Rozdział 22

Zamurowało go. Stał przy trybunach i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w kobietę przed sobą. Choć nie widział jej tyle lat, to doskonale wiedział kim jest. Wszędzie rozpoznałby to zimne spojrzenie szarych oczu, ten kpiący uśmiech.

− Co tu robisz? – wycharczał, odruchowo zaciskając pięści.

− Nie mogę już przyjść na mecz własnego brata? – prychnęła Danielle. – Chyba żyjemy w wolnym kraju.

Z irytacją przewrócił oczami. Już chciał coś odpowiedzieć, jednak nagle ktoś przebiegł mu tuż przed nosem.

− Mama! – Mały, stęskniony chłopiec dopadł do kobiety i przytulił ją z całej siły.

− Cześć, Isaac. – Danny uśmiechnęła się krzywo. – Co u ciebie? Dobrze się sprawowałeś? J

Isaac otworzył, a następnie zaraz zamknął usta. Następnie wziął głęboki wdech, przymknął nieznacznie oczy, odczekał sekundę, a potem z prędkością karabinu maszynowego, zaczął opowiadać, co takiego robił przez ostatnie tygodnie. Przez cały czas Danielle potakiwała regularnie, ale kątem oka spoglądała na Samikę, jakby sprawdzając, czy i on słucha.

Słuchał. Jednocześnie jednak patrzył to na chłopca, to na kobietę. Podobieństwo dosłownie biło po oczach. Takie same oczy, rysy twarzy, nosy. Jedynie uszy Isaac miał po ojcu.

− Guillaume…

Odwrócił się na pięcie. Jakby znikąd obok pojawiła się Natalii z Justin na rękach. Zatroskanym wzrokiem patrzyła na narzeczonego, nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje.

− Wszystko w porządku? – zapytała cicho.

Przytaknął odruchowo.

− Ty jesteś Natalii, tak? – niespodziewanie odezwała się Danny.

Druga kobieta zamarła. Przełknęła głośno ślinę i nerwowo pokiwała głową.

− Danielle. Danielle Antiga. – Francuzka wyciągnęła rękę na przywitanie, lecz na jej twarzy nadal błąkał się kpiący uśmiech.

− Natalii. – Niepewnie uścisnęła jej dłoń. – Ja… jestem narzeczoną Guillaume.

− Wiem. A to wasza córka, prawda? Urocza. Guillaume na pewno jest dobrym ojcem.

Samik zacisnął wściekle pięści.

− Musimy porozmawiać – warknął, patrząc spode łba na Antigę. – Dasz nam kilka minut? – poprosił Nat.

Zgodziła się niechętnie, a on w odpowiedzi pochylił się i pocałował ją ostentacyjnie. Następnie czule cmoknął Justin w czoło, na co ta zareagowała głośnym chichotem. Miał nadzieję, że wszyscy to słyszeli.

Kobieta odeszła, a Danny odesłała również Isaaca.

Zostali sami. Mierzyli się morderczym wzrokiem, przez kilka chwil zupełnie nic nie mówiąc. Napięcie między nimi rosło z każdą sekundą. Samik to zaciskał, to rozprostowywał pięści, za to Danielle oparła ręce na biodrach i mierzyła przyjmującego cynicznym spojrzeniem.

− Dlaczego mi nie powiedziałaś! – wybuchnął w końcu mężczyzna.

− O czym niby ci nie powiedziałam? – Francuzka uniosła kąśliwie brew.

Gwałtownie skoczyło mu ciśnienie. Z trudem powstrzymywał się przed tym, by się na nią nie rzucić. Dosłownie gotował się od środka.

− O Isaacu, do cholery! Coś ty sobie myślała?! Jak w ogóle mogłaś ukryć przede mną tak ważny fakt?! Jak mogłaś mi to zrobić?! Zresztą nie chodzi o mnie, tylko o niego chociaż przez sekundę pomyślałaś o swoim dziecku!

Jego podniesiony głos w ogóle nie robił na kobiecie wrażenie. Stała niewzruszona, a wściekłość siatkarza po prostu po niej spływała. Gdy Samica skończył się już wydziczać, przewróciła oczami, a potem odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę wyjścia.

− Jeszcze nie skończyłem! – oburzył się przyjmujący.

− Wiem – prychnęła. – Ale chyba nie zamierzasz rozmawiać tutaj. Chcesz żeby wszyscy nas usłyszeli?

Niechętnie przyznał jej racje. Przede wszystkim kątem oka dostrzegł Isaaca, który wygłupiał się Timotiem. Nie chciał, by chłopiec przez przypadek coś usłyszał. Wolał porozmawiać z nim później, na spokojnie.

Wyszli na korytarze, gdzie w głębi budynku, między wejściem do szatni, a pomieszczeniami technicznymi, znaleźli ciche, puste miejsce.

− Teraz możemy rozmawiać. – Danielle nonszalancko oparła się o ścianę.

Guillaume odetchnął głęboko. Policzył w głowie do dziesięciu, a potem odezwał się najspokojniejszym głosem na jaki było go stać.

− Dlaczego nie powiedziałaś mi, że mam syna?

− A dlaczego miałabym ci mówić. – Wzruszyła ramionami. – Nie widzieliśmy się przez dziewięć lat. Miałabym specjalnie cię szukać, żeby powiedzieć ci, że urodziłam dziecko? Bardzo śmieszne.

− Wiesz doskonale, że nie o tym! – znów podniósł głos.

− Więc o czym?

Pogrywała z nim. Jak zawsze. Ani trochę się nie zmieniła.

Postanowił spróbować z innej strony. Może to

− Czy… czy kiedy z tobą zerwałem, wiedziałaś już, że jesteś w ciąży? – zapytał drżącym głosem.

Zawahała się, ale powoli pokręciła głową.

− Nie. Dowiedziałam się tydzień później.

− Mogłaś mnie jeszcze znaleźć! Powiedzieć! Przecież chodzi o moje dziecko!

− A skąd wiesz, że jest twoje?! – Teraz to jej puściły nerwy. – Może nie szukałam cię, bo to Isaac nie jest twoim synem?! Może cię zdradziłam?! Sam uważałeś, że jestem do tego zdolna!

Zamrugał szybko, kompletnie wybity z rytmu. Głośno przełknął ślinę, a wzrok wlepił w czubki sportowych butów.

− Zrobiłem testy DNA – przyznał cicho.

Zamarła. Zacisnęła zęby, ściągnęła wściekle brwi.

− Bez mojej wiedzy, tak? – wycharczała.

Niepewnie pokiwał głową.

− Zdajesz sobie sprawę z tego, że jestem jego matką, tak? I powinnam móc decydować o tego typu rzeczach?

Westchnął cicho i znów przytaknął. Wiedział, że w tym momencie nie ma sensu się bronić. Kobieta miała po prostu racje.

− Skąd miałem mieć pewność, że się zgodzisz? W końcu przez osiem lat ukrywałaś przede mną fakt, że mam syna – zauważył cierpko.

Przewróciła oczami. Mruknęła coś pod nosem, a potem odetchnęła głęboko, znów wyzbywając się wszelkich emocji.

− Czyli chyba nie mamy już o czym rozmawiać? – stwierdziła.

− Że co proszę?! – oburzył się Guillaume. – Nadal nie wyjaśniłaś mi, dlaczego nic nie powiedziałaś.

− Bo ze sobą zerwaliśmy, czy to takie trudne do zrozumienia?! A dokładniej ty zerwałeś ze mną! Nie chciałam byś był ze mną tylko ze względu na Isaaca!

− Idiotyczny argument – prychnął. – Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Wiesz, ile jest par, które wychowują dziecko, choć nie są razem? I jakoś dają radę!

− Ale nie są siatkarzami i nie zmieniają miejsca pracy co roku, jak ty – przypomniała. – Wyobrażasz sobie nasze życie w ten sposób.

W zamyśleniu podrapał się po brodzie. Niestety musiał przyznać jej racje. Jego tryb życia był na tyle trudny, że najprawdopodobniej i tak widywałby się z synem tylko kilka razy w roku. W końcu pewnie młody mieszkałby z mamą, a on grałby w różnych klubach rozsianych na świecie.

To nie mogłoby się udać.

− Teraz to już nie ważne – stwierdził. – Wiem już, że Isaac jest moim dzieckiem i nie zamierzam tego tak zostawić. Chcę mieć z nim kontakt. Jak największy. Jeśli mi na to nie pozwolisz, to pójdę do sądu. Zadowolona?

Zmarszczyła czoło. Skrzyżowała ręce na piersi i zmrużyła oczy.

− Kojarzysz ten wysoki hotel przy dworcu? – zapytała niespodziewanie.

Powoli pokiwał głową.

− Bądź tam jutro o dwunastej. Ustalimy szczegóły – powiedziała, a potem odwróciła się na pięcie i odeszła bez słowa.

A Samik został sam ze swoim przekonaniem, które nie zmieniło się nawet o jotę – cokolwiek by się nie działo zawalczy o syna.

***

− Mama!

Stephanie odwróciła się gwałtownie, gdy Isaac z radosnym okrzykiem wbiegł w tłum kibiców i zniknął jej z oczu.

− Isaac! – krzyknęła za nim, jednak chłopiec był już daleko. Nerwowo śledziła go wzrokiem, mając nadzieję, że nie opuści trybun.

Na szczęście zatrzymał się po chwili. A dokładnie zupełnie niespodziewanie rzucił się na szyje jakiejś kobiecie.

Stephanie zmrużyła oczy, by lepiej widzieć. Była przekonana, że chłopiec pomylił kogoś z Danielle, ale kiedy nieznajoma odwróciła się w jej stronę, tancerka zamarła. Znała tę twarz, na pewno znała.

− Danny? – Zmarszczyła ze zdziwieniem brwi. – Co ona tutaj robi?

− Coś się stało? – Obok jakby znikąd zmaterializował się Staphane razem z Manoline, w pewnej odległości za nimi Timote i Nicolas rechotali z czegoś w najlepsze.

Na ten widok, kobieta uśmiechnęła się nieznacznie.

− Pewnie mi nie uwierzysz, ale właśnie patrzę na Danielle – powiedziała, nie odrywając wzroku od kobiety po drugiej stronie hali.

− Że co proszę? – Trener z wrażenia, aż puścił dłoń córki. – Przecież to niemożliwe!

− Sam zobacz. – Machnęła ręką w stronę przeciwległych trybun.

Mężczyzna spojrzał we wskazanym kierunku i totalnie zbaraniał.

− To naprawdę ona – wyszeptał. – Ja jej zaraz powiem, co myślę o takim znikaniu… − Już chciał ruszyć, by wygarnąć Danny wszystko, co myśli na temat jej zachowania, ale Stephanie powstrzymała go w ostatniej chwili.

− Poczekaj, rozmawia z Samikiem. Na razie daj im czas – poprosiła, kładąc dłoń na ramieniu męża.

Niechętnie odpuścił. Oparł się o barierkę i odetchnął głęboko.

Jego żona stanęła obok. Przez chwilę obydwoje z uwagą obserwowali rozgrywającą się kilkadziesiąt metrów dalej scenę. Gdy obok Guillaume pojawiła się Natalii, Stephanie przeklęła cicho. Zacisnęła pięści, starając się opanować chęć ruszenia przyjaciółce na pomoc.

Ale chwilę później trafiła się sposobność, by to zrobić. Samica powiedział coś do narzeczonej, pocałował ją, a ona niechętnie odeszła. Sekundę później dołączył do niej Isaac.

− Wiedzieliście, że Danielle przyjedzie? – zapytała z wyrzutem, gdy znalazła się przy małżeństwie.

− Nie mieliśmy pojęcia! – zapewnił szybko Stephane. – O niczym nam nie powiedziała! Od kilku tygodni nawet się z nami nie kontaktowała, serio.

Nat zacisnęła usta w wąską kreskę i niechętnie pokiwała głową. Justin, głęboko zirytowana faktem, że nikt nie zwraca na nią uwagi, zaczęła machać rękami i popiskiwać znacząco.

Stephanie postanowiła wykorzystać sytuacje.

− Mam pewien pomysł – powiedziała, uśmiechając się chytrze. Delikatnie wyjęła dziewczynkę z objęć mamy, a potem przekazała mężowi. – Zajmiesz się nią przez chwilę? Bo my chyba musimy pogadać. – Spojrzała znacząco na Natalii.

− Ale…

− I miej oko na pozostałe dzieciaki.

− Mam się zająć całą czwórką! – Na twarzy mężczyzny pojawił się cień przerażenia.

− Przyzwyczajaj się! – zaśmiała się radośnie, a potem wzięła przyjaciółkę pod ramię i ignorując jej nieśmiałe protesty, zaprowadziła do damskiej toalety, gdzie mogły spokojnie porozmawiać.

− Mów, co ci leży na sercu? – zaczęła, lekko opierając się o umywalkę.

Nat nie odpowiedziała. Skrzyżowała ręce na piersi, spuściła wzrok i mruknęła pod nosem coś, co w wolnym tłumaczeniu brzmiało jak „nic się nie dzieje”.

Stephanie z dezaprobatą przewróciła oczami. Mogła spodziewać się takiej reakcji. W końcu doskonale znała Natalii i wiedziała, że ta raczej nie okazuje słabości.

− Ostatnio powiedziałaś, że w razie czego zawsze pomożesz – przypomniała. – To działa w dwie strony. Widzę, że coś jest nie tak i teraz ja chcę pomóc tobie.

Druga kobieta westchnęła głęboko. Nerwowo przygryzła wargę, jednocześnie skubiąc róg dżinsowej kurtki.

− Chodzi o Isaaca – wyznała w końcu.

− To akurat przewidziałam.

− Po prostu… na początku myślałam, że sobie z tym poradzę – zaczęła, pustym wzrokiem wpatrując się w podłogę. – W końcu Samik nie miał pojęcia, że ma syna, z Danielle spotykał się jeszcze za nim się spotkaliśmy… Mówiłam sobie, że to nie jego wina, że nie mogę być na niego, a wręcz przeciwnie. Ale ostatnio zaczynam mieć wątpliwości – przyznała niechętnie.

Stephanie ze zrozumieniem pokiwała głową.

− To normalne. Chodzi w końcu o inną kobietę. Masz prawo być zazdrosna.

− Wiem, ale to nie o samą zazdrość chodzi! – jęknęła z rezygnacją Natalii. – Ja się boję! Po prostu się boję! Że nagle przypomni sobie o Danielle! Szczególnie, że pojawiła się tak nagle! Nie wiem dlaczego tak naprawdę z nią zerwał. A co jeśli – przełknęła głośno ślinę. – Co jeśli jednak coś do niej czuje? – Ostatnie słowa wypowiedziała tak cicho, że Francuzka ledwo ją usłyszała.

− Wierz mi, do tego nigdy nie dojdzie. Miałam okazję obserwować ich związek przez te dwa lata, gdy byli razem. I doskonale wiem… nie, obydwie wiemy, że nie miał on oparcia w żadnym większym uczuciu. – Skrzywiła się mimowolnie na samo wspomnienie Samiki z tamtego okresu. Zdecydowanie daleko mu było do tego opiekuńczego, pełnego ciepła człowieka, którym się stał.

− Skoro tak mówisz. – Natalii nie wyglądała na jakoś specjalnie pocieszoną. – Ale przecież jest jeszcze Isaac! Guillaume to dobry człowiek i na pewno będzie chciał mieć jak największy kontakt z synem. A co jeśli nagle Isaac stanie się ważniejszy? W końcu jest synem Guillaume! Pierworodnym! Stracili osiem lat i na pewno obydwoje będą chcieli to nadrobić. Co jeśli ja i Justin spadniemy na dalszy plan? Ja jeszcze jakoś bym to przeżyła, ale Justin… Potrzebuje ojca. Nie mogę jej tego zrobić. – W oczach kobiety pojawiły się łzy, ciałem wstrząsnęły dreszcze.

− Nat… − Stephanie momentalnie znalazła się przy przyjaciółce. Opiekuńczo objęła ją ramionami i zaczęła uspokajająco gładzić po plecach. – Już wszystko w porządku…

Jednak to na niewiele się zdało. Natalii nadal łkała cicho, z twarzą wtuloną w ramię Francuzki, desperacko zaciskając palce na jej koszulce.

− Boję się, Stephanie – wyszeptała zapłakanym głosem. – Tak strasznie się boję. Co teraz z nami będzie?

***

− Mamo! Choć do nas!

Danielle wzięła głęboki oddech, przykleiła do twarzy sztuczny uśmiech i sprężystym krokiem ruszyła w kierunku brata i jego rodziny. 

− Coś się stało, Isaac? – zapytała, widząc jak syn drga nerwowo, z trudem powstrzymując się przed tym, by nie skakać z radości.

− Przyjechałaś! Naprawdę przyjechałaś! Na długo? Gdzie byłaś? Co to były za badania? Pokarzesz mi wyniki? – Chłopca dosłownie roznosiła energia. Wpatrywał się w mamę jak zaczarowany, a w jego oczach pobłyskiwała nieprzyzwoita wręcz ekscytacja.

Westchnęła cicho w myślach. Coś ukuło ją w sercu, gdy zobaczyła tak pozytywną reakcje Isaaca. Nie spodziewała się tego. Przynajmniej on cieszył się na jej widok, bo morderczy wzrok brata dosłownie przewiercał kobietę na wylot.

Nie dziwiło jej to zresztą zbytnio. W końcu wyjechała bez słowa wyjaśnienia, jedynie podrzucając mu dziecko do opieki. Dla mężczyzny pokroju Stephana to było coś niewytłumaczalnego. On nie wyobrażał sobie, by porzucić rodzinę i jechać do pracy. Dla niego dzieci zawsze były na pierwszym miejscu.

Dla niej też. Tylko, że w inny sposób.

− Mamo?

Z zamyślenia wyrwał ją głos syna. Znów się uśmiechnęła, tym razem jednak zdecydowanie cieplej, naturalniej. Przyklęknęła przed Isaacem, by móc spojrzeć mu prosto w oczy.

− Odpowiem na wszystkie twoje pytania, kochanie – obiecała. – Ale najpierw muszę porozmawiać z wujkiem Stephanem, okej? – Czule poczochrała czuprynę chłopca.

Niechętnie pokiwał głową. Widząc jednak Timiego, który przeskakiwał przez barierki, by poodbijać piłkę, rozpromienił się i pobiegł szybko, by dołączyć do kuzyna.

To znów zabolała Danny. A jednocześnie ucieszyło. W końcu jeszcze kilka miesięcy wcześniej Isaac w ogóle nie zainteresowałby się zabawą z kimkolwiek.

− Fajnie, że przyjechałaś – wycedził przez zęby Stephane, gdy wszystkie dzieciaki znalazły się poza zasięgiem słuchu. −Tak bez zapowiedzi…

− Daj spokój – jęknęła zirytowana. – Serio, ostatnią rzeczą, na którą mam teraz ochotę są twoje kazania.

Mężczyzna już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale zaraz je zamknął. Chyba też doszedł do wniosku, że to nie ma sensu.

− Na długo przyjechałaś? – Skrzyżował ręce na piersi i zmierzył siostrę krytycznym spojrzeniem.

Nawet nie drgnęła. Była przyzwyczajona do tego, że wszyscy tak na nią patrzą.

− Na kilka dni. Muszę pozałatwiać parę spraw, a potem wracam do badań.

− Co to za sprawy.

− Mieszkam w hotelu przy dworcu – zmieniła temat. – Mogę wziąć Isaaca na kilka dni. Z tego, co wiem krótka przerwa w szkole nie powinna mu specjalnie zaszkodzić.

Trener zacisnął usta w wąską kreskę i niechętnie kiwnął głową. Widać było, że niespecjalnie przypadła mu do gustu.

− Rozmawiałaś z Samikiem? – raczej stwierdził niż zapytał. – O czym?

− Nie powinno cię to obchodzić – syknęła.

Zacisną pięści. Przez chwilę mierzyli się ostrym spojrzeniem, ale w końcu Stephane spuścił wzrok. Danielle uśmiechnęła się triumfalnie. Znowu wygrała.

− Isaac! – krzyknęła na syna. Ten momentalnie się odwrócił, a widząc, że mama ponaglająco macha ręką, zostawił piłkę i pognał z powrotem na trybuny.

− Coś się stało? – Cały czas szczerzył się głupkowato.

− Co być zjadł na kolacje? – zapytała, zupełnie tracąc zainteresowanie bratem.

Chłopiec skrzyżował ręce na piersi i w zamyśleniu podrapał się po głowie. Po chwili jednak uśmiechnął się jeszcze szerzej.

− Pizzę! Zdecydowanie pizzę.

− W takim razie będzie pizza. – Kobieta klasnęła wesoło. – To my już idziemy. – Położyła dłoń na ramieniu syna, posłała Stephanowi kpiący uśmiech, a potem po prostu skierowała się w stronę wyjścia. Pod drodze minęła jeszcze wracającą nie wiadomo skąd Stephanie.

− Mam nadzieję, że maleństwo nie daje w kość. – Znacząco poruszyła brwiami, a potem, nie zważając na zszokowane spojrzenie bratowej, poszła dalej. Nie miała już ochoty na ponowny kontakt z rodzinką. Były ważniejsze sprawy do załatwienia.

Przede wszystkim kolacja z synem. Choć Danny niespecjalnie znała Warszawę, to zgodnie z swoim zwyczajem, przed przyjazdem zrobiła porządne rozeznanie i teraz mogła zabrać Isaaca do jednej z najlepszych włoskich restauracji w mieście. On dostał swoją wymarzoną pizzę, a ona porządny makaron.

− A potem Timote przekonał mnie żebym wszedł na drabinki. – Opowiadał młody, gdzieś między jednym kęsem, a drugim. − No i z dołu to wyglądało okej, ale już wszedłem na górę, to się nagle okazało, że jest tak strasznie wysoko. I wzrosło prawdopodobieństwo, że sobie coś złamię, gdy będę schodził. Więc stwierdziłem, że nie zejdę. Ale Timo się zdenerwował, bo mieliśmy już iść. Tylko, jak nie chciałem sobie złamać ręki, bo przecież jeszcze ją potrzebuje. I w końcu wujek Stephane musiał mnie zdejmować.

Przez pierwsze pół godziny chłopiec mówił, a ona słuchała. Nie dlatego, że tak strasznie interesowało ją, co robił, ale dlatego, że była w szoku. Jeszcze dwa miesiące wcześniej Isaac był zupełnie innym dzieckiem. Cichym, zamkniętym w sobie, mówił mało i niechętnie. Na pytania ludzi odpowiadał skinięciem lub pokręceniem głowy. Podobnie jak Danielle, niespecjalnie przepadał za towarzystwem.

A teraz nawijał jak katarynka i wydawało się, że w końcu zaczyna przypominać inne dzieci.

Zacisnęła usta w wąską kreskę. Nie była głupia. W brew temu, co myślała rodzina, znała swojego syna.

− Na długo zostajesz, mamo? – w końcu zapytał Isaac.

− Tylko na kilka dni – odpowiedziała szybko. – Muszę wrócić do pracy.

Chłopiec powoli pokiwał głową. Wlepił wzrok w pusty już talerz i mimowolnie zaczął skubać róg obrusu.

− Zostaw to – skarciła go odruchowo Danny.

− Przepraszam – mruknął cicho.

Westchnęła cicho. Czy spodziewała się innej reakcji? Nie, przecież sama robiła tak samo.

− Wrócę na początku lipca – obiecała, widząc niemrawą minę Isaaca. – To już naprawdę niedługo. A do tego czasu zostaniesz u wujka Stephana, okej?

Znów kiwnięcie głową.

Zawahała się przez moment. Wiedziała, że nie mówi całej prawdy, że może być trochę inaczej. Ale czy powinna powiedzieć młodemu o Samice?

„Jeszcze nie teraz” odezwała się jej podświadomość. „Lepiej będzie to zrobić, gdy już wszystko będzie uzgodnione.”

− Ale tak to mamy jakieś cztery dni, które możemy spędzić razem – zauważyła. – Chyba nie będziesz miał przez to problemów w szkole, prawda?

Isaac rozpromienił się momentalnie.

− Naprawdę będę mógł z mamą coś pozwiedzać? Bo tu jest kilka fajnych muzeów, które strasznie chciałbym zobaczyć.

− W takim razie koniecznie musimy do nich pójść. – Po raz kolejny zmusiła się do sztucznego uśmiechu.

Za to chłopiec naprawdę był szczęśliwy. Położył ręce na stole i skrzyżował je w nadgarstkach, znacząco patrząc na mamę. Ona szybko zrobiła to samo, chwytając dłonie syna i ściskając je delikatnie. To był jeden z nielicznych, czułych gestów, na które sobie pozwalali.

− Stęskniłem się za tobą, mamo – szepnął.

− Ja też się stęskniłam, skarbie – powiedziała całkowicie szczerze. – Mimo wszystko naprawdę się za tobą stęskniłam.

---

Z lekkim opóźnieniem przedstawiam rozdział dwudziesty drugi. Tak naprawdę to 3/4 rozdziału miałam napisane już w niedziele, ale dopadło mnie jakieś choróbsko i dopiero dzisiaj rano udało mi się w końcu skończyć. 

Na dziś ode mnie to tyle. Mam nadzieję, że rozdział przypadł wam do gustu. 

Pozdrawiam

Violin
PS. Jak wam się podoba nowy szablon?