Rozdział 38

Shoe zamieszał rurką swojego drinka i potoczył wzrokiem po zebranych gościach. Coś mu się nie zgadzało. Uważnie przeanalizował wszystkie twarze, a jego głowie zapaliła się czerwona lampka. Kogoś mu brakowało.

− Sorry, muszę coś załatwić. – Posłał Mai przepraszające spojrzenie. – To… postaram się zaraz wrócić – obiecał.

Dziewczyna jedynie pokiwała ze zrozumieniem głową, nawet na chwilę nie przestając się uśmiechać. Evans był jej za to niezmiernie wdzięczny. Ostatnie, na co miał ochotę, to sprawić przykrość przyjaciółce z przeszłości.

− Tylko nie zabij się gdzieś po drodze – poprosiła słodkim głosikiem, a potem odeszła, chichocząc uroczo.

Chłopak odprowadził ją wzrokiem, mimowolnie wzdychając głęboko. Przez chwilę wpatrywał się w drzwi do domu, za którymi zniknęła Maya, by po kilku długich sekundach gwałtownie powrócić do żywych.

Szybko rozglądnął się wokół, szukając swoich sióstr. Laylę dostrzegł dość szybko i już chciał do niej podejść, ale wtedy przypomniał sobie, że przecież potrzebuje Thali. I to potrzebuje jej pilnie.

W końcu dostrzegł drugą siostrę, jak wchodzi do ogrody. Podszedł do niej szybko, bezpardonowo chwycił za rękę, a potem odciągnął na bok.

− Ej, właśnie chciałam się czegoś napić! – fuknęła zirytowana dziewczyna. – Wiesz jak trudno dostać własny plastikowy kubeczek?

Sharone zupełnie zignorował jej narzekania. Spojrzał w prawo, potem w lewo i zapytał konspiracyjnym szeptem:

− Gdzie. Jest. Nicolas?

Thea otworzyła i zaraz zamknęła usta. Zamrugała szybko, by w końcu jedynie beznamiętnie wzruszył ramionami.

− Odprowadziłam go do domu. Stwierdził, że jest już zmęczony i położy się wcześniej spać, by jutro nie nastraszyć mamy.

Atakujący zmarszczył ze zdziwieniem brwi. Nico zmęczony? Od kiedy? Przecież ten facet był wstanie nie spać przez trzy noce z rzędu i wybierać się na depresyjne spacery o północy. Co jak co, ale on nie mógł być zmęczony.

Co najwyżej słabo rozciągnięty. Ale to była akurat skutek lotu przez Atlantyk.

− Powiedział, dlaczego jest zmęczony? – Shoe nadal wyglądał na zdenerwowanego. – Albo cokolwiek, co miałoby większe znaczenie.

Thalia posłała mu rozbawione spojrzenie. Westchnęła głęboko i z rezygnacją pokręciła głową. Jej odpowiedź była jednak bardzo zdawkowa:

− Popytał mnie o Maye, pomilczał chwilę, a potem stwierdził, że jest zmęczony. Fajny z niego chłopak, ale każdego może zmęczyć taki długi lot.

Evans przygryzł w zamyśleniu wargę. Przeczesał dłonią włosy i nerwowo przestąpił z nogi na nogę. Nadal coś mu nie grało, ale nie był wstanie powiedzieć co.

− Ty i Maya, znów ze sobą kręcicie? – zapytała niespodziewanie Thea.

Sharone zbaraniał. Przekrzywił nieznacznie głowę, a potem z zakłopotaniem podrapał się po skroni.

− Y.. no wiesz… zawsze ją lubiłem… − uśmiechnął się nieśmiało. − Dobrze nam się gada… Fajna jest i tyle – przyznał.

Jego siostra mimowolnie prychnęła śmiechem. Oparła się o drewniany płot, skrzyżowała ręce na piersi, a wzrok wlepiła w tańczących na trawniku kolegów. Już dawno zrobiło się ciemno, a ogród oświetlały teraz rozwieszone na drzewach lampki choinkowe. Zrobiło się naprawdę sympatycznie.

− Nico na pewno nie wyglądał na chorego? – dopytał na wszelki wypadek Shoe. – Może przeziębił się w samolocie, albo ktoś go czymś zaraził…

− Kurczę, daj spokój! – Thalia z irytacją przewróciła oczami. – Nie, twój przyjaciel nie wyglądał na chorego. I nie, nic musi się nie stanie w naszym domu pod warunkiem, że nie będzie próbował owsianych ciasteczek Layli. Jeśli w czasie naszej nieobecności chałupa nie spłonie, to uznam ten wieczór za udany.

Siatkarz niechętnie przyznał siostrze rację. Stanął obok, również oparł się o płot i skrzyżował ręce na piersi. Przez chwilę rodzeństwo wyglądało niczym swoje idealne kopie, jedynie w różnej skali.

I może z lekkimi podrasowaniami w Photoshopie.

− A ty co sądzisz o Nicolasie? – wypalił nagle Sharone. – Bo mówiłaś, że może będziesz próbowała go poderwać.

− Jest bardzo spoko facetem – przyznała dziewczyna. – Pomocny, sympatyczny, do tego przystojny… Ale chyba go sobie odpuszczę.

− Brak mięty? Motyli w brzuchu?

− Coś w tym stylu. Po prostu stwierdziłam, że to nie chłopak dla mnie.

Atakujący niemrawo pokiwał głową. Wlepił wzrok we własne buty i odruchowo zaczął bawić się mankietem od koszuli. Dziwny ucisk w brzuchu nasilał się z każdą kolejną sekundą, stając się wręcz nieprzyzwoicie nieznośny.

− Myślisz, że Nico był zazdrosny o Maye? – zapytał, siląc się na beznamiętny ton.

Thalia zerknęła na niego kątem oka i jęknęła cicho. Przeczesała dłonią gęste, proste włosy, a potem obdarzyła brata takim spojrzeniem, że nawet lew podkuliłby ogon i zwiałby, gdzie pieprz rośnie.

− A skąd mam to niby wiedzieć? – prychnęła. – Co ja jego niańka jestem?

− No nie… − przyznał niechętnie Shoe. – Ale wydawało mi się, że dobrze się dogadywaliście. Gdyby tak nie było, to nie zostawiłbym was samych, nieprawdaż?

W odpowiedzi jego siostra jedynie westchnęła głęboko i wróciła do obserwowania pozostałych gości.

Atakujący miał za to dziwne wrażenie, że Thalia nie mówi mu wszystkiego. Że coś przed nim ukrywa, coś niepokojącego.

Zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Odpuściła? Naprawdę? Jakoś nie był co do tego przekonany. Co jak co, ale Thalii rzadko zdarzało się, by tak po prostu odpuszczała jakiemuś chłopakowi. A już na pewno nie po jednym dniu. Zwykle potrzebowała kilku miesięcy, by stwierdzić, że dany facet jednak jest nie dla niej.

A teraz tak po postu machnęła na to ręką.

− Co planujesz na najbliższe dni? – zapytała już zupełnie na luzie. – W końcu Nicolas ma zostać u nas prawie trzy tygodnie, a to masa czasu.

− Na pewno pokażę mu Toronto – zaczął w roztargnieniu Shoe. – Trochę się powłóczymy, może wyjedziemy za miasto, chciałbym żeby zobaczył trochę Kanady. I oczywiście wpadniemy na turniej Ligi Światowej do Ottawy, bo tego nie możemy przegapić. Ani ja, jako atakujący reprezentacji, ani on, jako syn pierwszego trenera. I co ty na to? – Posłał siostrze niecierpliwe spojrzenie.

− Chyba może być. – Thea beznamiętnie wzruszyła ramionami. – Jest szansa, że nie zanudzisz go na śmierć.

Sharone prychnął kpiąco. No tak, mógł się spodziewać takiej odpowiedzi. W końcu przez ostatnie dwadzieścia lat, odpowiedź na każde pytanie, które zadał, okraszona była właśnie takim, cynicznym, komentarzem.

− Może jednak sprawdzę, czy z Nikiem wszystko w porządku? – zaproponował, zmieniając nagle temat. – A jeśli źle się czuje, czy coś? Może potrzebuje pomocy.

Thalia uniosła ze zdziwieniem brew. Zerknęła w bok, jakby szukając wzrokiem wsparcia, przygryzła w zamyśleniu wargę, a potem niepewnie kiwnęła głową.

− Powiem Mai, że musiałeś coś pilnie załatwić. – Uśmiechnęła się krzywo.

Atakujący nic więcej nie potrzebował. Pospiesznie cmoknął siostrę w policzek, a potem opuścił imprezę, za nim ktokolwiek inny zdążył zareagować.

Drogę do domu, pokonał w tempie wręcz zadziwiającym. Aż sam był zaskoczony, gdy zerknął na zegarek i zobaczył, że szedł niespełna dwie minuty.

A może biegł? To chyba było bardziej prawdopodobne.

W domu panowała zupełna cisza. Na palcach, Sharone przeszedł przez korytarz na parterze i bardzo powoli zaczął wspinać się po schodach. Starannie ominął czwarty stopień od góry, pamiętając, że nadal skrzypi niemiłosiernie.

Doskonale wiedział dokąd zmierza. Pokój gościnny, najbardziej z boku, zapewniający spokój i cisze. Urządzony nad dobudówką, prowadził do niego wąski, kręty korytarzyk, wyłożony na szczęście miękką wykładziną, która doskonale tłumiła wszelkie dźwięki.

Po chwili Evans stanął przed starymi, drewnianymi drzwiami. Podniósł rękę, zawahał się na moment, ale jednak zapukał cicho.

Nikt mu nie odpowiedział.   

Strapiony, odruchowo zerknął za siebie, jakby szukając pomocy. Nie miał pojęcia, co robić. Wahał się przez kilka sekund, ale w końcu ostrożnie nacisnął klamkę. Niepewnie pchnął drzwi, jakby bojąc się, że jeden nieprawidłowy ruch doprowadzi do końca świata.

Jednak, gdy tylko przekroczył próg, opadło z niego całe napięcie. Zobaczył bowiem, że Nico śpi głęboko, po same uszy przykryty kołdrą. Usta miał lekko rozchylone i oddychał spokojnie. Wyglądało więc na to, że wszystko jest w porządku.

Jednak na wszelki wypadek Sharone podszedł bliżej i uważnie przyjrzał się twarzy przyjaciela. Nie była ani przeraźliwie blada, ani zarumieniona, ani spocona. Nicolas wyglądał na zdrowego.

Shoe uśmiechnął się nieznacznie, a potem na palcach wycofał się z pokoju. Zamknął drzwi, oparł o ścianę i odetchnął z ulgą. Teraz już był pewien, że najbliższe tygodnie będą bardzo dobre.

***

Isaac nie mógł zasnąć. Wpatrywał się w ciemny sufit, bezgłośnie ruszał ustami i monotonie liczył w myślach skaczące owce. Trzysta dwadzieścia sześć, trzysta dwadzieścia siedem… Powoli dochodził do trzystu pięćdziesięciu, ale jego mózg uparcie odmawiał udania się do krainy snów.

W końcu chłopiec się poddał. Fuknął z irytacją, przewrócił się na bok, a potem, zsuwając pół ciała na podłogę, zajrzał pod łóżko. Przez kilka długich sekund wpatrywał się uważnie w małe zielone pudełko. Po zastanowieniu, wyciągnął je, otworzył, a ze środka wyjął telefon satelitarny, ten, który dostał od mamy. Przez chwilę obracał go w dłoni, wahając się, co zrobić. Bezsenność nie wydawał się być poważnym problemem. Na pewno nie dla mamy.

Ale nie rozmawiał z nią od ponad miesiąca. A bardzo, bardzo chciał to zrobić.

Podjął stanowczą decyzję. Szybko wybrał numer, który znał już na pamięć. Nacisnął zieloną słuchawkę i przystawił komórkę do ucha, powoli licząc kolejne sygnały.

− Halo? − Po drugiej stronie rozległ się chłodny ton.

− Cześć, mamo – wychrypiał cicho Isaac, tak by nie obudzić taty i Natalii. Nikt przecież nie mógł się dowiedzieć o tym telefonie.

− Isaac? To ty? Coś się stało.

− Nie mogę zasnąć – przyznał drżącym głosem.

− Przecież mówiłam, że masz dzwonić tylko w nagłych przypadkach – fuknęła z irytacją kobieta.

Chłopiec przełknął głośno ślinę. Dlaczego w ogóle zadzwonił?

− Przepraszam, nie chciałem mamy zdenerwować.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Przez kilka sekund, Danielle nic nie mówiła, a przez głowę jej syna, przeszła myśl, że może się rozłączyła.

W końcu jednak dało się słyszeć westchnienie rezygnacji. Może jednak nie było tak źle.

− No nic, skoro już zadzwoniłeś, to porozmawiajmy – zdecydowała. – Jak na razie sobie radzisz?

Z podekscytowania Isaac aż podskoczył na łóżku. Mama nie była wściekła? I chciała tak po prostu porozmawiać? Mimo że zadzwonił do niej w środku nocy.

Już kompletnie się rozbudził. Jak niby miał spać w takich warunkach?

− Chyba na razie idzie mi nieźle – zaczął nawijać rozentuzjazmowanym szeptem. – Tata i Natalii są super, a ja staram się być grzeczny i miły, tak jak mówiłaś. Nie chcę zresztą sprawiać kłopotów. Ale to nie jest specjalnie trudne. Bo oni naprawdę są fajni! Tata nauczył mnie jeździć na deskorolce, a Nat urządziła dla mnie pokój! No i jest jeszcze Justin, czyli chyba najbardziej urocze dziecko pod słońcem! Zdecydowanie bardziej urocze niż Diana i Selena od wujka Charliego. Jest niesamowita! I kocha moje włosy! Teraz już ich na pewno nie zetnę!

Na wzmiankę o fryzurze syna, Danny mimowolnie parsknęła śmiechem.

− Cieszę się, że jesteś na razie szczęśliwy – powiedziała już całkowicie spokojnie. – Martwiłam się, że będziesz miał problemy z aklimatyzacją w nowej sytuacji.

− Skoro sytuacja jest fajna, to dlaczego miałbym mieć jakieś problemy. – Isaac wzruszył ramionami tak, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.

− Dobrze, że tak myślisz – pochwaliła go kobieta. – I mam nadzieję, że do mojego powrotu nadal będziesz grzeczny.

− Oczywiście! – przytaknął radośnie młody. Zaraz jednak zmarkotniał. Nerwowo przygryzł wargę i zaczął bawić się rękawem pidżamy. – Ale… wróci mama w lipcu, prawda? Czyli za niespełna miesiąc? Bo obiecałaś, mamo!

− Wrócę, wrócę – uspokoiła go Danielle. – Zresztą, czy ja kiedyś nie dotrzymałam jakiejś obietnicy?

− Nie, mamo.

− No właśnie. Więc zamiast się zamartwiać, powiedz mi lepiej, dlaczego nie możesz spać.

Isaac zacisnął usta w wąską kreskę. Usiadł po turecku, zgarbił się nieznacznie i niepewnie pokiwał głową, choć doskonale wiedział, że mama nie może go widzieć.

− Mam koszmary – wyznał. – Śni mi się, że gdzieś jesteśmy, gubię się i nie mogę mamy znaleźć. To jest bardzo nie fajne. – Wzdrygnął się nieznacznie na wspomnienie tych snów.

− Często masz takie koszmary? – dopytała Danny, przybierając typowo naukowy ton.

− Co kilka dni.

Znów zapadła cisza. Isaac był przekonany, że w tym momencie mama marszczy brwi i w zamyśleniu drapie się po brodzie. Zawsze tak robiła, gdy myślała nad czymś intensywnie.

− Niewiele mogę na to poradzić – westchnęła w końcu, a w jej głosie słychać było irytację. Była zła nie na syna, ale na siebie, bo nie potrafiła rozwiązać jakiegoś problemu. – Mogę jedynie po raz kolejny obiecać ci, że na pewno wrócę. I że nigdy, cię nie zostawię.

− Obiecuje, mama? – Isaac spojrzał spode łba na ścianę przed sobą.

− Obiecuje – powtórzyła. – A teraz lepiej idź już spać, bo jutro masz przecież szkołę.

Chłopiec niechętnie pokiwał głową. Mama znów miała rację, a on nie zamierzał się z nią kłócić.

− Kocham cię, mamo – szepnął jeszcze i uśmiechnął się nieznacznie.

− Ja też cię kocham, synku – odpowiedziała. – Ja też cię kocham. – A potem rozłączyła się.

Jeszcze przez chwilę Isaac wsłuchiwał się w głuchy sygnał. W końcu jednak, schował telefon z powrotem do pudełka, pudełko wsunął pod łóżko, położył głowę na poduszce i szczelnie okrył się kołdrą.

Tej nocy spał już spokojnie.  

***

Andrzej nigdy nie był tak zdenerwowany, jak tego dnia. Nawet finał mistrzostw świata nie mógł się równać z towarzyszeniem Joyce u lekarza. Już od samego rana miał wrażenie, że zaraz wyjdzie z siebie i stanie obok. Na zmianę, to był przeszczęśliwy i już nie mógł się doczekać godziny zero, to znów popadał w paniczny lęk przed ewentualnymi, negatywnymi wynikami badań.

− A co jeśli maleństwo nie będzie zdrowe? – mruczał pod nosem, chodząc w kółko po mieszkaniu. − A jeśli serduszko nie bije? Albo coś już się źle rozwinęło? Choć może to jeszcze za wcześnie… No powiedz coś, Lambo! – desperacko zwrócił się do psa, ale on jedynie uniósł jedną powiekę, jęknął przeciągle, a potem powrócił do drzemania.

Wrona musiał poradzić sobie sam.

Całe przedpołudnie spędził na zadawaniu sobie różnorakich pytań. Oprócz stanu zdrowia dziecka, interesowało go przede wszystkim, który to tydzień? Chciał koniecznie wiedzieć, kiedy będzie mógł przekazać światu tę wspaniałą nowinę. Godzinami przegląda profile kumpli, którzy byli lub mieli zostać ojcami i wymyślał coraz to ciekawsze sposoby na ogłoszenie jednej, ważnej rzeczy:

Będzie tatą!

− Zobaczysz, będzie wspaniale! – mówił dalej do psa, przygotowując się do wyjścia. – Będziemy myć okruszka w takiej uroczej, plastikowej wanience i będziemy zabierać go na długie spacery…  Pokarzę mu cały świat! A może jej? – w zamyśleniu podrapał się po brodzie. – A jeśli będzie dziewczynka?! – Na jego twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech. – Jeśli będę miał córkę, to chyba totalnie oszaleję. Małą córeczkę, rozumiesz! – Porwał Lambo w ramiona i radośnie okręcił go wokół siebie, co psiak zniósł z zadziwiającą wręcz cierpliwością. Jedynie spoglądał na pana pełnym współczucia wzrokiem, jakby chcąc mu powiedzieć, że już totalnie oszalał.

W końcu jednak Andrzej musiał się opanować. Przed wyjściem jeszcze trzy razy sprawdził, czy wygląda godnie, czyli, jak na przyszłego ojca przystało. Wygładził kozulę, przylizał włosy i pogwizdując wesoło wyszedł z mieszkania.

Z Jocelyne umówili się już na miejscu, ale Wrona z nerwów pomylił godziny i pojawił się dobrą godzinę przed czasem. Kobiety oczywiście jeszcze nie było, więc siatkarz nie bardzo wiedział, co ze sobą zrobić. Po chwili wahania zdecydował się na krótki spacer, by choć trochę przewietrzyć umysł.

Gabinet znajdował się w tej części miasta, która ani nie była specjalnie nowa, ani bardzo stara. Otaczały go skrupulatnie odnawiane kamienice, w których na piętrach znajdywały się różnorakie biura, a na parterach sklepy wszelkiej maści i rodzaju.

Andrew przechadzał się powoli wąskimi uliczkami. Jego myśli krążyły wokół pewnej rudowłosej Francuzki, więc prawie w ogóle nie zwracał uwagi na świat wokół. Prawie, bo gdy tylko mijał jakiegoś dorosłego z dzieckiem, czy to w wózku, czy na rękach, czy też idącego obok, podnosił gwałtownie głowę i uśmiechał się z rozmarzeniem.

W pewnym momencie, kątem oka zarejestrował dziwny błysk. Zatrzymał się stanowczo, a jego wzrok padł na witrynę jubilera. Powoli podszedł bliżej i uważnie przyjrzał się, wystawionej biżuterii. Odruchowo skupił się na pierścionkach zaręczynowych. Przez chwilę wpatrywał się w nie nieprzytomnym wzrokiem, a w jego głowie pojawiła się dziwna myśl, że może powinien któryś kupić? W końcu, skoro chciał związać swoją przyszłość z Joyce, to dlaczego by nie miał się jej oświadczyć? Szczególnie w takim momencie?

− Nie, to zły pomysł – pokręcił stanowczo głową. – Jeszcze pomyśli, że chcę się z nią ożenić tylko ze względu na dziecko. Lepiej zaczekam.

Zerknął na zegarek i przeklął pod nosem. Szybko zrobił w tył zwrot, a potem pospiesznie ruszył w kierunku kliniki. Miał tylko dziesięć minut.

Jocelyne już była w środku. Na widok Andrzeja uśmiechnęła się nerwowo, mrucząc pod nosem coś, co od biedy można było uznać za cześć. Mężczyzna chciał ją pocałować na przywitanie, jednak gdy zmierzyła go chłodnym wzrokiem, odpuścił. Gdy za to poprosiła, by nie wchodził z nią do gabinetu, jedynie mechanicznie pokiwał głową.

Przecież kochał Joyce, dlaczego miałby się nie zgodzić.

Dlatego właśnie, siedział teraz na metalowym, chwiejącym się niebezpiecznie krzesełku, dosłownie trząsł się z nerwów i co chwilę spoglądał na zegarek. Minęło dopiero pięć minut, od chwili, gdy Francuzka zniknęła w gabinecie, a on już denerwował się co, to tak długo trwa. W jego głowie pojawiały się coraz to czarniejsze myśli.

Wszystkie dotyczyły maleństwa.

W końcu jednak drzwi otworzył się z cichym skrzypem, a w korytarzu znów pojawiła się Jocelyne.

Andrzej poderwał się na równe nogi. Wzrok wlepił w twarz ukochanej. Widząc błąkający się na jej ustach uśmiech i lekkość z jaką szła w kierunku partnera, mimowolnie odetchnął z ulgą.

− Wszystko w porządku, prawda? – zapytał niecierpliwie. – Dziecko jest zdrowe? Który to tydzień? Wiemy coś jeszcze?

Słysząc jego pytania, Joyce jakby nieznacznie zmarkotniała. Choć stanęła twarzą twarz z Wroną, to nie była wstanie spojrzeć mu w oczy, jakby czegoś się bało.

− Andrew, bo… − przełknęła głośno ślinę. – Bo ja jednak nie jestem w ciąży.

Zbaraniał. Zatoczył się nieznacznie do tyłu, czując, jak w jego głowie wybucha wulkan. Świat wokół nagle zawirował, a rzeczywistość rozsypała się w drobny mak.

− Ale… ale jak to? – wyszeptał z niedowierzeniem.

− Normalnie. – Kobieta po prostu wzruszyła ramionami. – Lekarka jest stuprocentowo pewna, że nie spodziewam się dziecka.

− A… A te objawy? Nadwrażliwość na zapachy? I zmiana smaków? I przecież test był pozytywny! – Środkowy nadal nie dowierzał w to, co słyszy.

− To podobno czasem się zdarza. Zmiana otoczenia, stres… może też fakt, że jakiś czas temu rozmawialiśmy o dziecku. W każdym razie, rodzicami na razie nie będziemy, a ja muszę tylko wykonać badania krwi, by wykluczyć kilka chorób – wyjaśniała, a z każdym kolejnym słowem, kąciki jej ust wędrowały coraz wyżej i wyżej.

Za to Andrzejowi zdecydowanie nie było do śmiechu. Błądził wzrokiem po twarzy partnerki, desperacko szukając jakiegoś znaku, że to tylko żart, głupi kawał.

Ale jego podświadomość dobitnie podpowiadała,  że to prawda.

Jocelyne jednak nie była w ciąży. A on jednak nie zostanie tatą.

− Odwiozę cię – wychrypiał słabo, czując, że jeszcze chwila i powie coś głupiego.

Kobieta zmarszczyła ze zdziwieniem brwi, ale powoli pokiwała głową.

Drogę do jej mieszkania pokonali w zupełnej ciszy. Ona, z uśmiechem na ustach wpatrywała się w okno, jednocześnie mechanicznie stukając palcami w kolano, a on usilnie starał się skupić na drodze. Jednak jego myśli błądziły wokół nieistniejącego dziecka. Spojrzeniem cały czas uciekał w stronę płaskiego brzucha Joyce. Jakoś nie mógł uwierzyć, że nie zaokrągli się w najbliższym czasie.

Gdy dotarli na miejsce, pożegnał się z kobietą szybkim całusem, a potem odjechał, nie zwracając uwagi na jej zatroskane spojrzenie. W tamtym momencie potrzebował być sam. Zupełnie sam. Tak, by nie palnąć czegoś, czego mógłby potem żałować.

I żeby nikt nie zobaczył łez, które nieudolnie próbował tłumić.

---

W ten mglisty poranek z wielką przyjemnością przedstawiam kolejny rozdział. Choć kończyłam go wczoraj późną nocą, to pisanie go było czystą przyjemnością. I mam nadzieję, że nie ukatrupicie mnie za taki zwrot akcji :D
W każdym razie liczę na to, że rozdział się podobał. Jak zwykle z niecierpliwością czekam na Wasze komentarze i z góry za wszystkie dziękuję. 
Pozdrawiam
Violin