Rozdział 24

− Shoe, musisz mi pomóc! Wpadłem na genialny pomysł!

Sharone przeklną pod nosem i niechętnie oderwał wzrok od laptopa. W drzwiach do pokoju stał nie kto inny, tylko Nicolas we własnej osobie. Szczerzył się cokolwiek głupkowato, a przez ramię przewieszoną miał sportową torbę.

I to by było jeszcze w miarę okej, gdyby nie fakt, że chłopak miał na sobie tylko kąpielówki.

A to już zdecydowanie nie było normalne.

Evans jęknął cicho, zamknął komputer i zmierzył współlokatora krytycznym spojrzeniem.

− Co żeś znowu zmalował?

− Wiesz, że Manoline nie jest na razie do mnie przekonana, co nie? – zaczął Nico, siadając na łóżku obok siatkarza. – To zupełnie normalne, w końcu nie codziennie dowiadujesz się, że zamiast jednego masz dwóch starszych braci. Ale pomyślałem, że wypadałoby zrobić coś, co pokarze jej, że jestem spoko gościem, prawda? – nawijał podekscytowany, to zaciskając, to rozprostowując palce. – Wymyśliłem więc, że zabiorę ją na basen. Ją i Timotiego, tak na wszelki wypadek. Bo według Timiego, Many uwielbia pływać. I co ty na to? – Posłał Sharonowi podekscytowane spojrzenie.

− Mnie się podoba. – Atakujący jedynie wzruszył ramionami. – Tylko jaka jest moja rola w tym wszystkim.

− Ty się jeszcze pytasz?! – prychnął Nico. – Przecież to nie może być byle jaki basen.  To musi być najlepszy basen w mieście! A ty pomożesz mi go znaleźć!

− Że co proszę? – Shoe uniósł ze zdziwieniem brew, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi. – Nie możesz po prostu sprawdzić w Internecie?

Nicolas gwałtownie pokręcił głową.

− Oczywiście, że nie! Wszystko muszę zobaczyć na własne oczy i osobiście ocenić. Z twoją pomocą, żeby nie było, że sam ganiam po basenach. Więc ubieraj kąpielówki i idziemy zaszaleć. – Poklepał przyjaciela po ramieniu i już chciał się podnieść, jednak ten w ostatniej chwili chwycił jego nadgarstek, zmuszając, by znów usiadł.

− Ej, to boli! – syknął, jednak Sharone zupełnie nie zwrócił na to uwagi.

− Skąd masz pewność, że zgodzę się na twój „genialny” plan? – Zakreślił w powietrzu cudzysłów.

− Bo jestem twoim przyjacielem? – zasugerował Nico. – A przyjaciele powinni sobie pomagać.

− Nie wiem, czy zauważyłeś, ale od prawie dwóch miesięcy mieszkasz u mnie w salonie. To naprawdę spora pomoc.

− No wiem. – Z irytacją przewrócił oczami. – Ale ja naprawdę potrzebuję towarzystwa. A ty jesteś moim jedynym przyjacielem. Proszę, Shoe! – Wydął usta i zamrugał znacząco, przybierając minę małego, smutnego szczeniaczka.

Evans westchnął głęboko. Przeczesał dłonią włosy, po czym zmierzył Nicolasa uważnym spojrzeniem. Minęło tylko kilka dni, odkąd chłopak poznał swoich rodziców, ale już widać było zmianę w jego zachowaniu. Szczęście dosłownie od niego biło, sypiał spokojnie, nawet zaczął podśpiewywać pod prysznicem. W jego oczach pojawiły się radosne błyski.

Odnalazł swoją rodzinę. Okazało się, że przez te dwadzieścia lat ktoś go jednak kochał, ktoś za nim tęsknił. Nagle zyskał dom, w którym każdy miał swoje miejsce, w którym każdy był kochany za to, kim jest. Teraz chciał w końcu zaznać tej miłości.

A Sharone zamierzał mu pomóc.

− Niech będzie – zgodził się w końcu. – Pomogę ci. Ale chcesz obskoczyć wszystkie baseny dzisiaj? – zapytał, z powątpieniem spoglądając na torbę Nicolasa.

− Jak najbardziej! – Chłopak znów wyszczerzył się szeroko. – Mam mało czasu, a dużo do nadrobienia.

***

− Mamo, pomóż!

Danielle z ulgą oderwała się od tablicy informacyjnej. Potoczyła wzrokiem po olbrzymiej hali, wypatrując wśród kolorowych urządzeń swojego syna. Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, gdy nigdzie nie dostrzegła płowej czupryny Isaaca.

−  Mamo!

Odwróciła się na pięcie. Dopiero teraz zorientowała się, że chłopiec stoi zaledwie kilka metrów za nią, na okrągłym, metalowym podwyższeniu, otoczonym wąskim pasmem wody.

− Co się stało? – Podeszła do młodego, a ten z buńczuczną miną wskazał na zatopiony w wodzie, aluminiowy pierścień.

− Nie mogę zrobić bańki!

Zaskoczona uniosła brew. Zerknęła na stojącą obok tablicę i z trudem powstrzymała się, by nie parsknąć śmiechem. Eksperymenty dla dzieciaków zawsze ją śmieszyły, bo choć miały w efektowny sposób tłumaczyć proste zjawiska, to tak naprawdę były mało ciekawe.

Przynajmniej dla niej, bo jak na razie Isaac miał niezłą frajdę.

− Pomogę ci.

Przykucnęła, chwyciła pierścień, a potem podniosła się bardzo szybko, otaczając syna zasłoną z bańki. Bańka szybko pękła, ale Isaacowi zajęło chwilę zebranie szczęki z podłogi.

− Jak mama to zrobiła?! – Podekscytowany aż podskoczył z wrażenia.

− To proste, musisz działać szybko. – Danny uśmiechnęła się dumnie.

− Chcę spróbować!

Jednak w tym momencie stojący obok mężczyzna odchrząknął znacząco, sugerując, że jego dzieci też chciałyby spróbować. Kobieta chwyciła więc syna za rękę i delikatnie zmusiła do zejścia z platformy.

− Zrobimy takie w domu – obiecała, widząc zawiedzoną minę syna.

Chłopiec niechętnie pokiwał głową. Przez chwilę jeszcze obserwował jak niewiele młodsza dziewczynka, nieudolnie próbuje powtórzyć doświadczenie, po czym rozejrzał się wokół i w zamyśleniu podrapał się po głowie. 

− Chyba wypróbowałem już wszystko – stwierdził.

Danielle w myślach podziękowała opatrzności. Miała zdecydowanie dość tego miejsca, tych ludzi i tej pseudo naukowej atmosfery. Z ulgą więc opuściła przybytek noszący dumną nazwę Centrum Nauki Kopernik.

− Zjemy coś teraz, prawda? – zapytał Isaac, gdy tylko  z powrotem znaleźli się na warszawskich ulicach. – Bo strasznie zgłodniałem.

Uśmiechnęła się nieznacznie. Przez te kilka tygodni młody nie tylko bardziej się otworzył, ale i nabrał apetytu. Zresztą trudno się dziwić, przy kuchni Stephanie każdemu może rozciągnąć się żołądek. Dodatkowo przy jedzeniu dobrze się rozmawia, a ona chciała w końcu powiedzieć Isaacowi o ojcu.

Wybrali małą, cichą restauracyjkę, w jednej z bocznych uliczek. Przez pierwsze dwadzieścia minut Isaac zażarcie komentował wizytę w Centrum Nauki, potem całkowicie pochłonęło go jedzenie, ale gdy tylko skończył, Danny pochyliła się nad stołem i delikatnie chwyciła dłoń chłopca.

− Musimy porozmawiać – zaczęła spokojnym tonem.

− Ale o czym? − Ośmiolatek niechętnie oderwał się od przeglądania karty deserów.

Odetchnęła głęboko. Spojrzała w twarz syna i powiedziała bez żadnych zbędnych wstępów:

− O twoim tacie.

Zamarł. Powoli zamknął kartę i odłożył ją na stół. Przekrzywił nieznacznie głowę, cały czas wpatrując się w mamę szeroko otwartymi oczami.

− O tacie? O moim tacie?

− Tak, właśnie o nim – przytaknęła.

Isaac nadal nie bardzo rozumiał. To otwierał, to zamykał usta, jakby był rybą w akwarium.

− Zamknij buzię, to nieestetyczne – skarciła go odruchowo Danielle.

Posłusznie wykonał polecenie. Następnie przełknął nerwowo ślinę, by w końcu odezwać się zachrypniętym głosem.

− Mamo… nigdy nie mówiła o tacie. Nigdy. Dlaczego teraz o nim wspominasz?

Zacisnęła usta w wąską kreskę. Dlaczego teraz? Tak, to było dobre pytanie.

− Można powiedzieć, że sytuacja uległa… zmianie. – Wymusiła uśmiech. – Stwierdziłam, że to nadszedł czas byś go poznał.

W tym momencie chłopiec totalnie zbaraniał. Z wrażenia aż odchylił się na krześle i pewnie, gdyby nie wrodzony refleks, wylądowałby na podłodze.

− Ale... Ale jak to? Naprawdę? Miałbym poznać tatę? Kiedy? Jaki on jest? Dlaczego teraz, dlaczego tutaj, dlaczego…?

− Uspokój się. – Niczym Juliusz Cezar, Danny uniosła otwartą dłoń, a Isaac momentalnie zamilkł. Wziął głęboki oddech i wlepił zniecierpliwiony wzrok w mamę, czekając na odpowiedź.

− Tak, poznasz tatę – zaczęła spokojnie. – Jutro, koło trzynastej. A jakim jest? – Przełknęła nerwowo ślinę. – Jest dobrym człowiekiem. – Uśmiechnęła się krzywo.

Isaac powoli pokiwał głową. Przez chwilę wpatrywał się w kobietę, w zamyśleniu drapiąc się po brodzie, by w końcu pochylić się nad stołem i konspiracyjnym szeptem zapytać:

− To ten pan, prawda? Guillaume, czy jakoś tak. Ten, z którym mama dzisiaj rozmawiała.

− Brawo, zmyślny z ciebie dzieciak – pochwaliła go szczerze. – Tak, to on, musieliśmy omówić pewne… szczegóły.

− Jakie?

Danielle przyjrzała się uważnie chłopcu. Nie wydawał się być negatywnie nastawiony do otrzymanej informacji. Wręcz przeciwnie – w jego oczach pobłyskiwał entuzjazm, a lewa stopa stukała niecierpliwie o posadzkę.

− Dotyczące waszego spotkania.

− Mówił coś o mnie? W końcu rozmawiałem z nim ze dwa razy.

− Wspominał tylko, że bardzo chce cię poznać.

Chłopiec przytaknął nieznacznie. Wrócił do wybierania deseru i przez ułamek sekundy Danny miała wrażenie, że to koniec. Pozwoliła sobie nawet odetchnąć z ulgą. W końcu reakcja syna mogła być zdecydowanie bardziej gwałtowna. Owszem wyglądał na podekscytowanego, ale nie zdenerwowanego.

Jednak kilka minut później okazało się, że to jeszcze nie wszystko.

− Dlaczego nie poznałem go wcześniej? – zapytał niespodziewanie Isaac.

Nieznacznie zacisnęła palce na krawędzi stołu. Oczywiście, że spodziewała się tego pytanie, była na nie przygotowana.

Ale teraz, gdy w końcu padło, z trudem zachowywała spokój.

− To… trudne do wyjaśnienia. Po prostu wcześniej uznałam, że tak będzie lepiej. Jeszcze nie teraz, ale… kiedyś ci wszystko wyjaśnię. Jeszcze jesteś za mały.

− Mam osiem lat, mamo! – zaprotestował stanowczo Isaac. – Sama mówisz, że wiele już rozumiem!

− Wiem – Nie zamierzała się z tym sprzeczać. – Jednak są pewne rzeczy… pewne sprawy, których… − westchnęła głęboko. – Których sama jeszcze nie rozumiem.

Młody zacisnął zęby. Tłumaczenie mamy nie bardzo do niego trafiało.

− Mama przecież wszystko rozumie – wychrypiał. – Zawsze rozumiała.

Uśmiechnęła się smutno. Wyciągnęła obie ręce, skrzyżowała je w nadgarstkach i położyła na stole. Po chwili wahania Isaac zrobił to samo. Dopiero, gdy ścisnął dłonie rodzicielki, kobieta kontynuowała.

− Nie ma człowieka, który rozumiałby wszystko. Tak, jak nie ma człowieka, który wiedziałby wszystko i który nie popełniałby błędów. Ja też nie wiem wszystkiego i popełniam błędy. Jak każdy. – Spojrzała prosto w szare oczy synka. Były dokładnie takie same, jak jej. – Kiedyś zrozumiesz – dodała.

Niechętnie pokiwał głową, jednocześnie spuszczając wzrok. Jeszcze przez chwilę w zamyśleniu przygryzał wargę, by w końcu uśmiechnąć się nieznacznie i spojrzeć na mamę.

− Naprawdę poznam tatę – wyszeptał, a w jego głosie znów pojawiła się ekscytacja. – Już nie mogę się doczekać! Tak strasznie się cieszę!

− Wiem. – Danny odwzajemniła uśmiech. – I myślę… myślę, że on też bardzo się cieszy.

***

− Justin, to naprawdę nie czas na fochy! – Natalii jęknęła przeciągle, gdy po raz kolejny tego wieczoru jej córka urządziła protest przeciwko jedzeniu. Zamiast posłusznie zjeść kaszkę, ona każdą kolejną łyżkę obdarzała pełnym dezaprobaty spojrzeniem, po czym zamachnąwszy się ręką, próbowała odtrącić ją na bok. Gdy jednak jej się to nie udawało, nadymała pulchne policzki, jej podbródek zaczynał drżeć i gdyby nie szybka interwencja leżącej obok pluszowej żyrafy, w mieszkaniu wybuchłby wodospad Niagara.

− Może ma dzisiaj zły dzień – zasugerował Guillaume. – Każdemu się zdarza.

Nat posłała mu zmęczone spojrzenie. Odkąd mężczyzna wrócił z rozmowy z Danielle, był jakiś dziwnie nieobecny. Prawie się nie odzywał, jedynie co pewien czas czule całował narzeczoną, a potem córkę.

− Powiesz mi w końcu, jak poszła rozmowa z Danny? – zapytała w końcu kobieta, po raz kolejny podejmując próbę nakarmienia Justin. – Jest aż tak źle, jak wygląda? Bardzo chce wszystko utrudnić? Będziesz musiał walczyć w sądzie? – Uniosła pytająco brew.

Nie odpowiedział od razu. Zamiast tego oparł się o kuchenny blat, westchnął głęboko i założył ręce za głowę.

− No właśnie nie – mruknął. – Myślałem… Byłem przekonany, że tak właśnie będzie. Że z trudem ją przekonam albo nawet będę musiał walczyć o uznanie ojcostwa i prawa do Isaac, a tym czasem… Ona odpuściła! Rozumiesz?! Odpuściła! – zaśmiał się nerwowo.

Natalii powoli opuściła łyżeczkę z kaszką i z niedowierzeniem spojrzała na Samika.

− Co masz przez to na myśli?

− Powiedziała, że uznanie ojcostwa trochę zajmie, bo to straszna papierologia, ale, że ma znajomego prawnika w Paryżu, który to ogarnie. I bez problemu zgodziła się, bym zabierał Isaaca na wakacje i dłuższe weekendy i… − przerwał nagle, jakby niepewny, czy kontynuować.

− I co?

− I zaproponowała, że jeśli chcę… jeśli my chcemy – zaznaczył. – To Isaac może z nami zamieszkać na stałe.

Nat w wrażenia aż odchyliła się na krześle. Zamrugała szybko, próbują przetworzyć to, co właśnie usłyszała. Zmarszczyła czoło, a potem odruchowo wytarła Justin resztki kaszki z twarzy.

− Naprawdę tak powiedziała? – dopytała z niedowierzeniem. – Po prostu zaproponowała, że Isaac z nami zamieszka.

− Yhm. – Guillaume kiwnął głową. – Oczywiście zaznaczyła, że sam Isaac musi tego chcieć. Dlatego, jak tylko Danielle wyjedzie, muszę pogadać z Stephanem. Układ jest taki, że do lipca zajmujemy się młodym, a potem on zdecyduje co dalej.

− Poważna decyzja do podjęcia przez małego chłopca – mruknęła pod nosem. – Dlaczego Danny zaproponowała akurat takie rozwiązanie? – Znów spojrzała na ukochanego. − Wygląda na to, że idzie ci na rękę. Tak po prostu. To chyba dobrze, co nie?

Mężczyzna zacisnął zęby. Natalii nie musiała tego mówić, ale widział, że się denerwuje. Po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku tygodni pożałował, że wciągnął partnerkę w to wszystko.

Choć doskonale wiedział, że i tak niczego przed ni,ą ukryje. W końcu sama doszła do tego, że Isaac jest jego synem.

− Jak myślisz, o co tak naprawdę chodzi Danielle? – zapytał, krzyżując ręce na piersi. – Bo jakoś nie chcę mi się wierzyć, że zgadza się na wszystko tylko dlatego, że ma dobre serce. Bo akurat w to wątpię – prychnął.

− A skąd ja mam to wiedzieć? – Natalii z irytacją przewróciła oczami.

− Bo jesteś kobietą. I matką. Może widzisz coś, czego ja nie dostrzegam.

Westchnęła cicho. Odwróciła się na krześle i spojrzała na Justin, która, uradowana przerwą w jedzeniu, dorwała się do swojej żyrafy i gryzła ją z zapałem.

− Danny… jest bardzo specyficzna – powiedziała w końcu Natalii. – Nie mam pojęcia, o co może jej chodzić, ale wiem… nie, jestem pewna, że przede wszystkim zależy jej na tym, by Isaac był szczęśliwy i bezpieczny. To powinno być też twoim priorytetem.

Samik zacisnął zęby. Niechętnie pokiwał głową, choć wydawało się, że nadal coś go dręczy.

− Wiem – mruknął w końcu. – Dla mnie też Isaac jest najważniejszy, ale… − przełknął głośno ślinę. – Mam wrażenie, że Danielle nie mówi nam wszystkiego.

***

Przeskakując po dwa schodki na raz, Joyce dosłownie czuła, jak rozpiera ją energia. Wyzdrowiała już prawie całkowicie, temperatura zniknęła, osłabienie też, został tylko katar, a to oznaczało, że kobieta znów odzyskała chęci do życia. A swoje działanie oczywiście musiała zacząć od wizyty u brata.

W końcu stanęła przed odpowiednimi drzwiami i z nacisnęła dzwonek, niecierpliwie przestępując z jednej nogi na drugą. Powoli policzyła do dziesięciu, a gdy nic się nie wydarzyło, zadzwoniła jeszcze raz.

− Już idę! – Rozległo się ze środka, a sekundę później w progu stanęła Stephanie. – Ah, to ty. – Zmierzyła Jocelyne zaskoczonym spojrzeniem.

− Tak, to ja – przytaknęła, cały czas uśmiechając się szeroko. – Wpadłam zobaczyć, co u was.

Kobieta westchnęła głęboko, a potem odsunęła się na bok, ruchem ręki zapraszając szwagierkę do środka.

− Nie odzywałaś się ostatnio – zauważyła, gdy Joyce usiadła na krześle w kuchni, a ona sama zabrała się za przygotowanie czegoś do picia. – Nie pojawiłaś się wczoraj na meczu, nie zadzwoniłaś…

− Trochę się pochorowała. – Z ulgą przyjęła zapach kawy. – To nic poważnego, ale musiałam swoje odchorować. Tylko zdziwił mnie fakt, że Stephana to nie zaniepokoiło.   – Uniosła ze zdziwieniem brwi. – A w ogóle, gdzie on teraz jest?

Stephanie uśmiechnęła się smutno. Usiadła na drugim krześle, wręczając Jocelyne kubek z gorącym napojem. Przez chwilę pustym wzrokiem wpatrywała się w blat stołu, by w końcu powoli podnieść głowę.

− Załatwia jedną sprawę w urzędzie. Wcześniej… Mieliśmy sporo spraw na głowie.

− Danielle pojawiła się dopiero wczoraj.

− Wiem. Nie chodziło mi o nią.

Joyce zmarszczyła czoło. Już chciała o coś zapytać, jednak w tej chwili kątem oka dostrzegła leżące na krawędzi stołu zdjęcie. Przysunęła je zaciekawiona, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, gdy zobaczyła swojego brata sprzed dwudziestu lat, obejmującego swoją ciężarną przyszłą żonę.

− Myślałam, że zniszczyliście wszystkie zdjęcia z tamtego okresu.

− Ta… − Stephanie nerwowo podrapała nadgarstek. – Wiele się zdarzyło przez te kilka dni i wydaje mi się… wydaje mi się, że powinnaś o tym wiedzieć.

Westchnęła głęboko, przetarła dłonią zmęczoną twarz i dopiero wtedy zaczęła mówić. Z każdym jej słowem, oczy Joyce robiły się coraz większe, a szczęka lądowała coraz niżej. Niedowierzała w to, co słyszy, nie wierzyła, że komuś mogłoby się przytrafić coś tak strasznego.

− Czyli Nicolas żyje, tak? – dopytała drżącym głosem Jocelyne, gdy Stephanie skończyła mówić.

Powoli pokiwała głową. Choć jej podbródek drżał niebezpiecznie, to usta układały się w nieśmiałym uśmiechu.

− To strasznie dziwne, ale tak, żyje. Ja i Stephane… nadal trochę niedowierzamy, że to się dzieje naprawdę, ale… Joyce, nasz syn żyje! Czy to nie wspaniałe?! – zaśmiała się histerycznie. – Na początku trochę mnie to przerażało, ale teraz? Jestem taka szczęśliwa. – Odchyliła się na krześle, dosłownie promieniejąc szczęściem.

Joyce uśmiechnęła się szeroko. Dawno nie widziała bratowej tak rozweselonej. Ostatnie wydarzenia naprawdę obciążały jej psychikę. Teraz, choć nadal wydawało się, że nie sypiała najlepiej, to jednak wyglądała na szczęśliwą.

− To niesamowite – stwierdziła po namyśle młodsza Francuzka. – Będzie wam trudno, ale na pewno sobie poradzicie. Bo jak nie wy to kto?

Zaśmiały się wspólnie. Zaraz jednak Stephanie odchyliła się na krześle i zmierzyła Joyce podejrzliwym spojrzeniem.

− Więc mówisz, że chorowałaś, tak?

− Zwykła grypa, nic specjalnego – Była stewardessa jedynie wzruszyła ramionami, zupełnie nie przeczuwając podstępu.

− Grypa? A więc odwiedziłaś lekarza, tak?

− Nie, lekarka przyszła do mnie, byłam mocno osłabiona, więc Andrzej wszystko załatwił i… −  Zamarła, gdy nagle dotarło do niej, co powiedziała. Jęknęła cicho, chowając twarz w dłoniach i psychicznie przygotowując się na przesłuchanie. Doskonale wiedziała, że go nie uniknie.

− Andrzej? Andrzej Wrona? – Stephanie nie mogła odpuścić.

− Ta… dokładnie on – przyznała niechętnie Joyce. – My… Kumplujemy się. Stwierdził, że jestem nieodpowiedzialna i sam wszystko załatwił. Najpierw ogarnął lekarza, a potem ganiał po aptekach, szukając leków z recepty. I jeszcze pilnuje bym wszystkie zażywała. – dodała, siląc się by zabrzmiało to zabawnie.

Jednak Stephanie nie dała się zwieść. Skrzyżowała ręce na piersi, posyłając Jocelyne kpiące spojrzenie.

− To nie brzmi tak, jakbyście się tylko kumplowali – zauważyła. – Łączy was coś więcej, prawda?

− Niby skąd taki wniosek? – Joyce próbowała się jeszcze nieudolnie bronić.

− Bo za każdym razem, gdy o nim wspominam, ty rumienisz się jak nastolatka.

Przeklęła w myślach. Jak w ogóle mogłaby przypuszczać, że cokolwiek ukryje przed Stephanie. W końcu co jak co, ale kobieta miała wystarczająco dużo czasu, by dokładnie poznać ludzi..

− To nie tak..

− Joyce, proszę nie mąć mi tutaj. – Z irytacją przewróciła oczami. – Sypiasz z nim, czy nie?

To totalnie zbiło Jocelyne z tropu. Nie spodziewała się aż tak bezpośredniego pytania, ale teraz, kiedy już padło, sama nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Zaciskała palce na krawędzi blatu, nerwowo przebierając palcami.

− Jeśli nie chcesz, to nie opowiadaj – zaznaczyła szybko Stephanie.

Joyce westchnęła głęboko. Rozglądnęła się wokół, sprawdzając, czy nikt przypadkiem nie podsłuchuje, a potem bezradnie rozłożyła ręce.

− Tak jakoś wyszło. Ale nie powiesz Stephanowi, prawda? Bo on jest gotów urwać Andrzejowi łeb.

Na twarzy drugiej kobiety pojawił się triumfalny uśmiech. Nie musiała nic mówić, by Jocelyne wiedziała,  że domyśliła się tego wcześniej.

− Przyznam, że jestem trochę zaskoczona – powiedziała za to, zupełnie ignorując drugie pytanie.– Znacie się niespełna dwa miesiące. Sprawy naprawdę szybko się potoczył.

− Wiem – westchnęła Jocelyne. – Sama… sama nie mam pojęcia ja to się stało. Na początku tylko ze sobą rozmawialiśmy, dobrze się dogadywaliśmy i w ogóle…  Przyjechałam do Warszawy, by zacząć od nowa, a to wiąże się też z znalezieniem nowych przyjaciół, co nie? I tak to na początku odbierałam, a potem BAH! Któregoś wieczoru lądujemy w łóżku i uprawiamy namiętny seks. Tak nie wygląda przyjaźń, prawda? – posłała bratowej lekko zrozpaczone spojrzenie.

− Trzeba by było sprawdzić w encyklopedii – prychnęła Stephanie.

W odpowiedzi Joyce jedynie jęknęła cicho. Znów schowała twarz w dłoniach.

− Ja już naprawdę nie wiem, co o tym myśleć – przyznała niechętnie. – To jest tak totalnie szalone…

Druga kobieta jedynie parsknęła śmiechem.

− Nie żebyśmy urządzały konkurs, ale ja niedawno dowiedziałam się, że mój zmarły syn jednak żyje, plus jestem w ciąży z bliźniakami, mając czterdzieści jeden lat na karku. I co tu jest szalone.

Jocelyne uniosła głowę i z irytacją przewróciła oczami.

− Nie możesz mi po prostu doradzić? – zapytała.

− Zastanów się, co czujesz. – Stephanie uśmiechnęła się nieznacznie. – Plany i założenia to jedno, ale co z nich wynika… Trzeba umieć je modyfikować. – Znacząco postukała palcem w swoje stare zdjęcie.

Joyce westchnęła głęboko. Przez chwilę myślała intensywnie, zaciskając palce na kubku z kawą. W końcu jednak podniosła wzrok i posłała bratowej nieśmiały uśmiech.

− Wiesz, tak właśnie zrobię – stwierdziła krzyżując ręce na piersi. – Zastanowię się na swoimi uczuciami, a potem albo to zakończę, albo – przełknęła głośno ślinę. – Albo zacznę traktować poważnie.

---

W ten wakacyjny poranek z przyjemnością przedstawiam kolejny rozdział. Strasznie ciekawi mnie wasza opinia na jego temat, bo przyznam szczerze, że w ogóle nie miałam wyobrażenia, jak będzie wyglądał. Szczególnie rozmowa Danielle z Isaacem była dla mnie cokolwiek trudna. 

Ale i tam mam nadzieję, że rozdział się podobał. Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze i z góry za wszystkie dziękuję. 

Pozdrawiam

Violin