja też potrzebuje pomocy – wyjaśnił Nico. – Pomocy od ciebie

– Przecież nic o mnie nie wiesz! Przed chwilą się poznaliśmy!

– Znam cię lepiej niż ci się wydaje.

Zrobiło się bardzo dziwnie. Siedzieli w zupełnym milczeniu. Nicolas spokojnie stukał palcami w kolano, za to Sharone oddychał płytko i bił się z własnymi myślami. To zdecydowanie nie była normalna sytuacja, a on nie wiedział jak ma z niej wybrnąć.

– Czego potrzebujesz? – odezwał się cicho.

– Powiem ci, gdy dojedziemy na miejsce.

– Kim ty w ogóle jesteś?!

Nicolas uśmiechnął się chytrze. Jak widać na to pytanie czekał od samego początku. W jego oczach pojawił się dziwny błysk, który na pewno Sho już gdzieś widział.

– Spokojnie. Już niedługo sam do tego dojdziesz.

***

Niewielkie przyjęcie urodzinowe Stephana zaczęło się koło czwartej. Była kawa, wino, sery, a Stephanie upiekła tort. Pojawiła się oczywiście Jocelyn, jako niestety jedyny przedstawiciel rodziny, ale po za tym był też choćby Fabio Storti z rodziną czy Paweł Zagumny. Zabrakło tylko Samiki i jego narzeczonej,  których w domu zatrzymała choroba córki.

Ogólnie wszyscy bawili się bardzo dobrze. Było po prostu sympatycznie. Dzieci bawiły się na piętrze, a dorośli rozmawiali w salonie na wszystkie możliwe, zupełnie luźne tematy, od sportu ( tego starano się mimo wszystko unikać) przez rodzaje jedzenia wszelakiego, na teorii ewolucji kończąc. Wyjątkową popularnością cieszył się anegdotki Jocey, z jej pracy w arabskich liniach lotniczych.

Gdzieś koło siódmej, gdy spotkanie powoli zbliżało się ku końcowi, w mieszkaniu rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

– Ktoś jeszcze miał przyjść? – Stephane przerwał zaciętą dyskusję z siostrą i zaskoczony spojrzał na żonę.

– Nikt nic nie mówił. – Kobieta tylko wzruszyła ramionami. – Może to któryś z sąsiadów? Pójdę otworzyć. – Podniosła się z kanapy i wyszła szybko.

W pomieszczeniu zapadła niezręczna cisza, która chwilę później została przerwana przez stłumiony krzyk Stephanie.

– Isaac!

Stephane i Jocelyn jednocześnie poderwali się ze swoich miejsc. Mężczyzna szybkim krokiem przeszedł do holu, zupełnie nie zwracając uwagi na zdezorientowane spojrzenia pozostałych gości, którzy zupełnie nie rozumieli skąd u trenera tak gwałtowna reakcja na jedno imię.

Ale on doskonale wiedział kogo zobaczy. W drzwiach stał mały chłopiec. Zupełnie sam. Ukryte niezgrabnie pod czapką mysie włosy, opadały mu na ramiona. Ubrany był w puchową kurtkę. Jedną rękę trzymał na rączce od plastikowej walizki, a w drugiej miał lekko wymiętą kopertę.

– Cześć, wujku – mruknął na widok Stephana.

– Co ty tu robisz, Isaac? – zapytał Antiga, nerwowo przestępując z nogi na nogę i kątem oka zerkając do środka mieszkania. – Gdzie jest Danielle?

– Mama wyjechała.

– Wyjechała?

– Yhm.

– Więc dlaczego ty tu jesteś?

 W odpowiedzi chłopiec wyciągnął dłoń z listem.

– Mama wszystko wyjaśniła.

Małżeństwo wymieniło zdumione spojrzenia. Co to wszystko miało oznaczać?

– Wejdź, przecież nie będziemy rozmawiać na korytarzu. – Stephanie uśmiechnęła się ciepło do Isaaca, gestem ręki zapraszając go do środka.

 Niepewnie przekroczył próg mieszkania. Gdy tylko pojawił się w salonie, głowy wszystkich gości zwróciły się w jego stronę.

Pobladł gwałtownie. 

Stephane zareagował niemal natychmiast.

– Pozwólcie, że wam kogoś przedstawię – położył dłoń na ramieniu chłopca, by dodać mu otuchy. – To jest Isaac. Mój siostrzeniec.

---

Cześć wszystkim! Przedstawiam wam rozdział pierwszy tego opowiadania. Uważam, że nie jest on jakoś specjalnie zły, ale niektóre fragmenty mogły mi wyjść lepiej, szczególnie końcówka. A wy co myślicie? Jak na razie podoba wam się początek akcji? Co z bohaterami? Czekam na komentarze. 

Pozdrawiam

Violin

PS Oczywiście zapraszam też na moje pozostałe opowiadania oraz do zakładki "Wasze Blogi", gdzie możecie zostawiać swoje linki.