Rozdział 41

− Nie jestem przekonany, czy to dobry pomysł. – Andrzej zmierzył krytycznym spojrzeniem pobliskie stadko gołębi. Ptaków było dużo, nie wyglądały groźnie, ale prawda była taka, że jeszcze nie wiedziały, co je czeka. 

− No proszę, proszę! – Joyce złożyła dłonie w błagalnym geście. – Obiecuję, że będę mocno trzymała smycz Lambo. 

Siatkarz spojrzał na swojego pupila i westchnął z rezygnacją. Wyraz pyska psiaka mówił wyraźnie, czego chce. 

A chciał się pobawić z tą fajną, rudą panią, która ostatnio zaczynała pachnieć jego panem. 

− Niech będzie – mruknął Wrona. – Tylko błagam nie zabijcie żadnego gołębia. 

W odpowiedzi, Jocelyne jedynie wyszczerzyła się głupkowato, a potem porwała smycz Lambo i razem pobiegli w kierunku gołębi. Pies momentalni zaczął szczekać wesoło, za to jego nowa kumpela chichotała radośnie i cokolwiek psychopatycznie. Oczywiście ptakom się ta zabawa podobała mnie, z głośnym trzepotem skrzydeł podrywały się do lotu, ale póki żaden nie ucierpiał chyba było okej. 

Andrzej z pewnym dystansem przyglądał się wybrykom swojej partnerki. Zdecydowanie bieganie za gołębiami, przed dworce głównym, nie należało do normalnych. 

Jednocześnie jednak, na jego twarzy błąkał się nieśmiały uśmiech. Zbliżał się koniec czerwca i choć Joyce pracowała dopiero od trzech tygodni, to już przyznawała, że jej nowa praca jest stresując. Fajna, ale po całym dniu wychodziła tak zmęczona, że marzyła jedynie, by położyć się do łóżka. 

Nic więc dziwnego, że wszystko odrabiała w weekend. 

Westchnął cicho, przeczesując dłonią włosy. Nie był wstanie powiedzieć, kiedy te tygodnie minęły. Wydawało mu się, że dosłownie wczoraj wpadł na Jocelyne na pasach, że wczoraj dowiedział się o jej pokrewieństwie z Stephanem. 

A teraz mijał już piąty miesiąc odkąd się znali. Ich związek, mimo różnoraki perturbacji, rozwijał się wręcz idealnie. Oczywiście czasami sprzeczali się o jakieś głupoty, ale zaraz po kłótni, godzili się i to często w dość namiętny sposób. Na zmianę pomieszkiwali to u siatkarza, to znów u Francuzki, ucząc się wspólnego życia i ciesząc się każdą spędzoną razem chwilą. Jocelyne już dawno pozbyła się swoich irracjonalnych przekonań o „luźnym” związku, a Andrzej z każdym kolejnym dniem był coraz bardziej pewny, że chyba spotkał miłość życia. 

Odnalazł wzrokiem ukochaną i uśmiechnął się z rozmarzeniem. Mógł na nią patrzeć cały dzień. 

Jednak nagle zamarł. Jego oczom bowiem ukazała się scena, która była równie niespodziewana, co podnosząca ciśnienie. Z podziemnego tunelu wyszło dwóch mężczyzn, wyróżniających się w tłumie ponad przeciętnym wzrostem. Na ich widok Joyce zamarła na chwilę, by ułamek sekundy zapiszczeć radośnie, a potem wystrzelić w kierunku tajemniczych przybyszów. 

I oczywiście musiała pociągnąć za sobą kompletnie zdezorientowanego Lambo. 

Na oczach Andrzeja, Jocelyne wpadła w ramiona najpierw jednego z mężczyzn, potem drugiego, by na końcu obydwu ucałować w policzek. 

Tego było za wiele. Wrona zacisnął wściekle pięści i pewnym krokiem ruszył w stronę partnerki. 

− Witam – fuknął, przez ściśnięte zęby, gdy stanął oko w oko z nieznajomymi. 

Jednak Joyce, zamiast się wystraszyć, jedynie uśmiechnęła się jeszcze szerzej. 

− Super, że przyszedłeś. – Klasnęła wesoło. − Przynajmniej poznasz moich pozostałych braci. Oto David i Charlie.

Środkowy zbaraniał. Spojrzał na kobietę, zrobił wielkie oczy, a potem niepewnie zerknął na wyrośniętych jegomości. Dopiero teraz zauważył podobieństwo między nimi, a Stephanem czy Joyce. 

Wyższy mężczyzna, przedstawiony jako David, miał ciemne, kręcone włosy i charakterystyczny, chytry błysk w oku. Ubrany w czarne skórzane spodnie i biały T-shirt z logo jednego z metalowych zespołów, wydawał się być zupełnym przeciwieństwem swojego starszego brata i Andrzej nie zdziwiłby się, gdyby zaraz okazało się, że przyszły szwagier przyjechał do Polski na ogromnym motorze. 

Za to Charlie był prawie wierną kopią Stephana. Tak naprawdę różniło ich tylko może dziesięć centymetrów wzrostu. Taka sama, jasna czupryna, ciepłe spojrzenie, które posyłał zza drucianych okularów i błąkający się na twarzy uśmiech. W sweterku w serek i flanelowych spodniach wyglądał na profesora, ewentualnie bibliotekarza. 

− Miło mi poznać – wydukał w końcu, nadal zszokowany Andrzej. 

− To ty umawiasz się z naszą małą siostrzyczką? – David zmierzył siatkarza krytycznym spojrzeniem. – Serio, Joyce, musiałaś wybrać jednego z chłopców Stephana? 

− Coś ci nie pasuje? – prychnęła Jocelyne. 

− Po prostu pamiętam, jak to się skończyło w przypadku twojej siostry. 

− Ale ja nie jestem Danielle. I o tym też powinieneś pamiętać. 

Ich nad wyraz interesująco wymianę zdań, przerwało znaczące chrząknięcie Charliego. Najmłodszy z braci Antiga, spojrzał na rodzeństwo smutnym wzrokiem, a potem poprosił cicho. 

− Możecie zostawić kłótnie na później? Mamy ważniejsze sprawy do załatwienia. 

Joyce zmarszczyła ze zdziwieniem brwi. Zerknęła niepewnie na Davida, ale on jedynie z zrezygnowaniem pokręcił głową. 

− Przyjechaliśmy porozmawiać z tobą i Stephanem – wyjaśnił. – To ważna rodzinna sprawa, więc… − Uśmiechnął się przepraszająco do Andrzej. 

Wrona pokiwał ze zrozumieniem głową. Nie zamierzał wpychać się tam, gdzie nie jest potrzebny. 

− Ale o co chodzi? – Jocelyne miała jednak inne zdanie na ten temat. – I dlaczego Andrew nie może się dowiedzieć. 

− Nie, że nie może – zaprzeczył szybko Charlie. – Tylko po prostu najpierw musimy obgadać wszystko we czwórkę. Potem możesz powiedzieć komu ci się żywnie podoba. 

− I musimy to załatwić szybko – dodał David. – Najlepiej natychmiast. 

Kobieta zacisnęła usta w wąską kreskę. Jeszcze raz spojrzała na swoich braci, potem na Andrzeja, by w końcu jęknąć cicho i nerwowo odgarnąć twarzy kosmyki rudych włosów. 

− Nie będziesz zły, jak z nimi pójdę? – zapytała. – Wiem, że mieliśmy spędzić razem cały dzień, ale ci dwaj nie dadzą mi spokoju. 

− Luzik. – Środkowy wzruszył ramionami. – Rodzina jest przecież najważniejsza. 

Posłała mu pełen wdzięczności uśmiech. Następnie przygryzła w zamyśleniu wargę i po chwili wahania, zarzuciła ręce na szyję ukochanego, by pocałować go namiętnie. 

Lekko zaskoczony Andrzej, oczywiście oddał pocałunek, mając wrażenie, że przez całe ciało przechodzi prąd. 

− A wy nawet nie ważcie się do niego zbliżyć – warknęła do braci Jocelyne, gdy w końcu oderwała się od partnera. 

Dopiero teraz Wrona zauważył, że jest dosłownie zabijany wzrokiem. Może i bracia Antiga różnili się wyglądem, charakterem, czy też zawodem, ale całą trójkę łączył jeden, istotny fakt – nikt nie miał prawa nawet tknąć ich małej siostrzyczki. 

Środkowy uśmiechnął się z zakłopotaniem i już miał coś palnąć, jednak w porę uprzedziła go Joyce. Wepchnęła mu do ręki smycz Lambo, jeszcze raz na pożegnanie cmoknęła siatkarza w policzek, a potem odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę dworca. 

− A wy na co czekacie?! – Pospieszyła braci. – Chcecie dojechać do Stephana, czy nie?! 

− Oczywiście, że chcemy! – Odkrzyknęli chórem po czym pobiegli za siostrą. 

A Andrzej znów został sam ze swoim psem. 

***

Stephanie bardzo powoli wchodziła na piętro. Starannie wymierzała kolejne kroki, jedną dłonią kurczowo trzymając poręcz, a drugą obejmując ciążowy brzuch. Choć swoje nienarodzone dzieci kochała ponad wszystko, to w tamtym momencie znów przeklinała własną nie mobilność, spowodowaną głównie faktem, że dzieci było dwoje. W poprzednich ciążach, na tym etapie była wstanie robić prawie wszystko. Tym razem, mimo że był do dopiero dwudziesty piąty tydzień, już czuła się jak słoń w składzie porcelany. 

O nadwyrężonym kręgosłupie i opuchniętych kostkach nie chciała nawet wspominać. 

W końcu pokonała ostatni schodek. Przystanęła, by wziąć kilka głębokich wdechów, a potem ruszyła w stronę pokoju Tima. 

Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi, gdy ujrzała córkę, siedzącą pod drzwiami sypialni brata. Na widok mamy, Manoline poderwała się z podłogi, krzyżując ręce na piersi i przybierając najbardziej obrażoną minę, na jaką było ja stać. 

− Nie chcą mnie wpuścić do środka! – fuknęła, tupiąc nogą niczym małe dziecko. – I to tylko dlatego, że jestem dziewczyną. Dlaczego nie mam dwóch starszych sióstr?! 

− Takie pytania kieruj do swojego rodzonego ojca – poradziła szczerze Stephanie. – To on jest za to odpowiedzialny. 

− Ale tata jest z nimi!  

Kobieta zamilkła. Wzniosła oczy ku niebu i po raz tysięczny poprosiła opatrzność o cierpliwość. Robiła tak od ponad piętnastu lat i jak na razie, opatrzność całkiem nieźle sobie radziła. 

− Poradzę ci coś, skarbie. Jak kobieta, kobiecie – posłała dziewczynce krzywy uśmiech. – Większość facetów nigdy nie dorasta. 

Manoline cicho parsknęła śmiechem. Pokiwała z uznaniem głową, a potem przepuściła mamę w drzwiach. Nie odeszła jednak daleko, chyba licząc na to, że Timote dostanie porządnie po głowie. 

Stephanie jednak na razie nie miała zamiaru robić nikomu awantury. A przynajmniej do czasu, gdy dowie się, kto doprowadził do wykruszenia się tynku na suficie w kuchni. 

Nacisnęła klamkę i powoli weszła do pokoju. Na pierwszy rzut oka wszystko było w porządku. W środku panował nieprzyzwoity wręcz porządek, nigdzie nie walały się brudne skarpety, ani figurki super-bohaterów, co już było dużym sukcesem. 

Problemem była noga. Długa, owłosiona noga, zwisająca z drewnianej drabinki. 

Zgodnie z obietnicą, Timo dostał swoją bazę – niewielki drewniany domek, zamontowany nad łóżkiem chłopca spełniał wszelkie kryteria prawdziwej kryjówki. Można było w nim spokojnie poczytać komiksy, pooglądać filmy albo zjeść całką tabliczkę czekolady w tajemnicy przed młodszą  siostrą. 

Do domku prowadziła drabinka. I to właśnie z niej zwisała wcześniej wspomniana noga. 

Stephanie podeszła bliżej. Zacmokała z dezaprobatą, a potem znudzona do granic możliwości, bezpardonowo połaskotała gołą łydkę. 

Z domku dobiegł do niej spanikowany rechot. Noga drgnęła kilka razy, by w końcu zniknąć z powrotem w kryjówce. Chwilę później w otworze wejściowym pojawiła się głowa Stephana, a za nią twarzyczki jego synów. 

Nawet nie chciała wiedzieć, jak oni się tam wszyscy pomieścili.

− Cześć, skarbie. – Na widok żony, mężczyzna próbował uśmiechnąć się niewinnie. 

− Co wy robicie, chłopcy? – zapytała z zrezygnowaniem Stephanie. 

− Nic nielegalnego, przysięgam!

Posłała mu mordercze spojrzenie, po raz kolejny zastanawiając się, kiedy zgodziła się wychowywać kolejne dziecko. 

− Tata, ma rację! – odezwał się Timote. – Przecież my tylko robimy sobie maraton seriali DC! Czy to jest zakazane? – Wyszczerzył się głupkowato. 

− Oczywiście, że nie – prychnęła kobieta. – Ale już mogę się czepiać faktu, że w kuchni odpadł tynk z sufitu. I jak to wyjaśnicie? 

Cała trójka synchronicznie przełknęła ślinę i z zakłopotaniem podrapała się po głowie. Timo zerknął znacząco na tatę, ten spojrzał na Nicolasa, a on dla odmiany wlepił wzrok w młodszego brata. 

W końcu Stephane postanowił wziąć na siebie całą odpowiedzialność. 

− Spadłem na podłogę – przyznał niechętnie. – Stąd ten huk. A że swoje ważę… Tak jakoś wyszło. – Rozłożył bezradnie ręce. 

− Ale nic sobie nie zrobiłeś? – W głosie Stephanie momentalnie pojawiła się troska. 

Mężczyzna stanowczo pokręcił głową. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie, ktoś zadzwonił do drzwi. 

Małżeństwo wymieniło zaskoczone spojrzenia. Nikt nie zapowiadał wizyty. 

− Chyba muszę się zwijać – sapnął Stephane, zsuwając się z drabinki. – Powiecie mi później, co było dalej – poprosił, a chłopaki zgodnie pokiwali głowami. 

Para opuściła pokój syna i zeszła na dół, po drodze mijając szczerze zawiedzioną Manoline. 

Drzwi otworzyła z Stephanie. Najpierw jej wzrok padł na Jocelyne. Jej obecność niespecjalnie ją zdziwiła. 

Ale gdy zobaczyła, z kim przyszła, poczuła się co najmniej dziwnie. 

− Charlie? David? Co wy tu robicie? 

− To już nie możemy odwiedzić naszego najukochańszego braciszka i jego pięknej żony? – David uśmiechnął się szeroko, a potem chwycił dłoń kobiety i ucałował ją szarmancko. – Nie wiem jak ty to robisz, Stephanie, ale jesteś jeszcze piękniejsza niż ostatnio. 

Stephanie spojrzała na niego z pobłażaniem. Już dawno przyzwyczaiła się do zachowania drugiego z braci Antiga i nigdy nie traktowała jego pseudo zalotów poważnie. Nikt zresztą tego nie robił, choć nie powstrzymało to Jocelyne od zdzielenia brata w potylicę. 

− Zachowuj się – warknęła karcąco, a potem zwróciła się do bratowej. – Jest Stephane? Bo ci dwaj mają jakąś ważną rodzinną sprawę. 

− Tu jestem! – Z kuchni wyłonił się trener. – Dawno nie widzieliśmy się w komplecie! Czyżby szykowała nam się bratnio-siostrzana pogawędka? Tylko jak zwykle brakuje Danielle. 

David jakby nagle zmarkotniał. Wyprostował się gwałtownie, przybierając nadzwyczaj poważną minę i nerwowo zerknął na Charliego. Najmłodszy z braci westchnął głęboko, poprawił zsuwające się z nosa okulary i zaproponował: 

− Może usiądziemy? – zaproponował. 

Stephane jedynie beznamiętnie wzruszył ramionami. Zaprosił rodzeństwo do salonu, gdzie mogli spokojnie porozmawiać. 

Stephanie na początku chciała zostawić ich samych, ale wystarczyło jedno spojrzenie Joyce, by została. Mimo że jeszcze nie wiedziały, o co chodzi, to czuły, że w tej sprawie przyda się kobieca ręka. 

− W takim razie mówcie, co was sprowadza do Warszawy? – Stephane usiadł wygodnie w fotelu i założył nogę na nogę. – Zwykle to ja i Joyce przyjeżdżamy do was, a nie odwrotnie. 

− Pomyśleliśmy, że łatwiej będzie nam wpaść tutaj, niż odwrotnie – wyjaśnił Charlie. – Szczególnie, że to sprawa niecierpiąca zwłoki. 

− No i chcieliśmy ją załatwić jak najdalej od rodziców – wtrącił David. – Najważniejsze było to, by jeszcze się nie dowiedzieli. 

− O czym? – prychnęła Joyce. – Przyznajcie się, co znowu zmalowaliście. 

Bracia wymienili smutne spojrzenia. David poruszył bezgłośnie ustami, a Charlie zgodnie pokiwał głową. Przygryzł w zamyśleniu wargę, skrzyżował ręce na piersi i spuścił wzrok. Milczał przez dłuższą chwilę, jakby starannie dobierając słowa, a z każdą kolejną sekundą w pomieszczeniu rosło napięcie. 

− Danielle nie żyje – powiedział grobowym tonem. 

Zapadła grobowa cisza. Wszyscy wpatrywali się w Charliego, szeroko otwartymi oczami, niedowierzając w to, co usłyszeli. Jego słowa, choć niosły poważną treść, brzmiały jak głupi żart, którego nie powinno się wypowiadać. 

Jednak doskonale wiedzieli, że Charlie nie jest typem żartownisia. 

I chyba to przerażało ich najbardziej. 

− Ale… ale jak to? – wychrypiał w końcu Stephane. 

Stephanie zacisnęła usta w wąską kreskę. Jej myśli błądziły jak oszalałe, ale wpatrzona w pobladłą twarz męża, czuła rozchodzący się po całym ciele strach. 

− Wypadek samolotowy – wyjaśnił David. – Wczoraj wieczorem, awionetka, którą leciała uderzyła w stok jednej z gór w Andach. Nikt nie przeżył. 

− Jeszcze oficjalnie nie powiadomiono rodzin – dodał Charlie. – David dowiedział się od starego kolegi. 

− Właśnie dlatego tu jesteśmy. Musimy ustalić, jak powiemy o tym rodzicom. 

− I co zrobimy z Isaacem. 

Znów zapadł na cisza. Rodzeństwo już nawet na siebie nie spoglądało. Każdy wpatrywał się to w swoje dłonie, to w stopy, nieudolnie próbując przetworzyć otrzymaną informacje. Fakt, że jedno z nich nie żyje, był wręcz nie do przyjęcia. Może i Danny nie była idealną siostrą, ale była. 

Od zawsze. 

Nagle Joyce jęknęła żałośnie, a jej ciałem wstrząsnął szloch. Schowała twarz w dłoniach, nawet nie próbując powstrzymać łez. Siedząca obok Stephanie, objęła ją ramieniem i zaczęła uspokajająco gładzić po plecach. Kobieta wtuliła głowę w ramię bratowej, zaciskając palce na obiciu kanapy. 

− Jesteście pewni? – zapytał drżącym głosem Stephane. 

− Niestety tak. – David smutno pokiwał głową. – Mój kolega będzie pracował przy śledztwie. Dostał listę pasażerów, zobaczył znajome nazwisko i skontaktował się ze mną. 

Trener zacisnął zęby. Podniósł się z fotela i powoli podszedł do okna, stając tyłem do pozostałych. 

− To jest wręcz nieprawdopodobne – mruknął. – Nasza mała Danny… Mama się załamie. Tata pewnie też. Do tego jeszcze trzeba będzie sprowadzić ciało, zorganizować pogrzeb… nie poradzą sobie z formalnościami. 

− My się tym zajmiemy – zapewnił Charlie. – I porozmawiamy z rodzicami. Wy musicie tylko powiedzieć Isaacowi. 

Stephanie zamarła. Spojrzała z przerażeniem na męża, a on pobladł jeszcze bardziej. Powiedzieć Isaacowi? Jak niby mieli to zrobić? Jak poinformować małego chłopca, że jego ukochana mama nie żyje? Że już nigdy jej nie zobaczy? Że już nigdy go nie przytuli, nie pocałuje w czoło, nie powie, że go kocha? 

Danielle może nie była matką idealną, ale dla syna była całym światem. 

− Jest jeszcze coś. – Niespodziewanie, David sięgnął do kieszeni i wyjął telefon. – Spędziłem całą noc na odkopywaniu starych kontaktów i udało mi się dotrzeć do dokumentacji medycznej Danny. Oraz kilku innych ciekawych dokumentów. 

− A jakie to ma znaczenie? – prychnęła przez łzy Jocelyne. – Ona i tak nie żyje. 

Mężczyzna zacisnął usta w wąską kreskę. Wstukał coś na komórce, a sekundę później na ekranie pojawił się jakiś dokument. Wyglądał wyjątkowo poważnie, a charakterystyczne pieczątki w prawym górnym rogu wyraźnie wskazywały, że to coś bardzo ważnego. 

− Przez ostatnie miesiące Danielle pracowała nad czymś dla rządów – wyjaśnił średni z braci Antiga. – Nie udało mi się dowiedzieć, o co dokładnie chodziło, ale zarobiła więcej, niż którekolwiek z nas przez całe życie. 

− Oczywiście wszystko zapisane jest na Isaaca – wtrącił się Charlie. – Zabezpieczyła młodego do końca życia. Miała zresztą ważne powody, by to zrobić.

Stephanie zmarszczyła ze zdziwieniem brwi. Teoretycznie działanie Danny wydawało się logiczne – każda matka postąpiłaby podobnie; jednak coś w głosie szwagra wyraźnie mówiło, że za tym wszystkim kryje się coś więcej. 

− Co jest w jej dokumentacji medycznej? – zapytała, czując pod skórą narastające mrowienie. 

− Właśnie o to chodzi – westchnął głęboko David. – W styczniu u Danielle wykryto guza mózgu. Czy coś podobnego, nie bardzo rozumiem te wszystkie medyczne terminy. W każdym razie to było takie cholerstwo, że szkoda gadać. Teoretycznie nie dawało żadnych objawów, ale wystarczyła godzina, dwie i po człowieku. Do tego nieusuwalne. Może cię zabić w przeciągu tygodnia od diagnozy, a możesz dożyć późnej starości. 

Jego szwagierka zrobiła wielkie oczy i z niedowierzeniem spojrzała na własne dłonie. Jej mózg pracował na podwyższonych obrotach, poszczególne elementy układanki, w końcu zaczęły do siebie pasować. Choć jeszcze nie dotarło do niej, że Danny naprawdę nie żyje, to miała wrażenie, że nagle znalazła odpowiedzi na wszystkie trudne pytania. 

− Czyli zajmiecie się pogrzebem, tak? – dopytał Stephane. Nadal był przeraźliwie blady, a jego ramiona drżały nieznacznie. 

− I sprowadzimy ciało do Francji – przytaknął Charlie. – Wy musicie tylko powiedzieć Isaacowi. 

Trener mechanicznie pokiwał głową. 

Znów zapadła cisza. Nikt nie odważył się nawet drgnąć. Trudno było powiedzieć, czy kierowała nimi rozpacz, czy też szok. O wszelkich technicznych aspektach rozmawiali tak, jakby chodziło o urodziny królika, a nie śmierć siostry. 

Chyba nie docierało do nich, że to wszystko dzieje się naprawdę. Jakoś nie mogli przyswoić tego, że teraz będą tylko we czwórkę, nie w piątkę. 

To było wręcz irracjonalne. 

Stephanie jeszcze raz spojrzała na swojego męża. Stephane siedział wręcz nieprzyzwoicie wyprostowany, z dłońmi położonymi na kolanach i szeroko otwartymi oczami. Bezgłośnie ruszał ustami, a w jego oczach było widać nie tyle rozpacz, co zdezorientowanie. Danielle nie żyje? Ale jak to? Przecież ona była niezniszczalna!

− Rozumiem, że przylecicie na pogrzeb? – zapytał Charlie, choć odpowiedź wydawała się być oczywista. 

− Ja i Joyce na pewno – przytaknął Stephane. – Co do Stephanie… − Niepewnie zerknął na żonę, a ta z zrezygnowaniem pokręciła głową. 

− Nie wolno mi. Ze względu na bliźniaki, musze na siebie uważać. − Odruchowo położyła dłoń na brzuchu. Czuła pod palcami ruchy dzieci. W tym momencie wydawało się to wręcz nieprawdopodobne, absurdalne. 

Życie za życie. 

− Ale porozmawiamy z Isaacem – obiecała. – Znaczy najpierw powiemy Samikowi i Natalii. To oni się nim teraz zajmują.

− Zresztą, skoro Danielle nie żyje, to Guillaume jest w tym momencie jedynym prawnym opiekunem młodego – zauważył Stephane. – Ma prawo osobiście zdecydowanie, jak powie synowi, że jego mama zginęła. 

David ze zrozumieniem pokiwał głową. To wydawało się być logiczne. 

Nad ich głowami rozległ się tupot stóp, a potem radosny śmiech. Ani Timi, ani Manoline, a tym bardziej Nicolas, jeszcze nie wiedzieli, co się stało. 

Zresztą Stephanie czuła, że nawet kiedy im powie, to śmierć cioci nie zrobi na nich wielkiego wrażenie. Tak naprawdę, prawie jej nie znali. Danielle unikała rodzinnych spotkań, kontaktów z bratankami, więc dzieciaki widziały ją tylko kilka razy w życiu. 

Zresztą byli jeszcze mali. Stephanie chciała chronić ich przed tą tragedią. 

Ale nagle uderzył ją pewien fakt. Rzecz, która sprawiła, że jej matczyne serce załkało. Nie wiedziała, czy płakać, czy też po cichu cieszyć się z faktu, że sama nadal żyje. 

Isaac miał tylko osiem lat. Był młodszy nawet od Manoline. 

I już stracił najważniejszą osobę w życiu.

---

Badum! Przybywam z rozdziałem czterdziestym pierwszym. Przyznajcie, czy któraś z Was podejrzewała takiego obrotu spraw? Mam nadzieję, że nie do końca. 

W każdym razie, dziś z jeszcze większą niecierpliwością czekam na wasze komentarze i za wszystkie z góry dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin